Driehonderd jaar werd het christelijk geloof heimelijk, verborgen, beleden. Met de uitbreiding nam uiteindelijk het aantal kloosters en kerken toe. Van Jeruzalem tot de Mont Saint Michel, van Firenze tot Moskou. De bouwmeesters overtroffen zichzelf en hun buren. Van grotten en holen naar kathedralen met torens die tot in de hemel reikten. En met een interieur van de meest gelauwerde kunstenaars. Een overzicht:
Categorie archieven: Kunst en cultuur
De gloriejaren van Antwerpen
wellicht in een Antwerpse context geschilderd
Italianen in het zestiende-eeuwse Antwerpen raakten maar niet uitgepraat over de Scheldestad. De Venetiaanse ambassadeur Cavalli schreef naar zijn stadsbestuur: ‘Er is geen man, hoe armzalig van geboorte en hoe lui ook, die hier niet kan rijk worden van de handel’…
… Antwerpen was evenwel veel meer dan alleen een bloeiende haven, op winst beluste kooplieden, grondspeculatie of een opportunistisch ingesteld stadsbestuur. Wie immers geld had kon het laten rollen, ook voor allerlei luxeproducten. Niet te verwonderen dat de stad in die periode een aantrekkingspool werd voor kunstschilders, tapijtwevers, edelsmeden, cartografen, drukkers… Antwerpen bezat dan geen universiteit, het telde wel tientallen Latijnse scholen, parochie- en private scholen. Naar verluidt gaf één op de tweehonderd inwoners les in iets…
Met Antwerpen ontsluit bestsellerauteur Michael Pye het verhaal van een stad die tegen alle verwachtingen in opkwam als het kloppend hart van de zestiende eeuw, en in korte tijd de wereld wist te veranderen. Eén ding is volgens Pye zeker: zonder de Antwerpse geschiedenis zou vandaag niets hetzelfde zijn.
Een aanrader: lees het omvangrijk artikel: https://historiek.net/antwerpen-de-gloriejaren-michael-pye-recensie/146084/
Of koop het boek: https://geschiedenis-winkel.nl/p/antwerpen/
Woke-commissariaat voor kunst & cultuur in NL
Het is erger dan we ons kunnen voorstellen!
D66 maakt alles kapot en vooral onze cultuur en tradities, betoogt Martin Bosma, die graag een tribunaal wil tegen de stalinistische cultuursubsidies die er voor zorgen dat de kunst niet vrij is, en onze nationale tradities in gevaar.
De lange-tenen-brigade is aan de macht:
Carolus Borromeus, méér dan een gebedshuis
Dit jaar is het precies vierhonderd jaar geleden dat in de Sint-Carolus Borromeuskerk de eerste mis werd opgedragen. Tip: ga er eens naar de Artiestenmis op zondag of beleef ze thuis, achter uw computer (… u zal binnenkort sowieso geen keus meer hebben!): 28 november om 11.30 u staat de volgende gepland.
In 1937 werd E. H. J. Nuyens pastoor van de St.-Carolus Borromeuskerk, hij was de voorganger van de eerste Artiestenmis. Deze had plaats op Pinksterdag 13 juni 1943 om 11.30 uur, geen succes! slechts 30 aanwezigen woonden deze stichtingsmis bij. De teleurstelling was groot, maar het leek alsof deze moeilijkheden energie gaven aan de beide stichters om samen met enkele getrouwen waaronder Adriaan Bank, organist en Alfred Cuyt, organist en kapelmeester van de St.-Carolus Borromeuskerk, te ijveren voor de ‘Artistenmis’. Nieuwe middelen werden bedacht en aangenomen, er werden uitnodigingen verstuurd aan kunstenaars en kunstliefhebbers, goede en hoogstaande programma’s samengesteld en gedrukt, zodat de aanwezigen konden zien wat uitgevoerd werd. Het is opvallend, een overzicht van deze eerste programma’s toont ons voornamelijk werken van eigen bodem.
https://artiestenfonds2.myproper.info/index.php?page=de-geschiedenis
Door de lens
Daniel Popper creëert reusachtige figuren in hout, beton, glasvezel… Hij is Zuid-Afrikaan en wordt overal ter wereld gevraagd voor zijn herkenbare kunst die zowel integreert in het straatbeeld, op het strand als in de natuur.
