Zucht. Dat rechtse, conservatieve partijen eerder extreme moslims in het vizier nemen, die de christelijke cultuur en waarden bedreigen, wordt vlotjes over het hoofd gezien. Opzettelijk. Het Duitse AfD dat momenteel in de peilingen razendsnel stijgt is blijkbaar ook een doorn in het oog van Israël.
De voormalige Israëlische ambassadeur in Duitsland, Jeremy Issacharoff, heeft Israëlische diplomaten afgeraden contact met het AfD op te nemen. In een op vrijdag gepubliceerd opiniestuk als gastauteur bij de „Jerusalem Post“ schreef hij dat het AfD hierdoor legitimiteit zou verleend worden. Hij vindt dat het AfD zich nog steeds niet gedistantieerd heeft van de nazitijd. Aanleiding van het opiniestuk was een uitlating van buitenminister Eli Cohen, die verleden week stelde dat men het contactverbod met de Roemeense partij “Alliantie voor de vereniging der Roemenen” opnieuw onder de loep zou moeten nemen.
Afrikaanse landen hebben er geen moeite mee de westerse aanbidding van het geslachtenalfabet te verwerpen. Oeganda en Kenia worden vervoegd door Namibië, Botswana en Malawi. Het westen mag op zijn kop gaan staan, ze moeten niet weten van de geslachtenwaanzin die hier furore maakt.
… die voor ons “belastingparadijs” meer dan van toepassing is! U ziet de “vakkrachten” die hun tenten bij ons opslaan dagelijks op straat, op het openbaar vervoer… slaan de dag door met zalig nietsdoen met de wetenschap dat onze sociale steun onbeperkt is. Solidariteit, heet dat.
“Welke échte vakkracht wil naar een land met 47% belastingdruk?”, vraagt AfD-parlementariër, Kay Gottschalk zich af.
Hoeveel belastingen betaalt een “vakkracht” die op kosten van het gastland leeft?
… reiken ultranationalisten, LGTB’ers en big business elkaar de hand
De Franse historicus Lucien Cerise interviewde Evgenia Bilchenko. Ze is een Oekraïense professor filosofie en geeft nu les in Sint-Petersburg. Het is een diepgaand gesprek over de toestand in haar land en een psychoanalyse ervan. Te lezen via onderstaand bruggetje:
Ze was een boegbeeld van de Maidan-protesten in 2013-2014. Ze nam aan Maidan deel zoals vele intellectuelen, ook etnische Russen. Ze had toen een romantische relatie met een dichter uit de ondergrondse en het was toch een strijd voor de vrijheid. Ze schreef zelf een gedicht voor de gesneuvelden van de Maidan. Dat werd vertaald in 23 talen. U vindt haar terug op haar: Facebook-profiel.
Ze steunde in 2014 eerst ook de Anti-terroristische Operatie(ATO) zoals de nieuwe regering de militaire operatie tegen de bevolking in het oosten noemde. Bij haar bezoek aan die streek (Donbass) in 2015 realiseerde ze zich echter dat er een genocide dreigde die door de “internationale gemeenschap” genegeerd werd.
In 2019 bekritiseerde ze de wet die het Russisch in het hoger onderwijs verbood. Ze noemde Oekraïne een Amerikaanse kolonie. Dat viel niet in goede aarde. De pesterijen werden haar te veel en in 2021 is ze geëmigreerd naar Rusland. In 2019 deed ze een oproep tot EUropa in naam van de “Europese waarden”:
*Nvdr: Om de een of andere reden (… we vermoeden een door YT toegepaste vorm van censuur…) kunnen we de video niet zichtbaar insluiten. U kan deze bekijken door op het bovenstaande bruggetje te klikken. Ondertiteling wordt niet voorzien. De film wordt simultaan vertaald naar het Engels.
Een al decennia getraumatiseerd land! Hoe kun je dat trauma, die wonde “dicht naaien” (term van de psychoanalyse)? Op het eerste gezicht niet samenhangende verhalen moet je dan combineren: liberalisme en etnonationalisme, kosmopolitisme en etnicisme, “Europese waarden” en bloed-en-bodemrituelen.
