De tijden dat je zonder complexen naar een Handige Harry-paradijs trok om daar carboline of black varnish te kopen om de paaltjes van de omheining, het hekje van het kippenhok of de steunpilaren van de patio een weer-en ongediertebestendige laag tegen alle mogelijke kwalen van de natuur en de moderne tijd te geven… die tijden zijn al lang voorbij. De carboline, u weet wel, met dat indringend teergeurtje en die bij zonneschijn een gaatje in je huid brandde als er een spatje op je terechtkwam, die werd door de groene jongens verboden en vervangen door groene carboline, die de kleur van ochtendurine heeft en die slechts de illusie geeft iets gedaan te hebben om de houten constructie een langer leven te geven.
Alles moet immers duurzaam zijn. Maar producten die ervoor zorgen dat ze langer kunnen dienst doen, die bijgevolg de duurzaamheid bevorderen, die werden door marsmannetjes op de verbodslijst gezet samen met onkruidverdelgers, zodat je gedwongen wordt, i.p.v. één keer in het voorjaar, nu in elk seizoen met een nepmiddel van hetzelfde merk en/of een behoorlijke dosis chloor te sproeien om je tuinpad, je oprit onkruidvrij te houden. Er bestaan tegenwoordig ook branders met een gasfles, die het onkruid een vurig einde berokkenen; echter: dan wordt de aarde weer ietsie pietsie opgewarmd. Of je kan ook een elektrisch exemplaar, zo eentje waarmee je oude lagen verf kan wegbranden, gebruiken; echter dan verbruik je elektriciteit en die is nu peperduur. Bovendien steekt het onkruid, zowel bij de verwijdering door een gasbrander als met de elektrische blazer, binnen max. twee maanden opnieuw de kop op. Een andere oplossing zou eruit kunnen bestaan de voegen te vullen met cement zodat er geen enkel groen sprietje de kans krijgt daar wortel te schieten. Maar dat mag ook niet meer. We moeten ontharden. Bij ons in het dorp heeft men er een wedstrijd van gemaakt: tegelwippen. Er hoeven niet per se tegels gewipt worden; ook dalles, kasseien, grint of een laag beton komen in aanmerking voor de beste wipper. Wie het meeste gewipt heeft kan een prijs winnen, een duurzame prijs geschonken door het appelblauwzeegroen project der Vlaamse regering, uitgereikt en begeleid door een kus van de charmante Zuhal Demir. Wie daarenboven zijn gazon twee kontjes hoog heeft laten groeien, die wordt uitgenodigd op het wollensokkenfestival van ministerin Tine.
We wilden nog iets kwijt over de samenstelling van aangeboden verpakkingen javel; de goedkoopste is de meest versnedene. Als je daarmee sproeit, dan kan je even goed een Robbendoes lezen. En wat ons deze zomer opviel: in onze omgeving zijn er in geen enkele supermarkt nog 5 liter bussen te vinden. Slechts de kleinere van 2 liter, al dan niet met een lavendelgeurtje. Dit alles om een ontradend, milieubeschermend effect te creëren. We hebben nog de wintermaanden om over een effectief actieplan van de b.g. problemen na te denken.
Dat u bovenstaande frustraties te lezen krijgt, is de schuld van Johan Sanctorum. Hij bracht ons op b.g. gedachten met zijn dagboekbijdrage van gisteren; een aanrader. Klik op onderstaand bruggetje:
