Als een dier in de voorbije eeuwen schade toebracht aan mensen, werd het in sommige jurisdicties aangeklaagd, door een rechtbank beoordeeld en, indien schuldig bevonden, veroordeeld. Zo werd menig varken opgehangen aan de galg. Maar ook koeien, paarden, ezels en zelfs dolfijnen ontwapen niet aan de arm der wet. Wie een hond wil slaan…
… In 864 stak een zwerm bijen een mens dood. Het Concilie van Worms vonniste dat de bijen moesten gesmoord worden in hun nest zodat ze geen door mensenmoord bezoedelde honing meer konden maken…
… Vanaf de 13de eeuw zijn in Europa tientallen dieren voor het gerecht gedaagd en na een juridisch proces van veroordeling opgehangen, gewurgd, levend begraven, verbrand, onthoofd, verdronken of verbannen. De eerste bekende vermelding van een dier dat voor de rechter moest verschijnen dateert uit 1266. Een varken uit het Franse stadje Fontanay-aux-Roses werd door de monniken van het Genovefaklooster (Abbaye Sainte-Geneviève de Paris) ter dood veroordeeld wegens het bijten van een kind. Vanuit het noorden en oosten van Frankrijk verspreidden dierenprocessen zich naar Duitsland, Zwitserland, Italië en de Lage Landen…
… Vanvres 1750: een man en een ezelin worden ter dood veroordeeld voor bestialiteit. Vooraanstaanden uit de gemeenschap protesteren: de ezelin heeft zich altijd keurig gedragen en is het onwillig slachtoffer van een wellustige man. Het pleidooi leidde tot haar vrijspraak…
De laatste jaren hebben Vlamingen, met wat gezond boerenverstand, moeten vaststellen dat er een ernstig probleem is met het politioneel optreden. Dit zowel qua misdaadbestrijding als handhaving van de openbare orde en veiligheid.
Enkele voorbeelden, met een niet beperkende opsomming:
De Mocromaffia in Antwerpen wordt met fluwelen handschoenen aangepakt, maar Yannick Verdyck wordt in die zelfde stad vermoord onder het voorwendsel dat het hier gaat om een “rechtsextremist”.
De 4 leden van Voorpost worden bij een symbolische actie, opgepakt in Mechelen, administratief aangehouden en gerechtelijk vervolgd, en dit alles in sneltreinvaart.
Het autochtone en allochtone schuim van de straat dat massaal plundert (zie Luik) en de bevolking terroriseert (zie de recreatiedomeinen tijdens de voorbije zomer), worden met rust gelaten. De terreur wordt zelfs nog goed gepraat, door Annelies(je), minister van binnenlandse zaken.
Dit partijdige en selectieve optreden is ingebakken in het Belgische kunstmatige wangedrocht sinds 1830. In dit verband is er het boek “Geuzengeweld” van Gita Deneckere, dat een goed beeld geeft van deze tergende partijdigheid. Een dergelijke partijdigheid kan ook moeilijk anders, gezien de wortels van dit wangedrocht liggen in de collaboratie met de 20 jaar durende Franse bezetting, het eerste sovjetachtige terreurregime avant la lettre. Een tergende partijdigheid die er op gericht is de persoonlijke en partijpolitieke belangen en de stemmenreservoirs te beschermen, de politieke vijanden en boodschappers met gevaarlijke waarheden te bevechten en desnoods letterlijk te neutraliseren. (zie Yannick Verdyck en Jurgen Conings).
De laatste jaren is er echter een belangrijke evolutie in de aanwending van de politie als een politiek wapen. Dit is echter ook een internationaal gegeven, zie in dit verband het FBI in de VSA :
In België werd een belangrijke stap gezet met het Octopusakkoord, waarover toen in De Tijd een vrije tribune verscheen onder de veelzeggende titel: “Octopus, een politieke hold-up op de politie en gerecht”.
De RW, de Gerechtelijke politie en het Hoog Comité van Toezicht werden afgeschaft.
Er kwam een politie gestructureerd op twee niveaus, de Lokale politie en de Federale politie
De lokale politie is in feite de gemeentepolitie van vroeger, gepolitiseerd, partijdig, onbekwaam en met corrupte elementen, via o.a. de diversiteit. De Grote Lijder in Antwerpen kan er van meespreken:
“Cocaïne zit verweven in onze samenleving, klinkt het. “Ja, ook in mijn partij. Ik vind dat zorgwekkend”, zegt hij. “En ik moet aan de lopende band politiemensen ontslaan omdat ze betrapt zijn op gebruik van middelen. Een tweede kans? De resultaten zijn verpletterend negatief.” https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20220826_91782567
De burgemeesters en corrupte dorpspolitiekers waren eindelijk tevreden, ze waren nu alleen baas in hun baronnie, met een lokale politie als Pretoriaanse garde.
De federale politie met een nationale reserve, de federale recherche en enkele gespecialiseerde diensten waren praktisch uit het straatbeeld verdwenen.
