Een Indisch echtpaar, Sanjeev en Sadhana Prasad, hebben in Haridwar, Noord-Indië, een proces ingespannen tegen hun zoon en schoondochter wegens het nog niet produceren van een kleinkind. De eis: een kleinkind binnen een jaar of een schadeloosstelling van 50 miljoen Indische Rupees (ca. € 620.000 of $ 675.000).
Zij stellen dat ze hun spaarcenten fors aangesproken hebben voor de opvoeding en pilootopleiding in de VSA van hun zoon én een extravagante bruiloft.
“Ze zijn nu zes jaar getrouwd en hebben nog steeds geen baby-plannen. Als we een kleinkind zou hebben hebben, dan konden we er tijd mee doorbrengen en onze pijn zou te verdragen zijn.”
De schadeloosstelling – 50 miljoen Rupees – bevat de kosten van de bruiloft in een 5*****-hotel, een luxe-auto van $ 80.000 en de huwelijksreis in het buitenland. De pilootopleiding in de VSA had een fors prijskaartje, maar stelde teleur. Eens teruggekeerd in Indië, vond zoonlief geen werk.
“We moesten een hypothecair krediet nemen voor de bouw van ons huis en we hebben het nu financieel moeilijk. Bovendien zijn we nogal eenzaam vermits we alleen wonen…”
Vandaag zou naar verluidt het proces beginnen.
Indië heeft een samenhangend familiesysteem met verschillende generaties – en zelfs familieleden zoals broers, zusters, ooms, tantes, nichten en neven, die allemaal onder één dak wonen. De moderne tijd bracht daar stilaan verandering in: jonge echtparen verlaten het nest en willen liever aan hun carrière en hobby’s tijd spenderen dan aan het kinderen krijgen.
Bij ons is Aldi samen met Lidl en nog wat kleine supermarkten een begrip voor prijsgunstig(er) winkelen van voornamelijk dagelijkse voedings- en onderhoudsproducten. Met daar bovenop twee keer per week een uitzonderlijk aanbod van andere waren: elektra, witgoed, bloemen, tuin- en huisartikelen, enz. In Duitsland is Aldi verdeeld in twee grote regio’s: het noorden en het zuiden.
Aldi-Nord ging wel héél ver om de multigeslachtenreligie aan te bevelen… en dit te kosten van… kinderen op de wereld zetten. Het liet hiervoor een video opnemen, die moest duidelijk maken dat men perfect gelukkig kan zijn in een relatie (… u begrijpt welke: nl. deze die zonder medische en technische hulp geen kinderen kunnen produceren…) De tekst bovenaan luidde: “Darum will Ida niemals Mutter werden”, met daaronder centraal met twee wezens op de achtergrond: “Happy Family oder kinderlos glücklich?” De conclusie kan u zelf maken.
De vraag is waarom Aldi-Nord het zo nodig vond de doorsnee massa voor het hoofd te stoten? Rekent het op een stijging van de omzet als ze uitdrukkelijk het niet-moederschap aanmoedigen? Moet het abnormale de norm worden?
Nadat een stormvloed van verontwaardigde protesten uitbrak, verwijderde Aldi-Nord de bewuste video: t.t.z. u krijgt de melding: “deze video is privé”. En publiceerde iets dat de richting van verontschuldigingen moest inslaan met de intussen quasi verplichte woorden of uitdrukkingen in het Amerikaans-Engels:
„Hallo liebe Community wir möchten uns mit ein paar Worten an euch wenden. Mit diesem Video möchten wir weder provozieren, noch jemanden schaden. Wir möchten verschiedene Perspektiven und Einstellungen beleuchten. Auch Formate zu Familien haben bei uns bereits stattgefunden und werden dies zukünftig auch weiterhin. Wir sind für ALLE da und bei uns sind alle willkommen! In unserem A Taste Of-Format behandeln wir immer mal wieder gesellschaftliche Themen ohne diese bewerten oder uns zu positionieren. Bitte bleibt respektvoll in den Kommentaren und beleidigt niemanden. Viele Grüße und bleibt gesund, euer ALDI Nord Team“.
