Resolutie 181 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van 29 november 1947, beter bekend als Resolutie 181 of het VN-verdelingsplan behandelde het toekomstig bestuur van het Mandaatgebied Palestina. Hierbij werd aan Groot-Brittannië als de uitvoerder van het Mandaat en aan alle lidstaten van de VN de aanbeveling gedaan[1] dat, na beëindiging van het Britse mandaat over Palestina, dit land verdeeld zou worden in een onafhankelijke Joodse en een onafhankelijke Arabische staat, volgens het opgestelde Verdelingsplan. Beide staten zouden een economische unie vormen. Dit is de VN-resolutie waar de staat Israël formeel zijn stichting op 14 mei 1948 op baseerde, alhoewel het in werkelijkheid een aanzienlijk groter deel dan het toegekende gebied bezette en tot op de dag van vandaag geen officiële grenzen accepteert.
Deze inleiding van een uitgebreide tekst vindt u op Wikipedia, samen met een kaart. Wat ervan terecht gekomen is, weet u inmiddels wel. We nemen u even mee in het verleden:
Hoe het tot de huidige situatie gekomen is, verneemt u in bijgaande video:
Op de tijdlijn ziet u bij 12’40” hoe de Palestijnen van jaar tot jaar minder plaats kregen in Israël
We blikken terug naar 28 november 1813, toen Utrecht bevrijd werd door Russische troepen – de eersten die Utrecht bereikten waren Kozakken.
Geïnteresseerd? Onderstaand artikel, met illustraties, kunnen wij ten zeerste aanbevelen:
Kozakkendag in Utrecht
100 jaar lang vierde Utrecht haar vrijheid op 28 november. Op die dag in 1813 werd Utrecht namelijk bevrijd, van de Fransen, en door de Russen!
Eerder al, op 18 en 19 oktober leed Napoleon een verpletterende nederlaag bij Leipzig. Dat was het begin van het einde voor de keizer. Hij werd achtervolgd door Russische en Pruisische troepen. Op 28 november 1813 kwam er een einde aan de Franse overheersing van stad Utrecht sinds 1795. In alle vroegte maakten de Franse troepen de aftocht door de Tolsteegpoort. De Fransen namen gijzelaars mee naar Parijs die na enkele maanden werden vrijgelaten. Enkele uren later na de aftocht van de Fransen arriveerden drie Kozakken van het Russische leger als eersten bij de stad. Meer…
Nergens heb ik tot nu toe aangetroffen waarom Jan Berchmans niet op zijn sterfdag, 13 augustus, wordt vereerd. Wellicht omdat deze dag te dicht viel voor Maria ten Hemel-opneming, de 15e, zodat er voor de Sociëteit teveel hoge feestdagen te dicht op elkaar zouden volgen? Of was het omdat de 13e augustus altijd in de grote vakantie valt, zodat je deze jeugdheilige niet op school kon vieren?
En waarom dan gekozen voor de 26ste november? Ook daar vind ik nergens een verklaring voor. Het is niet zijn geboortedag; dat was 13 maart. Ook niet de dag van zijn intrede bij de jezuïeten: dat was 24 september. Ook niet de dag dat hij naar Rome vertrok of er aankwam: resp. 24 oktober en 31 december. Ook niet de dag van zijn zalig- of heiligverklaring: resp. 28 mei en 5 januari. De enige reden die in aanmerking lijkt te komen is het feit dat de brief waarin besloten wordt tot zijn heiligverklaring gedagtekend staat op 27 november 1887. (Schoeters, allerlaatste hoofdstuk). Waarom staat zijn feest dan niet op 27 november? Als ik het goed heb, stond in die tijd daar al de gedachtenis van de Zalige Leonardus Kimura, Japanse jezuïetenmartelaar, op de huidige kalender toegevoegd aan de martelaren op 4 februari. Heeft men daarom de vooravond van de publicatie van de pauselijke brief tot heilig-verklaring gekozen? Het enige dat we voorlopig kunnen constateren: het hangt van veronderstellingen aan elkaar.
Meer info over onze Vlaamse heilige, wiens naam aan talrijke scholen gegeven werd, vindt u bij:
Gespeurd en gevonden in het“Groot geïllustreerd Keukenmeiden Zangboek”van Jaap van de Merwe, geïnspireerd door de Amerikaanse vakbondsman van Zweedse afkomst, Joe Hill, die het leende van Beth Slater Witson (tekst) en Leo Friedman (muziek), uitgegeven in 1909 door Will Rossiter, die alle rechten kocht maar de auteurs nooit betaalde. Judy Garland zong de Engelse versie “Meet me tonight in dreamland” in de film “In the good old summertime”.
Jaap van de Merwe vertaalde het lied naar het Nederlands.
