Categorie archieven: geschiedenis

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

De eigenheid van onze gemeenschap Mar Yakub is verbonden met de plaats van Antiochië. Rond het jaar 300 vóór Jezus Christus, werd Antiochië gesticht door Seleucus Nicanor, een van de generaals van Alexander de Grote, aan de rivier Orontes, 11 km van de Syrische kust van de Middellandse Zee. Antiochië vormde de hoofdstad van het Seleucidische Rijk en werd vlug een druk centrum van internationale handel. Hier  hadden de karavaanroutes van Mesopotamië toegang tot de Middellandse Zee. Ook wanneer de Romeinen in 63 na Christus de stad veroveren zal ze haar belang bewaren. Ze wordt de hoofdstad van de provincie van Syrië, waar de gouverneur zetelt en zal na Rome en Alexandrië de derde belangrijkste stad zijn van het Romeinse Rijk. Na W.O.II eisten de Turken het gebied op, het werd hen zonder meer gegeven en heet nu Antakia (Z.W.  van Turkije). Van het voormalige Antiochië is er nagenoeg niets meer over.

De “kerk van Antiochië” zal  het eerste centrum worden van het niet-joodse christendom. Met het verslag van Lucas in de Handelingen van de Apostelen, hoofdstuk 11, kunnen we ons hiervan een beeld vormen. Na de steniging van Stephanus worden de joden, die in Jezus geloven, hard aangepakt en vervolgd. Ze vluchten naar Fenicië, Cyprus en Antiochië. Ze zijn echte missionarissen, maar verkondigen het geloof in Jezus enkel aan joden. Toch zijn er enkelen die zich nu ook tot  heidenen richten. Hun prediking heeft zulk een groot succes dat Barnabas en de pas bekeerde Paulus zich voor hen een jaar lang gaan inzetten. Hier worden deze  gelovigen uit de heidenvolken voor het eerst “christenen” [1] genoemd. Gelovigen uit de joden (ecclesia ex judaeis) en gelovigen uit de heidenvolken (ecclesia ex gentibus) vormden de oorspronkelijke Kerk van Jezus Christus, een eenheid in verscheidenheid.

De kerk in een grot beroept zich erop de oudste kerk ter wereld te zijn

De eerste kerkvergadering van de apostelen te Jeruzalem (Handelingen 15, 1), besliste resoluut dat heidenen niet eerst jood moeten worden om in Jezus te  geloven. Allen kunnen gered worden door het geloof in Christus.  Paulus zal deze vrijheid later openlijk verdedigen in een vinnige discussie met Petrus.  Petrus eet eerst gewoon met de heidengelovigen mee. Daarna kwamen fanatieke joden waardoor Petrus en anderen met hem zich terug trekken en niet meer met “onbesnedenen” samen durven te eten.   Paulus ziet dat hierdoor de eenheid van gelovigen in Christus ernstig geschonden wordt. Hij schrijft het zelf zo:   “Maar toen ik zag dat zij niet recht op de waarheid van het Evangelie afgingen, zei ik tegen Kefas (Petrus)  waar ze allemaal bij waren: ‘Als jij een geboren jood  leeft als een heiden en niet als een jood, hoe kun je dan de heidenen dwingen om te leven als joden?”   (Galaten 2, 14). 

Ziedaar de broze en kwetsbare eenheid van deze oorspronkelijke Kerk.   Wat Paulus schrijft over “de nieuwe mens” in Efeziërs 2  is nog niet overal doorgedrongen.  Hij legt uit dat de heidenen aanvankelijk uitgesloten waren van de beloften en verbonden van het heil “zonder hoop en zonder God in de wereld” (v. 12). Christus heeft echter de twee werelden van joden en heidenen één gemaakt door zijn sterven op het Kruis. Hij heeft ”de scheidsmuur neergehaald door in zijn vlees de vijandschap, de wet met haar geboden en verordeningen te vernietigen. Hij heeft vrede gesticht door in zijn persoon uit die twee één nieuwe mens te scheppen en beiden in één lichaam met God te verzoenen  door het kruis…” (v. 14-16).   Allen hebben nu toegang tot de Vader door éénzelfde Geest. Zo zijn de heidengelovigen volkomen gelijkwaardige medeburgers en “huisgenoten van God” geworden.   Door Jezus’ kruisdood zijn allen als één lichaam met God verzoend.   Het hoofd van het lichaam en de sluitsteen van het hele bouwwerk is Christus. “In Hem groeit het uit tot een heilige tempel…”  (v.21). 