In onderstaande satirische documentaire met actuele thema’s (… waarin o.a. dat in China nu ook vissen tegen het coronavirus ingeënt worden) , wordt vanaf 06’57” Aldi-Nord en diens vermoedelijke kindervijandigheid besproken. Aldi-Nord heeft blijkbaar de wereld der zgn. “influencers” gevonden, over het paard getilde, zelfverheerlijkende sociale media-VIP’s, die door het leven gaan als zijnde degenen die onze levensstijl en koopgedrag kunnen beïnvloeden. In de Aldi-Nord video mochten Ida en Theo, veganist-tot-in-de-kist, de spannende reeks “uit het leven gegrepen” inzetten. Ida zou naar verluidt sinds haar 15de weten dat ze geen kinderen wil… tenslotte is een hond evenwaardig… neen, zelfs beter omdat… “deze geen lelijke tekeningen maakt die je aan de ijskast moet hangen…”
Deze mama is terecht boos. Zij vraagt zich af tijdens een vergadering van een scholengemeenschap welke agenda er perse in de school moet doorgedrukt worden. Zij refereert naar e-mails van de schooljuffrouw aan een 8-jarige leerling. Stel u voor: in het derde leerjaar wil de schooljuffrouw via Zoom (videogesprek op computer) een gesprek aangaan met haar leerlingen over… u raadt het wellicht – seksuele geaardheden en mogelijkheden. In Californië staat er geen rem meer op alles wat met sex te maken heeft. Zelfs kindjes van 8 jaar moeten en zullen compleet gehersenspoeld worden. De moeder van het kind klaagde dit aan en verwijderde vervolgens haar kind uit de school.
De schooljuffrouw, totaal niet van de kaart, trekt naar een niveau hogerop en vraagt op welke wijze hoe ze haar “seksueel oriënteringsprogramma” kan voortzetten in het 3de leerjaar. Het ging immers om een speciaal ontworpen programma, dat ze drie dagen per week in haar klas aan haar leerlingen wou diets maken.
En de dame die dit aanklaagt vraagt zich af hoeveel kinderen in deze klas schitteren in de “normale” vakken. In rekenen, taal…Zijn ze echt allemaal zó goed dat er drie dagen per week kunnen besteed worden om 8-jarige kinderen les te geven over het seksuele alfabet? En ze vervolg: het kan me niet schelen over welke seksualiteit het gaat, de woorden sex en naaktheid horen niet in een klas met 8-jarigen.
En als een ouder zich bezorgd toont, wat doet die schooljuffrouw dan? Ze trekt er zich geen bal van aan en gaat achter de rug van de ouders om polsen hoe ze haar sex-programma kan voortzetten. Het niveau van onrespectvol gedrag t.o.v. christelijke conservatieve ouders wordt meer en meer duidelijk. Alsof wij niet binnen de lijntjes van de agenda passen, de agenda die door de strot geduwd wordt. Wij worden gewoon niet waargenomen en weggezet…
Als jullie het hebben over inclusiviteit en dat “alle ouders ertoe doen”… wij ook, onze kinderen ook. En wij willen niet dat dergelijke onderwerpen aan kinderen van amper 8 jaar onderwezen worden. En de onderwerpen worden steeds erger en gedetailleerder. Waarom wordt deze agenda in de klaslokalen doorgevoerd? Als we onze mening niet uiten, onze stem niet verheffen, dan wordt dit gewoon onder de mat geveegd. Waarom zou een ouder zijn/haar 8-jarig kind moeten overhoren over sex?
Vervolgens wordt de schooljuffrouw aangehaald: nl. dat zij haar klas onderwees over de “LGBTQ-Pride-maand” en dat zij in dat kader 2 YT filmpjes speelde. Zij stelt dat zij nu schrik heeft om haar lessen voort te zetten; zij kreeg echter per kerende de steun toegezegd van de schooldirecteur, met de raad om dit niet meer zo opvallend te doen. M.a.w. doe voort, maar doe het op een manier dat het minder aandacht der ouders trekt.
De ouders lieten het er niet bij zitten en vroegen waarom een schooljuffrouw haar eigen politieke en sociale agenda mag opdringen aan 8-jarigen die de laatste twee jaar omwille van de coronacrisis veel lesuren van nuttige leerstof zoals wiskunde, taal en begrijpend lezen moesten missen. In welke sfeer moeten 8-jarigen van gedachten wisselen over thema’s zoals transgenders, lesbiennes, homo’s, queers en het uit de kast komen? Al deze woorden werden herhaaldelijk genoemd in deze video’s. Als ouder eis ik een onderzoek naar de leerkracht en het hele district. Het deksel werd van de pot gelicht en het niveau van systematische hersenspoeling is weerzinwekkend.
Vertaald door onze redactie.
Als u denkt dat deze weerzinwekkende rage (nog) niet over de Atlantische Oceaan gewaaid is, lees dan even dit FB-bericht van
Hoe links in Duitsland bezorgde moeders als ‘fascistisch’ wegzet
Er is ophef bij onze oosterburen over de uitlatingen van de verantwoordelijke in de Duitse Bondsregering voor Queer-zaken, Sven Lehmann (Grünen). Een bezorgde moeder die kritiek uitte op geslachtsveranderingen, werd in het hoekje bij de fascisten weggezet. Haar kritiek stond bol van “Queer- en transvijandigheid, homofobie en adultisme” en ouderlijk “machtsgevoel”, aldus Lehmann in een bijdrage op zijn Instagramprofiel.