‘r Was eens een meid, één brok aardigheid, die werkte in stoomwasserijen. ’t Loontje ging heen aan eten alleen, en haar bed was een park, of de keien… Een hoeremadam ontdekte haar daar, die lispelde lokkend vals tot haar:
Refrein:
Kom jij eens hier, lief wijfje! Wat doe jij in de kou?
Met zo’n verleid’lijk lijfje is dat toch niks voor jou?
Als ik eens mooie kleren en opschik voor jou zocht?
J’leeft aangenaam lekker warm achter ’t raam!
Bij mij is jouw kostje gekocht!
Die zelfde meid, gekneusd door de tijd, sloft eenzaam en oud voor haar jaren moe langs de kâ, een paar jaar daarna, somtijds blijft zij in’t water staan staren. En piekert zij dan: “Waar slaap ik vannacht?”, dan klotst het daar onheilspellend zacht:
Dagelijks gaan zo meisjes eraan! Zo was het en zo is’t gebleven. Wie is de schuld? Dat is gauw onthuld: al die bazen die hongerloon geven! Want wat moet een meid die in armoe mokt als schijnbaar haar plots de weelde lokt…
Ingesloten reportage geeft een beeld van de inzet der al dan niet vrijwillige, verplichte of betaalde soldaten in een vreemd leger, in dit geval bij de Duitse Wehrmacht.
Dat de Duitse Wehrmacht in WO II ook vrijwilligers lokte uit andere landen is algemeen bekend. Dat ze uit minstens 42 andere landen afkomstig waren zal u wellicht toch nog kunnen verbazen. Zelfs uit het verre Indië.
Al in januari 1942 bevond zich in de vrijwilligersafdeling van de militaire school der divisie “Brandenburg”, in het Regenwurmlager te Meseritz (het huidige Miedzyrzecz, Polen) al een compagnie Indische vrijwilligers die men als de basis van het door Subjas Chandra Bose opgerichte “Legion Freies Indien” kan beschouwen. Toen er het aantal vrijwilligers toenam ontstond op 14 april 1943 het Legioen van het Indische Infanterieregiment 950 (IR 950) en uiteindelijk in augustus 1944 dan het Indische Vrijwilligers Legion der Waffen SS. De Indische legionairs onderscheidden zich in talrijke gebieden van de andere buitenlandse contingenten die in WO II aansloten bij de Duitse Wehrmacht.
Foto met o.a. Indische vrijwilligers op tijdlijn 0’13”
950ste Infanterie-Regiment (Ind.) – kort IR 950. Het regiment was onder de naam “Indische Legion” bekend; werd echter pas ingezet in 16.4.43 in Frankenberg bij Chemnitz. Men geloofde toen nog in de eindzege en hoopte dat men in Azië tegen de Britten actief kon worden. Het regiment werd op 25.5.43 ondergebracht bij de 16de Feld-Division (L) in Beverlo, vanaf 31.8.1943 bij de 344ste Infanterie-Division in Bordeaux en vanaf 8.1.1944 bij de 159ste Reserve-Division.
Het Indische Legion „Azad Hind“ (werd ook Bajadere genoemd) werd gevormd uit vrijwilligers-oorlogsgevangenen in Afrika en uit kampen in Duitsland. Hun strijd had als exclusief doel de vrijheid van Indië en bijgevolg tegen G.B. Het legioen bestond uit 2/3 moslims en 1/3 hindoe’s en sikhs. Hun inzet is omstreden. O.a. bij veiligheidsopdrachten aan de Atlantikwall en had slechts een geringe betekenis als vechtende eenheid. Hun eed van trouw gold zowel Hitler als ook de Indische nationalitische leider Subhash Chandra Bose.
Daar de uitbreiding van het legioen in Frankenberg ongeschikt was, werden ze in 1942 voorlopig op de oefenplaats Königsbrück nabij Dresden ondergebracht. Waarschijnlijk verbleef slechts een minderheid der 3500 inzetbare Indische soldaten in het Regenwurmlager.
In onderstaande video zal u vernemen dat de Indiërs het niet zo nauw namen met de Duitse “Ordnung muss sein”. De discipline viel hen blijkbaar niet mee. Initieel had de Duitse Wehrmacht begrip voor de andere zeden, maar uiteindelijk moesten ze mee in de pas lopen, zoals Duitsers en vrijwilligers uit andere landen.
Op 16 november 1951 – vandaag 71 jaar geleden – raakten in de Friese hoofdstad Leeuwarden demonstranten, nieuwsgierigen en journalisten aan het gerechtsgebouw slaags met de politie, die de wapenstok en zelfs het waterkanon inzette om hen met geweld uiteen te drijven. De aanleiding voor deze ‘Kneppelfreed’ of ‘knuppelvrijdag’ was het proces tegen de Friese dichter en journalist Fedde Schurer die in op die dag terecht moest staan omdat hij in een artikel de Leeuwarder kantonrechter had gehekeld omdat deze geweigerd had iemand in het Fries te laten pleiten.