Corona 1948
Zin in een naoorlogse zwart-wit circusfilm uit de DDR? Klik hier voor de volledige film 1 – 2 – 3 – Corona.
Terugblik
Op 20 juli 1656 – vandaag exact 365 jaar geleden – werd de gerenommeerde Amsterdamse kunstenaar Rembrandt Harmenszoon van Rijn (1606-1669) failliet verklaard.
Volgens de legende had hij een gat in z’n hand, leefde hij vér boven zijn stand en kostten een aantal amoureuze affaires hem handenvol geld. Uit recent historisch onderzoek blijkt echter dat het allemaal niet zo’n vaart heeft gelopen. De schilder was verliefd geworden op Hendrickje Stoffels en wilde met haar trouwen. Hij moest hierdoor het erfdeel van zijn zoon Titus uitbetalen, uit de erfenis van zijn overleden vrouw Saskia. Rembrandt heeft zijn faillissement daarom zelf in gang gezet. Hij heeft naar alle waarschijnlijkheid geprobeerd schuldenvrij uit het faillissement te komen en zo zijn huis veilig te stellen voor Titus. Rembrandts plan mislukte echter compleet toen andere schuldeisers gingen procederen. Hij moest daarom zijn huis verkopen terwijl zijn inboedel – inclusief zijn kunstverzameling – en zijn aterliermateriaal publiek werden geveild om aan deze schuldeisers te kunnen voldoen…. Wie meer over deze onverkwikkelijke affaire wil weten, raad ik zeker de lezing aan van ‘Rembrandts Val: een geschiedenis van misvattingen en alternatieve feiten’ door Machiel Bosman.
Titus van Rijn (Amsterdam 22 september 1641 – 1668) was het vierde en enig overlevende kind van Rembrandt van Rijn en Saskia van Uylenburgh. Na Rembrandts faillissement in 1656 nam Titus samen met zijn stiefmoeder Hendrickje Stoffels en zijn zuster Cornelia, 1654 – dochter van Hendrickje Stoffels en Rembrandt en de zaken over van zijn vader, en begon een kunsthandel, gespecialiseerd in het werk van Rembrandt. Titus liet op aandrang van zijn vader op z’n vijftiende een testament opmaken en er zouden nog twee volgen.
Titus trouwde in 1668 met Magdalena van Loo (1641-1669). Haar vader was zijn oom Jan van Loo, zilversmid en een broer van Gerrit van Loo, advocaat in Het Bildt. Het paar woonde aan het Singel bij de moeder van Magdalena. Uit hun huwelijk werd één kind geboren: Titia (1669-1715).
Titus van Rijn overleed in 1668 aan de pest op 28 jarige leeftijd en werd begraven in de Westerkerk te Amsterdam. Zijn vrouw en vader en zijn schoonmoeder overleden een jaar na hem. Cornelia neemt de zorg voor haar vader van Titus over.
https://www.westerkerk.nl/monument/graven
Rembrandts dochter Cornelia van Rijn blijft op 14 jarige leeftijd alleen achter als haar vader in 1669 komt te overlijden. en komt onder toezicht van een voogd. In 1670, toen ze nog geen zestien jaar was, huwelijkte voogd Christiaan Dusart haar uit aan de schilder Cornelis Suythof. Het echtpaar verhuisde naar Batavia. Daar kregen ze twee zoontjes: Rembrandt en Hendrick.
Een documentaire (1u 47′) over het leven van Rembrandt kan u hieronder bekijken:
Quo vadis, Syria?
