De koning streek honing aan Barts’ baard Weg waaiden waarden Bij leven en welzijn verklaard Met de mop op de schop Alles net op tijd Een nieuwe identiteit
Onze redactie draagt dit lied op aan de Grote Leider, die sinds de verkiezingen zijn uiterste best doet om Vlaanderen te verraden opdat het land b zijn 200-jarig bestaan kan vieren.
Elke dag vloeit er afgerond €32.000.000 van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel.
€7.561.000.000 sinds De Wever in 2024 een coalitie op de been probeert te brengen om België te redden.
€175.759.000.000 sinds De Wever in 2010 met zijn N-VA de grootste partij werd federaal
€240.986.000.000 sinds De Wever in 2005 met vrachtwagens nepgeld naar Strépy reed om de transfers aan te klagen.
Wat heeft die man eigenlijk al aan die transfers, zeg maar gerust diefstal van Vlaamse welvaart gedaan? En wat is die man van plan er aan te doen? He-le-maal niets. De eigen kiezers bedriegen, de wil van de kiezer bedriegen en de Vlamingen stropen is de prijs die elke Vlaming moet betalen om Belgisch staatsman te worden.
In september werd in Vlaamse steden en gemeenten de ‘bevrijding’ van 1945 herdacht. Zoals elke oorlog, zie Alexander De Grote, Caesar en Napoleon, was ook deze wreed en meedogenloos, het aantal slachtoffers was enorm en de gevolgen waren verstrekkend.
De financiële machten achter onze ‘bevrijders’ hadden zeker ook economische en strategisch-politieke motieven. Misschien zal ook hierover ooit eens informatie vrijgegeven worden.
Bij ons in Vlaanderen was de bevrijding ook het begin van een ongenadige massale repressie. Hierover wordt nu gezwegen; deze zwarte bladzijde uit onze geschiedenis wordt in de media uit het geheugen gewist: de damnatio memoriae. De eerste vijftig jaar na 1944 was de benadering anders en werd deze periode veel correcter benaderd. Nadien kwamen echter de linkse historici met hun politieke agenda!
In de jaren dertig was er in Vlaamse intellectuele kringen grote belangstelling voor wat gedurende het interbellum in Duitsland gebeurde qua wetenschappelijk onderzoek, muziek, economische heropstanding en werkgelegenheid. Er was begrip voor de Duitse weerstand tegen de door het verdrag van Versailles (vooral door Frankrijk) onbetaalbaar geëiste oorlogsbedragen. Er was toen in Vlaanderen grote commotie over het (geheim?) Frans-Belgisch militair akkoord van 1920 waardoor het Belgisch leger mede onder het commando van het imperialistische Frankrijk kwam; dit deed denken aan de opeising door Napoleon van Vlaamse jongens die met tienduizenden sneuvelden in zijn Rusland-oorlog.
Jonge Vlaamse intellectuelen wisten voor het eerst hoe België, met 2 x Franse legers van 60.000 soldaten, in 1830 tot stand kwam met de bedoeling, na de korte maar voor Vlaanderen vruchtbare hereniging met Nederland, om Vlaanderen als onderdeel van België terug bij Frankrijk in te lijven en te verfransen zoals Louis XIV en Napoleon dit eerder deden.
Een Nieuwe Orde sprak in de jaren dertig veel Vlamingen aan: tussen 1930 en 1940 waren er in België immers dertien (!) regeringen die een chaotisch beleid voerden; mijn vader noemde dat democratuur. De anti-Franse en anti-Belgische gevoelens in Vlaanderen werden nog versterkt toen Joris Van Severen (leider van het Verdinaso en gewezen volksvertegenwoordiger), die de Duitse invallers in mei 1940 ‘bandieten’ had genoemd, in Brugge werd opgepakt en met medeweten van de Belgische regering naar Frankrijk werd gedeporteerd. Ze waren met twee à drieduizend. Van Severen* en twintig anderen werden tien dagen later in Abbeville door panikerende Franse soldaten vermoord.