Hier een illustratie. Een mars met toortsen en foto’s van de oorlogsmisdadiger Bandera (1909-1959) in 2014:
Een Gay Pride van 2019:
De meest efficiënte pr-figuur anno 2023 is nu een transseksueel. Ze heet Sarah Ashton-Cirillo, een Amerikaanse journalist en gewezen medische assistent in het Oekraïense leger.
Maar uiteindelijk draait het om big business. Het land is ondertussen honderden miljarden schuldig, het zal generaties duren om alleen maar de rente te betalen en de grond is voor generaties verpacht aan big agro. Hier de documenten daarover:
De ontroerende geschiedenis van de aartsvader Jozef in Egypte vinden we in Genesis (hoofstukken 37 en 39-50). Het is als de eerste grote roman in de wereldliteratuur. In de Latijnse liturgie werd deze geschiedenis vorige maand in de Eucharistie herdacht. De grootste kunstenaars hebben deze gebeurtenissen vereeuwigd in schilderijen, toneelstukken, muziek- en dichtwerken … Maar er is meer. Deze geschiedenis verwijst naar de oude, menselijke én de nieuwe, christelijke samenleving.
Jozef en Benjamin zijn de lievelingen van hun vader Jakob omdat zij de kinderen zijn van zijn geliefde Rachel. Zij noemde Benjamin Ben-oni (de zoon van mijn lijden, Genesis 35, 18) en zal ook sterven bij zijn geboorte. De sluwe schoonvader Laban had Jakob in de huwelijksnacht bedrogen door hem ’ s avonds ongemerkt zijn oudste dochter Lea te geven, onder het voorwendsel dat het niet de gewoonte is een jongere dochter uit te huwelijken voor de oudste. En Jakob werkt nog eens zeven jaar om eindelijk Rachel te krijgen. Lea zal de moeder worden van Ruben, Simeon, Levi, Juda, Issachar, Zebulon (en Dina). Jakob geeft een schitterend kleed aan Jozef en stuurt hem op pad om in zekere zin de andere broers te controleren. En Jozef brengt trouw de verhalen van zijn broers over aan zijn vader. Bovendien vertelt Jozef dan nog twee dromen waarin zijn broers en zelfs zijn ouders voor hem neerbuigen. Kortom, ruim genoeg om de grootste jaloezie te laten groeien…”Ginder komt ie aan, de dromer…” Neen, de broers zullen hem niet doden maar als slaaf verkopen aan Egyptenaren. Zijn mooi kleed scheuren ze kapot, doen er wat bloed op van een geitenbok en laten het zo aan hun vader bezorgen: “de ouwe zal wel zien dat het van zijn lieveling is…” Niemand van hen bekommert zich om de hartverscheurende pijn van hun vader, noch om de angst en ellende van hun broer Jozef.
Jozef krijgt vele moeilijkheden in Egypte te verduren maar God is duidelijk met hem. De vrouw van Potifar is verliefd op hem en gaat hem valselijk beschuldigen. Zo geraakt Jozef in de gevangenis. Hij wordt echter maar licht gestraft. Potifar heeft mogelijk ook wel door dat zijn vrouw de schuldige is en niet Jozef. Jozef weet de dromen van zijn medegevangenen, een bakker en een opperschenker uit te leggen. Hun “hoofd zal verheven worden” maar in tegenovergestelde zin. De bakker wordt opgehangen en de opperschenker wordt in ere hersteld. Jozef had de opperschenker nog zo op het hart gedrukt voor hem een goed woordje te doen zodat ook hij zou vrij komen, maar de man vergat het gewoon. Wanneer het mensen weer goed gaat, denken ze helemaal niet meer aan hun weldoeners. De farao wordt echter gekweld door twee dromen. Er zijn 7 vette koeien en daarna 7 magere koeien, er zijn 7 prachtige volle aren en daarna 7 spichtige aren. De eerste eten de tweeden op. Egypte is traditioneel het land van de wijzen, maar in heel het rijk is er geen enkele wijze die deze dromen kan uitleggen. Dan pas denkt de opperschenker aan zijn medegevangene en Jozef wordt uit de gevangenis gehaald. Jozef geeft alle eer van het verklaren van deze dromen aan God. Hij legt uit dat er hongersnood zal komen en geeft ook de remedie: er moeten voorraden aangelegd worden. Jozef wordt meteen tot onderkoning aangesteld. “Jozef was dertig jaar, toen hij bij Farao, de koning van Egypte, in dienst kwam” (Genesis 41, 46). Het is een verwijzing naar de leeftijd van David (2 Samuel 5, 4) en naar de leeftijd van Jezus (Lucas 3, 23). Al in het eerste jaar van de hongersnood trouwt Jozef en krijgt een eerste zoon, Manasse (van het Hebreeuwse nasjah = vergeten): “Al mijn ellende en het gemis van mijn hele familie heeft God mij doen vergeten” (Genesis 41, 51). Wanneer de Egyptenaren de Farao om brood vragen, antwoordt hij hen: “Ga maar naar Jozef en doe wat hij u zeggen zal” (Genesis 41, 55). Deze laatste woorden zegt Maria te Cana tot de dienaars, verwijzend naar Jezus (Johannes 2, 5).
