Als men de derde wereld binnenhaalt, wordt men zelf de derde wereld
De dienst der jeugdbescherming in Harehills, Leeds, nam enkele kinderen wegens verwaarlozing (tijdelijk?) onder zijn hoede, m.a.w. ze werden uit het ouderlijk huis gehaald voor hun eigen veiligheid en gezondheid. De beelden geven weer hoe dankbaar de gemeenschap was…
Volgens de commentator mag men niet zeggen wie verantwoordelijk zijn voor de rellen, voor de brandstichting, voor de belaging van de politie, voor het geweld, voor de schade die intussen 1 miljoen pond bedraagt…
De Daily Mail meldt dat “honderden” opnieuw (de tweede nacht) de straten bezetten – “om de ouders te steunen”, die intussen in hongerstaking gegaan zijn tot ze hun kinderen terug krijgen van de kinderbeschermingsoverheid. Naar verluidt zouden ze zich ditmaal tot het scanderen “breng de kinderen terug” en het zingen van liederen beperken…
Grote winkelcentra beveiligen hun waren op allerhande manieren – in afgesloten kasten, met alarmsystemen e.d. – om diefstal te voorkomen. Dus richten de boeven zich op gemakkelijker doelwitten zoals kleinere buurtsupermarktjes en tankstations. De dieven wanen zich onaantastbaar vermits er pas opgetreden wordt door justitie vanaf een waarde van $ 1.000,-. Vertaling overbodig.
De titel klinkt pretentieus. Een onderzoek van de “Confidence Club”, gevestigd in het V.K., die zich wijdt aan info voor en steun aan gepensioneerden, berekende dat Israël na IJsland het ideale land is om van je pensioen te genieten. Goed om weten: het onderzoek liep na 7 oktober, dus nadat de oorlog tegen Hamas/Gaza begon.
39 landen werden onder de loep gehouden, met als thema’s gezondheidszorg, levensverwachting, veiligheid en tevredenheid in het algemeen.
De voortdurende oorlog zou dus niets veranderen niets aan de tevredenheid over het leven in Israël. Er werd een puntensysteem gehandhaafd:
op 1: IJsland met 87 punten
op 2: Israël met 85 punten
op 3 ex aequo: Finland, Nederland en Zwitserland
op de laatste plaats: Zuid-Afrika, met 43 punten
net voor de hekkensluiter vindt men: Griekenland, Letland, Slovakije en Italië
Iets zegt ons dat men probeert in Israël de optimistische noot te blijven aanslaan. En zo zie je maar dat men met statistieken zowat alles kan bewijzen.
Hoewel in de praktijk het verschil tussen euthanasie en palliatieve verzorging soms klein kan lijken, blijven ze beide totaal onverenigbaar. Euthanasie is een handeling van een arts die het leven van een patiënt op zijn verzoek opzettelijk beëindigt. Palliatieve verzorging daarentegen wil het leven van een patiënt eerbiedigen en dienen door de pijnen en andere lichamelijke, psychologische, en spirituele problemen zo goed mogelijk te behartigen en te verlichten. Er blijft een wezenlijk verschil tussen het actief doden van een zieke en hem helpen, zijn pijnen en angsten verlichten opdat hij op zijn wijze en zijn tijd zijn leven uit handen kan geven.
Op gelijkaardige wijze zijn euthanasie en palliatieve sedatie met elkaar onverenigbaar. Sedatie vermindert de bewustzijnsgraad van de stervende zodat het gevoel van verstikking of angst verlicht wordt. Sedatie wordt voortdurend gerevalueerd en kan tijdelijk zijn, maar is op geen enkele wijze gericht op het versnellen van de dood. De enige bedoeling is het verminderen van de extreme pijnen of angsten.