De politieke controle over deze nieuwe politiestructuur, gebeurde zowel via de versplinterde organisatie als via de werking ervan. Een belangrijk wapen waren de mandaatfuncties voor alle sleutelposten. Hier werden dan politieke creaturen geparachuteerd door politieke zetbazen, aan wie deze creaturen schatplichtig zijn, en waarbij ze steeds met één been binnen en één been buitenstaan. De betrouwbaarheid was dus verzekerd. Het belangrijkste uitrustingsstuk waren dan ook “pampers”.
Bij de federale politie werd er intussen “bespaard”, zijnde het financiële wapen. Als gevolg hiervan gaan er dan ook stemmen op om gespecialiseerde diensten af te stoten naar de lokale politie :
1. De Spoorwegpolitie:
“Minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) wil de lokale politie verantwoordelijk maken voor de veiligheid in de stations en dat heeft gevolgen voor de aanwezigheid van deze veiligheidsdienst in een aantal Belgische steden. De posten van de Spoorwegpolitie verdwijnen in Hasselt, Leuven, Libramont en Bergen, waardoor de dekking op het spoorwegnet een stuk dunner wordt. De plannen stuiten dan ook op sterk verzet van de kant van de oppositie.”
De voormelde taakverdeling zal niet alleen aanleiding geven tot een ingewikkeld “protocol”, maar vooral tot betwistingen: wat is voor de spoorwegpolitie en wat voor de lokale politie? Bv een incident dat begint in de trein en eindigt in het station! Kenners weten hoe dit gaat eindigen, met de gevleugelde slogan: ”Dat is niet voor ons” en uiteindelijk gebeurt er niets meer, “courageus” als er daar velen zijn. Opnieuw zien we hier het wapen van de versplintering met daaruit voortvloeiende conflicten. Cui bono?
2. Autowegenpolitie:
“Regering overweegt snelwegpolitie onder te brengen bij lokale politie: “Een nieuwe stap naar de begrafenis van de federale politie” – Er is een nieuw “politieplan” opgedoken in de schoot van de regering. Volgens een nota van het kabinet van de premier zou de snelwegpolitie ondergebracht worden bij de lokale politie. Bij de premier erkent men het bestaan van de nota. “Maar het is niet meer dan een piste”, klinkt het daar. De misnoegde vakbonden vinden het alvast een “dwaas idee”.” .
Hoe gaat dit werken, wetende dat de autowegen belangrijke verkeersaders zijn voor de al of niet georganiseerde misdaad, zeker nu er geen grenscontroles meer zijn. Opnieuw zal een ingewikkeld protocol het licht zien, met daarbij tal van praktische problemen, zoals bv een Politiezone (=PZ) met een stuk autoweg, maar zonder op – en afrit … Wat gaat de lokale politie PZ daar doen? Wat bv bij kettingbotsingen, waarbij een omvangrijk dispositief vereist is, waarover deze PZ niet beschikken…? Opnieuw het wapen van de versplintering? Of is het enkel de bedoeling om de flitspalen te bedienen om geld in de gemeentekas te storten? En opnieuw stelt zich de vraag: Cui bono ?
Er zijn echter uitzonderingen op dit gebrek aan slagkracht. In het domein van de handhaving van de openbare orde en veiligheid is er een nieuw wapen opgedoken:
Deze omzendbrief bevat mooie principes die echter toegepast worden volgens het principe van “La tête du client”. Van Vivaldi, een communistische loge maffia bende, kan men immers niets anders verwachten.
“ Burgemeesters kunnen op basis van de Nieuwe Gemeentewet een individueel en preventief betogingsverbod opleggen aan (potentiële) relschoppers. Zij het onder strikte voorwaarden. Minister van Binnenlandse Zaken, Annelies Verlinden, legt in een nieuwe omzendbrief uit wat die voorwaarden zijn en hoe de procedure precies in elkaar zit. Het gaat om een aanvulling bij Omzendbrief OOP41 dat de algemene principes van bestuurlijke politie bevat m.b.t. het beheer van evenementen en gebeurtenissen die de openbare orde aanbelangen….
Een burgemeester kan slechts een individueel en preventief betogingsverbod opleggen voor zover voldaan is aan volgende voorwaarden: • hij beschikt over informatie die aangeeft dat iemand naar aanleiding van een betoging op het grondgebied van zijn gemeente de orde dreigt te verstoren; • de beslissing van de burgemeester (en dus het opgelegde betogingsverbod) is beperkt tot het grondgebied van zijn gemeente. Ook wanneer een betoging plaatsvindt in meerdere gemeenten; • de beslissing van de burgemeester moet aantonen dat het betogingsverbod wordt opgelegd om de openbare orde te handhaven en de rechten van de burgers te vrijwaren die op een vreedzame manier willen betogen; • het betogingsverbod is geschikt om het beoogde doel van ordehandhaving en rust te bereiken. Er zijn geen andere, minder ingrijpende maatregelen mogelijk • de beslissing van de burgemeester bepaalt op welke geplande betoging het verbod betrekking heeft; • de duurtijd van het betogingsverbod is beperkt tot het bestaan van een risico op ordeverstoring; • de beslissing van de burgemeester is voldoende duidelijk en nauwkeuring gemotiveerd; • de betrokkene (of zijn raadsman) wordt gehoord vóór het nemen van de beslissing. Let wel, deze hoorplicht geldt niet wanneer de betrokkene (of zijn raadsman) zich niet heeft gemeld nadat die is uitgenodigd om zijn verweer schriftelijk of mondeling te doen gelden via aangetekende brief en geen geldige motieven heeft meegegeven voor zijn afwezigheid of verhindering…………….