Nu begint de bewogen geschiedenis van de zonen van Jakob die door hongersnood gedreven naar Egypte gaan om graan te bemachtigen. Jozef herkent zijn broers onmiddellijk maar zij herkennen hem niet. Hij is bijzonder hard tegen hen en verwijt hen spionnen te zijn. Om te beginnen laat hij hen al drie dagen opsluiten. In wat een ellende zijn ze nu toch verwikkeld! In deze ontreddering groeit er echter tevens oprecht berouw: “Ze zeiden tot elkaar: ‘Helaas, we hebben dit aan onze broer verdiend. Wij zagen hoe hij angstig om genade smeekte, maar wij hebben niet willen luisteren. Daarom treft ons dit ongeluk” (Genesis 42, 21). En ze beseffen niet dat Jozef hun gesprek helemaal verstaat. Jozef moet zich afwenden om niet te laten zien dat hij weent. Hij volhardt echter in zijn strenge houding en laat Simeon, de tweede oudste, voor hun ogen in de boeien slaan en gevangenzetten totdat ze met Benjamin terugkeren. Ze hebben zich immers laten ontvallen dat ze nog een jongere broer, Benjamin thuis hebben. Jozef eist dat ze deze de volgende keer meebrengen. Onderweg naar huis merken ze dat hun geld weer in hun zakken zit. Het maakt hen nog meer ongerust. De hongersnood drijft hen terug naar Egypte. Om Benjamin mee te krijgen zullen Juda en Ruben zich voor hun vader borg stellen voor hem.
De ontknoping is nog een bloedstollend gebeuren. Jozef laat zijn broers naar zijn eigen paleis brengen, waar ze moeten wachten. Het maakt hen bang. Dan komt Jozef en weer buigen ze allemaal voor hem tot op de grond, zoals hij vroeger met zijn droom verteld had. Simeon wordt vrijgelaten en ze gaan aan tafel, ieder zit precies op volgorde volgens zijn leeftijd. Benjamin, de lieveling van hun vader, krijgt echter vijfmaal meer dan de anderen. Ze eten en drinken en worden er vrolijk van. Ze vertrekken. Jozef zal echter Benjamin op verschrikkelijke wijze in de val lokken. Ze krijgen allen hun geld weer terug in hun zakken én er nog voedsel bovenop. Bij de zak van Benjamin laat Jozef zijn eigen zilveren beker steken. Als de broers goed en wel uit de stad zijn, laat Jozef hen overvallen en beschuldigt hen van diefstal en majesteitsschennis omdat ze zijn zilveren beker gestolen hebben. Het is de beker waaruit hij zelf drinkt en waarin hij de toekomst schouwt. De verbouwereerde broers zeggen met een goed hart dat degene van hen die dit zou gedaan hebben, gerust mag sterven en dat zij allen zijn slaven willen zijn. En wat blijkt? De beker zit in de zak van Benjamin! Allen scheuren hun kleren als teken van grote rouw en onherstelbare breuk. Is dit niet voldoende om er een hartstilstand van te krijgen? Totaal gebroken keren ze terug naar de stad, naar Jozef. Meteen, biedt Juda zich aan om de plaats van Benjamin in te nemen en zijn straf op zich te nemen. In een lange rede legt hij uit hoe ze van hun vader zijn lievelingszoon mee kregen. Juda wil slaaf zijn en vraagt om Benjamin en de anderen te laten terugkeren “Hoe zou ik zonder de jongen bij mijn vader durven terugkeren. Het leed dat mijn vader dan treft, zou ik niet kunnen aanzien” (Genesis 44, 34). En plots is er de ontknoping. Jozef maakt zich bekend.
(Volgende keer leggen we uit hoe we in deze schitterende geschiedenis een “menselijke” en een “christelijke” samenleving kunnen herkennen).
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 4.8.23
Nvdr: foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelatenNvdr: foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.
Flitsen
Een Duits en Zwitsers meisje die hun middelbare studies beëindigden, komen gedurende een maand met ons meeleven. Ook Mohammed, een jonge moslim uit Damascus wil enkele dagen in ons klooster verblijven. Ondertussen is de jonge alawiet nog steeds in ons midden. Vandaag komen vijf jongeren van S.O.S Chrétiens d’Orient, waarvan enkelen voor de eerste keer.
Einde juni begin juli braken in Frankrijk zware onlusten uit. De oorzaak was het overlijden van Nahel, een jongere met migratieachtergrond, tijdens een politiecontrole. De 17-jarige jongeman, met een 15-tal inbreuken op zijn jonge palmares, werd in onze pers opgevoerd als een slachtoffer van het Franse systemisch racisme. Een écht slachtoffer van de rellen, een 24-jarige Franse brandweerman die in de nacht van 2 op 3 juli omkwam terwijl hij brandende voertuigen probeerde te blussen, werd in het Franse Parlement met een minuut stilte herdacht. De Vlaamse pers ‘vergat’ dit slachtoffer te vermelden.
Intussen likt Frankrijk zijn wonden, en vragen velen zich af wie de rekeningen zal betalen? De voorzitter van de Franse ondernemersorganisatie Medef in de Franse krant Le Parisien: “Meer dan 200 handelszaken werden volledig vernield en geplunderd, 300 bankagentschappen vernield, 250 tabakswinkels leeggeroofd”. 40 bussen van het openbaar vervoer werden vernield. Honderd gemeentegebouwen gingen in de fik, meer dan 200 scholen werden bestookt en al dan niet zwaar beschadigd. Duizenden voertuigen van burgers werden opgestookt. Na de (multiculturele) rellen in Frankrijk in 2005 werd de schade geraamd op 204 miljoen euro, de schade zal met deze rellen een veelvoud hiervan zijn.
Verder zetten pamperbeleid of komt er eindelijk lik op stuk-beleid?
Met een snelrechtprocedure werden enkele relschoppers, die een winkel in Châtelet hadden geplunderd, voor de rechtbank gebracht. Het gaat om 4 mannen, een heeft de Franse nationaliteit, een andere is Senegalees en twee andere zijn Algerijnen, die illegaal in Frankrijk verbleven. Eén kreeg al eerder het bevel om het grondgebied te verlaten. Drie van de vier zijn multirecidivisten. Volgens hun advocaten waren de 4 ‘toevallig’ op de plaats van de feiten. Tja, hoe moet je dergelijke gasten anders nog verdedigen?
Feit is dat steeds duidelijker blijkt dat het maatschappelijke draagvlak voor migratie de laatste jaren drastisch is verminderd. Dat blijkt duidelijk uit de financiële steun die op amper enkele dagen bijeen gegaard werd om de politieman die het fatale schot loste, te ondersteunen. Financiële steun van de gewone Fransen, helemaal tégen de wil van politieke, culturele, economische en maatschappelijke elites in.
Krijgen de Fransen dan eindelijk een lik op stuk-beleid waar ze om vragen? Het lijkt alsof president Macron het zelf niet meer weet. Het financiële ondersteuningsbeleid van zijn socialistische en conservatieve voorgangers verderzetten? Sinds het begin van de jaren ’80 van de vorige eeuw werd immers de “fysieke en sociale degradatie van de banlieues” aangepakt met massale financiële steun (na de rellen an Vénissieux met naam). “Sinds het einde van de jaren ’70 gingen ongeveer 200 miljard euro op in deze projecten in de voorsteden”, aldus de vereniging Contribuables associés. In 2005 beschreef een cynische Nicolas Sarkozy deze projecten als volgt in L’Express: “Hoe meer middelen we hebben gestoken in dit stadsbeleid, hoe minder resultaten we hebben bekomen”. Elk jaar investeert Frankrijk ongeveer 10 miljard euro in dit banlieue-beleid. De Fransen willen het anders.