Het verschijnsel waarbij het angstzweet in een uiterst hevige doodsstrijd zich vermengt met bloed, schijnt in de geneeskunde bekend te zijn onder de naam van “hematidrosis”*. We menen dat Jezus dit heeft beleefd in de Hof van Olijven: “Aan doodsangst ten prooi bad Hij met nog meer aandrang. Zijn zweet werd tot dikke druppels bloed, die op de grond vielen” (Lucas 22, 44). In de moderne geneeskunde kunnen deze extreme angsten en pijnen verminderd worden door palliatieve sedatie, waar op zich uiteraard niets tegen is.
*Ter illustratie van hematidrosis; het zou kunnen behandeld worden met beta-blokkers die de symptomen doen afnemen, echter niet doen verdwijnen
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
De getuigenissen van de deskundige zorgverleners die prof. Timothy Devos verzamelde (Euthanasie, een ander verhaal. Ervaringen en reflecties van zorgverleners, Pelckmans, 2021) geven hun volle aandacht aan hetgeen de patiënt eigenlijk vraagt. Ze ontdekken dat een vraag om euthanasie vooral een noodkreet is, een kreet om hulp bij zijn verschillende pijnen en angsten. Men kan nu 95 % van alle fysische pijn deskundig verlichten (a.w. blz. 21). Andere vormen schijnen echter een steeds grotere rol te spelen: zinloosheid van het leven, eenzaamheid, afhankelijkheid van anderen, angst voor het onbekende, angst om voor anderen een last te zijn… De patiënt wil vooral dat zijn vragen en angsten gehoord en begeleid worden.
Links Duitsland ongerust over de nationale symbolen
— Dirk Rochtus — Doorbraak | 10 juli 2024
Op het EK zwaaiden vele Duitsers weer met de nationale vlag. Een bedenkelijke opstoot van nationalisme volgens links.
De nationale hymne ‘Deutschland über alles’ zingen en de zwart-rood-gouden vlag uithangen naar aanleiding van het Europees Kampioenschap (EK) blijft voor controverse zorgen bij onze oosterburen.
De ‘Bundeszentrale für politische Bildung’ (BpB), de Federale Centrale voor Politieke Vorming, bestond het zelfs om in een filmpje op Facebook de oorsprong van de ‘ruk naar rechts’– denk aan de opgang van de Alternative für Deutschland (AfD) – terug te voeren op het Wereldkampioenschap Voetbal dat in 2006 in Duitsland werd georganiseerd. De ‘Mannschaft’ schopte het toen tot in de halve finale. De sfeer bij de Duitsers was uitgelaten; vele zwaaiden met zwart-rood-goud. Het enthousiasme leeft in de herinnering voort als het ‘Sommermärchen 2006’, het ‘zomersprookje van 2006’.
‘Banaal nationalisme’
Mensen uit het linkse spectrum van de politiek stonden verbijsterd te kijken naar deze opstoot van wat de Britse sociaal-psycholoog Michael Billig ‘banaal nationalisme’ noemde, een nationalisme dat niet ideologisch geladen is, maar gewoonweg de uitdrukking is van een onbewuste verbondenheid met de eigen natie met gebruikmaking van de symbolen ervan.
Ook nu weer, bij de organisatie van het EK, grepen vele mensen terug naar de vlag en zongen de spelers van de Mannschaft de nationale hymne mee. Voor de bpb een reden te meer om zich, onder verwijzing naar de spelers en de trainer van 2006, de vraag te stellen: ‘Sind Poldi, Klinsi und Co. schuld am Rechtsruck in Deutschland?’ Er kwam veel protest tegen de video ‘2006 – ein Sommermärchen für den Nationalismus?‘; de vormingscentrale heeft hem afgevoerd.
Heimat
Irene Götz, professor aan de Ludwig-Maximilians-Universität München, voelt zich ongemakkelijk bij het zien van mannen die luid roepend en bier drinkend met de nationale vlag zwaaien. In een interview met Der Tagesspiegel (28 juni) zegt ze: ‘Daarachter gaat zeker machismo schuil, een soort patriarchale houding die net vrouwen dwars zit. En als er dan nog een migratieachtergrond bijkomt en je ziet dat er zich daar onder die vlag alweer witte mannen tonen, kan dat natuurlijk bedreigend en uitsluitend overkomen.’