Algemene Nationale Gegevensbank
Het betogingsverbod wordt opgenomen in de ANG van de politie. Dit betekent dat iedere politieambtenaar bij een identiteitscontrole op het terrein onmiddellijk kan nagaan of er een betogingsverbod van kracht is en voor welk gebied het verbod geldt.
GAS
Gemeenten kunnen in hun gemeentereglement een specifieke bepaling voorzien dat overtredingen van het individueel betogingsverbod aanleiding zullen geven tot het opleggen van een gemeentelijke administratieve sanctie (GAS). .
Het voormelde is dan ook een zeer gevaarlijk wapen dat door de corrupte politiek selectief zal worden toegepast tegen alles wat Vlaams & Rechts gezind is. De voormelde voorwaarden moeten de schijn ophouden van enige wettelijkheid. In de praktijk zal eens te meer de tergende selectiviteit zegevieren. Waar zit de oppositie in Vlaanderen? Geeft men zich wel rekenschap van de gevolgen? Met een dergelijke preventief betogingsverbod kan elke activiteit immers reeds vooraf in de kiem gesmoord worden.
De voormelde elementen zijn maar een zeer beperkte opsomming van het gebruik van de politie als politiek wapen tegen vijanden en boodschappers met gevaarlijke waarheden. In feite zien we hier de analyse van een Goelagdeskundige, Alexander Solzjenitsyn:
“Ein marxistisches System erkennt man daran, daß es die Kriminellen verschont und den politischen Gegner kriminalisiert.”
” Een marxistisch systeem herkent men daaraan dat het de boeven mooi praat en de politieke tegenstander verkettert.”
Hoe dikwijls hebben we al moeten vernemen dat jonge meisjes, vrouwen door asielzoekers aangerand, verkracht, mishandeld en/of vermoord werden? Voor zover het niet in de doofpot gestopt werd. Eender waar, in eender welk westers land waar de parels uit de zandbaklanden hun toevlucht zoeken om hier hun “cultuur” op te dringen, de onze kapot te maken en onze landen financieel te laten leegbloeden, tonen de criminaliteitscijfers een proportioneel sterke stijging. Overal. En ze kunnen bij criminele daden ook rekenen op de gemeenschapszin van hun soortgenoten. In de plaats van onze belangen te verdedigen, verzinnen de politiek en de media telkens redenen om de ernst, de gruwel, af te zwakken of te verontschuldigen. U kent de uitleg die eraan gegeven wordt: trauma’s allerhande, armoe, onbegrip, racisme… of… geestelijk instabiel. Zoals nu.
“De staat is verantwoordelijk. Indien uitwijzingen zouden toegepast worden, dan zou Lola nog altijd leven.”
U weet het intussen wel: een afgewezen Algerijnse studente gelukzoekster Dahbia B heeft het meisje Lola om het leven gebracht. Ze zou daarbij de hulp gehad hebben van een Algerijn Rachid N die volgens de buren – “Il n’avait pas l’air méchant” – zich niet gedroeg als een boef.
Vandaag is het al 105 jaar geleden dat de Friese Margaretha Geertruida Zelle door een Frans vuurpeloton om het leven werd gebracht. Dat nieuws zal niemand iets zeggen, maar onder haar artiestennaam Mata Hari zal ze voor eeuwig tot de verbeelding spreken.
Margaretha Geertruida Zelle, 1876-1917) werd geboren in Leeuwarden als oudste dochter van een hoedenmaker. Via een contactadvertentie trouwt ze met de Nederlandse militair McLeod en leert tijdens hun verblijf in Indonesië erotische tempeldansen kennen. Na hun echtscheiding leefde ze vanaf 1903 in Parijs waar zij beroemd werd met haar interpretatie van oosterse dansen. Onderhield intieme betrekkingen met mannen uit de hoogste, ook diplomatieke, kringen. Schuldig bevonden aan spionage voor de Duitsers werd zij in 1917 gefusilleerd. U kan een uitgebreid verslag over en rond haar leven hier lezen.
Onder andere twee films over haar leven (met Greta Garbo in 1932 en met Jeanne Moreau in 1965) hebben tot beeldvorming over haar bijgedragen. De vraag in welke mate zij werkelijk spionne was, is onopgehelderd gebleven. Waarschijnlijk heeft zij ook een korte verhouding gehad met Prins Hendrik. Toen zij de hulp van Koningin Wilhelmina inriep om het doodvonnis gewijzigd te krijgen werd dat verzoek afgewezen, omdat Wilhelmina niets te maken wilde hebben met de buitenechtelijke affaires van haar man. (…)
Een andere kijk op deze Friese schone (die eigenlijk helemaal niet zo mooi was) en intrigerende spionne (die zelf gemanipuleerd werd en uiteindelijk het slachtoffer werd) vindt u bij “Mijn Mata Hari”.