In een Open Brief in het Duits feministisch tijdschrift Emma richtte een vrouw zich tot de Queer-gevolmachtigde en stelde zich ernstige vragen bij een gepland wetsontwerp, dat 14-jarigen zelf wou laten beslissen om van geslacht te veranderen. “Laat u het als Queer-gevolmachtigde in de Bondsregering a.u.b. toch niet toe dat 14-jarigen in hun onzekere levensfase zo’n ingrijpende beslissingen nemen zonder dat de ouders hierover meebeslissen”, schrijf de Duitse moeder van een 18-jarige dochter.
“Het letterwoord LGBTIA+ (met misschien volgend jaar nog enkele letters erbij) brengen onze onzekere en puberende kinderen totaal in de war”, schreef de moeder, tevens consulente in mediacompetente, verder in het feministisch magazine. Ze benadrukte in de Open Brief dat ze politiek links stond en sinds vele jaren lid van de sociaaldemocratische SPD was. “Mijn hart slaat al mijn hele leven voor diversiteit, tolerantie en aanvaarding van elk anders zijn”, maar het kan toch niet in orde zijn dat het “doorsnede heteroseksuele kind” zich intussen afvraagt “of met hem of haar nog alles in orde is”.
Sven Lehmann toonde geen begrip. “De tekst zou zo kunnen komen van evangelische Christ*Innen en van burgerlijke fascisten”, staat in een tekst te lezen die deze staatssecretaris in het ministerie voor Familiezaken zelf verspreidde. Het is “gewoonweg absurd” om een Queer-gevolmachtigde te vragen zich te bekommeren om “heteroseksuele kinderen”.
Het conservatieve weekblad Junge Freiheit vroeg de minister voor Familiezaken naar een reactie, maar tevergeefs. De reactie van Lehmann was niet via de webstek van het Ministerie verspreid, en dus was dit geen zaak voor de minister.
Hoe tolerant links is, hoe progressieven neerkijken op bezorgde ouders die het aandurven om politiek correcte progressieven tegen te spreken, blijkt uit dit verhaal. Het is niet het eerste, het zal ook niet het laatste zijn. Leve de tolerantie!”
De kinderverhaaltjes over Masha en de Beer zijn bij ons misschien minder bekend, maar elders zeer geliefd. Of beter “waren”… Men is er achter gekomen dat achter het kleine meisje, Masha, eigenlijk Poetin schuil gaat en dat de vriendelijke, geduldige beer, niets anders is dan de Russische veroveringspolitiek die zich verstopt achter het suffige masker van verdraagzaamheid. De reeks werd vlot in het buitenland verkocht, werd vertaald in 42 talen: https://www.youtube.com/c/MashaBearEN/videos
Als inleiding, hoe het begon, met het vermiste kind Masha, dat gered werd door een beer, weliswaar ongewild, de beer dacht dat hij taarten bij zich had, maar niettemin werd ze verenigd met haar grootouders omdat hij haar in een mand door het bos droeg en haar in veiligheid bracht. Tot zover het kindervertelselke.
Maar eigenlijk gaat het terug naar het jaar 1820. Het kind, Masha, gaat met haar ouders naar het circus en ze wil toch zo graag de beer zien. De beer treedt echter niet op. Masha gaat op zoek en vindt de beer in zijn kooi, achter tralies. Zij vindt de sleutel, opent de kooi en wil met de beer spelen. De beer valt haar aan en doodt haar. Kinderen werden sindsdien gewaarschuwd dat beren geen knuffeldieren zijn.
https://youtu.be/hPkhefgM_rM
Je moet al behoorlijk veel fantasie hebben om hierin de hand van Poetin te zien. Vooral omdat Die Welt niet verwijst naar het meisje, Masha, dat in 1820 door een circusbeer gedood werd. De ondertiteling en gesproken tekst van onderstaand geselecteerd stukje werd bijgevoegd door Die Welt. Het oorspronkelijk Duitstalig artikel “Is Masha en de Beer propaganda voor Poetin?” vindt u hier: https://www.welt.de/kultur/plus238252…
Bij het schrijven van het vorige artikel, kwam ons Brahms Wiegelied in herinnering. Lang geleden werden we gekozen (… in die tijd hadden we een mooie stem) om het tijdens een schoolfeest te zingen. Al past bij de uitvoering van Esther Valentin enige bescheidenheid van onze kant. Geniet ervan…
De Nederlandse tekst, die wij geleerd hebben, kennen we na al die jaren nog steeds; er zijn ook andere teksten in omloop (geweest?):
Goede avond, goede nacht. Slaap rustig en zacht. Van het spelen zo moe. Sluit uw oogjes nu toe. Morgenvroeg, wil de Heer, wekt uw moeke u weer. Morgenvroeg, wil de Heer, wekt uw moeke u weer.