De academica gelooft dus dat vrouwen en allochtone mensen kunnen voor het hoofd gestoten worden door de Duitse vlag en het voetbal-enthousiasme. Niets is minder waar. Een journalist van Der Tagesspiegel (3 juli) is op onderzoek in Berlijn getrokken en heeft vastgesteld dat er op de Kurfürstendamm ook veel jonge vrouwen de deelname van de ‘Mannschaft’ aan de kwartfinale vierden en dat over heel de stad verspreid er heel wat mensen met migratieachtergrond te vinden waren die hun trots over Duitsland uitbazuinden. Een Libanees bijvoorbeeld vertelde aan de reporter: ‘De Libanese vlag staat voor onze heimat, de Duitse omdat wij hier zijn, hier kunnen zijn, hier mogen leven.’
Sarcasme
Zwart-rood-goud wekt blijkbaar vooral weerzin op in de ‘hogere’ politieke en intellectuele kringen. Een voormalige minister van Defensie, van sociaaldemocratische signatuur, verbood ooit de soldaten de vlag uit te hangen aan de ramen van de Bundeswehr-Universität (de Universiteit van het Leger, in Hamburg).
Tegelijk verordende ze het hijsen van de regenboogvlag voor het gebouw. Het verleidde de columnist Harald Martenstein, die deze anekdote oprakelt in Die Welt, tot een sarcastische bedenking: Als je toch graag met een vlag zwaait, maar niet verdacht wil overkomen, doe het dan met de regenboogvlag … behalve in bepaalde stadswijken …
‘Het mirakel van Bern’
Het is algemeen geweten dat de nationale zelfhaat van de Duitsers voortkomt uit hun historische ervaringen. Maar dat Schwarz-Rot-Gold taboe is, blijft toch verwonderen. Het is de vlag van de revolutie van 1848 met haar democratische aspiraties. Het is de vlag van de Republiek van Weimar (1919-1933). Het is de vlag die de nationaalsocialisten na hun machtsovername in 1933 verboden hebben. Het is de vlag van de Bondsrepubliek, de meest ‘geglückte Demokratie’ (geslaagde democratie) ooit op Duitse bodem. Het is de vlag van een staat die dankzij het voetbal zijn zelfvertrouwen herwon: het was op 4 juli 1954, amper negen jaar na de Tweede Wereldoorlog, dat de Mannschaft in de finale van het Wereldkampioenschap in het Zwitserse Bern de Hongaren versloeg.
‘Das Wunder von Bern’ bezorgde de ‘Weltmeister’, de wereldkampioen, het gevoel weer bij de internationale gemeenschap te behoren, eindelijk weer op respect te mogen rekenen. De overwinning die de Duitsers in Bern behaalden op de grasmat, was balsem voor een gekwetste natie. De beroemde journalist Joachim Fest noemde dat gebeuren dan ook symbolisch de ‘eigenlijke stichtingsdatum van de Bondsrepubliek’.
‘Deutschland über alles’
Wat geldt voor de vlag, geldt ook voor de nationale hymne. De tekst – een gedicht van Hoffmann von Fallersleben [1] (1798-1874) – drukte het verlangen naar Duitse eenheid uit, naar een ‘Deutschland’ als de koepel boven de vele kleine Duitse staatjes met hun onderlinge grenzen tot ver in de 19de eeuw. De legendarische Franz Beckenbauer verplichtte in 1984 zijn elftal tot het meezingen van de hymne nadat Duitsland verloren had tegen Argentinië met 3:1. Hij had vastgesteld dat de Argentijnse spelers geestdriftig hun volkslied hadden meegezongen met de hand op het hart, terwijl de Duitse er bij het weerklinken van ‘Deutschland über alles’ onverschillig hadden bijgestaan.
