Mondig speelmaatje

De bronafbeelding bekijkenVergeet de opblaasbare sexpoppen uit vroeger tijden.  In Japan zijn sexpoppen uit quasi levensechte siliconen geen zeldzaamheid meer. Ook in China zijn de steeds gewillige speeltjes dankzij het hoge mannenoverschot zeer geliefd. Naar verluidt gaat het niet alleen om sex maar ook omwille van het gezelschap; de eenzaamheid slaat toe in de toenemende anonimiteit der grote steden.
Bv.: Een oudere Japanner rijdt zijn kind-vrouwtje – een sexpop – in een rolstoel naar een karaokebar.

Ook in Europa schijnt de Ersatz-vrouw terrein te winnen. Twee jaar geleden opende in Dortmund het eerste sexpoppenbordeel. 50 euro voor 30 min, 80 euro voor een uurtje poppenspel.

Wat hebben de #MeToo madammen daar tegen in te brengen? Wel, ze vinden dat de sexpoppen de waardigheid van de vrouw naar beneden halen, want… de speeltjes staan immers altijd ter beschikking van de man… en dat is een beeld dat de #MeToo strijdsters uit de wereld willen bannen.
Spaanse wetenschappers hebben de oplossing gecreëerd: een slimme pop, “Samantha”, die met sensoren aanvoelt wanneer een aanraking grof of kwetsend is. Ze zal dan niet meewerken en in slaapmodus overgaan. Zij is zelfs zo slim, die mooie Samantha, dat ze zoals echte vrouwen hoofdpijn – of een orgasme – kan voorwenden of “neen” zeggen als ze geen goesting heeft.  Volgens de video kan Samantha  zelfs als speelkameraadje voor de kindjes fungeren…  Je eigenste Samantha kan helemaal “op maat” gemaakt worden.

Voor geïnteresseerde dames zijn er ook stoere mannelijke poppen op de markt.

Tunesië: David tegen Goliath

Gerelateerde afbeeldingHet blijft ons verbazen hoe selectief nieuws gebracht wordt in de poco media.  Je moet dikwijls met een vergrootglas zoeken om een bepaald feit of invalshoek te achterhalen.  Zo ook met de oproep van het verbond van de Tunesische imams om niet deel te nemen aan de hadj.  Een opgestoken vinger van David tegen Goliath. Slechts het Nederlandse Trouw vond – zoals onze redactie – dat dit een opmerkelijke religieuze voorzet is met politieke gevolgen, een gegeven dat hier nauwelijks opgemerkt wordt.  Met een selectief minpuntje: Syrië wordt in het artikel helemaal volgens politiek correcte stijl niet genoemd als moslimland dat – zoals Jemen – een doorn in het Saoedische oog is en waaraan het veel oorlogsgeld besteed wordt, resp. werd.  Lees heel het artikel.

Een citaat:

…”Ze bespotten hun regering, die een delegatie naar Saudi-Arabië stuurde om met de hoed in de hand 200 dollar af te pingelen van het pelgrims-tarief. Nederige bedelarij terwijl er een nood-alternatief is voor de hadj. Want voor een spirituele ervaring kunnen boycotters ook terecht in Tunesië zelf, in Kairouan.

Als oudste door moslims gestichte stad in Noord-Afrika is dat eveneens een pelgrimsoord, zij het doodarm met gevaarlijke bouwvallen, veel werkloosheid en suïcide. Het heeft een financiële injectie harder nodig dan het verwende Mekka en Medina.
De bitterheid is groot. Je vindt op internet zelfs een vergelijking tussen de pelgrimages van corrupte Tunesische geldwolven en de ‘aflaten’ waarmee middeleeuwse christenen hun zonden tegen betaling konden afwassen, tot ergernis van Luther. Thuis stelen, omkopen of zelf steekpenningen pakken en dan alles goedmaken met een vrome wasbeurt in Mekka.”…

 

Tunesië: moderne islam in de praktijk?

Tunesië: moderne islam in de praktijk?

Gerelateerde afbeeldingHet verbond van Tunesische imams richtte een oproep aan de Groot-Moefti van de Tunesische republiek om pelgrims, die dit jaar de hadj willen uitvoeren, te ontmoedigen. Lees: af te raden. De aangevoerde redenen: de hoge kostprijs én – opmerkelijk standpunt – het feit dat het geld door Saoedi Arabië gebruikt wordt om zijn oorlogen te financieren tégen andere moslim landen.