Goede avond, goede nacht. Uw engel houdt wacht. Hij staat aan uw zij, uw droom maakt hij blij. Uwe rust maakt hij zoet, slaap met vrolijk gemoed. Uwe rust maakt hij zoet, slaap met vrolijk gemoed.
U kent of herinnert zich het gebruik: vijf minuutjes lezen aan het bedje van je kind. Samen genieten en weten dat deze kostbare tijd nooit meer terug komt. Enkele minuten dichtbij je kind dat veel te snel groot zal worden…
We moesten daaraan terugdenken toen we vernamen dat er – in de VSA – een boek gepubliceerd werd om de peuter, de kleuter, voor te bereiden op een nieuwe wereld, een wereld waarin een kind een wegwerpproduct is. We hebben het over het boek What’s an Abortion, Anyway? (‘Wat stelt een abortus eigenlijk voor?’). Het is uitgebracht door twee queer abortus-instructeurs/instructrices (?) of -‘doula’s’. De illustratrice – Mar – gebruikt “zij/hen” voornaamwoorden en identificeert zich als “bruine genderqueer,” terwijl de schrijfster, Carly Manes, meer dan tweeduizend vrouwen geholpen heeft om een abortus te ondergaan. Het boek is bedoeld om abortus bij kinderen, die nog niet zo heel lang geleden aan de abortusrage ontsnapt zijn, samen met de keuze van geslachtenalfabet bekend en aanvaardbaar te maken. Mama en papa bestaan niet meer. Ze zijn geslachtloze ouders geworden.
Bij de reclame van het boek kan u het volgende vernemen:
“We believe in building a world for kids and adults where abortion is normalized as another outcome of pregnancy just like miscarriage and birth…”
“Wij geloven in de schepping van een wereld voor kinderen en volwassenen waar abortus gezien wordt als een ander einde van een zwangerschap, zoals een miskraam of een bevalling…”
Het boek zou moeten te vinden zijn in bibliotheken en daar waar jonge kinderen verblijven. In peuter-, kleutertuinen, lagere scholen?
En ja, hoor, zelfs een feestje mag niet ontbreken. Het Amerikaanse babyshower – de feestelijke viering van een zwangerschap – heeft een concurrent, dat de abortus viert met taart, hapjes, alcohol en dans. Zonder kadootjes voor het kindje, dat niet mocht leven.
Neem nota van de woke-taal: vrouwen worden “people”… mensen. Zwanger zijn wordt “growing a pregnancy”, de groei van een zwangerschap. Een abortus wordt een “special procedure to remove the pregnancy”… een speciale procedure om de zwangerschap te verwijderen. Ze gebruiken dezelfde terminologie als op de gebruiksaanwijzing van een vernietigingsmiddel van houtaantastende insecten of zwammen.
Een verhaaltje voor het slapen gaan of een wakkere nachtmerrie???
Als het onderstaand wetsvoorstel – Maryland Senate Bill 669 – goedgekeurd wordt, dan wordt abortus uitgebreid tot 28 dagen na de geboorte. Een straf – of zelfs een onderzoek naar het voortijdig overlijden van een baby – wordt daarmee uitgesloten.
Een wetsontwerp in de Senaat van Maryland zou het mogelijk maken om baby’s te laten sterven tot 28 dagen na de geboorte, volgens de analyse van een pro-life advocate. Senate Bill 669 staat ook bekend als de Pregnant Person’s Freedom Act of 2022. De problemen gaan dieper dan het gebruik van het woke-correcte ‘persoon‘ in plaats van adequaat te verwijzen naar levende vrouwen van vlees en bloed en geest, toekomstige mama’s, die baby’s krijgen. Het uitsluitend vermelden van zwangere ‘vrouwen’ is immers een discriminatie van alle andere al dan niet ingebeelde geslachten.
Het wetsontwerp toont aan hoe ver linkse advocaten bereid zijn te gaan. Inderdaad, niet alleen mag men met het wetsvoorstel een kindje volkomen legaal laten sterven – verhongeren, gebrek aan zorg zoals het niet toedienen van intraveneuze voeding, zuurstof, medicatie – maar wordt onderzoek n.a.v. het overlijden verboden. We citeren:
“If passed, Maryland Senate Bill 669 would disallow any penalty—or even investigation—into early infant deaths. It prohibits the investigation of a “perinatal death related to a failure to act.” Perinatal is defined as the period between the 22nd week and 28 days postpartum. It is sometimes defined as extending to the first-year postpartum.”