Na 1945 zingen de Duitsers alleen nog de derde strofe, de lofzang op ‘Einigkeit und Recht und Freiheit für das deutsche Vaterland!’. De eerste strofe kan niet meer door de beugel omdat er sprake is van een Duitsland waarvan de grenzen reikten tot ver buiten de huidige (‘Von der Maas bis an die Memel’, de grensrivier van het toenmalige Oost-Pruisen).
Claudia Becker slaat tot slot de nagel op de kop wanneer ze in Die Welt schrijft: ‘Het is niet op de laatste plaats het “Sommermärchen” van het WK 2006 in Duitsland dat getoond heeft dat Zwart-Rood-Goud in een zee van internationale vlaggen even weinig bedreigend is als “Das Lied der Deutschen”. Het is op de eerste plaats de uitdrukking van de vreugde samen het voetbal te vieren.’
—
[1] De UNESCO en de rustplaats van een vriend van Vlaanderen
Het klooster van Corvey komt op de werelderfgoed van de UNESCO. Markant: in de tuin vond een grote vriend van Vlaanderen zijn laatste rustplaats.
Hysterische madammen met ontblote borsten dweilen de straat als signaal tegen “fascisten”. Het is blijkbaar hun manier van protest tegen de verkiezingsresultaten in Frankrijk. Last van het natte voorjaar?
Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan werden “Prides” gehouden, stoeten der onbeperkte geslachtenverscheidenheid. In Toronto loopt een naakte vent met een konijnenmasker en een bundel wortelen in een stoet om de regenbooggeslachten te vieren.
In San Francisco is naaktheid en seksuele suggestie blijkbaar troef. De twee vrouwelijke politie-agenten vinden dat het allemaal nog wel meevalt, zolang ze maar niet in het openbaar masturberen…
In New York wordt er een robbertje gevochten door half-uitgeklede feestviersters. In vergelijking met Toronto en San Francisco lijkt dit eerder braaf.
Dat krijg je met een burgemeester met een vreemde stamboom. Khan verbiedt Engelse vlaggen op Londense taxi’s omdat “het motorrijders zou kunnen afleiden”. De taxi-chauffeurs worden ermee bedreigd hun toelating te kunnen verliezen. Elders in het land zijn de vlaggen wel toegelaten. Daar worden motorrijders blijkbaar niet zo snel afgeleid. Zou het kunnen dat het Sint Joriskruis de ware reden is?
Naar verluidt gaat het om dit heerschap: Andile Mngxitama en het Hoger Gerechtshof heeft geoordeeld dat het hier niet om opruiende haattaal gaat omdat negers geen racisten kunnen zijn. (Bron: https://x.com/twatterbaas/status/1805669416538972582/photo/1)
Nadat Angela Merkel de rode loper uitrolde, de Grünen mee aan de regeringstafel mochten plaats nemen, belangrijke ministeries konden bezetten, leek het alsof Duitsland het Schlaraffenland voor heel de Derde Wereld geworden was. Maar stilaan wordt de goedertierendheid ingehaald door de werkelijkheid: criminaliteit, omvolking, woningentekort, femicide, verkrachtingen, dagelijkse messentrekkerijen en andere onaangenaamheden die de bio-Duitser het leven zuur én duur maken.
Parole, parole, parole… de Bundesregering wil Duitsland minder aantrekkelijk maken. Zo zouden de lieverdjes zelf hun onderkomen moeten schoonmaken en wil men illegale misdadigers uitwijzen. De nieuwsberichten en kranten staan gloeiend heet. Maar is dat ook zo? Er wordt zand in de ogen der kiezers gestrooid. Alsof daarmee het straatbeeld verandert. Al wordt dit door de poco media ‘perceptie’ genoemd. Ook in Duitsland zijn de media links geörienteerd of eerder geïndoctrineerd. Als de logica faalt, worden de traanklieren bewerkt.
