Solidariteit, internationale plicht of zelfbehoud?

Opengrenzenbeleid of culturele zelfmoord? Voor VB-fractievoorzitter Chris Janssens is de keuze snel gemaakt.

De zogenaamd centrumrechtse regering en de linkse oppositie zullen er niet graag aan herinnerd worden, maar eind augustus bleek uit een peiling van iVox dat nauwelijks 21% van de bevolking van mening is dat er meer asielzoekers in ons land moeten worden opgevangen.

De kwestie illustreert nogmaals de enorme kloof tussen het door de Vlamingen gewenste immigratiebeleid en het beleid dat tot op heden gevoerd wordt. Het aantal in ons land opgevangen asielzoekers piekt maand na maand. Terwijl andere landen de instroom trachten te beperken, wil België qua opvang van asielzoekers één van de beste leerlingen van de EU-klas zijn. De regering beroept zich daarbij op ‘internationale verplichtingen’.

Volgens de prognoses zouden er dit jaar in België meer dan 40.000 asielaanvragen worden ingediend. Alleen al aan asielzoekers komt er dus de bevolking van een stad als Lokeren, Turnhout of Vilvoorde bij. Andere nieuwkomers zoals huwelijksmigranten, Oost-Europese arbeidsmigranten en vanzelfsprekend ook illegale immigranten zijn in deze cijfers niet meegerekend. Men slaat ons om de oren met argumenten dat Vlaanderen nu ‘solidair’ moet zijn en dat we oorlogsvluchtelingen ‘niet in de steek mogen laten’, waaraan dan wordt toegevoegd dat de meesten van hen opgevangen worden in de (arme) buurlanden van de gebieden waar oorlogen woeden. Krachtige emo-campagnes van de pers moeten deze argumenten kracht bijzetten.

Ik riskeer allicht afgeschilderd te worden als ‘asociaal’, ‘egoïst’ of zelfs ‘racist’ wanneer ik het establishment oproep toch ook even te denken aan de toekomst van ons eigen volk. Nu reeds is één kind op drie in Vlaanderen van allochtone afkomst. In mijn eigen stad Genk is 72% van de kinderen onder zes jaar allochtoon, in Vilvoorde en Antwerpen 68%, in Mechelen 67%. In veel andere steden en gemeenten is het aandeel nauwelijks lager. In de stad Antwerpen volgt nu reeds meer reeds dan de helft van de kinderen van het basisonderwijs islamitische godsdienstles. Hoe enthousiast minister Homans ook spreekt over de inburgeringstrajecten die de Vlaamse regering aanbiedt, aan aanpassingsbereidheid ontbreekt het bij vele moslims volledig. Ze troepen samen in gettowijken en vormen parallelle samenlevingen. Onze cultuur interesseert de meesten van hen niet het minst. Niet zelden staan ze er zelfs vijandig tegenover. Niet onze cultuur was trouwens de drijfveer van de moslimimmigranten om hier te komen wonen, wel onze sociale zekerheid. Daarin is bij de huidige immigratiestromen geen verandering gekomen: ‘vluchtelingen’ blijken niet genoeg te hebben aan een veilig land om zich te vestigen, ze willen een veilig land mét een prima sociale zekerheid.

Uit de recentste cijfers van het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen blijkt dat de meeste asielzoekers die in België een aanvraag doen om als vluchteling erkend te worden, afkomstig zijn uit moslimlanden. De top-4 van de herkomstlanden is: Irak, Syrië, Afghanistan en Somalië. Ons establishment is van oordeel dat iedereen die voornoemde landen verlaat – om welke reden dan ook – hier opvang verdient. Het erkenningspercentage van de asielaanvragen ligt zeer hoog. De doos van Pandora is geopend en het ziet er niet naar uit dat de immigratiestromen snel zullen opdrogen. Dat hoeft niet te verbazen. Met het gulle opvangbeleid is het signaal gegeven dat de poorten van Europa open staan voor alle ‘vluchtelingen’ uit conflictgebieden. Mond-tot-mondreclame doet zijn werk. Het valt te vrezen dat de honderdduizenden vluchtelingen naar Europa er snel miljoenen zullen worden. Een sneeuwbal die zowel in omvang als in snelheid toeneemt.

Moeten we deze islamitische volksverhuizing richting Europa en – voor wat ons betreft in het bijzonder Vlaanderen – zomaar ondergaan en aanvaarden als vanzelfsprekend, als onvermijdelijk? Moeten we zomaar aanvaarden dat ‘internationale afspraken’ ons verplichten al deze mensen op te vangen? Moeten we uit medelijden of solidariteit jaarlijks vele tienduizenden islamitische vluchtelingen in ons land opnemen? Voor mij is ‘neen’ het enige antwoord dat een Vlaams-nationalist op deze vragen kan geven.

Vlaanderen dreigt nu gekoloniseerd te worden door steeds meer niet in onze samenleving in te passen moslimmigranten. Er tikt een demografische tijdbom. Veel Vlamingen beseffen dit. Ze hoeven daarvoor geen ingewikkelde studies gevolgd te hebben. Ze worden immers dagelijks op straat en in de school van hun kinderen geconfronteerd met de realiteit. Vandaar dat ze zich massaal kanten tegen nog meer immigratie. Zijn de Vlaamse politici van regering én linkse oppositie elke realiteitszin verloren dat ze niet meer beseffen wat er aan de hand is? De strijd die de Vlamingen nu en in de komende decennia zullen voeren, is er een van zelfbehoud. Alternatieven voor het huidige opengrenzenbeleid zijn er en die heeft het Vlaams Belang al aangereikt: effectieve bewaking van de buitengrenzen, opvang in eigen regio en een kordaat uitwijzingsbeleid. Wij mogen ons door morele noch door internationale ‘verplichtingen’ laten verhinderen ons te verzetten tegen de kolonisatie van Vlaanderen. Solidariteit? Ja. Maar culturele zelfmoord? Neen!

Geleend bij Doorbraak

‘De gastvrijheid van de Bange Blanke Man heeft zijn grenzen’

‘Zeggen dat de massale volksverhuizing niet te controleren is, is populistische tweespraak’, vindt Jean-Marie Dedecker. ‘De grenzen helemaal openzetten, betekent chaos en ontwrichting.’

Al een halve eeuw lang zetten de West-Europese landen hun nationale soevereiniteit in de uitverkoop. Hun autonomie op economisch, sociaal, juridisch en financieel vlak werd stelselmatig overgedragen aan supranationale structuren zoals de Europese unie en de Europese Centrale Bank of onderworpen aan de rechtspraak van Straatsburg. Nieuwe wereldbranden als WO II voorkomen, was de kritiekloze ondertoon om het verzwakken en de ontmanteling van de natiestaten te verrechtvaardigen.

Volgens de Nederlandse filosoof Thierry Baudet- in zijn boek “De aanval op de natiestaat”– was er naast het supra-nationalisme nog een tweede weg waarlangs de natiestaat werd uitgehold: het multiculturalisme door de massa-immigratie, de toestroom van goedkope arbeidskrachten in de jaren zestig en zeventig en de volgmigratie van familieleden in de decennia daarna. “Het multiculturalisme waarmee deze massamigratie is begroet, maakte dat aan de immigranten geen duidelijke loyaliteit en aanpassing aan de dominantie cultuur mocht worden gevraagd. Vandaag de dag neigt men zelfs naar rechtpluralisme waarin ieder cultuur of etnische achtergrond kan blijven leven volgens de eigen normen. ”  Lees verder…