In verstaanbare taal. De tekst van het wetsvoorstel legaliseert de bewuste beslissing om een kind te laten sterven. Spontane miskramen na 22 weken zijn eerder zeldzaam en zelden het voorwerp van onderzoek wegens “het niet ingrijpen”. Bijgevolg zal de wet de opzettelijke babydoding door verwaarlozing legaliseren. En, alsof dat nog niet erg genoeg is, verbiedt het bovendien eender welk onderzoek naar prenatale dood en geeft het de persoon in kwestie het recht naar de rechtbank te stappen, klacht in te dienen, financiële genoegdoening te eisen tegen een mogelijke onderzoeker van de dood van de baby wegens verwaarlozing, i.e. geen voeding verstrekken en/of niet ingrijpen bij medische problemen.
M.a.w. de dader krijgt bescherming, het slachtoffer niet.
Maryland is niet de enige VSA-staat die dergelijke radicale pro-abortus voorstellen wil overwegen. De voormalige gouverneur van Virginia, Ralph Northam, stelde zelfs voor dat een baby dat bij een abortus overleefde – pijnloos in leven zou gehouden worden (“keeping it comfortable “) – tot de arts en de moeder zouden beslissen of het kind in leven mag blijven. Men kan het vergelijken met een hersendode patiënt die men met de hulp van apparaten in leven houdt tot zijn organen kunnen geoogst worden voor transplantaties. Hoe de partij van de Amerikaanse president Biden hierover denkt? 44 van de 47 Democratische senaatsleden hielden een federaal wetsvoorstel tegen dat het doden van een kindje, dat genoeg levenslust en kracht had om zelfs een abortus te overleven, onwettig zou verklaren. M.a.w. zij zagen er geen graten in dat het kindje alsnog zou vermoord worden. Op wettige wijze dan. Alsof bij de aankoop van een hond tegelijkertijd een tegoedbon voor het laten inslapen inbegrepen is.
In het Oude Rome werden kinderen niet als menselijke wezens beschouwd. Vaders hadden zelfs het recht hun kinderen te doden. De praktijk van expositio – de ongewenste kinderen gewoon ergens achter laten om ze te laten sterven (of “gered” te worden en slaaf te worden) werd algemeen toegepast. Het christendom bracht daar verandering in en benadrukte de waarde van elk kind. Christenen maakten het ondenkbaar dat de maatschappij de meest kwetsbaren, de kinderen, zou in de steek laten.
Het Maryland-wetsvoorstel wil de moderne versie van expositio legaliseren: het doden van ongewenste kinderen door hen in de steek te laten.
En dan wordt er steeds weer getoeterd over de wapenwetten in de VSA… die verantwoordelijk geacht worden voor vele dodelijke slachtoffers.
Als de VSA nog eens van leer trekken over “mensenrechten”, denk dan aan het onmenselijk wetsvoorstel van Maryland.
Onderstaande gedachtengang werd geschreven voor de Amerikaanse samenleving, maar is intussen grotendeels ook op de Oude Wereld - Europa - van toepassing. Herinner u de klimaatmarsen met kinderen die verplicht moesten deelnemen... Zo niet waren ze onrechtmatig afwezig op school.
Mensen worden allemaal geboren zonder kennis, onwetend, maar ze worden niet dom geboren.
Veel van de domheden, die we vandaag zien en beleven, werden door ons onderwijssysteem veroorzaakt: van lagere school tot de universiteit.
In het tijdperk van de technologie hebben we de creatie van de artificiële intelligentie (AI) door computers zien ontplooien. Maar we hebben ook de ontwikkeling van de artificiële domheid zien ontstaan door mensen die zich onderwijskrachten noemen.
Onderwijsinstellingen die opgericht werden om de kennis, de ervaring en de cultuur van vorige generaties door te geven aan de volgende generatie, zijn in de plaats daarvan veranderd in hersenspoelende centra om dat wat op het moment hoog op de lijst van de poco zich belangrijk voelende bobo’s staat, ideeën, mode, ideologieën…, door de strot der studerende jeugd te duwen.
Talrijke conservatieven hebben geprotesteerd tegen de denkbeelden waarmee studenten gehersenspoeld worden. Maar zelfs dat is niet hetgene waarmee de meeste blijvende schade aangericht wordt. Vele, zo niet de meeste, van de leidende conservatieven van vandaag, waren tijdens hun jonge jaren linksdenkende vrijbuiters: bv. Milton Friedman, Ronald Reagan en de hele neo-conservatieve beweging.