Imperium USA - Een wereldmacht zonder scrupules - Auteur: Daniele Ganser | Uitgever: Uitgeverij De Blauwe Tijger - €27,00
Velen beschouwen de Verenigde Staten als het grootste gevaar voor de wereldvrede. Hoe komt dat? Dit is een boek over de achtergronden, motieven en middelen van de wereldmacht USA. Diverse rapporten laten zien dat de VS de grootste destabiliserende invloed heeft op het wereldgebeuren en de grootste bedreiging vormt voor de wereldvrede (Allensbach 2019, Gallup International 2013). Deze treurige situatie is niet toevallig ontstaan. Geen andere natie heeft sinds 1945 zo veel landen gebombardeerd en zo veel regeringen afgezet als de VS. Ze bezitten de meeste buitenlandse militaire bases wereldwijd en hebben de hoogste uitrustingsgraad. Daniele Ganser beschrijft op indrukwekkende wijze hoe de VS wereldmachtpolitiek bedrijft waarin geweld een centraal element is.
Dr. Daniele Ganser (Lugano 1972) is bestsellerauteur van diverse boeken. Hij studeerde geschiedenis, filosofie en Engels in Basel, Amsterdam en Londen en leidde het Zwitserse Instituut voor vrede- en energieonderzoek (SIPER). Hij doet onderzoek naar de thema’s vrede, energie, media, oorlog en terreur. Van 2006 tot 2017 doceerde hij aan de universiteiten van Basel en Sankt Gallen. Hij leeft met vrouw en kinderen in Zwitserland.
“Heeft iemand dorst, laat hij naar Mij toekomen en laat drinken wie in Mij gelooft! Zoals de Schrift zegt: uit zijn binnenste zullen stromen levend water vloeien. Hiermee doelde Hij op de Geest die men zou ontvangen als men tot geloof in Hem kwam …” (Johannes 7, 37-39)…In een korte video legt pater Emiliano Tardif uit (in ’t Frans) dat deze uitnodiging aan iedere gelovige gericht is. Ten volle christelijk leven is, zoals de apostelen, vervuld worden van de heilige Geest en leven vanuit de kracht van de heilige Geest.
Het veranderde hun leven totaal. Van angstige mannen, bekommerd om hun levensbehoud, worden ze onverschrokken verkondigers van Jezus’ dood en verrijzenis, die geen schrik meer hebben van niets of van niemand. Hiermee gaf Pater Tardif door wat hij zelf gekregen had.
De Canadese priester Emiliano Tardif (1928-1999), lid van de missionarissen van het Heilig Hart werd naar de Dominicaanse Republiek gestuurd en werd provinciaal. Toen de charismatische vernieuwing doorbrak in de jaren ’70 had hij daarvoor niet veel sympathie en verwachte van zijn confraters dat ze zich zouden inzetten voor de armen en zich niet bezighouden met bijzondere vormen van gebed zoals het tongengebed of de tongentaal.
Nvdr: aan de hand van onderstaande video kan u een traditioneel en een tongengebed vergelijken.
