VSA: de weg naar de vrede lijkt eindeloos (2)

Wat liep er mis in Amerika?

Amerika werd door de blanke man uit Europa veroverd. Blanke mannen met hun gezinnen koloniseerden het gebied dat we nu de VSA noemen. De “founding fathers” (oprichters) gingen ervan uit dat alles zo zou blijven. De zwarte slaven telden niet als burgers van het land. En de Indianen al helemaal niet. De blanke mannen en hun families kwamen bijna allemaal uit G.B. en uit Noord-Europa. Met de Italianen werd het al moeilijk. Bovendien waren ze katholiek, bijgevolg onder het bevel van de paus. Dàt mocht echter niet; immers in Amerika heerste vrijheid.

Van pausen, koningen, keizers, tsaren en consoorten hielden de Amerikanen niet. De Grondwet van 1787 was een revolutionaire daad. Vrijheid boven alles. Dat ging in de rest van de wereld rond als een lopend vuurtje. Meer en meer mensen wilden naar Amerika komen.

In 1798 schreven de Amerikanen in een immigratiewet wie ze graag erbij wilden hebben. Men wou deftige, blanke protestanten. Ze moesten een goed karakter hebben („show good character“)en trouw zweren aan de grondwet.

Er volgden meer immigratiewetten, die nu echter telkens uitdrukkelijk vaststelden wie geen toegang kreeg. De 1882-wet verbood Chinesen de toegang tot het grondgebied en bovendien – voor alle duidelijkheid – verbood de wet Chinesen de US-nationaliteit te verlenen. De 1924-immigratiewet was een laatste poging de dominantie van blanke, protestantse mannen in de VSA te behouden. Het was te laat. En vandaag?

Intussen is Amerika door buitenlanders vanuit heel de wereld overspoeld. Het land heeft met de instelling van de “founding fathers” niet veel gelijkenis meer. Steeds minder buitenlanders zijn bereid zich in het land te integreren. Deze zijn er slechts in geïnteresseerd in Amerika te leven en de voordelen, die de staat hen verschaft, te genieten. De homogeniteit, die ooit de ruggengraat van het land was, bestaat niet meer. Fracties met verschillende – zelfs tegenstrijdige belangen – verscheuren het land. De andersdenkende is nu een vijand. Terwijl men vroeger met de andersdenkende tot een compromis kon komen. Ze zijn tenslotte allemaal Amerikanen, toch?

De joden in Amerika

Men kan Amerika niet begrijpen zonder zich te verdiepen in de joden. Er waren twee immigratiegolven van joden in Amerika. De eerste begon in het begin van de 19de eeuw en duurde tot kort na de revolutie van 1848 in Europa. Deze joden waren bijna allemaal afkomstig uit Duitsland. De namen zijn tot op heden bekend: Rothschild, Goldman Sachs, Kuhn Loeb, Lehman Brothers, J. & W. Seligman & Co., Warburg and Schiff en talrijke andere. Deze Duitse joden integreerden zich goed in Amerika, ondanks de discriminatie die ze ook het zgn. “land der vrijheid” mochten ervaren. En ze waren bijzonder succesrijk.

De twee immigratiegolf van joden naar Amerika gebeurde op het einde van de 19de eeuw / het begin van de 20ste eeuw. Deze joden kwamen bijna allemaal uit Oost-Europa (vooral uit Rusland). Tussen 1881 en 1912 vestigden zich meer dan 2,5 miljoen in enkele steden, hoewel geprobeerd werd hen als boeren op het platteland te verdelen. Dit plan mislukte. En zo gebeurde het dan dat steden zoals New York, Chicago, Miami, Los Angeles snel een zeer grote joodse bevolking telden. New York heeft vandaag nog de grootste joodse gemeenschap ter wereld, i.e. bijna 1 miljoen.

Tijdens de tweede immigratiegolf der joden ontstond de organisdatie der zionisten, die een staat Israël nastreefden. Deze fanatici slaagden erin de grootste religieuze groepering der christenen in Amerika, de evangelische christenen, (ca. 25% der bevolking) voor hun kar te spannen. Een groot gedeelte der traditionele joden waren tegen de zionisten, die zich van in het begin in de politiek begonnen te bemoeien en een grote machtsbasis opbouwden. Vandaag vormen zij (AIPAC) het grootste en sterkste machtsblok in Amerika! Zonder de zionisten in Amerika hebben ze als politici quasi geen kans.

In het algemeen kan men stellen dat de joden bijzonder succesrijk waren en zijn in de VSA. Ze controleren de banken, hebben een buitenmate invloed op digitale industrieën, op de media, op Hollywood, op de amusementssector in het algemeen, op de universiteiten, op justitie (… de meeste advocaten zijn joden) en vanzelfsprekend ook op de regering hoewel de joden in Amerika (7,5 miljoen) niet meer dan 2,4% van de totale bevolking uitmaken. Ca. 30% van Bidens kabinet zijn joden.

Waarmee we tot het punt terugkeren: het Amerika van 2024 heeft nog amper gelijkenis met het Amerika van 1776 of de voorstelling van Amerika van 1776.

Wordt vervolgd.

VSA: de weg naar de vrede lijkt eindeloos

De Song dynastie (960-1279) was de cultureel belangrijkste periode van de latere Chinese geschiedenis. Waarom? Wel, de eerste Song keizer, een man genaamd Taizu, verenigde China en nodigde vervolgens zijn generalen uit op een banket om de gebeurtenis te vieren. De generalen waren geen beetje verwonderd toen de brave Taizu hen verklaarde dat pas dan echte vrede in het land zou heersen, als hij ze allemaal zou ontslagen hebben.

Zijn voorstel luidde: keer allemaal terug naar jullie gezin en geniet van het leven. Ik zal ervoor zorgen dat jullie rijkelijk zullen beloond worden om in welstand te kunnen leven.

Is dat niet raar? De Chinese geschiedenisboeken zeggen ons dat alle generalen het aanbod aannamen. Allemaal. En zo kwam China onder een burgerheerschappij. Het land fleurde op, de welstand nam toe, geen enkel land ter wereld kon cultureel aan China tippen. Het was alsof China zich op een andere planeet bevond. Geen wonder dat Marco Polo tijdens zijn verblijf in China grote ogen trok en later, na zijn terugkeer, moeilijkheden ervaarde om de mensen in Europa ervan te overtuigen dat hij niet gek geworden was en dat hij wel degelijk, alles waarover hij berichtte, wel degelijk in China gezien had.

De Amerikaanse droom

Dit Chinese wonder, ca. 1000 jaar voor de huidige tijdrekening, had zich ook kunnen afspelen in Amerika. De geschiedenis schonk de Amerikanen meermaals gelegenheid hiertoe:

Nadat Amerika zijn onafhankelijkheid bereikt had, nadat Amerika gewonnen had tegen de Britten (1812 – 1815), nadat Amerika zijn burgeroorlog van 1861 tot 1865 achter zich had gelaten, nadat Amerika in het jaar 1890 de verovering van het Westen afgesloten had en alle koppige Indianen had dood geschoten, dan had Amerika opgelucht kunnen ademen en de beslissing genomen hebben al zijn generalen naar huis te sturen. Niemand op heel de wereld zou op het domme idee gekomen zijn Amerika aan te vallen.

Echter… In het jaar 1898 al legde Amerika beslag op de landen Cuba, Guam, Puerto Rico, de Filipijnen en Hawaï. In één enkel jaar. Amerika draaide dol. En heeft zich sindsdien niet meer gekalmeerd.

De volgende gelegenheid voor een eeuwige vrede kwam op het einde van WOI (1918) toen de Amerikanen, als énige echte overwinnaars, de wereld en zichzelf vrede hadden kunnen opdringen. Maar de Vrede van Versailles was slechts een opstapje naar een volgende oorlog.

En daarmee komen we bij het jaar 1945. Amerika heerste over de wereld maar kon zich nog niet overtuigen deze wereld de eeuwige vrede te schenken. Communisme was naar verluidt het probleem. Tja.

Uiteindelijk had Amerika in het jaar 1990 ook deze vredeshorde – het communisme – genomen en daarmee voor zichzelf het laatste excuus uit de weg geruimd. Vrede nu?

U kent de rest van de geschiedenis. De Amerikanen bewapenen zich steeds meer omdat ze verder de wereld willen beheersen en uitbuiten. Bovendien was heel de industrie, die op de een of andere manier met het leger en met veiligheid te doen had, de belangrijkste werkgever in het land. Vooral echter: uitermate winstgevend. De kans dat de Amerikanen over de goede Taizu van pakweg 1000 jaar geleden zouden lezen, vervluchtigde snel. Vooral dan om de goede reden – wie denkt daar nu aan? – omdat steeds meer Amerikanen steeds minder willen lezen. Maar het is nog erger, veel erger: steeds minder Amerikanen kunnen zelfs niet meer lezen.

Wordt vervolgd

Lees ook een vorige bijdrage over hetzelfde thema:

De geschiedenis der joden in China

Er zijn veel verhalen en theorieën over de eerste aankomst van het Jodendom in China. Een aantal daarvan is verbonden met legendes zoals de Tien Verloren Stammen van Israël.

Een grote meerderheid van historici die over het onderwerp hebben gepubliceerd heeft de opvatting, dat de eerste permanente vestigingen van Joden in China uit de tiende of elfde eeuw moeten dateren. Giovanni da Montecorvino, de eerste aartsbisschop van Peking, schreef begin veertiende eeuw in zijn brieven over een joodse gemeenschap in de stad. Marco Polo meldde in Il Milione hetzelfde en noemde een nog grotere gemeenschap in HangzhouIbn Battuta benoemde naar aanleiding van zijn bezoek aan Hangzhou een van de belangrijkste toegangspoorten tot de stad als de Joodse Poort. Diverse overheidsdocumenten uit de periode van de Yuan-dynastie maken duidelijk, dat vanaf 1300 ook joodse religieuze instellingen belastingvrijstelling konden krijgen. Andere joodse gemeenschappen waarvan het bestaan historisch onomstreden is waren aanwezig in KaifengNingboYangzhou en Ningxia.

Lees hier verder en bekijk onderstaande video:

Uit mijn dagklapper:

De schrijver van de Brabançonne gesneuveld

Op 18 oktober 1830, tijdens gevechten van Belgische en Franse revolutionairen met de Nederlandse troepen, sneuvelt Jenneval, ergens tussen Lier en Boechout. De Franse theateracteur Jenneval, met zijn ware naam Hippolyte Dechet, was geboren in Lyon en de schrijver van het Belgisch volkslied de Brabançonne.

Het is opvallend hoe talrijk de Fransen waren rechtstreeks en onrechtstreeks verwikkeld in de gebeurtenissen rond de Belgische omwenteling. Enkele namen: Charles (Latour) Rogier, premier van België, was geboren in het Franse Saint-Quentin; Philippe Buonarroti, Franse revolutionair van Italiaanse oorsprong, aanhanger van Baboeuf, overleden in Parijs; Germinal Pierre Dandelin, wiskundige en bouwkundige geboren in Le Bourget, verbonden aan het Belgisch leger en ontwerper van forten in Namen, Luik en Brussel; Anne-François Mellinet, generaal én in het Frans in het Belgisch leger, en gaat zo maar verder.

Het valt op hoe belangrijk de rol van Frankrijk achter de schermen was om de opstand tegen Willem I te ondersteunen en de Belgische onafhankelijkheid politiek en militair mogelijk te maken. De Franse actoren uit die periode waren dikwijls oudgedienden of geestelijke erfgenamen van de Franse Revolutie, of militairen die ooit behoorden tot de bezettingstroepen tijdens de Franse tijd in de Zuidelijke Nederlanden.

Wido Bourel

Nvdr:U kan Wido Bourels “dagklapper” volgen op Facebook

Stoltenbergs realiteitszin

“Finland heeft in 1939 dapper tegen de SovjetUnie gestreden. De Finnen brachten het Rode Leger meer schade toe dan men van hen kon verwachten. De oorlog eindigde ermee dat ze 10% van hun grondgebied moesten opgeven. Maar ze hebben een veilige grens gekregen.”

Voormalig NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg op de vraag wat hij de Oekraïense president Zelensky zou aanraden als het tot vredesonderhandelingen tussen Rusland en Oekraïne zou komen.

Terugblik: 26 september 1345

Vandaag precies 679 jaar geleden vond in Friesland de zogeheten Slag bij Warns of de Slag bij Stavoren plaats.
De najaarszon zet de golven van de Zuiderzee in een vriendelijk licht wanneer een vloot van 300 schepen bemand door 15.000 man van wal steekt in Enkhuizen richting het Friese vasteland. De expeditie staat onder leiding van Graaf Willem de 4e van Holland en Henegouwen.   Doel is de verovering van het Friese St. Odulfusklooster om van daaruit de macht van de graaf in Friesland uit te breiden. Van te voren zijn er onderhandelingen geweest, maar zonder resultaat. De Friezen hebben in het Heilige Roomse Rijk een grote mate van vrijheid en zelfstandigheid en zijn niet bereid deze op te geven.

Aangekomen in Stavoren worden de troepen verdeeld om van twee kanten aan te vallen. De Graaf staat aan het hoofd van de ene groep, terwijl de andere wordt aangevoerd door zijn oom Jan van Beaumont. Sinds Juni staat echter een Fries leger, dat voor het grootste deel bestaat uit boeren en burgers, hen op te wachten. Het ridderleger in hun zware metalen uitrusting wordt volledig verrast wanneer ze in een hinderlaag lopen en worden afgeslacht door de Friezen, die veel wendbaarder zijn en geen last hebben van de zachte vochtige grond. 500 Hollanders laten het leven en het hoofd van de Graaf wordt afgehakt. De rest vlucht in paniek in de schepen om Enkhuizen weer te bereiken.
Zo werd deze aanslag op de Friese vrijheid verhinderd, iets wat nog elk jaar bij het Rode Klif in Warns wordt herdacht.
 
De officiële herdenking zal plaats vinden op zaterdag 28 september om 13u45 op het Rode Klif te Warns.

Volg bruggetje voor het verhaal van de Hollandse invasie die de Friezen voor het eerst verenigde.
https://historiek.net/friezen-herdenken-omstreden-slag-bij-warns-1345/18190/


Met dank aan Florens van der Kooi, Voorpost Nederland

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Goede vrienden,

Meditatie: Rijkdom van  de sociale leer van de Kerk (4)
Het nieuwe vuur van sociale inzet dat paus Leo XIII met zijn encycliek Rerum Novarum (1891) ontstak en waarmee de “sociale leer van de Kerk” begon, hebben de volgende pausen levendig gehouden.

Paus Johannes XXIII schreef twee belangrijke encyclieken. In “Mater et Magistra” (1961) legt hij uit dat de Kerk een moeder en leermeesteres is bij de opbouw van de maatschappij. Het is de 70e verjaardag van Rerum Novarum. Nu worden enkele nieuwe onderwerpen aan de orde gesteld: het landbouwvraagstuk (roeping en zending van de landbouwer, nr. 149), de ontwikkelingslanden, de demografische explosie, de werelddimensie van het sociaal-economisch leven.

Het recht op privaat bezit blijft gehandhaafd, maar de encycliek pleit wel voor bezitsspreiding en staatstussenkomst. Bij erg grote economische machten wordt overheidsbezit gerechtvaardigd. En in nr. 193 spreekt deze gemoedelijke paus over “de onschendbare en onveranderlijke wetten van de menselijke voortplanting”, in het kader van de grote nadruk op de algehele waardigheid van de mens! (Hierop zal Paulus VI steunen in zijn encycliek Humanae vitae (1968), wat vele theologen  toen (en nu!?) niet gezien noch begrepen hebben).
In zijn encycliek Pacem in terris (1963) handelt Johannes XXIII over “de vrede onder alle volken in waarheid, rechtvaardigheid, liefde en vrijheid”.

Voor het eerst is een pauselijk document gewijd aan een brede visie op de wereldvrede. Het richt zich – en dat is ook een primeur – niet alleen tot katholieken maar tot “alle mensen van goede wil”. Eind 1962 werd de rakettencrisis in Cuba op vreedzame wijze opgelost, waarbij de pauselijke vredesoproepen zeker enige invloed hebben gehad.

 
Bij de paus groeide de overtuiging dat de Kerk sterker moet aandringen op vrede, dat oorlog geen oplossing is voor conflicten en dat de hele mensheid een gezamenlijke lotsbetemming heeft. Hierbij kunnen en moeten katholieken een eigen bijdrage leveren.

Pacem in terris is logisch opgebouwd: de orde tussen de mensen onderling, tussen de mensen en de politieke gemeenschap, tussen de staten onderling en de vrede op wereldvlak. De vrede tussen de staten berust op deze vier peilers: waarheid, rechtvaardigheid, effectieve solidariteit en vrijheid. De vrede wordt bedreigd door de onduldbare kloof tussen de armoede van de derde wereld en de grote welvaart van de rijke landen.

Er moet een rechtvaardige verdeling komen. Hij spreekt ook voor het eerst uitdrukkelijk over “de tekenen van de tijd”: de promotie van de arbeidersklasse, de intrede van de vrouw in het openbare leven, de onafhankelijkheidsdrang van de volken en de politieke rechtsorde. Een lang pleidooi wordt gehouden voor ontwapening  (nrs. 109-119). Praktisch wordt de verklaring van de universele rechten van de mens (1948) erkend (die zelf onmiskenbaar beïnvloed zijn door de sociale leer van de Kerk).

Deze teksten lijken nu dromen uit mooie sprookjes. De wereld is inmiddels in de greep van enkele superrijke criminele wereldleiders zonder gezicht en zonder geweten. Met behulp van enkele militaire supermachten als schurkenstaten willen ze hun afbrokkelende Angelsaksische wereldhegemonie tegen iedere prijs overeind houden. Aan vrede verdienen ze niets, door oorlog worden ze steeds rijker. Menselijkheid en internationaal recht spelen voor hen geen enkele rol.

Zij zijn eugenisten en menen dat de wereldbevolking dringend moet verminderen en dat de rest aan hun totale controle onderworpen moet worden. Ieder land dat zich aan hun heerschappij onttrekt, willen ze met gruwelijk militair overwicht of wurgende sancties op de knieën krijgen, wat we in Syrië nu al meer dan een decennium meemaken.

Hele bevolkingen in armoede storten of zelfs uitmoorden en het verwoesten van vredevolle en welvarende landen om hun grondstoffen te stelen, beschouwen ze als bijkomende voordelen. Het uitmoorden van het Palestijnse volk en de oorlog in Oekraïne blijven uitstekend verlopen, zoals zij het willen. En met de verwoesting van Oekraïne en het uitmoorden van de bevolking worden tevens de meeste Europese landen naar de armoede gedreven.

Twee vliegen in één klap. De meeste Europese excellenties zijn als gewillige slaven van deze criminele wereldheersers en hun wapenindustrie, bereid om het geld dat ze voor hun volk nodig hebben genereus te besteden aan de waanzinnige oorlog in Oekraïne. Redelijke vredesbesprekingen vanaf het begin hadden Oekraïne intact kunnen laten, mét de Krim en mét de drie oostelijke regio’s.

De wereldleiders hebben zulke sfeer weten te scheppen in de westerse openbare opinie dat de oorlogsmachine steeds gewelddadiger bleef draaien tot er geen terugkeer meer mogelijk is. Europese leiders zijn bereid hun eigen volk en land, én Oekraïne te vernietigen voor het duivels plezier van de VS  (veilig in een ander werelddeel), hun wapenindustrie en de afbrokkelende  Angelsaksische overheersing.

Westerse excellenties die criminele oorlogen van wereldleiders steunen is geen nieuw fenomeen. Ook België was destijds bereid met zijn vloot van F-16 mee te helpen aan de vernietiging van Libië, een welvarend land en harmonische samenleving met een door het volk geliefde leider. Dit volk had ons totaal niets misdaan. De wereldheersers wilden echter beletten dat Libië de leider zou worden van een welvarende Afrikaanse Unie. Van welke partij de eerste minister of de minister van buitenlandse zaken ook was, speelde bij ons geen enkele rol.

Als slaafse marionetten werkten ze mee aan deze waanzinnige vernietiging. De Libische leider werd als een dier afgeslacht, tot duivels plezier van H/Killary Clinton. Onze F-16’s vlogen naar Libië en gingen met onze voorraad bommen Libië mee naar het steentijdperk voeren. Ze kwamen terug alsof ze een humanitaire opdracht met voedselpakketten hadden uitgevoerd!

In het begin van de oorlog tegen Syrië, hadden we een afspraak met de toenmalige minister van buitenlandse zaken. Op  het laatste ogenblik liet hij zich vervangen door twee diplomaten. Toen we vroegen om België niet te laten meedoen met de oorlog tegen Syrië, zoals ze tegen Libië hebben gedaan, keken ze op hun horloge  en zeiden dat ze nog een dringende  vergadering hadden, gaven  ons een vriendelijke handdruk  en vertrokken! (Wordt vervolgd).

P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 20.9.24
 
 
2. Enkele foto’s
  Liturgie van de Kruisverheffing, Middagmaal bij de ziekenkamer, Feestvuren bij het Kruis
 
Lees verder

Een vergeten oorlog

Oorlog tussen vrienden in opdracht van de gemeenschappelijke vijand

Oorlogen zijn sowieso tragisch. En dan vooral als twee traditioneel bevriende landen tegen elkaar moeten vechten in opdracht van een gemeenschappelijke vijand. Een van die oorlogen was de Laplandoorlog.

Nadat de Sovjet-Unie, onder leiding van Jozef Stalin, nog voor het uitbreken van WO II, de Finse buren op 30 november ongeprovoceerd aanviel en het land de zgn. winteroorlog opdrong, zag de Finse David zich gedwongen op 13 maart 1940 aan te sluiten bij de Russische Goliath. Met als gevolg dat vanaf die datum – met het vredesverdrag van Moskou – grote gedeeltes van Karelië en andere gebieden afgestaan werden aan Rusland.

Nadat op 22 juni 1940 de Duits-Sovjetoorlog begonnen was, zag Finland voor zichzelf de kans om op 25 juni 1941 het resultaat van de verloren winteroorlog te kunnen rechtzetten. Echter… ook deze oorlog verloren de Finnen. De door Moskou opgelegde wapenstilstand van 19 september 1944 met Rusland en diens bondgenoot Groot-Brittanië betekende voor Finland niet alleen de afstand van nog meer grondgebied en hoge herstelbetalingen, het betekende bovendien dat de winnaars zich ook met de binnen- en buitenlandse politiek van de verliezer gingen bemoeien.

Enerzijds moet Finland pro-sovjet communistische organisaties toelaten en pro-Duitse zgz. fascistische organisaties verbieden. Anderzijds moest Finland niet alleen de relatie met de Duitse bondgenoot verbreken, maar ook reeds vier dagen voor het ingaan van de wapenstilstand Duitse soldaten op Fins grondgebied oppakken én hen uitleveren aan de Sovjetunie. En de Finnen waren bovendien verplicht binnen twee weken de Duitsers uit hun land te verdrijven.

De Duitsers lieten dit niet zonder weerstand gebeuren en zo kwam het tot de zgn. “Laplandoorlog” tussen de vroegere bondgenoten. De met frisse tegenzin gevoerde oorlog tussen de tegenstanders was aanvankelijk vrij mild en lusteloos. Men noemde het zelfs een “schijnoorlog”. De Finse kwartiermeester-generaal, luitenant-generaal A.F.Airo, had het over “herfstmanoeuvers”.

Dat lieten de Sovjetvertegenwoordigers in de Geallieerde Controlecommissie voor het toezicht op de wapenstilstand in Finland echter niet gebeuren en drongen bij de Finnen aan een meer offensieve, agressievere en vastberadener actie tegen de Duitsers. En de Finnen voldeden aan het bevel op door een landing op Tornio, aan de Botnische Golf en de grens met Zweden. De Duitsers reageerden met verbitterde weerstand. De door hun voormalige Finse bondgenoot verraden voelende Duitsers kozen bij hun terugtocht, richting het nog Duits-bezette Noorwegen, de tactiek van de verschroeide aarde door het gebied achter te laten met talrijke mijnen. Zo kostte de oorlog tussen de voormalige bevriende staten aan beide kanten nog zo’n 1000 soldatenlevens en 5000 gekwetsten. De verhouding tussen de oprukkende Finnen en de terugtrekkende Duitsers bedroeg drie tegen twee.

Op 27 april 1945 trokken de laatste Duitse troepen zich terug via de grensdriehoek tussen Finland, Zweden en Noorwegen. In plaats van de door de Sovjetunie geëiste twee weken hadden de Finnen pas na meer dan 6 maanden dit gedeelte van de wapenstilstandseisen vervuld. Voor de Duitsers ging de terugtocht verder tot de onvoorwaardelijke capitulatie op 8 mei 1945.

PAZ


Een tunnel die soelaas moest bieden bij hoge waterstanden

De Vespasianus Titustunnel is een reusachtige doorgang die door een berg uitgehouwen werd en die zich in het huidige Samandag-Cevlik in de provincie Hatay, Turkije, bevindt. Een huzarenstukje Romeinse ingenieurskunst, meer dan 2000 jaar oud, om overstromingen af te leiden die de haven van Seleucia Pieria* bedreigden.

Alhoewel de werken aan de tunnel – 1.38 km lang – onder de heerschappij van Vespasianus begonnen en onder Antonius Pius afgewerkt, werd hij toch naar Titus genoemd. Ca. 1000 slaven zouden eraan gewerkt hebben; hoeveel er het leven bij lieten is niet bekend.

*Meer info: https://nl.wikipedia.org/wiki/Seleucia_Pieria