Levenservaring kan ervoor zorgen dat mensen uit de geïndoctrineerde denkwereld kunnen groeien. Wat echter kan blijven parten spelen is de luie gewoonte slechts naar één kant van het verhaal te luisteren en een vastgeroest standpunt innemen zonder de andere kant gehoord te hebben. Erger en meer fundamenteel: zonder geestelijke vaardigheden om systematisch de eigen denkwereld af te toetsen tegen een andere.
Het behoorde ooit tot de beroepsfierheid van vele onderwijskrachten hun studenten te leren denken en niet een bepaalde denkmodule op te dringen.
Veel te veel leraren en professoren van vandaag onderwijzen over quasi alles wat hun studenten hierover verondersteld worden te denken. Zij het over de opwarming van de aarde, de nieuwe drievuldigheid – ras, sociale klasse of geslacht. Zelfs als alle conclusies, waarmee ze hun studenten om de oren slaan, voor de volle % correct zijn, dan nog zouden hun studenten niet uitgerust zijn met de geestelijke vaardigheden om tegengestelde meningen af te wegen en voorbereid te zijn voor nieuwe, onverwachte problemen die tijdens hun leven zullen opduiken nadat ze de school, de universiteit, verlaten hebben.
Talrijke onderwijskrachten van vandaag, voorzien de hen toevertrouwde studenten niet alleen met opgedrongen conclusies, zij zaaien het denkbeeld dat studenten moeten handelen volgens deze voorgekauwde conclusies.
M.a.w. zij zullen hun “mening” uiten en op kruisvaart trekken zonder enige kennis, of het luisteren naar de andere kant van het verhaal, of zonder voldoende intellectuele zelfbeheersing om tegengestelde argumenten af te wegen.
Als lagere school-kinderen met plakborden e.d. zien deelnemen aan betogingen, dan zien we een soortgelijke hersenloze kuddegeest als volwassenen die petities ondertekenen waarvan ze de betekenis en/of achterliggende reden niet snappen. Of erger… ze volgen de roep van de leiders uit het Witte Huis, het Kremlin of Brussel… (vul aan naar wens)
Confucius stelde ooit dat de belangrijkste kennis is zich te realiseren hoe weinig men weet. Laat het nu net deze kennis zijn die te weinig aan jonge mensen onderwezen wordt. Er is een bepaalde graad van kennis nodig om de eigen tekortkomingen op dat vlak in te zien. Maar onze onderwijskrachten geven kinderen, nog geen 10 jaar oud, opdracht om brieven te schrijven naar parlementsleden, of naar presidenten, met onderwerpen die gaan van nucleaire wapens naar medische zorg.
Will Rogers zegde ooit dat niet het gebrek aan kennis een probleem stelde, maar wel de hersenspoelers in de onderwijsinstellingen die hun studenten aanpraten dat ze alles weten als ze één kant van het verhaal hoorden en omarmden.
Als men op het internet op zoek gaat naar het begrip “gefantaseerde ziektes”, dan komt men meermaals op deze uitspraak terecht: “De grootste fantasie bij het verzinnen van nieuwe ziektes is voor rekening van psychiaters.”
Met o.a. beeldmateriaal en bloedanalyses komt men op het spoor van échte ziektes, zoals osteoporose of verhoogde cholesterol. Een psychiater daarentegen beroept zich bij zijn diagnose op iets dat men even goed voor het geloof in een religie zou kunnen houden. Mét vergaande en invloedrijke gevolgen voor de staat (gezondheidswezen, justitie) en de maatschappij (inzicht, discriminatie, begrip…).
Wie heeft in de moderne maatschappij, verrijkt met psychiaters en psychologen, die over alles en iedereen hun licht mogen laten schijnen, nog niet gehoord van PTSS of ADHD?
Als voorwaarde voor deze begrippen gelden:
psychiatrische “storingen” zijn geen medische ziektes. Wat niet wil zeggen dat mensen niet depressief kunnen zijn of geen emotionele of psychische last met zich mee dragen. De psychiatrie heeft die echter als “storingen” herdoopt.
Met de zgn. DSM-bijbel komt men als psychiater behoorlijk ver op de “geestelijke ziekte”-terrein. Quasi iedereen kan door een zgn. expert als geestesziek gestigmatiseerd worden.
