Dode EU-mus?

Is EU-akela Ursula een nazi-wolvin in schaapskleren? Heeft zij heel de poco EU-wereld om de tuin geleid? Wat bezielde haar om het commissariaat “Migratie en aanverwante besognes” te herdopen in “Het beschermen van onze Europese manier van leven”?

Hoop doet leven, dachten wij, toen we vernamen dat de bijna gebuisde Ursula ons onverwacht blij verraste met een welgekomen nieuwe wind in de EU-torens. Te vroeg gejuicht. Onze hoop bleek ongegrond.

Kandidaat-commissaris Schinas gaf duidelijkheid in zijn ‘sollicitatiebrief’ aan het parlement dat in de EU alles draait om ‘het respect voor menselijke waardigheid, in een samenleving waarin pluralisme, non-discriminatie, tolerantie, gerechtigheid, solidariteit en gelijkheid overheersen […] Een Europeaan zijn betekent het beschermen van de meest kwetsbaren in de maatschappij, zowel hier als in het buitenland’.

Er zijn nog zekerheden in het leven…

Verneem hier meer.

De hond is nader dan de rok

In Los Angeles stelde men dé vraag aan verschillende mensen – van multiculturele komst – die deelnemen aan een veganistenbetoging: hypothetisch probleem: je hond en een vreemdeling zijn aan het verdrinken… je kan er slechts één naar de kant halen… wie zou je redden? En nog andere hypothetische vragen met interessante antwoorden. Hypothetisch vraagje: wordt men van groenten eten slimmer?

Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan.

Welke keuken prijkt aan de top?

“Het Lot van naties”, schreef Jean Anthelme Brillat-Savarin, een Franse rechter en schrijver-gastronoom (18de eeuw), in ‘La physiologie du goût’, “hangt af van de wijze waarop zij zich voeden.” Vandaag hangt het mede af van de wijze waarop het – ook – de rest van de wereld voedt. Culinaire diplomatie is even aanwezig als economisch touwtrekken. In 2012 lanceerde het buitenministerie van de VSA een promotie-opdracht om de Amerikaanse (… lees VSA) keuken in het buitenland populair(der) te maken. Voor zover de VSA een “keuken” hebben… Daar is onze redactie enigszins bevooroordeeld.

Welk land staat er nu aan ‘s werelds top? Joel Waldfogel (Univ. Minnesota) besteedde er een studie aan. Hij maakte een lijst op van 52 landen, maakte gebruik van TripAdvisors (reis/hotel/restaurant webstek) restaurantopsommingen, van Euromonitor cijfermateriaal (marktonderzoek). Waar tradionele handel gemeten wordt volgens de waarde der goederen/diensten die ‘s lands grenzen overschrijden, meet de auteur de culinaire waarde volgens de waarde van de voeding die op restauranttafels aangeboden wordt. Lokale consumptie van buitenlandse keuken wordt behandeld als “import”, terwijl buitenlandse consumptie van lokale keuken als “export” beschouwd wordt. Het verschil toont aan welke landen de grootste invloed hebben op de mondiale smaakpapillen.

Merkwaardig resultaat voor de VSA. De VSA zijn de grootste netto importeur van buitenlandse keuken, gevolgd door China, Brazilië en G.B. Italië daarentegen telt als de grootste exporteur van Salvini’s menukeuze. De mondiale voorkeur voor pasta’s en pizza – en daar bovenop de Italiaanse onverschilligheid voor buitenlandse gerechten – geven het land een grote voorsprong.

U kan Joel Waldfogels analyse “Dining out as cultural tradehier lezen (Engels).