Een Britse documentaire sluit af met “De exotische Mata Hari was het slachtoffer van mannen, van internationale politiek, maar vooral van haar eigen overmoed. Ze had geluk. Ze had geluk dat ze stierf toen ze nog jong en mooi was. Ze had geluk dat ze een universele mythe geworden was, wat betekent dat over haar schuld tot in het oneindige zal geredetwist worden…” Tja, het is maar hoe je het bekijkt…
Op The Maritime Executive verscheen een lezenswaard opiniestuk dat tot enig nadenken zou moeten leiden: Price Cap on Russian Oil is a Board-Level Risk for the Tanker Sector, waarin de auteur zich afvraagt wat de gevolgen zullen zijn voor de scheepvaart, m.n. de tankersector.
De intentie van de Verenigde Staten om een prijsplafond af te dwingen is een risico op directiekamer/bestuursniveau en belanghebbenden doen er verstandig aan om het advies van een consultant of een advocaat in te winnen.
Op 9 september onthulden de VS en hun bondgenoten de volgende stap in hun plan om de prijs van door Rusland verkochte olie te beperken – een gedurfde volgende stap die verder gaat dan de initiële embargo’s: nl. een maximum prijsbepaling voor Russische olie.
Dus, wat betekent deze stap echt?
Het belemmeren van de Russische olieverkoop is geen kleine stap. Het grootste deel van de Russische productie van 11,3 miljoen vaten per dag in januari 2022 was ruwe olie (10 miljoen vaten per dag) volgens het IEA. Nu voorspelt het agentschap dat de Russische olieproductie in februari met 1,9 miljoen vaten per dag kan dalen, zodra het EU-embargo op import van kracht wordt. Vortex schat de daling op 2,5 miljoen bpd. (Nvdr: verklaring in video onderaan)
Vanuit een monetair perspectief betekent dit dat de realiteit anders is dan de intentie. Rusland lijkt inderdaad meer geld te verdienen, niet minder geld, ondanks al deze sancties – inclusief recente besluiten van de VS en de EU om de invoer van olie en olieproducten te verbieden.
De doelstellingen van de nieuwe richtlijnen, die worden gesteund door de VS, de G7 en de EU, zijn drieledig:
1. Zorg voor een betrouwbare levering van Russische olie over zee aan de wereldmarkt.
2. Verminder de opwaartse druk op de energieprijzen – een enorme impact op de stijgende inflatie in het Westen.
3. Verminder de inkomsten van de Russische Federatie uit olie.
Door achter de Russische wereldmarkt aan te gaan, zullen deze nieuwe sancties de Russische handel beïnvloeden die verder gaan dan die welke onafhankelijk zijn opgezet door de VS en de EU. In termen van regelgeving is dit misschien wel de meest complexe – en nieuwe – regelgeving over handel en scheepvaart die de wereld ooit heeft gezien.
Maar het is niet de eerste in zijn soort. Laten we twee jaar terugspoelen: in feite werden de eerste belangrijke sanctieregels voor wereldwijde scheepvaart in mei 2020 door de Trump-regering uitgevaardigd. Deze regelgeving stelde een reeks verwachtingen vast voor alle relevante partijen – van handelaren en banken tot rederijen, verzekeraars, havens en andere gerelateerde partijen – om rigoureus te gaan screenen op “misleidende verzendpraktijken” buiten de standaardcontrole van eenvoudigweg “lijstmatching” (d.w.z. controleren of iemand met wie u zaken doet niet op de zwarte lijst staat).
Deze recente sancties steunen op de resolutie van mei 2020 in die zin dat ze bedrijven effectief vertellen hoe ze maritieme transacties moeten uitvoeren – om nog maar te zwijgen van het feit dat hoewel deze twee regelgevende beslissingen uniek zijn, de onzekerheid die elk heeft veroorzaakt binnen het scheepvaart- en handelsecosysteem vergelijkbaar is.
Dus, wat is er nieuw?
Dit nieuwe advies (Nvdr: … of eerder “bevel”) betekent dat bedrijven geen maritieme diensten mogen aanbieden – inclusief transport, verzekeringen, onderhoud en meer – aan iedereen die boven de prijslimiet handelt. Het schrijft ook voor dat iedereen die betrokken is bij de bredere toeleveringsketen van de scheepvaart voortdurend handelspartners moet screenen op misleidende verschepingspraktijken – zowel die welke in mei 2020 zijn geschetst, als extra risicofactoren en abnormale patronen.
Deze richtlijnen brengen een aantal belangrijke veranderingen met zich mee:
Historisch gezien waren de meeste sancties uitsluitend gericht op vuile olietankers, terwijl de nieuwe regelgeving schone aardolie een belangrijk onderdeel van de vergelijking maakt. In het verleden waren niet alleen schone olietankers onderworpen aan weinig of geen nalevingscontroles of auditproeven, maar “trading”beursfinanciers en commeriële banken die handelden in schone aardolie handelden grotendeels zonder bijkomende beperkingen. Deze nieuwe richtlijnen zullen strengere nalevingsnormen met zich mee brengen voor ongeveer 5.500 extra schepen.
Olie-handelaren en gerelateerde partijen moeten nu elke transactie screenen en de hele prijsketen voor elke handelsovereenkomst van bewijsmateriaal voorzien. Pas als een transactie onder het prijsplafond valt en de diensten tegen de marktprijs zijn, kan het contract doorgaan.