Psychiatrische diagnosecriteria worden letterlijk per hand opsteken in de DSM, de handleiding der Amerikaanse vereniging voor psychiaters (APA) gekozen en/of toegevoegd. Men stemt over een systeem der classificering der symptomen, dat compleet verschilt van deze der medische diagnoses en zelfs niet in de buurt ervan komt. Geen enkel der diagnoses kan door objectieve bewijzen voor een lichamelijke storing of ziektes aangetoond worden en zij mankeren dan ook elke wetenschappelijke basis.
Het DSM-IV is de uitvinding waarmee de psychiatrie algemene aanvaarding zoals op het medische gebied wil bereiken. Eerder een politiek dan een wetenschappelijk document.
Een citaat van dr. med. Loren Mosher, klinisch prof. psychiatrie:
“Het DSM-IV werd een soort bijbel en een lucratieve bestseller – ondanks de belangrijke tekortkomingen.”
Wat in de psychiatrie als normaal beschouwd wordt, gaat verder dan “Disease Mongering”, nl. het verzinnen van ziektes. Het rekt de grenzen van dat wat als behandelingsnodige en behandelbare ziekte waargenomen wordt om vervolgens de markt – en de macht – voor hen te vergroten, die een zgz. behandeling verkopen. Het is niets anders dan een gelegitimeerde manipulatie van maatschappelijke en politieke feitelijkheden. Meer dan bij eender welke medische behandelingswijze produceert de psychiatrie zelf haar klanten!
Bij vluchtelingen, minderheden, criminelen, mensen met een geslachtskeuzeprobleem, kortom alle woke-protagonisten e.d. worden om de haverklap geestelijke “trauma’s” ontdekt om een excuus te verzinnen en “begrip” te rechtvaardigen. Wij hebben ons dikwijls afgevraagd waarom dit bv. in het naoorlogse Duitsland, in het repressie-geplaagde Vlaanderen het PTSS-fenomeen niet voorkwam. Teruggekeerde frontsoldaten of goelaggevangenen, verdrevenen, ontheemden, vervolgde, gevangen, veroordeelde, leeggeplukte, gebroodroofde repressieslachtoffers… hadden zij dan geen traumaverwerkingsproblemen? Of treedt de poco psychiatrie-industrie slechts selectief in werking?
Er was toen immers geen tijd of plaats voor (weliswaar terecht) zelfmedelijden; er moest aangepakt worden, brood op de plank, vooruit komen, werken, werken… niet achteruit kijken, op je tanden bijten, de kinderen moesten het beter krijgen. Neen, er was geen plaats voor PTSS: geen plaats voor zwakkelingen. Ook niet in Japan, of in Polen, Joegoslavië… Wat nu afgegleden is tot een westers luxeproduct is niet van tel in de Derde Wereld, of in de onderbuik van het oude Europa.
PTSS is een “ontdekking” die in de VSA haar oorsprong kende. PTSS kan met niet historisch bewijzen: noch in de oudheid, noch in de Franse, resp. Amerikaanse burgeroorlog, noch in WOI of WOII, de VSA-Korea-oorlog, de koloniale oorlogen… enz. Met de VSA-Vietnamoorlog deed PTSS zijn intrede. Teruggekeerde soldaten, veteranen, maar ook pennenlikkers die nooit een vijand van ver of dichtbij gezien of gehoord hadden, nooit om het vege lijf bedreigd waren, waren plotseling getraumatiseerd en kregen “slachtoffer”status opgekleefd. En hun aantal nam steeds toe.
Hollywood ontdekte een nieuw filmgenre. Sinds de 1970-ger jaren kreeg de Amerikaanse soldaat quasi samen met zijn uniform een PTSS-kapmantel uitgereikt. Elke voormalige Amerikaanse militair, die, na zijn al dan niet intensieve oorlogsinzet, van zijn carrière in het burgerleven niet of nauwelijks iets terecht bracht, kreeg een “psychische storing” op zijn palmares gekleefd: hij was voortaan een PTSS-zieke. En samen met de analyse was men vertrokken op het wegglijdende helling van de zelfmoorden: bv. van 2001 tot 2009 steeg het aantal zelfmoorden in het Amerikaanse leger met 150%… samen de stijging der psycho-pharmaca met 76%. … een selffulfilling prophesy?…
Deze cijfers kunnen niet toegeschreven worden aan de oorlogsverschrikkingen daar 85% van de zelfmoordenaars nooit in de buurt van oorlogsacties gekomen zijn. 80% der veteranen met een PTSS-diagnose krijgen intussen psychopharmaca, antidepressiva en enuroleptica, die zo sterk zijn dat eigenlijk ontworpen werden voor de zwaarst gestoorde psychiatrische patiënten.
Zouden we dan mogen vermoeden dat er een miljardenzware alliantie tussen de psychiatrie en de pharma-industrie, daarbij inbegrepen de “sociale industrie”, ontstaan is en aangemoedigd wordt?