Dit levenwekkend ideaal van “eenheid in verscheidenheid” waar ieder op zijn eigen wijze  in gemeenschap leeft met Christus en de anderen, wordt echter vlug verbroken. De Kerk wordt steeds meer een kerk van heidengelovigen en steeds minder een kerk van joodse gelovigen, die tenslotte helemaal verdwijnen. De verwoesting van de tempel heeft hierbij een grote rol gespeeld. De eerste tempel, in 960 (vóór Christus), door koning Salomon gebouwd en in 586 door de Babyloniërs onder koning  Nabuchodonosor verwoest, betekende al een diep trauma voor het joodse volk. Dank zij de Perzische koning Cyrus mogen de joodse ballingen terugkeren en de tempel herbouwen, die in 515 (vóór Christus) wordt ingewijd. Koning Herodes zal er een prachtig gebouw van maken. In 70 na Christus werd Jeruzalem met deze tweede tempel door de Romeinse generaal Titus verwoest. Voor de joden was dit een schok die een zware identiteitscrisis veroorzaakte. Volgens de rabbijnen was deze verwoesting te wijten aan het feit dat de joden ontrouw waren aan de Wet van Mozes. Uiteraard kregen joden die in Jezus geloofden zware verwijten van hun joodse broeders. Vele christenen uit het heidendom daarentegen zagen in deze verwoesting een soort straf van God omdat het joodse volk zijn Messias in Jezus had verworpen. Inmiddels geraakten Joodse gelovigen in Christus steeds meer vervreemd én van hun  hun eigen volk én van de christenen.

Jeruzalem, het centrum van het joodse geloof én van het christelijk geloof is niet meer. Antiochië wordt de geestelijke erfgenaam van Jeruzalem. Volgens de kerkhistoricus Eusebius (III, 36) en de kerkvaders was Petrus gedurende zeven jaar bisschop van Antiochië voordat hij naar Rome trok.  Hij werd opgevolgd door bisschop Evodius, eveneens een jood. Hierna volgt  de heilige bisschop Ignatius (+  rond 110), een Griek in hart en nieren, die van de joodse cultuur alleen nog de Bijbelse en geestelijke waarden behoudt. Joodse gelovigen zullen steeds minder worden totdat ze helemaal verdwijnen en de Kerk in feite een kerk van heidengelovigen wordt. Dit is de eerste scheuring in de Kerk en de moeder van alle scheuringen. Over het ontstaan en roeping van de Grieks-Melchitische kerk handelen we de volgende keer.                                                                                                  P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 30.9.22

Flitsen

Het plukken van de druiven in de twee wijngaarden – een kleinere binnen de muren en een grote buiten de muren – is nu volop aan de gang en zal nog een hele tijd duren. De oogst van de vijgen loopt ten einde. De amandeloogst begint en de allereerste granaatappels beginnen op te barsten zodat binnenkort die oogst kan beginnen.

Lees verder →

‘Op naar een stevig samenhoren van de Lage Landen!

Geplaatst op door

“Vlaamse vrienden

Laat mij onmiddellijk met de deur in huis vallen, hierna volgt een welgemeend pleidooi voor een krachtige herleving en het opfrissen van de Heel-Nederlandse gedachte, niet alleen als ruggengraat van de Vlaams-nationale Beweging, maar ook als desem voor de bewust wordende geesten uit Noord en Zuid.

Dit wens ik, gevoed door een Herderiaans romantisch gevoel, te bepleiten met de vaste wil om als Nederlandse stam te overleven en een verdere toekomst uit te bouwen. Al gaat deze uiteenzetting wezenlijk over onze Dietse toekomst, toch zal ik bij wijlen in ons verleden grasduinen. Immers, een dood volk bezoekt zijn verleden in een museum, maar een levend volk draagt zijn verleden in zich en herschept dit steeds opnieuw.