Ca. een half jaar geleden verkondigde kanselier Scholz luidkeels dat er eindelijk “”im grossen Stil” uitgewezen zou moeten worden. Zou. “Wie geen blijfperspectief heeft, wie geen bescherming hoeft, moet terugkeren.” Nadat een politie-agent in Mannheim meermaals in zijn hoofd gestoken werd, vraagt men zich af wat er van deze belofte, of beter wensdroom, geworden is. De dader, Sulaiman Ataee, werd sinds 11 jaren in Duitsland “geduld”. Zijn asielaanvraag werd immers geweigerd, maar hem naar zijn thuisland deporteren, dàt kon en mocht niet om menslievende redenen.
Klik bij beide video’s op “Bekijken op YouTube”:
Het aantal uitwijzingen is inderdaad gestegen: 4791 in het eerste kwartaal 2024. Dat betekent ca. 34% méér dan in het eerste kwartaal 2023. Maar het niveau van voor de coronajaren is ver verwijderd. De lichte stijging der uitwijzingen kan men eerder als een momentopname definiëren. De “grosse Stil” van Scholz is niet bereikbaar als men de illegalen met fluwelen handschoenen uit het land wil zetten. Te weinig personeel, te weinig daadkracht bij de officiële instanties. Niet moeilijk met Grüne opperhoofden in belangrijke ministeries, zoals Annalena Baerbock op Buitenlandse Zaken, sprookjesverteller Robert Habeck op Economie en Klimaatbescherming, Cem Özdemir op Voeding en Landbouw, Lisa Paus op Gezin, Senioren, Vrouwen en Jeugd, Claudia Roth op Cultuur en Media, Steffi Lemke op Milieu, Natuurbescherming, Nucleaire Veiligheid, Verbruikersbescherming.
Keren we terug naar Scholz en de dood van de agent in Mannheim. Hij kondigde aan het strafrecht strenger te zullen maken. “Zulke daders (zoals b.g. Ataee en honderden anderen) moeten uitgewezen worden, ook als ze uit Syrië en Afghanistan stammen.” En hij heeft het zelfs over “nul-tolerantie”. Hou me tegen…
Dat doet Annalena Baerbock, die de lakens uitdeelt op Buitenlandse Zaken. Zij is – zacht uitgedrukt – verwonderd over de harde toon van coalitiecollega-SPD-kanselier Scholz. Uitwijzen naar Afghanistan? Hoe durft hij zelfs dit maar te overwegen….Het gaat toch ook over principes, nietwaar? En ze kan er logische redenen voor aanvoeren: noch Duitsland of enige andere EUropese partnerstaat onderhoudt diplomatische betrekkingen met de Taliban-regering. Immers, dit zou betekenen dat een democratisch land een islamitisch terreurregime erkent. Tja. Er bestaan wel degelijk diplomatische relaties met landen die niet uitblinken door vredebrengende menslievendheid, maar die mogen niet genoemd worden. De Duitse erfzonde…
Daarbij heeft Scholz het slechts over illegale zware criminelen gehad, niet over de grote massa illegalen, die nog niet door criminele daden opvielen en die al dan niet geduld worden in Duitsland. Volgens de overheid zou het “slechts” om zo’n 600 zware gevallen plus hun aanhang gaan. Velen van hen hebben geen Duitse pas (hoewel de Duitse regering er alles aan gedaan heeft om zoveel mogelijk Prachtlanders aan de Duitse nationaliteit te helpen) en zijn afkomstig van bv. Syrië, Afghanistan en Irak. Of zijn beruchte Tsjetsjenen. We moeten het echter niet zo ver gaan zoeken: de West-Balkanclans teisteren hele districten in steden. In Baden-Württemberg is een speciale afdeling voor gevaarlijke buitenlanders actief met het doel hen zo snel mogelijk van het grondgebied te verwijderen. Zo is er een “familie” met tien volwassenen die samen meer dan 400 criminele feiten gepleegd hebben. Maar ook daar, zelfs met hun speciale afdeling, zijn de cijfers ontnuchterend. Na één jaar slaagde de afdeling erin zegge en schrijve vierendertig (34) uitwijzingen te realiseren. Waarschijnlijk zijn ze reeds lang teruggekeerd naar het lucratieve Duitsland.
En dan is er nog de verschillende handhaving der vonnissen in de Bundesländer. Buitenlandse daders kunnen weliswaar uitgewezen worden als ze een deel van hun straf uitgezeten hebben. Minstens de helft moet meestal in Duitsland uitgezeten worden. Bij levenslang (die bv. Sulaiman Ataee boven het hoofd hangt) zou dit 15 jaar bedragen. Dat en of hij ooit gedwongen wordt naar Afghanistan terug te keren… dat gelooft niemand.
In 2023 gingen in heel de Bundesrepubliek 31.330 uitwijzingen in de mist. De eerste vijf maanden van dit jaar 7.048. Waarom? Omdat piloten weigeren op te stijgen als een uitgewezene kabaal maakt. Als optie is er dan nog een militaire of chartervlucht zonder andere passagiers. Hoeveel kost dat? Bv. een vlucht uit Berlijn naar Libanon met drie uitgewezenen en 11 agenten van de federale politie. Prijskaartje: 102.000 euro.
Laatst telde de overheid ca. 231.000 uit te wijzen illegalen op het Duitse grondgebied. 186.000 van hen worden “geduld” – ofwel wegens hun gezondheid, hun familiebanden, niet bekende identiteit ofwel over de veiligheidstoestand in hun thuisland. Saldo: ca. 45.000 die zich illegaal op het grondgebied bevinden en waarvoor nog geen verontschuldiging – een zgn. “Duldung” gevonden werd en die bijgevolg onmiddellijk het land zouden moeten verlaten. Zouden… Bv. bijna 2.200 Irakezen.
Hoe ze dat klaarspelen? Wel, zoals bij ons, door telkens weer linkse advocaten, die betaald worden door linkse organisaties, die op hun beurt gefinancierd worden met Duits belastinggeld, onder de arm te nemen die jarenlang processen voeren. Gemiddeld duurt het ca. 3 jaar eer een definitief vonnis valt. En dan kunnen de lieverdjes intussen een Duitse vrouw zwanger gemaakt hebben en dan hebben ze hier een “gezin”, waardoor hun situatie verandert.
Of… ze hebben geen papieren. U kent het riedeltje: verloren tijdens de vlucht, samen met hun masterdiploma’s en patenten. Ze weten niet meer uit welk land ze komen. Kennen hun naam niet meer. Zijn verward. Getraumatiseerd. Er is een tekort aan gesloten opvangplaatsen voor afgewezenen. Dus laat men hen lopen zolang ze niets op hun kerfstok hebben.
Probleem: het is dweilen met de kraan open. In 2023 kreeg Duitsland ca. 61.000 asielaanvragen van Turken. In dat jaar kreeg 13% der aanvragers het beschermingsstatus. Elke tweede Turk met een asielaanvraag heeft geen papieren. Uitwijzen? Wetende dat Turkije uitsluitend uitwijzingen aanvaardt met lijnvliegtuigen. Resultaat: 449 Turken werden in het eerste kwartaal van dit jaar teruggevlogen. 15.000 Turken-met-een-Turkse-pas leven onbekommerd verder in Duitsland; ze mogen er eigenlijk niet zijn… ze waren immers eigenlijk uitgewezen. Eigenlijk.
Georgië en Moldavië hebben hun wetgeving aangepast met het oog op een mogelijke toetreding tot de EU en nemen grootmoedig hun landverlaters terug. Italië lapt heel het Dublin-akkoord aan zijn laars. Dit akkoord is zo dood als een platgereden mus.