In 1973 werd bij hem een ernstige vorm van tuberculose vastgesteld. Het was een donderslag bij klaarlichte dag. Er werd besloten dat hij minstens voor een jaar zou terugkeren naar Canada voor een intense behandeling. In het ziekenhuis waar hij onderzocht werd, was echter een charismatische gebedsgroep actief. Mensen van deze gebedsgroep vroegen of ze voor hem mochten bidden. Hij was er niet erg mee opgezet maar als priester zeg je niet dat mensen niet mogen bidden. En ze begonnen te bidden. Als de groep met tongentaal begon had hij nog juist de tijd om te vragen de deur dicht te doen omdat hij zich toch wat gegeneerd voelde. Toen hij dit later vertelde voegde hij er op zijn humoristische manier aan toe: “maar de Geest was al binnen”. Inderdaad, ijverige onderzoeken daarna gaven geen enkel teken meer van enige ziekte. Ook hij kon dit niet ontkennen. Vermits voor hem al een jaar oponthoud voorzien was, vroeg hij of hij nu dit jaar niet mocht gebruiken om de charismatische vernieuwing te bestuderen en te bidden. Daarna is hij een van de bekendste charismatische figuren geworden wereldwijd. Hij werd zowat overal uitgenodigd en voor hem liepen de grootste stadia vol, zelfs wanneer het staatshoofd van dat land dit niet eens klaar kon krijgen. Hij begreep dat het zijn roeping was te bidden om genezing. En dit is begonnen toen hij zijn eigen genezing vertelde. Hij merkte dat God daarbij ook andere mensen op gelijkaardige wijze aanraakte en genas. De informatie hiervan werd hem gewoon ingegeven, wat hij doorgaf als woorden van kennis.
Pater Tardif heb ik goed gekend. Hij was een eenvoudige, goede priester, geheel toegewijd aan de eer van Jezus en het Rijk Gods. Er was niets gemaakts of onechts in hem, was niet gehecht aan eigen eer en hij kon ook erg humoristisch reageren. Vrij regelmatig was ik toen in België en Nederland voorganger in de Eucharistie waarbij hij de prediking verzorgde en woorden van kennis gaf, deskundig vertaald door kanunnik W. Brieven. Hij was overtuigd dat God hem riep om getuige te zijn en ervoor te zorgen dat ook andere mensen genezen werden, door het geloof in Jezus Christus en zijn Evangelie. Daarvoor heeft hij zich helemaal ingezet. Uiteraard kon hij op groot enthousiasme rekenen. Het bracht telkens een opwekking mee van het geloof in de genezende kracht van Jezus, de gestorven en verrezen Heer. Toch had hij ook felle tegenstanders. Er waren kerkelijke leiders die niet wilden dat hij in hun bisdom genezingsdiensten organiseerde, wat hij ook niet deed. Sommige psychologen en wetenschappers hadden felle kritiek op de genezingen die tijdens zijn gebedsdiensten gebeurden. Ze wierpen op dat het allemaal manipulatie en psychologische trucs waren. Hierop antwoordde hij evenwel zeer gevat: als jullie zo goed weten hoe het allemaal werkt, waarom doen jullie het dan niet?!
Duitse voedselbanken slaan alarm – armoede wordt groter
Die Tafeln, een begrip voor wie Duitsland wat beter kent, slaat alarm: er zijn steeds meer burgers die beroep doen op de voedselbank van Tafeln, en tezelfdertijd lopen de voedselgiften zwaar terug. De voorzitster van de raad van bestuur, Michaela Engelmeier, waarschuwt bij Redationsnetzwerk Deutschland voor een ‘bottleneck’ bij de verzorging van wie beroep doet op de voedselbanken.
In Duitsland zijn de voedselbanken van Die Tafeln uitgegroeid tot een begrip: ongeveer 960 lokale afdelingen van deze caritatieve vereniging verzorgen maaltijden aan arme families en alleenstaanden. Tot hiertoe had men de instroom van nieuwkomers – ook na de inval van Rusland in Oekraïne – nog min of meer onder controle.
Wegens “recordinflatie en prijsexplosies” kunnen steeds meer mensen zich geen maaltijd meer veroorloven, zegt Engelmeier. Het gaat dan niet alleen om Bürgergeld-ontvangers, maar ook om miljoenen kleinverdieners en gepensioneerden*. Meer eters dus, voor hetzelfde aantal vrijwilligers, die hiermee stilaan tegen de limieten van hun eigen kunnen aankijken: psychisch en lichamelijk valt het allemaal slechts met veel moeite draaiende te houden.
Tezelfdertijd blijkt dat er steeds minder giften van voedsel worden geregistreerd. In bepaalde regio’s verdubbelde het aantal klanten aan Die Tafeln, terwijl de voedselgiften in dezelfde periode “met ongeveer 50 procent terugliepen”, aldus Tafel-chef van Schleswig-Holstein, Frank Hildebrandt. Die Tafeln roept de Duitse regering op het bestaansminimum van haar burgers te garanderen.