Het verlengt het controlespoor tot vijf jaar.
Het breidt de risicofactoren uit waarop bedrijven moeten screenen – nieuwe bedrijfscontroles, abnormale patronen en meer.
Ten slotte zet het veel meer bedrijven in de schijnwerpers en verhoogt het wijdverspreide controle rond de handhaving van sancties.
De betekenis
Waarom zijn deze sancties dan zo belangrijk?
Ten eerste is de transport- en handelswereld verre van binair en kan deze niet zomaar worden opgesplitst in “good guys” en “bad guys”. Dienovereenkomstig zijn de meeste van de getroffen scheepvaart- en handelsbedrijven westers of handelen ze in het Westen. Er wordt bijvoorbeeld gemeld dat een meerderheid van de Russische olie wordt vervoerd door Griekse reders, die in de EU actief zijn en nu directe doelwitten zijn van dit advies.
Ten tweede sturen de VS, de EU en de G7 deze sancties. Gezien de invloed die deze nationale entiteiten hebben op mondiale aangelegenheden, zullen de effecten verder reiken dan alleen de G7-landen. Hoewel de sancties van mei 2020 uitsluitend Amerikaans waren, kunnen deze nieuwe beperkingen meer dan 30 extra nieuwe landen als partners betrekken bij het afdwingen van deze prijslimiet.
Aan de andere kant kunnen we vrijwel zeker verwachten dat Rusland en zijn partners zich zullen aansluiten bij maritieme transportbedrijven buiten de G7, de EU en de coalitiepartners. Dat betekent dat we steeds meer bedrijven zullen zien die in het GCC-gebied worden gevormd – China, Rusland, Turkije – die schepen zullen kopen en verzekerings- of financieringsfaciliteiten zullen opzetten.
Grote uitdagingen voor de implementatie
Dit gefabriceerde, kunstmatige middel om de olieprijzen te beheersen en in te dammen kan gemakkelijk averechts werken – het zal een zeer fijne evenwichtsoefening vergen om ervoor te zorgen dat de maatregel wordt aangenomen, opgevolgd en het juiste resultaat bereikt. Het geeft Rusland ook een “out” om zijn olie te blijven verkopen en een voordeel te krijgen, dus zelfs als de prijzen in een bepaalde hoedanigheid worden afgetopt en gereguleerd, erodeert het en omzeilt het de intenties en effectiviteit van initiële sancties.
Het handhaven van deze regelgeving zal erg moeilijk zijn, zelfs als elke transactie wordt gedocumenteerd. Hoe wordt dit gecontroleerd? Door wie en wanneer? De analogie van “flitspalen” gaat hier waarschijnlijk op – zal de camerabewaking van een paar mensen die misdrijven plegen van invloed zijn op de rest van de markt?
Er is het risico dat bedrijven grotere deals in pakketten of opgesplitste transacties doen om de olieprijslimiet te omzeilen.
De toepassingskosten van alle noodzakelijke controles voor deze beperkingen zullen veel gerenommeerde bedrijven afschrikken. Tegen de tijd dat een groot bedrijf dit implementeert, is het misschien al niet meer nodig.
Hoewel de VS hun wensen hebben vrijgegeven, zullen we moeten wachten op de Europese versie van dezelfde richtlijn, want dat is waar dit alles echt van belang is en waar de impact op het beperken van Russische olie wordt gevoeld. Dit kan moeilijk te bereiken zijn omwille van de consensusvereiste bij EU-beslissingen.
Dus, maakt het dingen ingewikkelder of gemakkelijker?
De nieuwe verordening richt zich op twee gebieden: prijsstelling en maritiem transport. In zekere zin zijn wij van mening dat dit het voor bedrijven veel gemakkelijker maakt om de sancties toe te passen, zelfs als de taak om deze normen te handhaven een sisyfusarbeid is.
Hoewel het volgen van ladingen Russische olie en de oorsprong van elk product vrij ingewikkeld is, vooral omdat connossementen (B/L) kunnen en worden vervalst, helpt dit systeem om goed te definiëren wie Tier 1-, Tier 2- en Tier 3-spelers zijn (risicobepaling), zoals uiteengezet in het advies van het Amerikaanse ministerie van Financiën, en het legt verschillende vereisten voor elk van hen vast.
Een voorbeeld van de impact van deze prijsplafond zijn de twee miljoen vaten per dag die via de Russische Baltische havens worden verscheept en sleepbootdiensten nodig hebben om de Baltische staten over te steken. Zonder transactiebewijs van handel onder het prijsplafond mogen deze sleepbootdiensten niet worden verleend, waardoor deze export wordt belemmerd.
Probleem op directiekamer/bestuursniveau
Gezien het feit dat recente sancties de spanningen hebben verhoogd, is één ding duidelijk: het wordt steeds ingewikkelder om veilig handel te drijven in deze wereld. Het vereist meer technologie, meer processen, meer knowhow – en soms meer sancties. En het risico nam gewoon een enorme stap omhoog. De VS hebben duidelijk gemaakt dat ze er alles zullen aan doen om deze te laten te handhaven.
De gedurfde intentieverklaring van de Verenigde Staten om deze sancties af te dwingen is een risico op bestuursniveau, en alle relevante belanghebbenden zouden er verstandig aan doen om het advies van een consultant of een advocaat in te winnen om hun handel en risicobeleid te herzien en te beslissen over concrete volgende stappen. Hoewel de richtlijn pas op 6 december van kracht wordt, zullen spelers in het shippingspel alleen dan veilig het doel bereiken als ze nu actie ondernemen te bewegen.
Ami Daniel is mede-oprichter en CEO van het maritieme risicomanagement- en inlichtingenbedrijf Windward.
1. Interessant verslag in dS 26/09/22 van een “actietraining” op Belgische bodem “om belangrijke infrastructuur te blokkeren.”
“Als het rechtssysteem niet rechtvaardig is, dan moeten burgers actie ondernemen”, zegt een van de trainers.
Bij De Standaard omschrijven ze het alsof ze verslag doen van een chirokamp. Er zijn “actietrainingen” van andere groepjes die daar wel eens anders omschreven worden… Inderdaad, zoals de 4 van Voorpost die met een spandoek stilzwijgend protesteerden tegen de islamisering van ons land, en die daarvoor initieel beloond werden met zes maanden cel.
2. Dezelfde krant maakt vandaag reclame voor haar podcast over “de controversiële theorie” van hoogleraar (UG) klinische psychologie Desmet rond massavorming en totalitarisme.
3. In een ver verleden, toen er nog journalisten waren die de grondwet eens gelezen hadden, waren gedachten en ideeën vrij, en werden inbreuken op democratisch gestemde strafwetten gesanctioneerd. Vandaag, weten we, worden zelfs door rechters uitgesproken effectieve gevangenisstraffen tot 3 jaar niet of amper uitgevoerd, en worden ideeën en gedachten door de mediarechters met vaak bedenkelijke en heel selectief uitvergrote argumenten afgebrand en worden personen met een digitale pennetrek gecancelled.
2. “Als het rechtssysteem niet rechtvaardig is, dan moeten burgers actie ondernemen.”
Stel je voor dat die zin voorkwam in het boek van Desmet: Brinckman & co sprongen samen met Verhofstadt en Bart Eeckhout op de barrikades met de roep naar wapens.
Niet alleen klimaatactivisten kunnen die vermelde stelling gebruiken om actie te ondernemen. We mogen aannemen dat die anderen dan evengoed door de dS-redactie gelegitimeerd worden. Niet?
Of wordt de vraag of een rechtssysteem rechtvaardig is, en al dan niet “actietraining” legitimeert, exclusief beantwoord door (kaki)Groene journalisten?
We citeren het bewuste artikel en hopen dat we nu geen boete moeten betalen wegens de schending van het auteursrecht (… ook al doet quasi iedereen dit op facebook zonder financiële straffen!):
“Geconcentreerde blikken, armen stevig in elkaar gehaakt en fluohesjes aan. Op een binnenplaats niet ver van het Brusselse Noordstation doen activisten in wisselende samenstelling alsof ze een cordon van de politie zijn. Hun opdracht is om te voorkomen dat collega-activisten, die enkele meters verderop opgesteld staan, kunnen passeren. De eerste keer lukt dat: een passeerbeweging langs de flanken houden ze tegen. De tweede keer kunnen ze niet standhouden en laten ze zich verrassen door een nieuwe strategie, centraal valt er een gat. Er wordt gelachen en gejuicht.
De oefening maakt deel uit van een actietraining: over het hele land zijn er deze maand dagsessies die zowel ervaren milieuactivisten als nieuwkomers voorbereiden op protest tegen het Franse energiebedrijf TotalEnergies op 8 en 9 oktober. Het doel is om ‘belangrijke infrastructuur te blokkeren’. Een opvallend brede coalitie onder de naam Code Rood zit erachter, met onder meer Youth for Climate, Grootouders voor het Klimaat, Greenpeace, Extinction Rebellion, Vredesactie en Gauche anticapitaliste.
De training in het Brusselse, afgelopen vrijdag, start ’s ochtends met een uitleg over burgerlijke ongehoorzaamheid. ‘Als het rechtssysteem niet rechtvaardig is, dan moeten burgers actie ondernemen’, zegt een van de trainers, met een verwijzing naar de strijd voor vrouwenstemrecht uit het verleden. Daarna volgt een praktische uitleg over hoe die ongehoorzaamheid in de praktijk te brengen zonder dat er geweld aan te pas komt. Gaan liggen als een zak aardappelen blijkt een beproefde tactiek te zijn.
Wet overtreden
De deelnemers en trainers gebruiken alleen hun voornaam of een schuilnaam. Allemaal beseffen ze dat ze met de actie tegen TotalEnergies de wet riskeren te overtreden. In het theoretische deel van de training die voormiddag, met de onvermijdelijke powerpoint, gaat daarom veel tijd naar de confrontatie met de politie. Accepteer je arrestatie, verzet je niet, blijf kalm. En zingen in de cel helpt de tijd te doden.
Er rijzen veel vragen over arrestaties: komt dit op mijn strafblad? Welke rechten heb ik in de cel? Voor velen is dit nieuw. Dat verheugt Shanthuru Premkumar van Greenpeace. ‘TotalEnergies is het doelwit, maar door deze trainingssessies doen we ook aan capaciteitsopbouw. Een grote groep nieuwe mensen maakt kennis met manieren van actievoeren die verder gaan dan betogen in Brussel.”
Met dank geleend bij Pieter Laleman op (1) Facebook
Dedecker: “De woke brigade heeft de mond vol over inclusie en tolerantie, maar ze zijn zelf zo intolerant als de pest. Op de Gentse Feesten hebben ze een publiek urinoir geplaatst met een beeld van Dries Van Langenhove, waarop de mensen mochten plassen. Zoiets doe je niet, dat is karaktermoord. Die veggie-etende bakfietswokers vinden dat blijkbaar geestig, maar o wee als je lacht met een man in lingerie.“
Humo: “Dries Van Langenhove vindt u dus de kwaadste nog niet?”
Dedecker: “Ik ga zijn walgelijke memes niet verdedigen, maar na 25 jaar in de politiek herken ik het mechanisme van de heksenjacht. Die jongen maakt geen schijn van kans op een eerlijk proces. De logerechtbank gaat hem vierendelen, maar eerst moet hij nog aan de publieke schandpaal, zodat iedereen op hem kan pissen.”
Wekenlang werd ons bij elke nieuwsuitzending duidelijk gemaakt dat Rusland verantwoordelijk is voor de honger in de wereld. Dat Oekraïne geen voorstander was van een veilige doorgang, daar de ligging van diepzeebommen moest bekend gemaakt worden of zelfs geruimd worden, is te begrijpen. Anderzijds kan men niet verwachten dat men met treinen en camions de miljoenen tonnen granen efficiënt op de markt kan brengen. Voorafgaand aan de Razoni was er al een ander schip, geladen met verschillende graansoorten en bloem, het mikpunt van politieke touwtrekkerij met de hongerige bevolking als slachtoffer.
De Laodicea, varend onder Syrische vlag, vertrok uit een Russische haven met een gemengde granenvracht richting Tripoli, Libanon, en Tartous, Syrië. U herinnert zich zonder enige twijfel het geweeklaag van Zelensky dat de Russen zijn graan zouden gestolen hebben. Prompt werden de Libanese autoriteiten door de Oekraïense ambassadeur in Libanon op het matje geroepen en quasi gedwongen het schip mét lading in beslag te nemen toen het de meertouwen vastmaakte in de haven van Tripoli.
Het is de tweede keer dat Oekraïense regering Rusland ervan beschuldigt hun graan te stelen en te verschepen met een Syrisch schip. De eerste keer was in juni: het schip had een vracht tarwe met bestemming Latakia. Turkije was gewillig en hield het schip tegen, maar na onderzoek bleek dat er niets aan de hand was.
De boycot van graanleveringen aan de bevolking van Syrië en Libanon is iets wat in de westerse pers niet gepubliceerd wordt. Of dat de VSA met de hulp van handlangers SDF de Syrische graanoogsten stelen of zelfs in brand steken opdat deze in geen geval bij de Syrische bevolking – ten westen van de Eufraat in de Republiek Syrië o.l.v. president Assad – zou kunnen terecht komen.
De rederij legde de officiële documenten voor aan de Libanese autoriteiten, waardoor het vrij gepleit werd van diefstal. De procureur deed zijn werk en veegde de valse beschuldigingen, geuit door de Oekraïense ambassadeur, van tafel. Die kon immers niet het tegendeel bewijzen.
De Laodicea kwam uiteindelijk met meer dan een week vertraging aan in de haven van Tartous, na het lossen van de gedeeltelijke lading met Libanese bestemming.
Onverstoord timmert de EU voort aan het pad der absolute controle. De gaskraan open draaien krijgt intussen bijna een macaber geschiedenistintje. De Duitse groene minister Habeck helpt zijn EU-presidentin von der Leyen een handje; hij heeft haar dringend verzocht de EU-lidstaten bindende spaardoeleinden op te leggen.
Wie niet de EU-marsbevelen volgt, zij het privé of als bedrijf, moet in geval van nood ertoe gedwongen worden. Los van het feit dat verschillende EU-lidstaten ronduit geweigerd hebben, vindt Habeck dat zijn wens – een absoluut maximum gasverbruik – ook moet gecontroleerd kunnen worden.
Maar, zo luidt de Habeck-boodschap, er zal geen “gaspolitie” komen. Alsof dat nodig is bij de huidige gasprijzen… Alsof de bevolking het nog niet begrepen heeft: je gelooft warempel dat de Stasi aan een tweede leven begonnen is! Vooral dan in de Bundesrepublik Deutschland, zoals bv. in NRW (Noordrijn-Westfalen), aan de andere kant van de grens, waar het ministerie voor kinderen, jeugd, gezin, gelijkheid, vlucht en integratie – naast de vier reeds bestaande “controle- en meldplaatsen” nog meer rapporteerplaatsen georganiseerd heeft voor de bezorgde burger, die inbreuken en vijandigheid kan melden tegen de gekende belaagde mensensoorten… zoals racisme tegen “queersoorten, tegen moslims , tegen zigeuners (… oeps, macht der gewoonte, lees: anti-rondtrekkende reizigers), tegen negers (… mea culpa, tegen donkerhuidigen) tegen Aziaten…” en alle andere soorten racisme die u zich kan inbeelden en waartegen u zich plaats vervangend kan verzetten.
De Stasi heeft in de toenmalige DDR serieus steken laten vallen. De strijd tegen discriminatie wordt voorwaar een feest van de verklikking!
In Essen (NRW) bestaat er bv. een loket voor inbreuken tegen “corona-beschermingsordonnanties”. In Baden-Württemberg is er voor uw gemak een open contactpunt (LADS) voor “iedereen die zich gediscrimineerd voelt”. In Brandenbiurg bestaat er zoiets als een adviespunt voor “alle betrokkenen van racistische discriminatie, ook voor hun familie en ondersteuners/*innen”. De stad München beschikt over een “voorbeeldcentrum voor klachten over seksuele intimidatie en huiselijk geweld, waarbij in alle gevallen door stedelijke diensten een onderzoek geopend wordt”.
Soortgelijke instellingen, die naar eigen zeggen een alom tegenwoordige discriminatie moeten bevechten, bestaan niet uitsluitend in de Duitse Bundesländer (gewesten). Vanzelfsprekend staat de Bund, de federale staat der Duitsers en aangespoelde andere nationaliteiten, vooraan als lichtend voorbeeld. In de hoofdstad Berlijn is er het meldbureau der regering, die zich achter deze doelstellingen verenigd voelt:
“In Duitsland leven naar schatting meer dan 5 miljoen moslims*. Velen van hen worden tijdens hun dagelijks bezigheden geconfronteerd met racisme in woord en beeld, met discriminaties, met aanvallen, mishandelingen. Een federaal agentschap wil dergelijke euveldaden nu systematisch in kaart brengen.”
*Illegalen niet meegerekend.
Geen enkel gewest, geen enkele regio, geen enkele stad kan nog ontsnappen aan de druk die hen dwingt klachtenbureaus of dito initiatieven op te richten, vooral omdat de eventueel te lauwe politieke inzet dikwijls door privé verenigingen hierdoor aangestoken wordt. Waarmee we dan bij de stasi-praktijken – verklikking – beland zijn. Historici denken dan ook aan het goede voorbeeld van ene Joseph Fouché, die de Franse Revolutie een handje toestak.
En dan is de agressie van de staat en van NGO’s slechts een deel van het kwaad.
Als men een blik werpt op de mensen die naar verluidt op een dergelijke wijze moeten beschermd worden dan stelt men vast dat het uitsluitend om bepaalde minderheden gaat. Erger… het voorbeeld van de moslims toont aan dat deze als een vervolgde minderheid voorgesteld worden. In werkelijkheid ziet het er enigszins anders uit. Het Bundeskriminalamt (Duits federaal ministerie van justitie) meldt voor het jaar 2021 onder de rubriek „Straftaten gegen das Leben, Straftaten gegen die sexuelle Selbstbestimmung, Rohheitsdelikte und Straftaten gegen die persönliche Freiheit“ (strafbare feiten tegen het leven, tegen de seksuele voorkeur, gewelddaden en strafbare feiten tegen de persoonlijke vrijheid) 40.593 Duitse slachtoffers, waarbij een immigrant (of meerdere) als verdachte(n) genoteerd werd. Omgekeerd tonen de cijfers: 11.107 import-slachtoffers van niet nader genoemde verdachten/daders. Als we dit dan nog eens zouden omrekenen naar het % dat de importburgers uitmaken in vergelijking met het totaal van de Duitse bevolking, dan zou de slachtofferstand niet 4 vs. 1 maar een heel ander percentage tonen.
In elk geval wekt heel die discriminatiehetze de indruk dat de officiële bestrijdingspolitiek vanuit een zeer eenzijdig standpunt behandeld wordt. Waar kan de “oude, blanke man” tegen de huidige weg-met-ons politiek klacht indienen? Waar blijft de bescherming van het traditionele gezin die door een bepaalde kanselier/in bij het huisvuil geplaatst werd? Waar vinden de talrijke christenen hulp, die ook in westerse landen door moslims getreiterd en vervolgd worden? Wie durft aan te voeren dat er in moslimlanden christenen vervolgd worden, die riskeert een klacht voor racisme.
Of, een simpele vraag. In zwembaden allerhande – in heel gastvrij Europa waar de exotische invasie een feit geworden is – is er telkens weer sprake van gevechten die meestal door Arabische, of andere gepigmenteerde groepen veroorzaakt worden. Waar zijn de klachtenloketten, de meldplaatsen voor anti-blank racisme, voor haat t.o.v. christenen, voor onze vrijheden en cultuur? Sinds de opkomst van de slimme telefoons worden de beelden quasi à la minute verspreid. De media en politiek kunnen de “verhitte toestanden” in de zwembaden niet meer onder de mat schuiven, kunnen niet meer ontkennen wie er in zwembaden, treinen, stations, op stranden, en allerhande samenkomsten met veel publiek degenen zijn die heibel schoppen, die meisjes en vrouwen lastig vallen, die ouderen weg treiteren…