Locale media citeerden de algemene secretaris van het verbond van Tunesische imams, Fadhel Ashour: “Het is beter het geld uit te geven aan de leefomstandigheden van het Tunesische volk.”

Met als randopmerking: Saoedi Arabië gebruikt het geld dat door de hadj-bedevaarders uitgegeven wordt om de agressie te financieren tégen islamitische landen zoals Syrië en Jemen, wat tegen de sharia indruist.

De Tunesische minister van religieuze zaken, Ahmed Adhoum, had tevoren bekend gemaakt dat er 236.000 aanvragen voor de hadj van dit jaar geteld werden. Het aantal pelgrims is 10.892 in vergelijking met 10.374 in 2017.

MiddleEastMonitor

Tunesië wil de boerkini uit de zwembaden

Barok wordt bizar

De bronafbeelding bekijkenDe barokke kerk Sint-Antonius uit 1693 in Heinfels, Tirol/Oostenrijk, heeft een bizarre gedaanteverwisseling ondergaan.  Helemaal volgens de nieuwe leer werd centraal in het middenschip het altaar vervangen door een soort picknicktafel , waaraan de priester, als een kaartenverdeler bij het pokeren, staat.  Daarrond, zoals bij een kleuterklas, vindt men de banken, gebogen banken, als illustratie van de gebogen godsdienst, die niet meer als rechtlijnig-christelijk (h)erkend wordt.

De pastoor, E H. Anno Schulte-Herbruggen vindt dat dit “de in steen veranderde theologie” is.  Wij zouden het eerder  “het secularisme omgezet in hout” noemen waarbij een huis van God veranderd werd tot een plaats waar mensen, verveeld door de Nieuwe Liturgie, zich kunnen afleiden door naar elkaar te kijken. Of hun berichtjes te lezen op hun gsm.

Terug naar huis

De bronafbeelding bekijken

Een reportage van de BBC over Syrische vluchtelingen die de omgekeerde tocht ondernemen. Ditmaal niet op de vlucht, maar terug naar huis. Je zou dan toch verwachten dat ze een normale reismogelijkheid zouden aangeboden gekregen hebben. Niet dus. Opnieuw via smokkelroutes en ermee samenhangende gevaren.

Aan de Griekse grens worden een aantal Syriërs opgepakt. Niet omdat ze EUropa binnen willen, maar omdat ze uit EUropa willen ‘ontsnappen’.
Zakariya vertoefde veilig en wel gedurende twee jaar in Merkelland. Hij stelt dat hij de beste voornemens had, wou meer zijn dan een ‘vluchteling’, maar vindt dat hij niet in de Duitse maatschappij geïntegreerd werd. De Merkellanders zouden koude mensen zijn, die zelfs geen poging doen om hen – de anderen – te aanvaarden. In die twee jaar heeft hij niets bereikt, zoals trouwens ook andere jonge mannen. Hij zal zichzelf dus terug-smokkelen via dezelfde route als de heenreis.
Op de busdepot in Thessaloniki zitten nog meer Syriërs met dezelfde plannen als Zakarya te wachten. Naar schatting honderden elke week. Ze zijn met z’n 50, die een 5 uur durende busrit naar de Grieks-Turkse grens zullen ondergaan. Elk met hun eigen redenen om EUropa achter zich te laten. Van daar zullen ze te voet proberen Turkije illegaal binnen te komen. Sommigen van hen werden daar bij hun vorige grensoverschrijding – naar Griekenland – gearresteerd.

Zakariya’s laatste boodschap aan zijn voormalig gastland: “Het is voor mij onmogelijk om terug te keren naar Duitsland of enig ander EUropees land. Wij zijn moslims maar zij beschouwen ons als terroristen. Ze bekijken ons en hebben angst, alsof we monsters zijn, en geen mensen.”
Iedereen van deze groep geraakte veilig over de grens. Zakariya is nog niet teruggekeerd in zijn thuisland. Hij blijft en werkt voorlopig bij zijn broer in Zuid-Turkije.

De Duitse zender ARD zond in april een soortgelijke documentaire uit.  Reden van hun terugkeer: bureaucratie, depressies, aanslepende gezinshereniging.  Ze willen (nog?) niet terug naar Syrië, maar wel naar Turkije, waar ze hun familie zullen treffen.