Levend moet ook dit volk in de delta van Maas, Rijn en Schelde blijven, want deze ‘Nedere Landen’, kunstmatig gescheiden ten gevolge rampzalige godsdiensttwisten en de Spaanse knoet over onze gewesten, moeten nog een eeuwigheid mee. Wanneer we het hebben over de tijd van de Verenigde Nederlanden, dan orakelen we vaak over de Bourgondische tijd die de Middeleeuwen zal afronden en we monkelen ook graag over onze nog ‘Bourgondische’ levenswandel.

De echte kiemvorming werd echter niet gesmeed door Bourgondische hertogen, maar door een Vlaamse staatsman van formaat en uit het volk ontsproten. De onvolprezen ‘ruwaard’ Jacob van Artevelde was er niet alleen in geslaagd om de Vlaamse Leden Brugge, Gent en Ieper te verenigen in een Driestedenbond met politieke en sociale vernieuwingen, hij zette tevens een neus naar de Franse koning-leenheer en sloot een pact met Engeland.

Maar er is nog meer; op 3 december 1339 wordt onder impuls van de wijze man van Gent een charter ondertekend dat de militaire en economische unie tussen het Graafschap Vlaanderen en het Hertogdom Brabant bezegelt. Later sluiten het Prinsbisdom Luik en de graafschappen Holland, Zeeland en Friesland er zich bij aan. Hiermee wordt de grondslag voor de Nederlandse staatkundige éénmaking gelegd.

Met deze rechtzetting, reeds door schrijfcollega Wido Bourel in de sociale media verkondigd, kunnen we nu verder. Graag wens ik u even mee te voeren naar de statige Rubens-zaal van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten van Antwerpen, en dit in de tijd voor de langdurige restauratie, meer bepaald een sfeerbeeld van 17 januari 1995.

Op die dag werden met veel luister en vertoon belangrijke verdragen gesloten tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Vlaamse Gemeenschap. De inkt van de krantenkoppen drukte: ‘Een historische dag voor de Lage Landen bij de Noordzee’, en verder: ’Noord en Zuid op de bres voor gemeenschappelijk erfgoed’.

En inderdaad, de regeringsleiders Kok en Van den Brande wonden er geen doekjes om. De Nederlandse minister-president omschreef de Lage Landen als ‘één groot gebied waarbinnen geen grens tussen Nederland en Vlaanderen te bekennen is’. Zijn Vlaamse ambtscollega Luc Van den Brande onderlijnde dit nog scherper door te stellen:

’Nederland en Vlaanderen zullen in een groter en sterker wordend Europa hun strategische belangen meer en meer gezamenlijk moeten behartigen, alsof zij één land waren’.

De lezenswaardige toespraak van Van den Brande besloot op indringende wijze:

’De samenwerking in de Lage Landen is niet alleen een overheidszaak, maar een uitdaging en een opdracht voor alle Nederlanders en Vlamingen. Vandaag kan de eerste dag worden van een nieuwe jaartelling tussen de beide landen’.

Met dergelijke meeslepende taal op zo’n officiële plechtigheden kan men best omzichtig omspringen, zeker als die woorden uit de mond van partijpolitici uit traditionele machtspartijen komen, heerschappen die als ‘het er op aankomt’ steeds op de tonen van de partij-karwats moeten dansen. Toch maak ik de bedenking dat dergelijke officiële culturele verdragen met gespierde taal er nooit zouden gekomen zijn zonder de voorafgaande inspanningen van generaties Nederlandse voortrekkers. Men kan er niet naast kijken dat er die dag van overheidswege belangrijk zaad is gestrooid. Of dit zaad in een vruchtbare bodem en ideale teelaarde is terecht gekomen, lijkt mij eerder twijfelachtig. Papier hebben we genoeg, maar daadkracht is een veel zeldzamer fenomeen.

Zeldzaam, maar toch niet totaal afwezig. Zo is het de grote verdienste van moedige personen uit het nog orangistische Gent om de ‘goede koning’ Willem I der Nederlanden letterlijk zijn rechtmatige plaats in het stedelijk landschap te verlenen. Het was geen verdienste van de Vlaamse minister-president Geert Bourgeois om ondanks het belichten ‘van ook goede daden van de koning’ te benadrukken dat hij zeker géén voorstander is van de Nederlandse integratie.

U zal prof. Evrard herkennen die dit jaar op de IJzerwake present tekende voor de toespraak

Hoe kunnen we een zweep hanteren tot verwezenlijking van daadwerkelijke Nederlandse integratie? Eerst en vooral hoort m.i. binnen het identiteitsbewuste – zeg maar nationalistische – kamp zelf, de Heel-Nederlandse of Dietse natiegedachte opnieuw uitdrukkelijk te worden gesteld. Er is het stilaan verloren inzicht dat de historische kern van de Vlaamse Beweging uit de Dietse gedachte bestond.

Historisch is daaromtrent geen speld tussen te krijgen, de 19de eeuwse pioniersperiode van de Vlaamse Beweging kan men immers omschrijven als Nederlandse Beweging. Beïnvloed door de Duitse literaire romantiek beklemtoonden een Willems, Snellaert en Van Duyse nog zeer krachtig het Nederlands-zijn van het Dietse Zuiden. Het was de generatie die geestelijk doordrongen was van de hereniging der Nederlanden, het was de tijd van ‘de taal is gans het volk’. Geleidelijk verwaterde binnen de Beweging het Nederlandse samenhorigheids-besef. Er waren diverse oorzaken: de staatkundige verwijdering tussen Noord en Zuid die automatisch vervreemding in de hand werkte, de van meet af aan anti-Nederlandse politiek van de Belgische staat én de op z’n zachtst gezegd matige belangstelling van de ‘Noorderbroeders’ voor de volksgenoten in het Zuiden, inspanningen van bijvoorbeeld een Thorbecke ten spijt. En vergeten we zeker niet het opus magnum van Hendrik Conscience ‘De Leeuw van Vlaanderen’ dat een enorme invloed heeft uitgeoefend op het ontluikende Vlaamse bewustzijn van generaties jongeren.

Lees verder →

Over een postume eerbetuiging aan een onbekende bisschop

Geplaatst op door

De Prins van Oranje kennen we allemaal. Maar de bisschop van Oranje? Neen! Toch heeft die echt bestaan. Hij kon ontsnappen aan de guillotine en kreeg zelfs een monument op kosten van een verdacht sujet. Om uw nieuwsgierigheid te prikkelen citeren we de laatste paragraaf van dit merkwaardig stukje uit onze geschiedenis.

“… Een dienaar van Napoleon die een dienaar Gods laat eren? En welke dienaar dan nog! De hulpprefect in kwestie was de geboren Mechelaar Goswin de Stassart, groot vrijmetselaar voor de Grote Bouwmeester, en fout zodra hij daartoe de kans kreeg. En toch. Laat er dus vreugde zijn over het verloren schaap dat terugkeerde, weliswaar niet voorgoed maar toch voor even.”  

U verneemt meer in: De foute hulpprefect en de bisschop van Oranje (met afbeelding van grafmonument)

In onderstaande video (15″) kan u het monument zien in de rechter bovenhoek van de film, bij het binnengaan aan de linker kant van de kathedraal, een nis met blauw plafond, in een semi-zijbeuk, daaronder een boom en altaar in licht materiaal (marmer?) tegen donkere achtergrond. De laatste bisschop van Orange kreeg zelfs een prominente plaats in de kathedraal in de directe omgeving van het hoofdaltaar.

Wikipedia meldt:

De kathedraal van Orange was tot 1801, de Notre-Dame-de-Nazareth. Het bisdom werd dan toegevoegd aan het aartsbisdom Avignon. Sinds de Franse Revolutie was het bisdom de facto afgeschaft. Met de pauselijke bul Qui Christi Domini erkende paus Pius VII het verdwijnen van het bisdom Orange officieel. De bul vermeldt als aanleiding het concordaat van Napoleon (1801). De reden van afschaffing is volgens de paus te zoeken in een eenvoudige eengemaakte structuur, in de plaats van de versnippering door de talrijke bisdommen in Zuid-Frankrijk: catholicam unitatem in Gallia retinendi.[3]

Sinds 2009 is de titel van bisschop van Orange een eretitel in de Rooms-katholieke kerk.[4]

https://nl.wikipedia.org/wiki/Notre-Dame-de-Nazareth

We maken van de gelegenheid gebruik om De Geheime Nederlanden aan te bevelen.

Herdenking Confucius in Qufu

Geplaatst op door

“Als de rijken vermageren, zijn het de armen die van honger omkomen.”*

“Confucius, oorspronkelijk Meester Kong, is de grondlegger van wat later het confucianisme is gaan heten. Centraal in de leer staat de moraal, zowel tussen mensen als binnen de structuur van de staat. Zijn ideeën over familiaire relaties trekt Confucius door naar de samenleving als geheel. Leiderschap kan volgens hem alleen worden uitgeoefend door medemenselijkheid. Een politiek leider moet volgens Confucius niet preken over deugdzaamheid, hij moet het zelf in de praktijk brengen. Door het goede voorbeeld te geven en de fatsoenlijkste persoon in het land te zijn, zullen zijn onderdanen de vorst gehoorzamen. ‘Regeren door middel van de deugd kan vergeleken worden met de Poolster; hij blijft op zijn plaats en de menigte sterren volgt hem.’

Dat deugden aan te leren zijn, is één van de uitgangspunten van het confucianisme. Ze kunnen doorgegeven worden van vader op zoon en van heerser op onderdanen. Onderling respect en het in ere houden van traditionele omgangsvormen en rituelen staan hierbij centraal. De leer van Confucius heeft voornamelijk een praktische inslag: de opgave voor ieder individu is om in het hier en nu een goed mens te worden. Met metafysische vraagstukken houdt Confucius zich dan ook niet graag bezig… ” Lees verder…

Elk jaar wordt China’s wijze man en filosoof Confucius met een grootse viering herdacht in zijn thuisstad Qufu. De herdenking van dit jaar zal morgen wereldwijd “live” worden uitgezonden. Wie wil kan dus thuis aan zijn pc erbij aanwezig zijn.

Of het misschien beter te laten. Je weet tenslotte niet met zekerheid in hoever een YT-tube aansluiting met een Chinees cultureel gebeuren kan besmet zijn met een virus (… euh, neen, we bedoelen niet een covid-19-afstammeling…) die je pc omvormt tot een Chinese cameraverbinding in je westers huishouden. Ter herinnering: de Confucius Instituten worden ervan verdacht deze te misbruiken voor het hersenspoelen van westerse illusionisten die vervolgens kunnen misbruikt worden voor spionage-opdrachten. O.a. Zweden heeft reeds alle contact verbroken. En Nederland… kijk zelf even:

*Hou rekening met de huidige samenleving. Als de rijken vermageren, dan hebben ze een maagband, vetopslorping, plastische chirurgie ondergaan, onder begeleiding van een persoonlijke gezondheidsgoeroe…

Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

In de eerste kerkvergadering  te Jeruzalem, in het midden van de eerste  eeuw, beslisten de apostelen dat heidenen die in Jezus willen geloven, niet eerst jood moeten worden maar hun eigenheid mogen bewaren (Handelingen 15). Allen kunnen immers gered worden, niet door de wet van Mozes maar door het geloof in Jezus Christus.

Deze kerkvergadering kwam er naar aanleiding van de steeds groter wordende groep Grieken, heidenen, in Antiochië in Syrië (nu Antakia in Turkije),  waar sommige al te ijverige joden verlangden dat iedereen eerst jood zou worden. Na de duidelijke stellingname van de apostelen ontstond er een explosie van geloof in Jezus onder de heidenvolken, die in feite wereldwijd steeds verder is gegaan. Hierna zal echter de “Kerk” praktisch uitsluitend bestaan uit heidengelovigen, waarin de “kerk van de joden”  afwezig is.  Bovendien zullen joden gedurende eeuwen hun joods geloof uitdrukkelijk moeten opgeven indien ze bij de kerk van de heidengelovigen willen komen.

Pas in de jaren ’90 van vorige eeuw begon het door te dringen dat zulks wel bijzonder onlogisch is. Dan ontstaat de wereldbeweging van wederzijdse verzoening: Toward Jerusalem Council II, tjcii, op weg naar het tweede concilie van Jeruzalem. Het is een voorbereiding op het ogenblik dat een concilie, door Gods Geest geleid, eens in omgekeerde zin de joden die oprecht in Jezus willen geloven, welkom zal heten zonder hen  te verplichten hun joodse gebruiken, waaraan ook Jezus steeds trouw geweest is, af te zweren.

De verzoeningsbeweging tjcii achten we van zeer groot belang om alle volken in eenzelfde eenheid in verscheidenheid te aanvaarden in Christus. Toch menen we dat we op onze hoede moeten zijn voor twee gevaren. Vooreerst een overdreven drang om terug te keren naar “de joodse wortels” waarbij hetgeen Gods Geest daarna op creatieve wijze gegeven heeft, afgewezen wordt. Concreet bedoelen we de inbreng van de Griekse filosofie en cultuur. Terecht kreeg de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament door joodse geleerden (250-100 vóór Christus!) een groot gezag en werd medebepalend voor de kerkelijke leer. De Katholieke Kerk heeft ook in het begin, onder leiding van de heilige Geest, een bijzonder originele keuze gemaakt door de goddelijke openbaring samen te brengen met de Griekse filosofie en het zoeken naar waarheid. Het was een samenbrengen van geloof en rede. Een streven om de Griekse inbreng kritiekloos te vervangen door een zogenaamde terugkeer naar de joodse wortels lijkt me daarom  onverantwoord en een afbraak van de ware Kerk, geleid door de creativiteit van de heilige Geest.

Vervolgens is er een waarschuwing vanuit de alles overtreffende universaliteit van Jezus Christus als de Verrezen Heer. Op een bepaalde tijd en plaats is Jezus geboren, nl. in Bethlehem. Hij groeide op in Nazareth, onderrichtte in Galilea en omstreken. In Jeruzalem, op Golgotha werd Hij gekruisigd, is Hij daadwerkelijk gestorven én verrezen.  Als verrezen Heer heeft hij onze orde van ruimte en tijd overstegen. De Verrezen Heer komt bij zijn apostelen binnen terwijl de deuren gesloten zijn. Ons aardse leven  heeft Hij helemaal doorleefd en overstegen  door zijn verrijzenis.  Sindsdien is iedere plaats op aarde een Betlehem, waar deze Verrezen Heer geestelijk geboren kan worden in mensen, iedere plaats op aarde is een Galilea waar Hij zijn Woord kan spreken, iedere plaats op aarde is een Golgotha en Jeruzalem waar Hij in mensen sterft en verrijst.

  • Er is geen enkele reden om te denken dat Hij in ruimte en tijd zal terugkomen om een aards koninkrijk voor een aards volk van Israël te vestigen in een werelds Jeruzalem. Alle gelovigen in Jezus, over de hele wereld, vormen nu het Mystieke Lichaam van Christus. Ieder volk en ieder land op aarde hebben hierin hun eigen roeping en zending maar geen enkel volk of land  kan zich verheffen boven de anderen als zijnde superieur.
  • Er is geen enkele grond om het joodse volk als “godsmoordenaars” te bestempelen, zoals helaas gedurende eeuwen gebeurde, want Christus is gestorven omwille van “onze” zonden.
  • Er is echter ook geen enkele reden om het joodse volk te beschouwen als zijnde verheven boven de anderen, wat in onze tijd maatschappelijk zeer kwalijke gevolgen kan hebben. De heilige Paulus heeft ieder exceptionalisme of superioriteit voor goed afgewezen. Het joodse volk is weliswaar het eerst uitverkoren en het lievelingsvolk van God. Het is geroepen om het geloof in Jezus onder alle volken te verspreiden. In Christus zijn echter ook alle volken uitverkoren en lievelingsvolk van God geworden. Dat is Gods pedagogie die gaat vanuit het  individuele naar het universele. Uiteindelijk zijn allen volkomen gelijk. De farizeeën hebben juist gezien wanneer zij zeggen dat Jezus geen aanzien van personen kent (Cfr. Mattheus 22, 16). Alle gelovigen, in eenheid met hun Hoofd Christus, vormen het Mystieke Lichaam van Christus dat de Kerk is: “Zo vormen wij allen tezamen in Christus één lichaam, en ieder afzonderlijk zijn  wij elkaars ledematen” (Romeinen 12, 5). Het gaat hierbij niet om een louter uiterlijke eenheid waarbij iedereen hetzelfde T-shirt draagt, maar om een diepe innerlijke  eenheid. Dat vraagt Paulus aan de Filippenzen: “Maak mijn vreugde dan volledig door uw eenheid van denken, uw eenheid in de liefde, uw saamhorigheid en eensgezindheid” (Filippenzen 2, 2). Hierdoor zullen allen steeds meer groeien in “de gezindheid” van Jezus Christus zelf, Hij die, God zijnde, voor ons slaaf geworden is en gehoorzaam werd tot de dood op het kruis. In die zin heeft Jezus ook zijn vurigste wens voor ons gelovigen uitgedrukt, vlak voor zijn sterven: “Dat ze allen één mogen zijn, zoals U Vader, in Mij bent en Ik in U, zo moeten zij in Ons zijn, zodat de wereld kan geloven dat U Mij hebt gezonden” (Johannes 17, 21).
Lees verder →

Met een knipoog naar Freddy Van Gaever zaliger

Geplaatst op door

Freddy Van Gaever zou bij onderstaand filmpje zijn onmisbare mosterd gevoegd hebben. Hij was iemand die kon vertellen uit een oneindig lijkende verhalenbundel, die ongezouten zijn mening gaf en die dikwijls op muren botste, wat hem niet belette telkens opnieuw met volle gas er terug tegenaan te gaan. Af en toe wordt er hier naar hem verwezen telkens de uitdrukking “Men zegge het voort” aan bod komt. Onze redactie is hem en zijn bravoure niet vergeten. We pikken lukraak een leesstukje van zijn pen uit ons archief.

Men zegge het voort

https://www.tijd.be/tablet/newspaper/ondernemen/in-memoriam-freddy-van-gaever-1938-2017/9963567.html

Wiedergutmachung bis zur bitteren Neige

Geplaatst op door

In Polen klinkt herhaaldelijk én uni sono – meerderheid en oppositie – de eis voor 1.32 miljard euro “Wiedergutmachung” van Duitsland voor de geleden schade tijdens WO II.

1.320.000.000.000 euro. Zo veel geld wil Polen van Duitsland krijgen 78 jaar na het einde van WO II. Dàt de eis in Duitsland onbespreekbaar is en zal blijven, mag blijken uit volgende feitenverzameling:

  • Augustus 1945, de oorlog is afgelopen, Duitsland heeft verloren en gecapituleerd. Op 2 augustus 1945 wordt het Akkoord van Potsdam ondertekend, waarin vermeld onder de hoofding Schadeloosstellingen door Duitsland: Poolse hersteleisen moeten uit de Duitse herstelbetalingen aan de Sovjetunie vereffend worden. Ergo: Polen heeft niet het recht eigen eisen aan Duitsland te stellen.
  • Augustus 1953: De Poolse regering stelt een officiële verklaring over de herstelbetalingen op. Kort daarvoor heeft Moskou aangekondigd in de toekomst af te zien van herstelbetalingen uit “hun” gedeelte van Duitsland, de DDR.
  • Bijgevolg verklaart de Poolse regering op 23 augustus 1953:

“Met inachtneming van het feit dat Duitsland haar verplichtingen betr. de herstelbetalingen reeds in belangrijke mate nagekomen is en dat de verbetering van de Duitse economische situatie in het belang van de vreedzame ontwikkeling is, heeft de regering van de Volksrepubliek Polen beslist, met ingang van 1 januari 1954 afstand te doen van herstelbetalingen aan Polen om hiermee een verdere bijdrage aan de oplossing van het Duits probleem te leveren.”

  • Achtergrond: in 1953 gaan Moskou en Oost-Berlijn nog uit van mogelijke snelle hereniging der beide staten in Duitsland uit. Een jaar daarvoor had Josef Stalin nog een nota aan de Duitsers gestuurd waarbij hij de hereniging voorstelde…. met als voorwaarde een neutraal Duitsland.* De toenmalige Duitse kanselier van de Bundesrepublik Deutschland (West-Duitsland) weigerde omdat hij het land (West-Duitsland) reeds te vast in het westen verankerd had.
  • In 1970 onderhandelt de eerste sociaal-democratische regering van kanselier Willy Brandt over de zgn. “Ostverträge” met Moskou en Warschau. Tijdens de onderhandelingen bevestigt de Poolse buitenminister Winiewicz officieel de Poolse afstand van Duitse herstelbetalingen. (https://www.bpb.de/kurz-knapp/hintergrund-aktuell/322405/vor-50-jahren-unterzeichnung-des-warschauer-vertrags/)
  • Het Verdrag van Warschau belandt bij het Duitse Grondwettelijk Hof. Het gaat om de grens met Polen, om eigendomsaanspraken van de verdreven Duitsers, die wegens de Poolse grensverschuiving naar het westen have en goed verloren hebben. De rechters van het Grondwettelijk Hof in Karlsruhe moeten ook over de herstelbetalingen een oordeel vellen. Er is geen enkele twijfel: in hun vonnis staat duidelijk dat door de ondertekening van het Verdrag van Warschau de Poolse hersteleisen opgeheven werden.
  • In 1990 zijn er de twee-plus-vier-onderhandelingen: BRD en DDR onderhandelen met de geallieerden over de status van Duitsland met de Amerikanen, met de Russen, de Fransen en de Britten. De Poolse regering is officieel niet aanwezig, maar wordt officieus op de hoogte gehouden.

In het twee-plus-vier-verdrag, die ten slotte de soevereiniteit van heel Duitsland vastlegt, worden herstelbetalingen niet vermeld. In parallel lopende gesprekken heeft Polen op geen enkel ogenblik hersteleisen gesteld. Ergo: vanuit internationaal volkerenrecht werd er een streep onder getrokken.

  • 1991: het Duits-Poolse vriendschapsverdrag. Na de Duitse hereniging werden de relaties tussen Polen en heel Duitsland vanuit een nieuwe basis heropgebouwd: de toenmalige oost-west-tegenstanders werden politieke partners. Daarom: ook in dit vriendschapsverdrag geen enkele melding van herstelbetalingen.

Kortom: Polen heeft geen enkele aanspraak op herstelbetalingen uit Duitsland omdat het zelf, meermaals, hiervan afstand genomen heeft en omdat het – via de Sovjetunie – reeds betaald werd.

Tot zover de geschiedkundige invulling van de Poolse geëiste “Wiedergutmachung”.

De Polen zien het enigszins anders: sinds 2018 wordt het thema regelmatig boven gehaald, o.a. door de voorzitter van de regeringspartij, Jaroslaw Kaczynski, die stelt dat zijn land nooit afstand genomen heeft van herstelbetalingen uit Duitsland.

Op 1 september werd een turf met Poolse verliezen bekend gemaakt door “experten” van de Republiek Polen, goed voor een totaal van 6.220.609.000.000 Zloty (of iets in de buurt van 1.3 à 1.5 miljard dollar, afhankelijk van de wisselkoers). Dat de Duitse regering blijft herhalen dat Polen niet één, niet twee, maar verschillende keren in officiële verdragen afstand gedaan heeft van hersteleisen, wordt door de Poolse regering ontkend: zij zouden immers onder druk van de USSR gestaan hebben en bovendien de toenmalige Volksrepubliek Polen was immers geen soevereine staat.

Kanselier Scholz kon er niet mee lachen; integendeel. Een groot gedeelte van Pruisen werd Pools grondgebied… De Oder-Neisse grens werd vastgelegd. Ca. 14 miljoen Duitsers werden uit hun heimat verdreven. Rusland eiste Oost-Polen op. Die bevolking moest verkassen naar het voormalige Oost-Pruisen, Pommeren, Kurmark en Silezië, waaruit de oorspronkelijk Duitse bevolking naar het westen verdreven werd.

https://www.tagesschau.de/inland/scholz-reparationsforderungen-101.html

https://www.focus.de/finanzen/news/eine-analyse-von-ulrich-reitz-polens-billionen-forderung-ist-unsinn-und-hilft-nur-putin_id_139349755.html

https://www.planet-wissen.de/geschichte/deutsche_geschichte/flucht_und_vertreibung/pwiepolnischewestverschiebung100.html

*… ter vergelijking: een neutraal Oekraïne

Niet alleen Polen wil geld zien; ook Griekenland en Italië (dat voor de rechtbank in het stof moest bijten) Meer info over betalingen en eisen bij: https://www.stuttgarter-nachrichten.de/inhalt.reparationszahlungen-muss-deutschland-heute-noch-reparationen-leisten.

https://www.domradio.de/artikel/bruecke-die-zukunft-vor-70-jahren-wurden-wiedergutmachungszahlungen-israel-angekuendigt