… Een zgz. aanval door Polen op Duits grondgebied. Een nep-aanval om de boel op gang te trekken met Duitse soldaten in Poolse uniformen, om de Duitse verontwaardiging te voeden, de oorlogsfluisteraars een reden te geven om de oorlog te verklaren.
Daar moesten wij gisteravond onmiddellijk aan denken toen wij vernamen dat er een Russische raketaanval gebeurd was op Pools grondgebied.
Onwaarschijnlijk, dachten wij. Oekraïne én Polen willen al veel langer dat de NAVO actief betrokken geraakt bij de Oekraïne-Rusland oorlog. Dus ja, waarom dan niet een duwtje geven? Ook al kost dat twee mensenlevens. Het zijn tenslotte maar boeren… En ja, we hadden toch wel een bang hartje dat er iemand – na de Nord Stream en Krimbrugprovocatie, een versnelling hoger had geschakeld, zoals in Syrië het geval was. Daar moest een netjes midden in een bed gelegde gifgasraket bewijzen dat deze door een niet beschadigd dak gevallen was. Tenslotte lijden niet alleen de VSA maar ook de EU-bondgenoten aan Oekraïne-moeheid. De militaire voorraden slinken, de staatskassa’s hebben de bodem bereikt, de bevolking begint te protesteren tegen de energie- en voedselprijzen. En dan moet er opnieuw een lont in het kruitvat aangestoken worden.
Vanmorgen was de teneur bij de wereldleiders en de media al een pak gematigder. Een Russische raket? Van Russische makelij, maar – hoogstwaarschijnlijk – niet door Rusland afgevuurd. Dixit Biden. Rusland heeft er niets mee te maken. Dixit Erdogan. En hij zegde dat de bewuste raket zelfs niet van Russische makelij was. Het Russische defensieminister stelde dat het beeldmateriaal van de impact bewijst dat geen Russische wapens erbij betrokken kunnen zijn.
Er werd sinds het begin van het conflict al veel gelogen: zowel over oorzaken als gevolgen. Zowel over slachtoffers als over heldenmoed. Zowel over haat als liefde. Zowel over verlies als winst. Zowel over feiten als intenties. Zowel over oorlogsmisdaden als represailles.
Hangt af van de invalshoek. Als Rusland de Krim terughaalt – na een volksreferendum met een grote meerderheid pro hereniging met Rusland – dan spreekt men van een bezetting. Als de VSA Hawaï een plaats onder de VSA-sterrenhemel opdrongen, dan maalde daar niemand om. Nochtans lag en ligt Hawaï zelfs niet in de buurt: de afstand tussen Washington en Hawaï bedraagt ca. 7680 km! Idem dito het politiek begrip/gedogen voor Israël dat dag na dag haar grenzen verlegt. Idem dito voor Turkije of Marokko.
Indië is het beu dat ze altijd gevraagd worden aan welke kant ze nu eigenlijk staan:
“Wij staan aan de kant van vrede en we blijven daarbij. Wij staan aan de kant dat het VN Charter respecteert en de oprichtingsprincipes. Wij staan aan de kant die pleit voor dialoog en diplomatie als de énige mogelijkheid voor een oplossing. Wij staan aan de kant van degenen die moeten krabben om rond te komen terwijl zij staan te kijken naar de stijgende kosten van voeding, energie en meststoffen.”
… waar verdriet en waardigheid elkaar de hand geven, koppen de media
The Royal British Legion is at the heart of a national network that supports our Armed Forces community.
We’re here through thick and thin – ensuring their unique contribution is never forgotten. We’ve been here since 1921 and we’ll be here as long as they need us.
We are the country’s largest Armed Forces charity, with 180,000 members, 110,000 volunteers and a network of partners and charities; helping us give support wherever and whenever it’s needed.
Jaarlijks herdenken de Britten hun gevallen soldaten. En zij doen dat in stijl met een grandeur waarop we jaloers kunnen zijn. Heeft u zaterdag mee gekeken op BBC? Er was o.a. een gastoptreden van Andrea Bocelli, zijn zoon Matteo en dochter Virginia.
Als we schrijven “de Britten”, dan betekent dat alle gewesten die verenigd zijn onder de Union Jack. En de monarchie. En met elk jaar een speciaal optreden van een niet-Engelsman; dit jaar was het de Welsh zanger-acteur Luke Evans. Kortom: deze prachtige gebeurtenis wil de lijm zijn tussen Engeland, Schotland, Wales, Noord-Ierland en het koningshuis.