Ook zij moeten illegaal de grenzen oversteken, want een visum krijgen ze niet.  Een getuigenis: “hier heeft het niet gefunctioneerd, drie jaar van mijn leven verloren, mijn verloofde krijgt geen asiel…”  Ook hij moet een smokkelaar onder de arm nemen om de Turkse grens veilig te kunnen oversteken.  Volgens de smokkelaar zijn het vooral Merkels beschermelingen die hun gastland in de steek laten.  Vakkrachten die node zullen gemist worden…  En de smokkelaarshandel floreert.

https://youtu.be/afvIuiCAlOU

Merkelland wil hen niet zomaar laten gaan.  Wie wil vertrekken krijgt moeilijkheden – het paspoort wordt slechts node teruggegeven:

Terug naar huis

 

Multicul puur

De bronafbeelding bekijken

Als een compleet verzonnen sage staat de ‘culturele inbezitneming’ helemaal vooraan bij bepaalde linkse creativisten. Eerst moesten we de multicul liefhebbend omarmen; nadien klonk de boodschap iets drastischer: hun eigenheid bewaren, niet dooddrukken.  Alsof we de toegevoegde waarde wilde inpalmen.  Niemand had er tot een paar jaar geleden ooit over gehoord. Nu krijgt het regelmatig verontwaardigde reacties vanuit een bepaalde hoek.

Mansfield College (Oxford Universiteit) plande een feestje met als thema ‘cannabis’ en moest het annuleren. Niet vanwege het veronderstelde gebruik van cannabis maar wel omdat sommige studenten vreesden dat het het tot een culturele inbezitneming zou leiden, met een onrechtmatige adoptie van Caraïbische cultuur en muziek.

Verleden week bracht een student uit Bristol zichzelf in de problemen met zijn 21ste verjaardagsfeestje: hij had nl. voor een Raj thema gekozen. Hij verscheen op het feestje met een gouden tulband en een bindi op zijn voorhoofd.
Hoewel het om een privé feestje ging, in een locatie buiten de universiteitscampus, kreeg het “Bristol Universiteits zwarte- en minderheden etnisch comité” last van hun bezeerde tenen en dito ziel; zij voelden zich “diep droevig en ontgoocheld”.

Andere Oxford colleges kregen in het verleden al kritiek te verwerken omdat ze een feestje georganiseerd hadden in de jaren 1920-stijl. Reden: het zou wel eens kunnen, dat een dergelijke festiviteit misschien, eventueel, waarschijnlijk de etnische minderheden en al dan niet tot de etnische minderheden behorende vrouwen zou kunnen kwetsen… want deze kregen in die tijd (nog) geen toegang tot studies in de universiteit.

Een New Orleansfeestje kreeg soortgelijke kritiek, want dit zou “nostalgische gevoelens voor een van racisme doordrenkt tijdperk” aanmoedigen.

Verleden jaar werd dan uiteindelijk aangekondigd dat een ‘workshop’, een te ondergane lessenreeks, over culturele inbezitneming verplicht zou worden ingevoerd op Magdalen College (Oxford).

Blanke bekendheden, die hun kapsel in een vlechtjescreatie dragen, worden regelmatig beschuldigd van het zich onterecht toeëigenen van een zwarte kapseldracht. Zelfs het zingen van zgn. zwarte muziek is een geliefde stok om te slaan. Zoals ene, ons onbekende – maar dat ligt aan ons tunnelzicht op de moderne muziekbeleving – Bruno Mars kwam onder vuur te liggen. De man heeft zowel Puerto-Ricaanse, Ashkenazi-joodse en Filippijnse wortels. Tot welke muziek moet hij zich beperken wil hij niet beticht worden van onterechte culturele adoptie?

Men kan zich de vraag stellen of het zelfs het luisteren naar multicultureel-beïnvloede muziek moet aan banden gelegd worden. Zowel de moderne als de klassieke werken worden door elkaar bestuifd.  In welk hokje zit welke componist?
Hoewel de linkse medemens de multicul omarmt, moet men toch oppassen bij het adopteren van andere culturen. Kwestie van hun cultuur puur te houden. Niet uit bezorgdheid over onze cultuur.  Die mag gerust uitgewist worden.

Spiked

https://youtu.be/VALPdsr9Si4

Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan.