Categorie archieven: het land b

De weg uit het belgisch moeras

Geplaatst op door

België is de optelsom van twee democratieën, een Waalse en een Vlaamse. Vlaanderen stemt overwegend rechts, Wallonië links. Die worden op Belgisch niveau samengevoegd. Dat veroorzaakt immobilisme. De weg daar uit is volgens de N-VA het confederalisme. Via artikel 35 van de Grondwet komen alle bevoegdheden bij de deelstaten. Vervolgens komen we overeen wat we nog federaal willen doen. Zo kunnen we de boodschap van Bart De Wever samenvatten.

In 2024 zal die man de langstzittende voorzitter ooit zijn. In 2010, 2014 en 2019 was zijn partij veruit de grootste. Ondanks dat massief electoraal gewicht, slaagde zijn partij er nooit in dat confederalisme een stap dichterbij te brengen. Integendeel, op het toppunt van de electorale macht, toen N-VA maar liefst 33% van de stemmen haalde, besloot die partij dat een confederale staatshervorming niet eens fundamenteel of prioritair was. Een Belgische regering zonder de PS, dat was al een staatshervorming op zich, beweerde De Wever. Een socio-economisch zogenaamd rechts beleid zou Wallonië uitroken. Ze zouden zelf komen smeken om een staatshervorming, voorspelde hij.

N-VA heeft geen strategie

Daar kwam natuurlijk niets van in huis. Zijn Zweedse ‘droomcoalitie’ leverde gewoon meer van hetzelfde op. Meer staatsschuld, meer migratie en meer België. Alleen mochten we daar nog twee jaar langer voor werken door de verhoging van de pensioenleeftijd. Wat nog fundamenteler was, is dat N-VA eigenlijk beweerde dat er geen probleem was met België, zolang de N-VA maar bestuurde. Plots was er geen fundamenteel politiek probleem meer in België als de optelsom van twee democratieën. Er was enkel een probleem met welke bestuursploeg België managede. Zo lang de N-VA de lakens kon uitdelen, functioneerde België volgens hen prima. De kiezer dacht er anders over. Maar fundamenteler heeft N-VA toen gebroken met een decennialange Vlaamse politieke strategie. Meer Vlaanderen is beter voor de Vlamingen. Maar de N-VA beweerde plots het omgekeerde. Bovendien focuste de roep om bevoegdheden over te dragen naar Vlaanderen zich decennialang op het socio-economische en het afbouwen van de financiële transfers, zeg maar miljardendiefstal, van Vlaanderen naar Wallonië. Op heden gaat het over 12 miljard per jaar. Dat was allemaal niet meer nodig, laat staan prioritair voor de N-VA. Strateeg De Wever maakte daarmee komaf.

In 2013 wou De Wever zogezegd ‘geen regering zonder confederalisme’, maar hij deed het omgekeerde in 2014. In 2017 werd dat ‘geen regering met PS zonder confederalisme’. Het werd ook nu geen confederalisme, maar wel degelijk een regering met PS na de verkiezingen van 2019. Als De Wever zich nu op de borst klopt dat het in 2024 ‘confederalisme of niets’ zal zijn voor hem, moet men daar aan de andere kant van de taalgrens natuurlijk eens goed mee lachen. Njet, reageerde Magnette, en met hem heel Wallonië inclusief Georges-Louis Bouchez. De Wever kan daar helemaal niets aan doen en dat weten ze allemaal. Iedereen weet dat N-VA van dat confederalisme geen prioriteit maakt, en het niets meer is dan een electoraal praatje om na verkiezingen het omgekeerde te doen. Iedereen weet dat er nog geen begin van meerderheid is om dat confederalisme binnen België te realiseren zolang Wallonië daar niet in wil meegaan. Waarom zouden ze ook? Wallonië wint bij de status quo waarbij Vlaanderen voor de bodemloze Waalse putten moet opdraaien. Een poging enige geloofwaardigheid aan zijn confederale plannen te geven door ze extralegaal te willen doorvoeren, kan op niets dan hoongelach rekenen.

Van verraad tot verraad naar het defensiemandaat

De echo daarvan hoorden we ook in het debat dat Theo Francken onlangs in Wallonië voerde met Georges-Louis Bouchez. In de vijf resoluties 1999 legde het Vlaams Parlement de krijtlijnen van toekomstige staatshervorming vast. Splitsing van de sociale zekerheid en fiscaliteit werd als noodzakelijk beschouwd. Coherente bevoegdheden in socio-economische kwesties voor de deelstaten, zodat responsabilisering voor de afbouw van de miljardentransfers kan zorgen. Maar wat zei Theo Francken in het debat?… ‘Ik ben geen centennationalist. Het is noodzakelijk om solidariteit te hebben. Zeker op het vlak van sociale zekerheid. Dat is noodzakelijk. Dat is essentieel. Dat gaan we niet aanvallen.’ Bevraagd door het Vlaams magazine Doorbraak bevestigde hij: ‘ Transfers zijn er ook binnen Vlaanderen. Dat de transfers tussen Vlaanderen en Wallonië hoog zijn, is niet onze eerste drijfveer. Onze drijfveer bij N-VA is responsabilisering. Wij willen dat de sociale zekerheid efficiënter beheerd wordt en dat er meer mensen toe gaan bijdragen. Maar de solidariteit binnen de sociale zekerheid behouden is voor ons geen probleem. Wat we nodig hebben is een gezond België dat mensen responsabiliseert. Daarom dat we meer bevoegdheden nodig hebben per deelstaat.’

België is gebouwd op de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië en de onderdanigheid van de Vlamingen om dat nederig te ondergaan. Dat is trouwens al zo sinds de stichting van België. Als dat niet meer het geval zou zijn, dan houdt de liefde voor België aan de andere kant van de taalgrens ook meteen op. En dat zeggen ze zelf ook met zoveel woorden. PS’er Philippe Moureaux: ‘Als de interpersoonlijke solidariteit wordt afgeschaft, interesseert België ons niet meer.’ Met andere woorden, de financiële transfers houden België recht. Elke maatregel, bevoegdheidsoverdracht incluis, die daar iets aan doet, is een stap vooruit naar de zelfstandigheid van Vlaanderen, pro forma nog altijd het eerste programmapunt van N-VA. De financiële transfers verlopen via de sociale zekerheid en via de fiscaliteit. Precies om die reden is het noodzakelijk en essentieel dat te splitsen. Maar precies dat wil Theo Francken dus expliciet niet, zo stelde hij zijn Waalse vrienden gerust. Hij ziet geen politiek probleem, maar zowaar enkel een managementprobleem in de sociale zekerheid.

Hoe krijgen we onze toekomst in eigen handen?

Hoe moeten we de confederale wensdromen van N-VA dan zien? Bicefaal volgens De Wever. Men splitst de bevoegdheid daarbij niet, maar wel het beleid per landsdeel. In de jaren ’70 organiseerde men zo een Vlaams en Waals onderwijsbeleid, vanuit het Belgisch ministerie van Onderwijs. En dat wil men dus opnieuw doen. Dat moet dan hun grote confederale hervorming voorstellen. Zo heeft de N-VA recent de ambitie geuit de werkloosheid in de tijd te beperken in Vlaanderen. We hebben in Vlaanderen historisch lage werkloosheid en minder langdurig werklozen dan in Nederland en Duitsland, maar toch ontwaart N-VA hier zowaar een cruciaal probleem dat ze op deze manier willen oplossen. In Wallonië kan men echter gerust in de hangmat blijven liggen. En de factuur? Die blijven de Vlamingen in dit confederaal model gewoon verder betalen. Het gebrek aan strategie bij N-VA is compleet. De capitulatie van Theo Francken is totaal. En dat allemaal om Belgisch te besturen of minister van Defensie te worden? In Wallonië knallen nu al de kurken. PS’er Laurette Onckelinx vatte de Waalse ambitie ooit samen: ‘We willen de Belgische koe nog tien jaar melken, en het karkas mag je houden. Dat is de prijs voor de vrijheid.’

Nvdr: lees “Bodemloos” van Barbara Pas en Lode Vereeck en/of bekijk video over debat onderaan

Vlaams Belang kiest resoluut voor Vlaamse onafhankelijkheid. Wij hebben wel degelijk een concrete strategie om daar te geraken. We moeten de kracht van onze democratie ten volle benutten. Om dat te kunnen doen moeten we het cordon sanitaire breken. Dat kunnen we maar door elke partij en elke politicus electoraal af te straffen die dat in stand houdt. Dat is de enige taal die politici verstaan, en dat is de enige macht die ze ons nog niet afgenomen hebben. Daarom moet het Vlaams Belang de grootste partij worden. Wij zijn de sleutel om de grendels van onze Vlaamse democratie af te werpen. Dan kruipt, bedelt en knikt Vlaanderen niet meer als een minderheid, maar gedraagt zich eindelijk als wat we werkelijk zijn: de electorale, economische en financiële meerderheid. Vlaams in Vlaanderen besturen, dat overleeft België gewoonweg niet. Het buitenland heeft baat bij de stabiliteit die Vlaanderen betekent, en heeft geen enkel belang bij de chaos die België betekent, en potentieel gevaarlijk kan zijn voor de ganse eurozone. En zo starten we de confederale onderhandelingen vanuit de Vlaamse regering met de Waalse op over de ordentelijke opdeling van België. Absolute prioriteit daarbij is de splitsing van de sociale zekerheid en fiscaliteit, maar ook van de veiligheid (justitie, politie, defensie) en migratie. In 2024 kan de Vlaming kiezen en beslissen. Nog eens meer van hetzelfde en verder wegzakken in het Belgisch moeras met één van die andere partijen, of kiezen voor een assertief en zelfbewust Vlaams beleid met het Vlaams Belang?

Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB, 17.03.23

Debatclub: Omvolking van Vlaanderen

Geplaatst op door

De Debatclub nodigt u graag uit voor een debat over de omvolking van Vlaanderen.

Filip Dewinter, Vlaams volksvertegenwoordiger en auteur van het boek Omvolking.
Dyab Abou Jahjah, Opiniemaker.

Moderator: Pieter Bauwens (Doorbraak)

Maandag 27 maart, 20.00 uur  – Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem)
Inkom: 5 euro (studenten 3 euro)

Vanaf 18u heeft u de mogelijkheid deel te nemen aan de receptie en het lichte diner.
Op voorhand inschrijven is hiervoor verplicht: info@debatclub.org – 0498/77 48 71 – 55 euro p.p. (inkom van 5 euro inbegrepen) over te maken op rekening van de Debatclub: BE20 7350 4124 1556.

Actief op Facebook? Nodig dan ook uw vrienden uit via dit medium.

Rechtstreeks te volgen via Youtube.

Tégen de omvolking!

Geplaatst op door

Dit is het voorproefje. Morgen staat een protestactie tegen het mega-asielcentrum in Kampenhout op het programma:

“Vlaamse Rand is geen vergaarbak voor opengrenzenbeleid Vivaldi”

Dinsdag 14 maart 11u, Hellebosstraat 65, 1910 Kampenhout

Mandatarissen, militanten en sympathisanten van het Vlaams Belang voeren morgenochtend een protestactie aan de oude slipschool in Kampenhout tegen de aangekondigde komst van een mega-asielcontainerdorp voor 400 bewoners.
Volgens de Vlaams-nationale partij is de locatie volstrekt ongeschikt om een dergelijk centrum neer te poten. Bovendien is er momenteel niet de minste wettelijke basis om een dergelijke woonmastodont neer te poten. Zo ligt de slipschool midden in een waardevol natuurgebied en is er niet de minste sanitaire voorziening, afwatering of riolering. “Op een moment dat onze landbouwers om de oren worden geslagen met hallucinante vergunningsvereisten inzake stikstof veegt Vivaldi zijn broek aan alle wettelijke voorwaarden inzake omgevingsvereisten. Cynisme ten top”, aldus Vlaams parlementslid Klaas Slootmans.
Volgens Slootmans kampt Halle-Vilvoorde bovendien nu al met buitensporige gevolgen van massa-immigratie uit Brussel.

“Onze regio behoort nu al tot de meest vervreemde en ontheemde van het land. Meer dan een derde van de inwoners in Halle-Vilvoorde is van vreemde herkomst. De Vlaamse Rand is geen vergaarbak voor het opengrenzenbeleid van Vivaldi. De limieten van wat wij aankunnen zijn niet bereikt, ze zijn overschreden. Genoeg is genoeg!”.


Meer fundamenteel pleit de partij voor een asielstop.

“België is Europees koploper inzake asielopvang, terwijl wij niet grenzen aan een land wiens burgers recht hebben op asiel. Asielzoekers die 15 veilige landen zijn doorkruist, komen hier niet voor de veiligheid, maar voor de royale sociale zekerheid. Zolang men die niet afschermt zal dit land een magneet blijven voor gelukzoekers. Daar ligt de sleutel om deze asieltsunami te stoppen. Het enige wat men moet doen is hem gebruiken.”

Dit is óns land! … Pourvu que ça dure…

Geplaatst op door

Toen het ‘Verhaal van Vlaanderen’ gelanceerd werd, schoot verzameld links in een collectieve kramp. Nog voor de reeks uitgezonden werd, bezweerden ze al dat dit zonder enige twijfel identitaire propaganda zou zijn die in de nevelen van de geschiedenis de Vlaamse identiteit zou moeten construeren. En die Vlaamse identiteit bestaat volgens hen uiteraard niet, in schril contrast met hun beate adoratie voor pakweg de Marokkaanse identiteit. Gewone Vlamingen luisterden zoals gewoonlijk niet naar die vooringenomen linkse zelfhaat en keken bij de miljoenen. Niet verwonderlijk natuurlijk, van waar we komen, bepaalt wie we zijn en waar we naartoe gaan, zo wisten de Griekse wijsgeren al, en dat interesseert iedereen.

Nu de reeks afgelopen is, kunnen we concluderen dat niet ‘het’, maar wel ‘een’ verhaal van Vlaanderen verteld werd. Academische ondersteuning van PVDA-professoren zoals Jan Dumolyn transformeerden de Guldensporenslag zowaar tot een proto-marxistische klassenstrijd, om maar iets te noemen. Nog interessanter dan wat en hoe er verteld werd over onze geschiedenis is het nog interessanter wat er juist niet verteld werd. Over de taalstrijd en de Vlaamse emancipatie amper een woord. De Vlaamse regering doet er dan ook goed aan bijkomende reeksen te bestellen, die de andere, verzwegen verhalen en invalshoeken over Vlaanderen vertellen.

De laatste aflevering bakte het echter helemaal bruin. Daar werd niet een bepaalde visie op het verleden van Vlaanderen verteld, maar werd meteen ook de toekomst vastgelegd. En daaraan, noch aan de wenselijkheid daarvan, mogen we zelfs niet meer twijfelen. Vlaanderen moet en zal superdivers zijn. Het gaat daarbij niet over diversiteit van opinie, voorkeuren, geslachten of overtuigingen, maar het gaat in wezen over etnische heterogeniteit ten gevolge van migratie. En dat vinden ze geweldig. Maar is het dat ook wel?

Vlaanderen migratieland?

Vlaanderen is per definitie geen migratieland. De reden daarvoor is onze bevolkingsdichtheid en de beperkte, dus schaarse ruimte. Toch hebben we migratiegolven gekend de afgelopen decennia. Die werden gedreven door een economische logica. Tekorten op de arbeidsmarkt drijven de prijs van arbeid op. Dat vond het patronaat niet interessant. Dus manipuleerden ze de arbeidsmarkt door gastarbeid. In de jaren ’50 en ’60 werden vooral Europese gastarbeiders aangetrokken (Italianen, Spanjaarden, Grieken). Vanaf midden jaren ’60 toen de mijnen al begonnen te sluiten had men zelfs nog goedkopere arbeid nodig, en importeerde die vanuit Marokko en Turkije. Deze gastarbeiders waren letterlijk te gast om te arbeiden, maar toen de oliecrisis uitbrak in 1974, keerden ze helemaal niet terug, maar lieten in tegendeel hun hele familie overkomen om zich hier te vestigen. De winsten waren voor het patronaat, de samenleving draaide echter op voor de sociale kosten en het multiculturele drama dat zou volgen.

Identiteit is een complex gegeven. Het definieert wie we zijn, en dus waar en bij wie we thuis horen. Mensen zijn immers sociale wezens en organiseren zich altijd in verbondenheid met elkaar en definiëren zich in relatie tot mekaar. In politieke zin is identiteit eenduidig: dat is de nationaliteit. Nationaliteit kan men overal ter wereld verwerven, ook bij ons. Daarmee drukt men uit gedeelde politieke belangen te verdedigen. Dat is formeel een administratief proces, maar stoelt op culturele identiteit. Anders is het inhoudsloos. Tot die culturele identiteit hoort taal, geschiedenis, afkomst, waarden en normen. Dat is een veel minder eenduidig, maar eerder een organisch gegeven. Daarom is identiteit ook niet statisch, maar past het zich zeer geleidelijk doorheen de tijd aan. Identiteit aannemen stopt niet met een nationaliteitsverwerving, maar is het begin van een cultureel transformatieproces, waarbij men van een oude culturele identiteit overgaat naar een nieuwe. Dat is een zeer traag proces dat soms zelfs meerdere generaties kan duren.

Multicultureel drama

Elke samenleving heeft een absorptievermogen. Dit is de capaciteit om nieuwkomers politiek en cultureel te integreren door te assimileren waarbij nieuwkomers uiteindelijk Vlaming onder de Vlamingen worden. Bepalend daarbij zijn de hoeveelheid nieuwkomers, de snelheid waarmee ze komen en hoe ver of hoe dicht ze cultureel van ons af staan. Grote groepen Italianen en Spanjaarden konden we relatief snel integreren. Echter, om precies dezelfde reden faalt de integratie van grote groepen niet-Europese vreemdelingen. Die integratie is door de omvang, de snelheid en de afstand niet mogelijk. In plaats van assimilatie stellen we dus het ontstaan van parallelle samenlevingen langs etnoculturele lijnen vast. Bruiden worden uit het land van herkomst hierheen gehaald. Met schotelantennes verbinden ze zich cultureel met het thuisland. Men identificeert zichzelf met het land van herkomst, zelfs al is men er niet eens geboren. Dat komt tot uiting in kleine, maar symbolische en dus erg betekenisvolle dingen. Als België tegen Marokko voetbalt is het feest in de Marokkaanse ghetto’s van Antwerpen, Mechelen en Brussel. De politieke vertaling daarvan is etnisch stemgedrag. Zo ontstaat een soort van staat-binnen-de staat. Inclusief burgerschap en dus inclusief nationalisme is niet alleen een contradictio in terminis, maar vooral een naïeve wensdroom die zich simpelweg niet manifesteert in de realiteit. Massamigratie leidt helemaal niet tot een nieuwe superdiverse inclusieve identiteit, maar wel tot een maatschappij van minderheden die zich verdeelt langs etnoculturele breuklijnen. En dat is problematisch.

Migratie betekent ongelijkheid en onvrijheid

Volgens prof. Robert Putnam is sociaal kapitaal noodzakelijk om een samenleving te organiseren. Dat bestaat uit gedeelde normen, waarden, overtuigingen, etc. Hoe etnocultureel homogener een gemeenschap, hoe meer sociaal kapitaal en dus hoe meer vertrouwen tussen burgers, hoe minder criminaliteit, en dus hoe meer gemeenschapsleven. Een sterk uitgebouwde sociale zekerheid is daar bij ons de uitdrukking van. Wij horen samen, en wij zorgen voor mekaar. Door migratie wordt onze samenleving heterogeen. Het logisch gevolg van de superdiversiteit is dus dat die sociale zekerheid zal privatiseren: privaat onderwijs, private zorg, private veiligheid. In andere heterogene samenlevingen zoals Brazilië of de VSA zien we dat al langer en ook bij ons is die evolutie stilaan begonnen. Superdiversiteit zorgt dus voor grotere ongelijkheid.

Sociaal kapitaal zorgt er anderzijds voor dat een gemeenschap zichzelf kan besturen en corrigeren. Men heeft niet voor alles formele controle en correctie door de staat nodig. Superdiversiteit echter, veronderstelt per definitie conflicterende normen en waarden. Hoe verenig je islamitische vrouwenbesnijdenis met Westers gelijke rechten? De staat moet tussenkomen, controleren en corrigeren. Net zo veroorzaakt superdiversiteit intergroepsspanningen, zoals racisme en discriminatie door iedereen tegen iedereen. Om die spanningen te kunnen bedwingen, ontbreekt per definitie het sociaal kapitaal, waardoor de staat die rol moet innemen. Wie had enkele jaren geleden gedacht dat de overheid met mystery calls discriminatie bij huurders zou opsporen? Wie had enkele jaren geleden gedacht dat een verkeerd woord op een voetbalwedstrijd tot een stadionverbod kon leiden? Superdiversiteit veroorzaakt een totalitaire overheid en leidt dus tot grotere onvrijheid.

Superdiversiteit onvermijdelijk?

Als de toekomst van Vlaanderen bepaalt wordt door massamigratie, dan is de onvermijdelijke logische uitkomst daarvan een maatschappij van minderheden. Het vreemde is dat dezelfden die dit model van superdiversiteit geweldig vinden, nu beweren dat minderheden het zo lastig hebben om vooruit te geraken ondanks alle kansen die geboden worden. Waarom zouden wij Vlamingen dan eigenlijk zelf een minderheid willen worden in ons eigen land? Bovendien, het logisch gevolg van superdiversiteit is meer ongelijkheid en meer onvrijheid door een gebrek aan homogeniteit en dus sociaal kapitaal. Waarom zouden wij dat wensen voor onze kinderen en kleinkinderen?  

De waarheid is dat superdiversiteit geen onvermijdelijkheid is, omdat massamigratie een politieke keuze is. Sinds 2000 verwierven 499.117 personen van buiten Europa onze nationaliteit. Zullen we dat verder toelaten, of zullen we net zoals Denemarken hoge eisen stellen? In 1974 kondigde België een migratiestop af, maar sindsdien is de migratie enkel maar toegenomen via het asielmisbruik. Ze vluchten niet voor oorlog, maar naar het land met de beste sociale zekerheid, de zwakste grenzen en de naïefste politici: België. Zullen we dat verder toelaten, of willen ze net zoals Groot-Brittannië illegalen elk recht op asiel ontnemen? Asielrecht is een humanitair recht, maar dat mag geen verblijfsrecht betekenen. Asiel moet per definitie in eigen regio, en niet bij ons. Net zoals in de jaren ’70 schreeuwt het bedrijfsleven ook nu om importarbeid, in bijzonder van niet-Europeanen. Sociale dumping in de bouwsector en moderne slavernij in de deeleconomie zijn de exponenten van een compleet immoreel neokoloniaal model. Winsten privatiseren, multiculturele kosten socialiseren. De Europese Unie wil met het EU-migratiepact jaarlijks miljoenen naar Europa halen. We hebben migratie nodig beweert commissaris Johansson. Omdat we met denataliteit kampen, vult commissaris Jourova aan. Zij willen met andere woorden doelbewust de omvolking organiseren. In wiens belang is dat eigenlijk? Willen we daarmee blijven doorgaan, of willen we zoals Hongarije inzetten op gezonde gezinspolitiek en zoals Japan in een slimme economie door informatisering, automatisering en productiviteit?

Vlaanderen is per definitie geen immigratieland en moet het ook niet worden. Vlaanderen heeft geen superdiversiteit nodig, maar zelfbewuste Vlaamse identiteit. Het verhaal van Vlaanderen is nog lang niet geschreven. Omdat wij Vlamingen nog altijd de keuze hebben. Die democratische macht hebben ze nog niet van ons afgenomen. In 2024 nemen wij ons land terug. Dit is ons land, onze thuis, voor onze kinderen en kleinkinderen. En dat moet ook altijd zo blijven. Want we hebben er geen ander.  

Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB, 10.3.23

Het cordon is linkse machtspolitiek. Hoe dat te breken?

Geplaatst op door

Wat is het politieke centrum?

Stel een parlement met 100 verkozenen. Netjes verdeeld over links en rechts. 0 is het meest linkse, 100 is het meest rechtse. Het midden is dan 50. Dat is dan de ‘centrumpositie’ in het algemeen. Er zal echter een regering moeten gevormd worden. Dus moet een coalitie gesloten worden. Dat kan door vanaf het centrum 25 langs links en rechts te combineren, dan komt men opnieuw bij 50 ten opzichte van het totale parlement uit in het beleid. Dat kan echter ook door 50 op links (of rechts) te verzamelen en minstens 1 van de andere kant over te halen. Het midden van een coalitie van 51 hierbij is wiskundig 25.5 (langs links) of (74.5 langs rechts) ten opzichte van het totale parlement. Die ene ‘overloper’ zal zijn huid dan duur willen verkopen. maar door de onderhandelingen zal die ene er zoveel mogelijk aan doen om het midden van het regeringsbeleid opnieuw zo dicht mogelijk bij 50 te laten komen. Met andere woorden, de centrumpositie van het gehele parlement is niet noodzakelijk de centrumpositie binnen een coalitie.

Linkse minderheid in Vlaanderen

In onze Vlaamse democratie halen alle linkse partijen samen als sinds 1919 (invoering enkelvoudig stemrecht) maximaal 30% van de stemmen. Met andere woorden, links is nooit nodig om een coalitie te maken. Die politieke krachtsverhoudingen (30 links, 70 rechts) doen in een normale democratie de ‘centrumpositie’ van het gehele parlement naar rechts verschuiven van 50 tot 65. Logischerwijs is dit met de centrumpositie van het regeringsbeleid ook het geval. Links is helemaal niet nodig om een meerderheid te vormen. Zelfs de 19 meest ‘linkse’ rechtse verkozenen zijn overbodig. De centrumpositie van een rechtse coalitie ligt dus maar liefst op 74.5! Stel nu dat alle linkse partijen samen er 21 rechtsen van overtuigen géén rechtse coalitie te vormen zoals de kiezer wil, dan nog is het middelpunt van zo’n coalitie rechtser dan de gemiddelde linkse kiezer zou willen. 51 (30 links, 21 rechts) delen door 2 is immers 25.5, terwijl het midden onder links op 15 ligt.
Van waar komt de kloof tussen burger en politiek
Als de democratie zijn werk kan doen komt links dus in Vlaanderen nooit aan de macht en zelfs als het aan de macht zou komen, moet het een beleid voeren dat veel rechtser is dan de centrumpositie tussen de linkse krachten. Daarom bedachten ze het cordon sanitaire. Daarmee willen een deel van de rechtse politieke krachten neutraliseren, waardoor de centrumpositie van alle (niet uitgesloten) verkozenen naar links verschuift en logischerwijs de centrumpositie van de regering ook naar links opschuift.

Concreet gemaakt, stel dat Vlaams Belang 25 zetels haalt. Maar deze worden uitgesloten om de centrumpositie te bepalen van het gehele parlement. Blijven dus 75 zetels over. Links staat met 30 zetels plots maar tegenover amper 45 rechtse zetels in plaats van 70. Het centrum in het parlement is dan 37.5, terwijl dat onder het volk 65 is! Nog straffer, als alle linkse partijen samenspannen (30) hebben ze maar 21 rechtse verkozenen nodig om regering te vormen. Binnen deze regering is links dan zelfs in de meerderheid, terwijl links in de samenleving in de minderheid is.

Dat verklaart de kloof tussen wat de politici als het centrum zien en wat de burger als het centrum ziet. Daarom vinden zoveel mensen dat de politieke elite niet luistert naar de mensen en de regering beleid voert dat het volk als wereldvreemd ervaart. Wie zit werkelijk te wachten op woke onzin, genderideologie en klimaatextremisme? Bij de politieke elite blijkbaar iedereen, maar bij het volk? Niemand! Dat kan omdat links de democratie manipuleert met het cordon sanitaire. Zodat ze zelf aan de macht kunnen blijven en beleid voeren dat de mensen niet willen.

Hoe kunnen we het cordon breken?

Wat kunnen de mensen daar tegen doen? Hoe kunnen we dat cordon sanitaire breken? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat links zijn machtspolitiek niet meer kan opleggen en we een beleid krijgen dat beter aansluit bij wat de mensen willen? Politici begrijpen maar één taal: electoraal verlies. Ze hebben de macht van de kiezer nog altijd niet afgenomen de politieke krachtsverhoudingen te bepalen bij verkiezingen. Elke rechtse politicus die het cordon sanitaire in stand houdt moet bijgevolg afgestraft worden en verkiezingen verliezen. Dat kan maar door op het Vlaams Belang te stemmen, ook al is men het niet helemaal eens met ons en zèlfs als men zich inhoudelijk meer thuis voelt bij een andere partij. Als die rechtse politicus dan opnieuw weigert te luisteren en het cordon toch in stand houdt, staat die logischerwijs in een nog zwakkere positie om zijn eigen partijprogramma te realiseren, ondergaat die nog meer de dominantie van links en krijgt de kiezer in het geheel en zijn eigen kiezer in het bijzonder een beleid terug dat nog verder af staat van hetgeen die rechtse cordonpoliticus beloofde. Hij veroordeelt zichzelf tot links en zorgt er zelf voor zijn eigen partijprogramma niet uit te kunnen voeren. Zo wordt de kloof tussen wat men belooft en wat men daadwerkelijk doet steeds groter.

Dat is het tragische lot dat Bart De Wever uit persoonlijke rancune voor zichzelf gekozen heeft, en waartoe hij zijn kiezers veroordeelt. De IJzeren Wet van het cordon bepaalt: wie het N-VA programma wil uitvoeren, kan dat niet met de huidige N-VA-partijtop nooit bereiken omdat die partijtop het cordon in stand houdt. Maar is de uitvoering van het eigen partijprogramma wel een objectief voor de N-VA-partijtop? Met 33% in 2014 ging zelfs het eerste artikel van het eigen programma, Vlaamse zelfstandigheid, zonder verpinken de diepvries in. Dat men de minister van Binnenlandse Zaken en Defensie mocht leveren, toch twee staatsdragende Belgische veiligheidsdepartementen, was een teken aan de wand. Het Belgisch systeem weet dat de huidige N-VA-partijtop geen bedreiging, maar dociele handlangers zijn om het systeem in stand te houden en de wil van de Vlamingen te negeren.

Ook bij de lokale verkiezingen van 2018 waren er in tal van gemeenten V-meerderheden van Vlaams Belang met N-VA. En in niet van de minste gemeenten! Antwerpen, Sint-Niklaas, Aalst, provincie Antwerpen, Ninove, etc. Overal weigerde de partijtop van de N-VA naar de kiezer te luisteren en verplichtte ze de lokale afdelingen het cordon in stand te houden. In Antwerpen besturen ze daardoor met de socialisten, in Aalst met linksliberalen als Jean-Jacques De Gucht, in Sint-Niklaas zelfs met Groen! De kiezer is echter niet dwaas en trekt ondanks alle mooie praatjes van die rechtse cordonpolitici steeds meer de juiste conclusie. Bij de volgende verkiezing stemmen we Vlaams Belang. Dat verklaart waarom Vlaams Belang in elke peiling sinds 2019 de grootste partij is en al 4 op de 10 Vlamingen zich kan voorstellen op onze partij te stemmen. Want dat is de sleutel om het linkse slot op onze democratie te openen. Als die grendel gebroken is, kunnen we de kracht van onze democratie ten volle benutten en door een assertief Vlaams-nationaal bestuur op lokaal en regionaal vlak het Belgische systeem breken. Het staat immers op instorten. Het heeft enkel een duwtje nodig om volledig in elkaar te storten. Dan kunnen wij Vlamingen eindelijk onze vrijheid terugnemen en onze toekomst in eigen handen nemen. Dat kan maar door Vlamingen te verkiezen die niet meer willen knielen, niet meer willen bedelen, hun kiezers niet meer willen bedriegen om het Belgisch systeem te redden en links aan de macht te houden.
Enkel als Vlaams Belang een massale overwinning haalt bij de volgende verkiezing hebben we een goede kans om dat ondemocratisch cordon te breken. De kiezer bepaalt de politieke krachtverhoudingen.

Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB

Luister naar mijn woorden, maar kijk vooral niet naar mijn daden

Geplaatst op door

Vakbonden en werkgevers beslissen morgen over verlenging brugpensioen: “Hetze rond Leemans komt ongelegen” (www.hln.be/)

De ‘hetze’ komt ongelegen? Het schaamteloos misbruik van het systeem, dàt komt pas echt ongelegen!

Brugpensioen dateert uit de jaren ’70. Toen was er grote werkloosheid door een overaanbod op de arbeidsmarkt toen de babyboom-generatie op de markt kwam, gastarbeiders toestroomden en de economie door de oliecrisis in een zware recessie ging. Het antwoord toen was brugpensioen om ouderen sneller op pensioen te sturen zodat jongeren hun (arbeids)plaats konden innemen. Wie betaalde dat? De staat, wij allemaal dus. Van toen dateert de gigantische schuldenput.

Nu hebben we een tekort op de arbeidsmarkt, zowel in aantal, als met de juiste competenties. Herscholing en bijscholing tijdens de loopbaan en ook beter loon naar werken door enerzijds hogere salarissen en anderzijds lastenverlaging op arbeid en tenslotte een beter evenwicht tussen gezin en loopbaan zijn het antwoord. Daarvoor kiest Vlaams Belang. Mensen afschrijven eens ze een bepaalde leeftijd bereikt hebben is economisch, financieel en moreel niet te verantwoorden! Van het systeem misbruik maken om vervroegd uit te kunnen bollen is degoutant. Men begrijpt bij de systeemvakbond niet eens waar anderen zo verontwaardigd over zijn, wat op een fundamenteel mentaliteitsprobleem bij de vakbond duidt.

Arbeid adelt. Niet omdat we allemaal de beste zijn, maar wel ons best doen. En daarvoor moeten we opnieuw beloond worden. Eerlijke lonen voor eerlijke arbeid. Niet omdat we jaloers moeten zijn op anderen, maar omdat elk het zijne moet hebben.

Tom Vandendriessche

Omdat we het niet kunnen laten, een afscheidsliedje voor de uitgebluste Leemans:

Juist op tijd om te laat te zijn

Geplaatst op door

Voor de tweede keer reageerde de N-VA te laat in een belangrijk dossier om iets ten goede te kunnen veranderen. Onkunde, onwil? … Schuldig verzuim!

  • Zoals met het beruchte Marrakesh-migratiepact, dat ook lag te rotten in de onderste schuif van N-VA kopstukken Jan Jambon, Theo Francken en partijleider Bart De Wever. Pas toen het Vlaams Belang haar hakken in het zand zette, kwam er beweging bij de regeergeile Niveanen.
  • En nu een soortgelijke gemiste kans met het capaciteitstarief. We citeren DS:

“Maar met haar vordering, die onder meer een schending van het gelijkheidsbeginsel en van het evenredigheidsbeginsel inhield, komt Demir van een kale reis thuis. Dat heeft er vooral mee te maken dat ze bijzonder laat komt met haar vraag.

De beslissing om een capaciteitstarief in te voeren, heeft de Vreg al in 2020 genomen. Daaraan gingen ook verschillende consultatierondes vooraf. Maar nooit heeft de Vlaamse overheid geprotesteerd. ‘Uit geen enkel stuk dat door het Vlaams Gewest in het debat werd gebracht, blijkt dat het om inhoudelijke bezwaren tegen de invoering van het capaciteitstarief zou gaan’, schrijft het hof in zijn arrest.”

Demir krijgt ongelijk in geschil over capaciteitstarief