Volgens de NAVO-methodologie besteedt België in 2024 7,9 miljard euro aan defensie. Om aan die 2% BBP te geraken is dat 4,1 miljard euro te weinig. Om aan de 20% investeringssom te geraken moeten we in de begroting van 900 miljoen naar minstens 1,2 miljard gaan.
Op het mogelijke winkellijstje staan o.a. volgende posten vermeld: munitie, marine, gevechts- en transportvliegtuigen, transport- en gevechtsheli’s, lucht- en raketafweer, buitenlandse inlichtingen- en cyberdiensten, AI, personeel…
En… wie zou het belgische Ministerie van Defensie mogen leiden? Maakt popelende Theo Francken een kans? Lees hier alvast het defensiestandpunt van De Wevers Alliantie: https://n-va.be/standpunten/defensie
Naamsverandering wordt gemakkelijker gemaakt, vernamen we in de nieuwsberichten. Als er binnenkort weer een studie gepubliceerd wordt naar de meest populaire namen, dan zal bovenaan zonder enige twijfel deze opduiken: Honoré Gepluimd!
De laatste restjes Vlaams spaargeld kunnen geen kant meer op. Ze zullen in de economie ingebracht worden, ze zullen belast worden, en zullen in de bodemloze putten gestort worden. Dankzij de “economische herstelregering” met aan het hoofd een zgn. “Vlaams-nationalist”, die uiteindelijk zijn roeping gevonden heeft, nl. den Belgiek te redden.
Met deze N-VA is geen PS meer nodig. Deze N-VA is veel efficiënter en uitgekookter in het opsporen van nieuw Vlaams belastinggeld en het transfereren ervan dan de PS ooit was.
Gwendolyn Rutten neemt ontslag als Vlaams minister en vice-ministerpresident. Eind oktober 2023 stapte ze als burgemeester van Aarschot met veel lawaai uit de nationale politiek omdat ze geen minister van Justitie mocht worden. Begin november trad ze dan toe tot de Vlaamse regering. En nu, nog geen acht maanden later, verlaat ze die weer en claimt ze opnieuw het burgemeesterschap van Aarschot. “Ik kan leven met de stelling: ze kent er iets van, en het is toch stoer dat ze van gedachten is veranderd”, zei ze toen ze uit Aarschot vertrok om Vlaams minister te worden. (DS)
Stoer? “Het is geen stiel voor blozende maagden,” stelt Lachaert. Die mogen en kunnen dan burgemeester blijven. Dat Lachaert hierin ongelijk heeft, mag blijken uit de illustrerende afbeelding, die we bewaarden in ons archief.
We kennen nog zo’n blauwselblauwe minister, die na zijn verjaardagsfeestje, waarbij hij afsluitend een niet onaardig stukje “luchtgitaar” speelde, zich ook met zijn burgemeesterssjerp omhulde.
Op een dag als 21juli – weten de meeste ‘Belgen’ trouwens nog wat er die dag precies wordt herdacht ? – leek het me gepast om heel even stil te staan bij het Belgische surrealisme. Als er één kunststroming past bij deze staat in ontbinding dan is het immers wel het surrealisme. Het is dan ook niet echt verwonderlijk dat een aantal landgenoten voortrekkers zijn geweest in deze kunststroming. Subversieve burgermannetjes als René Margritte, Paul Nougé, Paul Delvaux of Marcel Mariën die de hemel wilden bestormen… Het lijkt er warempel op alsof het surrealisme in ons DNA ingebakken is….
Eén van hun artistieke erfgenamen was Marcel Broodthaers die dit jaar precies 100 jaar geleden in Sint-Gilis werd geboren. Toen de 40-jarige onbekende en dus grotendeels in zijn poëtische ambities mislukte dichter Broodthaers in 1964 afscheid nam van de poëzie propte hij zijn bundels in een emmer gips en vereeuwigde ze op deze drastische wijze tot het kunstwerk ‘Pense-Bête’. Zo maakte hij naadloos de sprong naar wat de culturo’s als conceptuele kunst plegen te omschrijven. Kwestie van ’t kind een naam te geven….Conceptuele kunst kan bijvoorbeeld ontstaan door een voorwerp uit de alledaagse context te halen en er zo een geheel nieuwe betekenis aan te geven…
Door zijn bundels in het gips te steken gaf Broodthaers niet bepaald blijk van originaliteit want 47 jaar eerder had Marcel Duchamp in New York al een blinkend nieuw urinoir van het model Bedfordshire dat hij bij J.L. Mots Ironworks had aangekocht, gesigneerd als R. Mutt en onder de titel ‘Fountain’ ingestuurd voor een avantgarde-tentoonstelling. Het kunstwerk werd afgewezen waarmee de goegemeente bewees geen snars te hebben begrepen van de quasi-uniciteit van het werk en het genie van de maker….
Broodthaers was vanuit een stamboomkundige context het prototype van ‘de Echte Belg /le vrai belge’: zoon van een Vlaamse vader en een Waalse moeder, opgegroeid en levend in Brussel. Niet zonder enige ironie gebruikte hij de Belze tricolore om z’n werk kleur te geven. In het bij tijd en wijle behoorlijk hermetische en dus – voor niet-ingewijden – quasi onbegrijpelijke narratief van de culturo’s wordt Broodhaerts vaak geduid als voortrekker van – en ik citeer – ‘een beweging die het onderzoek naar de veronderstellingen van de beeldende kunst tot de globale institutionele context verruimde’… Hij werd zo de wegbereider voor artistieke beunhazen als de – intussen in ongenade gevallen – paleisdweil Jan Fabre, strontmaker Wim Delvoy en charlatan met een grote C Arne Quinze….
Jan Huijbrechts
Geniet ervan…
Er is niets mis met uw beeldscherm… Er is niets mis met uw ogen… Er is niets mis met u als u een zwart scherm ziet. Er was iets mis met…
Verleden jaar verspreidde de Open VLD nog deze hoopvolle boodschap naar aanleiding van de belgische herdenking van de troonsbestijging van Coburger nummer één, Leopold I.
“Van helemaal onderaan, de lijstduwersplaats voor N-VA Limburg, raakte gewezen Vlaams Parlementsvoorzitter Jan Peumans (°1951) met 22.165 voorkeurstemmen toch verkozen voor dat Vlaams Parlement. Hij had al afscheid genomen van de politiek en stond naar eigen zeggen op de lijst louter als steun voor gouwgenote Zuhal Demir, en om stemmen van het Vlaams Belang weg te kapen.
Kort na zijn verkiezing deelde de nestor van de N-VA-top mee dat hij niet zou zetelen, en zijn plaats zou afstaan aan eerste opvolger Andy Pieters. Om familiale redenen, deelt hij in Het Belang van Limburg mee: de vrouw ziet het niet zitten. En omdat hij een doctoraat over de Volksunie in Limburg voorbereidt bij Bruno De Wever. Maar vooral, en dat is het meest controversiële aspect van zijn motivatie: omdat iemand als Annick De Ridder, behorend tot de rechts-liberale vleugel van de partij, aan de Vlaamse onderhandelingstafel zit, en meer dan waarschijnlijk een ministerpost krijgt. En daar heeft Jan weinig affiniteit mee…”
Meteen vielen op de sociale media zware woorden als ‘vaandelvlucht’ en ‘kiezersbedrog’. Is dat zo? Of mag/moet een politicus te allen tijde zijn persoonlijk engagement bewaken, in weerwil van de partijdiscipline?