*Ter herinnering aan Joris Van Severen:
De vijand van mijn vijand kan mijn medestander zijn. Meerderen dachten in 1939 dat het toen zegezeker gewaande Duitsland een Flamenpolitik en geen België-Frankrijk politiek zou voeren (denk aan de vernederlandsing van de Gentse universiteit gedurende WO I).
De repressie was vooral het werk van Belgicisten, de klassieke straatschuimers en vooral de communisten, die tot 1941 wachtten op de bevelen van Moskou om in het verzet te gaan. Tot 1941 volgden zij het niet-aanvalspact ‘Von Ribbentrop-Molotov’ van 1939 tussen Duitsland en Rusland. Als voorbeeld van de communistische dominantie van het verzet: onmiddellijk na de bevrijding werd het Vlaams Huis in ‘mijn’ Aalst geplunderd. Daarna werd het pand opgeëist en ingenomen door de communistische partij.
Oorlogsburgemeesters, zoals mijn super pacifistische grootvader in Oosterzele, die zorgden voor een leefbare gemeenschap in barre oorlogstijd, voorzitters en medewerkers van Winterhulp, zoals mijn vader-arts, die zorgden voor de moeilijke bevoorrading, leden van het Davidsfonds en VNV werden vanaf september 1944 massaal aangehouden en meestal zonder proces opgesloten in de 120 hechteniskampen in Vlaanderen. In het hechteniskamp in Lokeren alleen zaten volgens Hekalo (Hechteniskamp Lokeren) gedurende meer dan vijf jaar duizenden gevangenen! De top van de faculteit geneeskunde van de Gentse universiteit zat er bijvoorbeeld ook zodat men dit kamp de ‘universiteit van Lokeren’ noemde.
De juridische grondslag voor epuratie en repressie was een besluitwet van 1945, die werd ingevoerd met terugwerkende kracht zonder enige inspraak van het parlement. Dit gaf aanleiding tot de beroemde latere uitspraak in het parlement: “Une justice de roi-nègre”.
Op woensdag 10 maart 1982 schreef Lode Claes: “De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar. Wanneer schuift men de concentratiekampen en andere wreedheden in de schoenen van de Vlaams nationalisten?”.
Deze ‘reductio ad Hitlerum’ is nu een constante bij politieke debatten.
Geert Goubert**
Bron: Knooppunt Delta, Nieuwsbrief 196, jan. ’25, Tekosecho III
Hongarije eist dat de EU een einde maakt aan de Rusland-sancties. Deze moeten alle zes maanden verlengd worden. Indien dit niet gebeurt dan vervallen ze automatisch. De volgende vervaldatum is 31 januari.
Orban wil dat de EU met de nieuwe VSA-president, Donald Trump, overlegt of de Rusland-sancties kunnen afgezwakt worden. En hij dreigt met een Hongaars veto bij de verlenging der sancties.
Tijdens een gesprek met de Hongaarse radiozender Kossuth stelde Orban dat de wereld, met de nieuw-verkozen Amerikaanse president Trump in een nieuw tijdperk treedt. En de EU moet zich aanpassen, de anti-Russische sancties opgeven en de relaties met Rusland heropenen – zonder sancties.
De EU-Commissie is bezorgd om de in ons land bevroren Russische gelden voor een bedrag van bijna 200 miljard euro, die de EU-Commissie halsstarrig wil vasthouden. De intresten werden reeds in beslag genomen en worden gebruikt als dekking voor een miljardenkrediet aan Oekraïne. Mochten de Russische gelden vrij gegeven worden, dan zou de EU op dat krediet – zonder dekking – blijven zitten. Een niet nader genoemde EU-ambtenaar stelde in de Financial Times dat, in het geval van een schrapping der sancties, het geld zich “de volgende dag in Rusland” zou bevinden daar de financiële instelling dan geen reden meer zouden hebben om erop te blijven zitten.
De Financial Times meldde immers dat de EU-Commissie druk op ons land uitoefent, want er zou immers een wet uit het jaar 1944 (nog altijd) bestaan, die de koning het recht geeft de transfer van vermogens uit het land te verbieden. Dit heeft wel een klein samenhangend probleem: deze mogelijkheid geldt alleen en uitsluitend als het land b zich in oorlog bevindt.
Vraagje: Zijn wij in oorlog? Ergo: moet het land b Rusland de oorlog verklaren opdat deze wet kan toegepast worden, zoals de EU het verlangt?
Een woordvoerder van het koningshuis verklaarde dat een beslissing i.v.m. deze wet niet tot plichten des konings hoort, maar wel tot deze der regering.
Vraagje: ook van een regering in lopende zaken?
De EU-Commissie weigerde de vragen van journalisten over dit thema te beantwoorden.
In het verleden heeft de EU-Commissie herhaaldelijk verklaard dat zij de Russische vermogens onder geen enkel beding aan Rusland wil terug geven – zelfs niet in het geval van een vredesakkoord tussen Rusland en Oekraïne. De EU-Commissie wil de gelden gebruiken om de Oekraïense wederopbouw te financieren. M.a.w. aan westerse concernen die maar al te graag zullen bereid zijn een graantje mee te pikken bij de wederopbouw.
“We willen de Holocaust niet opdringen aan de leerlingen…”
Twee Anderlechtse scholen wensen liever niet te veel aandacht te schenken aan het onderwerp van de Holocaust, de door Nazi-Duitsland georganiseerde genocide jegens de Joodse bevolking in Europa. Directies zouden “de oorlog niet hierheen willen verplaatsen”. Alleen heeft men het kennelijk niet over WOII, zo meldt Doorbraak, maar over het Gaza-conflict.
De N-VA zet vol in op een nieuwe deelname aan de federale regering, waarbij sociaal-economische hervormingen prioriteit krijgen boven communautaire verwezenlijkingen. Op het nieuwjaarsfeest in Mechelen sprak partijvoorzitter Bart De Wever (N-VA) het vertrouwen uit dat de formatiegesprekken eind januari tot een akkoord zullen leiden “met concrete communautaire stappen”. Maar wat die zijn, blijft onduidelijk, zo vindt ook De Standaard. De kritiek vanwege het Vlaams Belang groeit dan ook, waar het gevoel leeft dat de N-VA haar Vlaamse kernwaarden opnieuw opoffert.
Hoewel de N-VA traditioneel haar Vlaams-nationalistische standpunten hoog in het vaandel draagt, lijkt de partij zich te schikken in de realiteit van beperkte communautaire vooruitgang volgens Kamerlid van het Vlaams Belang, Barbara Pas. De Wever benadrukte afgelopen weekend dat het communautaire niet helemaal wordt opgeborgen, maar kon weinig concrete voorbeelden voorleggen. “Het zal niet niets zijn”, zei hij, zonder verdere details te geven.
De opschuiving van de Vlaams-nationalistische prioriteiten lokt scherpe kritiek uit bij het Vlaams Belang. Barbara Pas liet optekenen dat de N-VA “Vlaamse belangen blijft verkopen voor Belgische illusies”. Volgens haar bewijst de koers van de N-VA dat de partij haar kiezers steeds opnieuw teleurstelt door Vlaamse onafhankelijkheid uit te ruilen voor deelname aan een Belgische regering.
Ook Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken reageerde scherp op X en Facebook. “Wil De Wever nu communautaire hervormingen of niet? De journalisten weten het niet. De N-VA’ers weten het niet. En hij weet het waarschijnlijk zelf ook niet”, sneerde hij. Volgens Van Grieken is één ding wel duidelijk: “Ze komen er niet.”
Afwezig op het feest was Sander Loones, vaak genoemd als opvolger van De Wever. Hij heeft echter laten weten niet geïnteresseerd te zijn in het partijvoorzitterschap en wil zich focussen op lokale politiek en institutionele hervormingen – een ironische prioriteit, volgens het Vlaams Belang, gezien het gebrek aan vooruitgang op dat vlak.