Sinds dagen proberen we de humanitaire hulppuzzel ineen te passen. En zijn er nog steeds niet in geslaagd er enige logica in te vinden. Als alle partijen met tegengestelde doelstellingen juichen, is er minstens eentje die komedie speelt. Of werden er achter de coulissen andere afspraken gemaakt??? Jarenlang beperkten Rusland en China de aanvoer van zgn. “hulpgoederen” via de grensovergangen met Turkije omdat dit de aanvoerlijn was van wapens en munitie verstopt tussen de noodhulp. En nu roepen alle protagonisten hoera… Ook de Syrische regering. Bovendien is er een duidelijk interpretatieverschil van de duur van het akkoord: Rusland zegt 6, de VSA 12 maanden.
Bovendien functioneerde de grensovergang van Bab al-Hawa ook als smokkelroute van Syrische olie en historische artifacten naar Turkije.
China maakt van de gelegenheid gebruik om nogmaals te pleiten voor de opheffing van de unilaterale sancties die de bevolking wurgen:
Nederlandse vertaling van het standpunt der Syrische regering:
Fayssal Mikdad, min. van buitenlandse zaken en Syr. in het buitenland, stelt dat resolutie 2585 in zijn huidige vorm tegemoet komt aan alle aspecten die westerse landen weigerden in te voegen en legde de nadruk dat humanitaire hulp vanuit Syrië moet komen en niet via de grensovergangen. Mikdad stelt dat de resolutie het sterke vertrouwen in de territoriale integriteit van Syrië hernieuwt en dat dit tot gevolg heeft dat de Turkse en VSA regering, die de separatisten (Koerden) steunt in N-Syrië niet tevreden zijn. Het betekent ook dat de milities en terroristen het onderspit moesten delven in deze resolutie, die in alle paragrafen m.b.t. de hulpvoorziening aan Syrië, duidelijk maakt dat deze vooral vanuit Syrië moet komen. De VN resolutie betekent dat de overgangen aan de buitengrenzen niet langer de hoofdzakelijke toegangen zijn waarvan het westen gebruik maakte om hulp aan Syrië te verlenen, en dat het centrum (… regering) de basis wordt.
Hij liet optekenen dat het westen drie grensovergangen wilde heropenen maar dat het er slechts in slaagde een halve grensovergang te openen, nl. Bab al-Hawa, en dat zij ook de duur voor 1 jaar wilden verlengen, maar dat de vrienden (Nvdr: Rusland en China) slechts voor 6 maanden akkoord gingen. Het zou bijgevolg betekenen dat de Syrische staat alles moet weten over datgene wat het land binnenkomt en waarheen voedsel en humanitaire bevoorrading geleverd wordt. Bijgevolg zou het moeilijk worden voor westerse landen wapens aan terroristen te bezorgen, dixit Mikdad. Hij stelt dat de Russische en Chinese vrienden en anderen in de Veiligheidsraad erin slaagden de vrije toegang van westerse en Turkse hulp aan de terroristen en gewapende bendes te beperken, en voegde eraan toe, dat dit een nodige stap is om tot de sluiting van Bab al-Hawa te komen … immers: respect voor de Syrische soevereiniteit wordt bereikt door respect voor ‘s lands grenzen.
Mikdad liet verstaan dat de nieuwe resolutie talrijke beperkingen op het vervoer van goederen gelegd heeft en ook op de westerse staten, die lak hadden aan de internationale grenzen en die de grensovergangen gebruikten om de eenheid van het Syrische land en volk te beschadigen. “De grensovergangen werden gebruikt door westerse landen, de VSA en degenen die het terrorisme ondersteunen om zo terroristen en milities te voorzien van wapens.” en voegde eraan toe dat de VN tekort geschoten was bij haar opdracht de goederen te controleren. Bovendien zou de VN én de westerse landen gefaald hebben in de échte hulpverlening aan het Syrische volk, daar de noodhulp geleverd werd aan grenzen, vervolgens aan gewapende groepen en hun organisaties om deze te verdelen onder de terroristen of deze aan hoge prijzen te verkopen aan de bevolking.
