Gisteravond werd de stellingbouwer van de ingestorte school op ‘t Zuid van Antwerpen door de media voor de camera gevraagd naar de verantwoordelijkheid. Hij uitte duidelijk zijn verontwaardiging over de tendentieuze berichtgeving als zou de stelling niet veilig geweest zijn en het gebouw in zijn val meegetrokken hebben. Iets wat hij in alle toonaarden ontkende. “Je moet niet slim zijn om te weten dat het andersom is. Wat zou zo’n stelling een stevig gebouw kunnen omtrekken??… “
In de wereld van de komediespelers en touwtrekkers is hij als een verfrissende regenvlaag na een zwoel-hete dag. Zonder enig voorbehoud of schaamte uitte hij zijn trouw aan het Vlaams Belang (2015). Benieuwd of dit geen staartje krijgt…
Deze video-ontleding over “geld”, zou in alle laatste jaren van het middelbaar verplichte leerstof moeten zijn. Jonge mensen kennen de waarde van geld niet meer. Betalen doe je met een kaart, geld haal je uit de muur, geld tekort? Dan leen je het gewoon. Of je zadelt je spaarzame ouders ermee op. Jonge mensen leren niet verantwoord met geld om te gaan. Alles moet nù! De dure tv, de dure fiets, de dure airco, de dure auto, de peperdure inkomkaarten voor festivals… “Eerst sparen om te kunnen vergaren” is verleden tijd.
Video dateert van 2017 – voor de coronacrisis – het is er alvast niet beter op geworden, integendeel!
De coronacrisis heeft met de aangeprate smetvrees contante betalingen ontmoedigd en ipso facto het gebruik van de bankkaart de hoogte in gejaagd. Logisch, zo krijgt de overheid controle over het geldverkeer, over uw uitgaven. Het werd mooi verpakt met demagogisch geschenkpapier waarop gedrukt: “gemakkelijk, veilig, beschikbaar…”. En de banken die sluiten één na één. Dienstbetoon: hoe spel je dat? Ook deze teloorgang van respect voor de klanten werd door de coronacrisis goedgepraat. Probeer maar eens een bankbediende vanachter het “hygiënisch scherm” te halen omdat de automaat vooraan in de klantenruimte, zomaar zonder dat je zelfs een commando gegeven hebt, je bankkaart ingeslikt heeft en er intussen drie wachtende klanten ongeduldig staan te trappelen omdat ze geen toegang krijgen tot de automaat. En dan vraagt – nadat je de belknop ingedrukt hebt – een hautaine stem door de geluidsinstallatie naar je “naam, adres, bankrekening, geboortedatum….” met daaraan verbonden het onderhuidse verwijt dat je een stoetsel bent… én de verwijtende mededeling dat je vooraf een afspraak dient te maken… (… waarop ondergetekende antwoordde dat ik onmogelijk kon vooruit zien dat hùn automaat mijn bankkaart zou inslikken en of ik meteen mijn doopoorkonde, rijbewijs en indien gewenst de afrekening van Diftar zou moeten voorleggen… waarop de hautaine stem de verbinding verbrak… Uiteindelijk na 10 minuten stak een ongeduldige klant – het wachten beu – zijn kaart erin, die floepte er meteen terug uit in gezelschap van mijn gearresteerde kaart…).
Waarom ik hierover schrijf? Om aan te tonen dat we voor banken, voor de overheid slechts nummers zijn, nummers met financiële middelen, die voorlopig althans nog mogen over hun eigen geld beschikken, maar dan liefst onder het toeziend oog van de politieke en financiële machthebbers. Zij trekken aan de touwtjes – wij mogen dansen volgens hun melodie.
Contant geld = vrijheid, anonimiteit, beperking van de staatsinvloed. Betaal zo veel mogelijk contant om uw toekomstige vrijheid – de beslissingsmacht van uw eigen geld – veilig te stellen.
En dat daar geen eindstreep bij getrokken werd, mag duidelijk wezen:
De stichting Ministry of Privacy trekt opnieuw naar het Grondwettelijk Hof. Deze keer vecht de organisatie een maatregel van de federale regering aan die volgens haar het bankgeheim uitholt en die “vrij geruisloos passeerde”.
“Financiële privacy is misschien niet al te sexy, maar het heeft een zeer grote praktische impact voor iedereen met een bankrekening, misschien zelfs meer dan de vingerafdrukken. Als we ons nu niet verzetten tegen de maatregel, staat straks het saldo van élke bankrekening, van élke burger, vrij te kijk voor ambtenaren”
Ter duiding: een gesprek (okt. ’20) met Matthias Dobbelaere-Welvaert van het Ministry of Privacy:
En dan heb je nog de euro. De munt die ons allen binnen de EU met elkaar verbindt, elkaar in het zelfde bad trekt, samen ten onder doet gaan. De landen die zich niet lieten verleiden tot de invoering van de euro staan zelfstandig in voor hun financiëel beheer. De Brexit had er nooit kunnen komen indien de Britten overstag waren gegaan en de euro geadopteerd hadden. En de Zwitsers hebben sowieso een verstandiger uitgangspunt. Een voorspelling van Joe Prendergast van Crédit Suisse, die uitkwam:
Hij refereert naar Angela Merkels veto t.o.v. de Eurobonds.
Met het naderen van haar pensionering, is ze van gedacht veranderd. Het kind kreeg slechts een andere naam. Iedereen mee in de boot. Zoals hier in het land b, het noorden betaalt, het zuiden wordt betaald. Meer bij:
Arno Wellens gaat in gesprek over de huidige staat van de euro, de manieren waarop de EU steeds meer centralisatie en controle afdwingt door het maken van financiële afspraken, de waarde van het depositogarantiestelsel en tot slot de gevolgen van COVID-19 voor de EU.
Afsluitend deze filosofische bedenking van Fjodor Dostojevski:
Regelmatig hebben wij het gevoel dat wij bij de neus genomen worden door de overheid. Zoals met Jürgen Conings, de man die eigenhandig de viroloog-die-de-wereld-ons-benijdt uit de TV-studio’s heeft doen verdwijnen. Waarvoor dank. Trop, is te veel. De viscerale afkeer die menigeen in Vlaanderen prompt naar de afstandsbediening deed grijpen, toen de verdoemenispredikant in beeld verscheen, werd door één man in een handomdraai opgelost. Sindsdien zijn er minder besmettingen, minder ziekenhuisopnames, minder doden… en waarschijnlijk kunnen een pak meer mensen beter slapen.
In de media wordt er nog steeds – zij het in minder dramatische mate – bericht over de spectaculaire verdwijning van JC. Af en toe wordt er een vervolg aan de spannende serie “Hoe verdwijn ik in de natuur?” gebreid, zoals de laatste dagen waarbij nogmaals benadrukt wordt dat de Limburgse versie van een Jungle Rambo quasi heel het arsenaal oorlogsmateriaal in zijn rugzak gestopt had, samen met een voorraad legerkoeken en een EHBO-doos. Een maand zoektocht. Goed voor een slordige 650.000 belgische eurootjes. Als het leger dit boekt als manoeuvres , is het een koopje. Het herstel van het schietveld in Brecht-Wuustwezel zal meer kosten.
Vermits wij niet van gisteren zijn, wordt hiermee ons onderdrukt vermoeden weer aangewakkerd, nl. dat JC dood is. En vanzelfsprekend onvindbaar. Een logisch gevolg van “dood” zoals in “uitgeschakeld” door ….
Laten we open. Mag u zelf invullen. Wij willen niet voor de rechtbank gesleurd worden voor smaad, eerroof of op visite gesommeerd worden bij de staats- en/of militaire veiligheidsdiensten wegens het vermoeden van lekken van vertrouwelijke informatie die het land b in gevaar zou kunnen brengen. U weet welk lot Assange te wachten stond.
Tot het tegendeel bewezen is, JC ergens opduikt bij een inzet van het Vreemdelingenlegioen of hij geregistreerd wordt door een nachtcamera die de wolvenroedel volgt in het Vlaamse oerwoud, vrezen we het ergste voor zijn welzijn.
“In 1978 haalde de CVP, voorloper van CD&V, 44% in Vlaanderen. Een jaar later haalde Tindemans zelfs 1 miljoen voorkeurstemmen bij de Europese verkiezingen. De Vlaamse christendemocratie was de politieke uitdrukking van het diepe Vlaanderen: sociaal-economisch centrumrechts, socio-cultureel conservatief. Christelijk en Vlaams. Mensen verbonden CVP met begrippen als vastberaden, verstandig, betrouwbaar, hardwerkend, leiderschap, algemeen belang. Soms hypocriet, maar niet slecht van inborst.”
Lees hoe een christelijk-Vlaamse partij vervelde tot een partij zonder boodschap, een partij die zich er prat op ging “midden in het bed” te liggen.
Hieronder vindt u de analyse van sept. ’19. Hoe het zit met het conclaaf der 12 apostelen van het voorjaar 2021 werd nog niet gecommuniceerd. De CD&V is erin geslaagd “de lekken te dichten”… maar niet die van de kiezersintenties…
De geruchten over mogelijke belastingverhogingen, die de Vivaldiërs voor ons in petto hebben, blijven hardnekkig circuleren. Het herinnerde ons aan onderstaande interpellaties:
