De hysterie rond Greta Thunberg is grenzeloos. Eindeloos. Hersenloos. Gevoelsloos. Als groene heiligverklaring verklaarde Katrin Göring-Eckardt (Grün) vanaf de kansel: “Gretha Thunberg herinnert mij soms aan profeten uit de bijbel. Het is – als men beter kijkt – verbazingwekkend hoeveel parallellen er zijn… Profeten zijn mensen die bijzonder goed in het heden kunnen kijken…”
Greta wordt beladen met ereprijzen allerhande, trekt van de ene wereldvergadering naar de andere om haar boodschap te verkondigen. De aposteles van het milieu. de Zweedse vrouw van het jaar, kandidaat Nobel-Vredesprijs (… vrede?), eredoctoraat van de univ. van Mons, niet slecht voor een tiener die zelfs het middelbaar onderwijs niet afgemaakt en zichzelf een sabbatjaar toegekend heeft… naar school gaan… waarvoor kan dat nu nuttig zijn? Hoe dommer, hoe vatbaarder voor de grootste onzin.
Wat nooit in deze milieucultus vermeld wordt is dat Greta, die onder een zwaar ontwikkelingsstoornis lijdt, misbruikt wordt. In de eerste plaats door haar geldbeluste ouders, door de milieumaffia, door de politiek en door de groene-stroom-lobby.
Greta’s ontwikkelingsprobleem is geen geheim. Zij zelf beschreef hoe zij op 11-jarige leeftijd, enkele jaren nadat ze voor het eerst over de klimaatverandering gehoord had, in een depressie wegzakte en ziek werd. “Ik stopte met praten. Ik stopte met eten.” – verklaarde ze – “Binnen de twee maanden verloor ik 10 kg gewicht. Later werd dan bij mij het Asperger syndroom, OCD (Obsessieve-compulsieve stoornis), dwangstoornis, en selectief mutisme gediagnosticeerd – wat eigenlijk betekent dat ik slechts spreek als ik meen dat het nodig is.”
De veelvuldige Asperger symptomen gaan van motorische coördinatiestoringen, het onbegrip voor tussenmenselijke gevoelens tot het onophoudbare en uitvoerige praten over lievelingsthema’s. OCD kan o.a. een reinheids-, controle- of spreekdwang omvatten. Selectief mutisme is een emotioneel beïnvloede psychische storing met een sterke aantasting van de verbale communicatie, die o.a. in een selectief zwijgen omgezet wordt. Het meest voorkomende verbonden fenomeen der drie storingen is een depressie.
De bekende Ierse psychiater Michael Fitzgerald, die zich in het bijzonder met het Asperger syndroom bezig houdt, schreef in een wetenschappelijk vakblad: “Minder dan 1% van de bevolking heeft autisme en Asperger. Het is een der meest foutief gediagnosticeerde ontwikkelingsstoornissen in de volwassenenpsychiatrie. Depressie staat meestal in een direct verband en kan met anti-depressie verholpen worden. Het zelfmoordrisico is veel hoger dan in het algemeen aangenomen wordt.” Samenvattend stelt hij: “Zelfmoordgedachten komen bij mensen met het Asperger syndroom zeer frequent voor. Vooral in de puberteit en als jong-volwassene… Zelfmoordpogingen komen vanaf de puberteit tamelijk dikwijls voor… Een geslaagde zelfmoord kan ook… Gewoonlijk hebben de patiënten een chronisch verleden van depressies, met slechts een beperkte reactie op anti-depressiva…” Waarbij Fitzgerald benadrukt dat deze houding minder met een echte zelfdodingswens te maken heeft, maar wel door het Asperger syndroom gestuurd wordt en zelfs door eenvoudige manipulatie, resp. goedkeuring van deze houding, aangemoedigd kan worden. Zo zouden er gevallen opgetekend zijn van leerlingen met het Asperger syndroom die een zelfmoordpoging deden nadat een medeleerling hen tijdens een ruzie toeriep: “Vooruit, maak jezelf van kant!”
Keren we terug naar Greta. Haar vrijdagse demonstratie voor het Zweedse parlement kan men ook als een door zichzelf voorgeschreven therapie voor haar ontwikkelingsstoornis beschouwen: ‘Fridays for Future’ als één grote therapiesessie voor Greta. Maar wat zal er met haar gebeuren als dit thema ooit weer uit de belangstelling geraakt? Welke gevolgen zal dit hebben op haar zgz. overwonnen depressie?
De bezorgdheid is terecht, vooral als men weet dan Greta als kind reeds een buitensporig zelfvernietigende houding aan de dag legde toen ze weigerde nog te eten. Wat denken zij, die haar nu tot klimaatprofeet verkoren hebben, dat er zal gebeuren als de klimaat’ster’ – Greta – haar schittering verliest?
Greta zegt zelf dat voor mensen zoals zij – met Asperger – “praktisch alles wit of zwart is”. Zij komt voor zichzelf tot de conclusie dat zijzelf “normaal en alle andere mensen eigenaardig zijn”. Volgens haar optiek zal het voor Greta niet kunnen dat er voor haar imaginaire klimaatcrisis geen zwart-of-wit oplossing zal kunnen gevonden worden, maar wel een politieke consensus, een middenweg. Hoe zal zij dan reageren?
Verder stelt zich de vraag of de angst voor een klimaat-apocalyps, gezaaid in het brein van een elfjarig kind, haar tot uithongering drijven, niet moet behandeld worden als het verzaken aan de ouderlijke zorg- en beschermingsplicht en het in gevaar brengen van een kind? Een “emotioneel misbruik”, die bijzonder in de psychische manipulatie (“De wereld gaat ten onder!!!”) en emotionele chantage (“Je moet iets doen!!!” ) aangetoond wordt?
Hebben de klimaatdoemdenkers nog enige zin voor moraal en ethiek als zij zelfs een kind met een ernstige ontwikkelingsstoornis voor hun eigen politieke agenda misbruiken?