Mikdad gaf verder nog mee dat drie grensovergangen al-Ramtha, Bab al-Salam en al-Yarubiyah gesloten werden en dat nu nog slechts Bab al-Hawa open blijft nadat de VSA, zgn. onderzoekscentra, westerse landen & politici, er een grote campagne rond gevoerd hebben alsof de wereld geen andere problemen kent dat de Bab al-Hawa grensovergang.
Tot zover de reactie vanuit de VN Veiligheidsraad en de Syrische regering. Onze redactie heeft meermaals de wantoestanden in Idlib (… en de Bab al-Hawa grensovergang) beschreven. We verwijzen o.a. naar:
Officieel worden terroristische groeperingen in Syrië niet (meer) gefinancierd door externe bronnen (*).
Investeringen en handel stagneren in noord-Syrië. Nadat HTS de grensovergang van Bab al-Hawa onder controle kreeg, werd de handel en wandel verboden, behalve dan voor goedgekeurde “handelaars”. HTS heeft de volledige controle, het monopolie, op de handel, o.a. van suiker, kippen, bananen, benzine en diesel en andere dagelijkse verbruiksgoederen.
De Kamer van Koophandel staat machteloos. Protesteren leidt er slechts toe dat alles dichtgetimmerd wordt. HTS gebruikt de Kamer van Koophandel voor interne administratieve en organisatorische taken. HTS werkt ook aan hun imago: vrienden vallen in de prijzen, krijgen bv. de toelating voor de opening van een restaurant, waarbij de toevoer van de nodige producten gegarandeerd wordt, krijgen een job aangeboden, waarvoor een minder geliefde bewoner moest plaats ruimen. HTS houdt de tankstations en grote stroomvoorzieners onder controle in ruil voor “lidgeld”. HTS legde beslag op overheidsgronden nabij de Syrisch-Turkse grens en verkocht deze als bouwgronden aan vrienden.
HTS is de noodzakelijke partner bij de grensovergangen vanuit de Idlib provincie naar het regeringsgebied en legt douanetaxen op bij de invoer van producten. Morek is de belangrijkste grensovergang; HTS laat Huras al-Din, die voorheen daar de alleenheerschappij had, delen in de inkomsten. De Bab al-Hawa grensovergang wordt met niemand gedeeld. Geld stinkt niet.
HTS richtte de Watad Company op voor het beheer, verkoop, verspreiding van brandstoffen in Noord-Syrië. Zogezegd onafhankelijk, met Abu Ragheb al-Nabhan als alg. directeur, een oud-gediende brandstoffenverkoper in de regio. Even onafhankelijk als de Idlib regering. (…)
Intussen werden quasi alle andere terroristische groeperingen in Idlib opgeslokt door HTS. Hoog tijd dat HTS herdoopt wordt, een ander visitekaartje uitgereikt krijgt als loyale partner van NAVO-lidstaat Turkije en uiteindelijk kan vervellen tot een geëerde “oppositiepartij” aan de onderhandelingstafel. Het is tenslotte niet voor het eerst dat deze moslimterroristen vervellen: van al-Qaeda naar al-Nusra naar Hay’at Tahrir al-Sham, kortweg HTS. Als een boef een hoge hoed opzet, blijft hij nog steeds een boef.
Via de illegale grensovergang(en) naar Irak blijven de VSA wapens binnensmokkelen en olie, resp. graan, buitensmokkelen. En daar kijkt de VN Veiligheidsraad gefascineerd naar als een sterrenwichelaar naar een komeet. Opnieuw trok op 12 juli een konvooi van 37 vrachtwagens, geladen met wapens, munitie en logistieke bevoorrading, en 3 opleggers met nieuwe bewapende voertuigen, 8 opleggers met een onbekende inhoud verpakt in reusachtige kratten en 3 4×4 voertuigen met machinegeweren via de al-Walid grensovergang van Irak naar Syrië, naar de zgn. “autonome zone”, dat enkele jaren geleden nog stemde tegen de afscheuring van Syrië. Zeg nu niet dat de VSA daar aan proactieve landverdediging doen. Op onderstaand kaartje ziet u de drie door de VSA grensovergangen voor import van wapens/munitie/logistiek en export van gestolen olie/graan.
Het verschil tussen Trumps en Bidens “humanitaire” handelingen in Syrië: Trump liet graanvelden met hete luchtballons afbranden; Biden daarentegen laat eerst het graan oogsten en steelt het vervolgens uit de graansilo’s.
Op 7 juli was het VSA konvooi een beetje groter met 44 voertuigen, olietankwagens, koelwagens, bulldozers… Alsof de Amerikaanse bezetting van Afghanistan vervangen wordt door de Syrische.
Zoals gebruikelijk plaatsen we ook bij deze aflevering een positief einde: Syrië is zoveel meer dan terrorisme, oorlog, armoe en honger.
“Syrië is méér dan een land, het is een beschaving”. Een analyse:
Zenobia (240-274 AD) op een kleine rots in de Mid. Zee voor de kust van Latakia.
Nadat Damascus bevrijd werd van ISIS werd het standbeeld van Zenobia met haar koets voor vier dagen opgericht op het Omayyad plein in Damascus samen met dat van Palmyra’s conservator, Khaled al-Assaad, die publiekelijk onthoofd en opgehangen werd door ISIS op 18 juli 2015. (…)
En een hymne voor de koningin van Palmyra, Zenobia:
Quo vadis, Syria?
Vandaag besteden we aandacht aan het Syrische erfgoedjuweel, Palmyra. U ziet als eerste video een simulatie van het oude Palmyra.
Palmyra was in de oudheid een belangrijke stad in centraal Syrië, gevestigd in een oase, 215 km ten NO van Damascus en 120 km ten ZW van de Eufraat. Het was vele jaren een karavaanstad voor reizigers die de Syrische woestijn doorkruisten en was bekend als “de bruid van de woestijn”. De Griekse naam van de stad, Palmyra, is een vertaling van de Aramese naam, Tadmor, dat palmboom betekent. Tadmor is de naam van een stadje in de buurt van Palmyra.
Palmyra, hét paradepaardje van Syrië, dat bijna tot puin herleid werd door de ISIS-terroristen met als reden dat er niets mocht blijven rechtstaan of bestaan dat dient/diende ter verering van een heidense godsdienst… maar de stukken die niet te groot of te zwaar waren werden wel door hen verkocht op de zwarte markt.
Zo zag Palmyra eruit voor de doortocht en bezetting van ISIS:
http://www.understandingwar.org/sites/default/files/The%20Battle%20for%20Palmyra–March%202016_1.png
De beschadigingen aan de gebouwen zijn quasi onherstelbaar:
Khaled al Asaad (81), de conservator van Palmyra, werd door ISIS gevangen genomen, gefolterd en vervolgens onthoofd:
En toch…
Een concert “Bid voor Palmyra” om de bevrijding te vieren:
Het Westen had er geen goed woord voor over: “smakeloos”… was het oordeel.
Quo vadis, Syria?
Laten we deze Quo Vadis eens wijden aan de rijke geschiedenis en cultuur van Syrië, in het verleden en heden.
In de afdeling “prehistorie” van het Damascus Nationaal Museum wordt speciale aandacht besteed aan een 11.000 jaar oud kleinood uit het neolitische tijdperk, ca. 9000 jaar voor de geboorte van Christus. Het gaat om de beschildering van een basaltsteen met een gepolijste oppervlakte, die gevonden werd op de al-Jirf al-Hmar “Rode Rots” site bij de Eufraat in de prov. Aleppo. Vooraan de afbeelding van een uil die een insect weet te verschalken met zijn klauwen, de andere oppervlakte toont tekeningen van stierenkoppen. De b.g. archeologische site werd ontdekt door de Amerikaan Tom McClellan; nadien werkte er een Syrisch-Franse expeditie. (afbeelding…)
Het Kamermuziek Orkest speelt muziek uit de barok van Fox, Telemann, Händel, Bach en Buxtuda.