De “vooruitgang nastrevende” VSA zijn het land met het grootste drugsprobleem van heel de wereld. We hebben het dan niet over heroïne, cocaïne, hash of crystal meth, maar wel over het “Oxy”, een kunstmatig gemaakt, verslavend opiopaat, resp. opioid. vulgo, een “pijnbestrijdingsmiddel”, dat na enkele breed uitgesmeerde reclamecampagnes door de VSA pharma-industrie voor elk banaal of voorbijgaand pijntje van eender welke aard ingezet werd. De VSA kunnen zich beroepen op de langste traditie van een lakse omgang met opioïde-pijnmiddelen, psychopharmaca of drugs van eender welke aard.
ADHD: ook deze diagnose danken we aan het “inzicht en onderzoeksvlijt” der Amerikaanse psychiaters. Sinds de 1990-er jaren schijnen vooral jongens eraan te lijden. Kinderen die niet goed of lang kunnen stilzitten, wiens aandacht wegzweeft naar een barst in het plafond of een wolk aan de hemel… In de 1930-er jaren ontdekte een Amerikaan toevallig het “positieve” effect van het stimulerend middel benzedrine op de onrustige, afgeleide jongen. En de diagnoses begonnen aan hun opmars: in 1948: het minimal brain damage syndroom” (minimaal hersenbeschadingssyndroom; in 1957 “minimal brain disorder” (minimale hersenafwijking); 1960: “minimal brain dysfunction” (minimale ontbrekende hersenfunctie). Kortom: de betrokken jongens hadden op de een of andere manier hersenstoringen.
En omdat dit een te vage beschrijving was die de pharma-industrie kon gebruiken werd in 1995 daar bovenop nog de “volwassenenversie” beschreven. “Sociaal-emotionele storingen” zijn de meest voorkomende reden om vooral jongens en mannen te etiketteren. Hou wel in gedachten dat het vrouwenaandeel in de psychiatrische kabinetten beduidend hoger ligt dan het mannelijke.
ADHD wordt bij jongens 5 à 6 keer meer “vastgesteld” dan bij meisjes. Als gestoord wordt een jongen aanzien als hij thuis, in de kleutertuin of school niet binnen de lijntjes loopt, dikwijls “vecht” met andere kinderen of opvalt omdat hij zich gemakkelijk laat afleiden, zenuwachtig of irriteerbaar lijkt.
Ritalin werd het wondermiddel dat alle plooien moest glad strijken. Voorgeschreven door voornamelijk vrouwelijke psychologen, pedagogen, artsen… kortom een feministisch-geleide politiek met (naar onze mening) dikwijls gestoord-lijkende expertinnen aan de leiding. En een pharma-industrie zonder scrupules.
Ouders willen het beste voor hun kind. Ze zijn quasi hulpeloos uitgeleverd aan een meedogenloze industrie die samen met zgn. wetenschappelijke experten hun mening en winstmarges opdringen. Jongens mogen geen jongens meer zijn. In hun latere volwassenenwereld worden zij slechts nog bewonderd voor hun zachte kant. Tenzij ze kunnen vervellen tot sportidolen – al is hier en daar eentje dat uit de roze kast – komt zeer welkom.
Madeleine Albright is naar verluidt overleden. Dat zij moge rusten in vrede. Iets wat zij tegenstanders – politieke en religieuze – niet gunde. Als westerse politici het woord“oorlogsmisdadiger” in de mond nemen, dan mogen ze toch ook eens in het eigen exceptionalistisch hart kijken.
Stahl vraagt:
“We have heard that half a million (Iraqi) children have died. I mean, that is more children than died in Hiroshima, … and, hou know, is the price worth it?” (Ned.: We vernamen dat een half miljoen Iraakse gedood werden, dat is meer dan deze in Hiroshima. Was het dit waard?”)
Albright antwoordt:
“I think that is a very hard choice, but the price, we think, the price is worth it.” (Ned.: Ik vind dit een zeer moeilijke keuze, maar wij vinden dat het de prijs waard was.”)
Later kwam ze omwille van populariteitsredenen van haar partij heel even tot een andere conclusie. Ze was echt niet “amused”, toen de journalist bleef aandringen en doorvragen over het lot van Iraanse kinderen die moesten sterven omwille van de Amerikaanse sancties. Uiteindelijk kreeg hij een soortgelijk antwoord over hun lot. Iraakse, Iraanse kinderen… één pot nat.
Onze vraag: wat als het om joodse kinderen zou gegaan zijn, zouden zij ook de prijs waard geweest zijn?