In de opera werd een concert gewijd aan het Syrische lied. Met oude gezangen afgewisseld met hedendaagse werken van Syrische componisten en dichters. (…)
De populaire zanger Shadi Jamil nam deel aan het concert en toonde zich verheugd dat het concert – cultureel erfgoed – opnieuw kon plaats vinden in de Damascus Opera.
Beelden van een Russisch-Syrisch verbroederingsconcert. Wat meteen opvalt: slechts een handvol aanwezigen draagt een mondmasker. Tevens geven de beelden weer hoe de Syrische samenleving ineen zit: mannen, vrouwen, kinderen. Sommige vrouwen mét, anderen zonder hoofddoek.
De Al-Kahf (grotten) Burcht (ca. 1120) is een opvallende archeologische site, bovenop een rotsachtige heuvelrug, tussen twee valleien, op zo’n 20 km van de stad al-Sheikh Bader (Tartous), omgeven door een natuurlijk bos. 4400 m2 in oppervlakte, ca. 600 m in de lengte, met middenin een grot. Opvallend zijn de rotsmuren, een uitgehouwen bad onder de grond, en een waterleidingsysteem naar cisternen, drie stenen ingangen en een bekroonde zuil waarvan één voorzien is van menselijke hoofden. De burcht dankt zijn naam aan het groot aantal grotten, zowel in de burcht als in de omgeving. Heel de omtrek is beschermd natuurgebied met een grote diversiteit aan fauna en flora en waterbronnen. (Meer info & foto: klik hier)
In de buurt van Damascus bevindt zich deze prachtige schrijn in de gelijknamige moskee van Seyidah Zainab, naar verluidt de dochter van imam Ali en Fatimah al-Zahraa, kleindochter van de profeet Mohammed. (Arabisch-Engels)
Niet zo heel ver van de bovenstaande moskee bevindt zich de tombe van Hujr ibn ‘Adi al-Kindi in Adra. Hij was een metgezel van Mohammed, steunde uiteindelijk Ali en werd samen met zijn zoon en metgezellen vermoord door de Mu’awiyah, toen hij Ali niet wilde afvallen. Deze – de zoon en metgezellen – werden samen met hem begraven. Al-Nusra zou in 2013 het graf van Hujr ibn ‘Adi al-Kindi onteerd hebben, de lichamelijke resten geroofd en naar een onbekende bestemming gebracht. syrian-rebels-have-taken-iconoclasm-new-depths-shrines-statues-and-even-tree-destroyed-what-end-9021017.html
De organisatie “Kaarsen van/voor de vrede” koos de naam “elixir” voor de kunsttentoonstelling in Kfarsousa met 900 deelnemers uit 35 landen.
Ballet: de 20-jarige danser Carmel Al-Suleiman liet meer dan 70 deelnemers achter zich en won de gouden medaille in de internationale (corona-virtuele) balletwedstrijd “Ballet Beyond the Borders” in Los Angeles. De deelnemers konden videofilmpjes inzenden. Hij maakt sinds zijn negende deel uit van de Inana groep, en was toen de jongste danser. Hij wil in maart deelnemen aan een volgende balletwedstrijd, ditmaal in China. (…)
Schuif de tijdbalk door naar 42’27” voor zijn prestatie:
Zesde retrospectieve van grafische kunsten onder de auspiciën van het Min. v. Cultuur met werken van fotografen, schilders, tekenaars, etsers… (…)
En een tentoonstelling met karikaturen van en met de dichter Nizar Qabbani
Nog eentje over kalligrafie in Aleppo:
Meer dan vijf eeuwen was Damascus wereldwijd bekend voor het fijne brokaat met gouden en zilveren draden geweven in de beste zijde. Kon. Elisabeth II wou haar trouwkleed (1947) in dit materiaal. (…)
Afsluitend: tien jaar geleden zongen deze Syrische koren – moslims en christenen – voor de vrede in Syrië: