Categorie archieven: geschiedenis

Terugblik: de verwoesting van Dresden

Geplaatst op door

Van de 13de tot de 15de februari 1945 werd Dresden met de grond gelijkt gemaakt door Britse en Amerikaanse bombardementen. Meer dan 3900 ton bommen troffen de stad. En op 17 april werden nog eens 3000 ton gegooid.

Bombardement op Dresden

Het bombardement, waaraan meer dan 1.300 Britse en Amerikaanse vliegtuigen deelnamen, ging van start op 13 februari om 10 uur ’s avonds. Binnen drie uur werd voor meer dan 3.900 ton aan brisantbommen en brandbommen boven Dresden afgeworpen. Het zwaartepunt van de aanval lag op 14 februari, even na middernacht. Het bombardement op Dresden werd uitgevoerd in verschillende fases, wat resulteerde in een grote vuurstorm in het centrum van de stad. 

Het plan om een vuurstorm te veroorzaken, lukte. De eerste aanvalsgolf veroorzaakte al veel branden, maar toen even na middernacht honderden Britse bommenwerpers 2600 ton bommen boven de stad loslieten veranderde de stad in een vuurzee. Die tweede aanvalsgolf trof veel gebieden waar veel mensen na het eerste bombardement naartoe waren gevlucht. De tactiek van de RAF was er op gericht zoveel mogelijk branden te veroorzaken. De eerste vliegtuigen wierpen bommen af die nog in de lucht ontploften en een grote schokgolf veroorzaakten. Daarmee werden de dakpannen van de daken geblazen, zodat de houten constructie eronder bloot kwam te liggen. Daarna kwamen vliegtuigen die brandbommen afwierpen, waarvan het vuur op de nu onbeschermde houten zolderingen van gebouwen terechtkwam. Zodoende ontstond een vuurstorm die niet meer te blussen was. De brand woedde zo hevig dat de lichtkogels die de bommenwerpers gebruikten om doelwitten aan te geven, vanuit de lucht niet meer zichtbaar waren. De vliegtuigen die deze lichtkogels afwierpen, de pathfinders, besloten daarom om hun lichtkogels aan de zijkanten van het brandende gebied te laten vallen. Doordat volgende bommenwerpers die lichtkogels volgden, werd het gebied waarin de bommen vielen enorm uitgebreid.

Lees meer: https://isgeschiedenis.nl/nieuws/bombardement-op-dresden

Historici berichten over ca. 275.000 slachtoffers (Rode Kruis), andere bronnen vermelden “slechts” 135.000 doden. Actuele info vindt u hier: https://www.dresden-gedenken.info/allgemein/dresden-1945-daten-fakten-opfer/. Volgens linkse geschiedenisvertellers ging het niet om de “juiste” doden. Het waren nl. slechte Duitsers… Ze verraadden en verraden hun volk door in 2022 te stellen dat “De bommen nodig waren” om het nationaal-socialisme te verdrijven. De doden zouden nl. geen slachtoffers zijn maar wel “daders”. Derhalve is het volgens hen fout als gemeenschap de Dresdener doden te betreuren. En daarom beschadigden ze het beeld “Trauerndes Mädchen im Tränenmeer” (Treurend meisje in een tranenzee) op de Dresdener Heidebegraafplaats.

Het beeld van de Poolse kunstenares Malgorzata Chodakowska, dat 60.000 euro gekost had, werd in 2010 n.a.v. de 65ste herdenking van de luchtaanvallen op Dresden ingewijd. Het werd aan de stad geschonken door Helga Petzold, die als 9-jarig meisje het bombardement van 13 februari 1945 beleefde.

Het 1.40 m hoge beeld werd op een zwarte granietblok bevestigd in hetwelk zich een met water gevulde uitholling bevindt. Dit moet een tranenzee voorstellen als teken van rouw voor de talrijke doden veroorzaakt door de brand-bombardementen.

En dàt stoorde de linksextreme daders, die het beeld van de sokkel rukten en afbraken. Om hun linksradicale webstek Indymedia verklaarden ze dat het Treurende Meisje een “geschiedenisherschrijvend monument” is dat ze “professioneel verwijderd” hadden.

Een groot aantal Duitse media verzwegen deze schanddaad, hoewel de brandbommen op Dresden als de grootste misdaad op vluchtelingen op het Duitse grondgebied geldt. Inderdaad: ca. 100.000 mensen in Dresden waren vluchtelingen. Geen exotische zoals nu in heel West-Europa het geval is, maar Duitsers die door de Russen uit het oosten verdreven en in Dresden een onderkomen zochten of op doorreis verbleven. Dresden was immers een treinknooppunt waardoor talrijke verdrevenen met de trein in Dresden beland waren in afwachting van een aansluiting verder naar het westen.

De vernieling van het treurende meisjesbeeld zou nog gevolgd worden door het verwijderen van een plakkaat ter herinnering aan de slachtoffers van de bombardementen op de Dresdener Altmarkt. Naar verluidt zou het stadsbestuur o.l.v. burgemeester Dirk Hilbert (FDP) verantwoordelijk zijn voor het ontkennen van het Duitse leed.

Hij leerde zijn volk lezen.

Geplaatst op door

Hendrik Conscience

Van Belgicist, die deelnam aan de Belgische revolte van 1830 tot auteur van ‘De Leeuw van Vlaanderen’. en ‘De Kerels van Vlaanderen’.

Komende zaterdag 15 februari brengen we een bezoek aan het Bormshuis waar een interessante tentoonstelling loopt over H. Conscience.

Welkom door Lieve Van Onckelen – Het leven van H. Concience door Luc Vermeulen.

Samenkomst te 14u ingang Bormshuis Volksstraat 30 Antwerpen.

Na het bezoek aan het Bormshuis brengen gaan we onze dorst lessen in een gezellig Antwerps café. Tot zaterdag!

Luc Vermeulen

Hendrik Conscience, Strijder voor Vlaamse taal en cultuur          Antwerpen, 3 december 1812 - Elsene, 10 september 1883
Hij leerde zijn volk lezen. Dat is de meest gehoorde uitspraak over Hendrik Conscience. Die moet natuurlijk niet letterlijk genomen worden. Conscience was geen leraar, maar een schrijver die zich bewoog in de artistieke milieus van zijn tijd. Het volk dat hij zou hebben leren lezen is het Vlaamse. Het werk van Conscience had op dat volk inderdaad bijzonder veel invloed.  Lees verder...

Er was geen wondertje op overschot

Geplaatst op door

Bij het struinen door facebook, werden we door Jürgen Ceder aan Marie-Rose Morel herinnerd. Eergisteren – 14 jaar geleden – overleed ‘Roos’ op 38-jarige leeftijd. We willen hier geen polemiek starten. Roos was noch een heilige, noch een gewiekste heks. Ze was zeer gedreven en zat soms zichzelf in de weg. Haar ergste vijand bleek niet in de politiek te schuilen maar wel in haar ziekte, kanker, die te laat ontdekt en behandeld werd. Haar zonen, haar “prinsjes” zijn intussen grote jongens, jonge mannen geworden, haar beide echtgenoten hertrouwd. Tja. Behalve de dood is niets voor eeuwig.

Kijk even mee naar dit laatste filmfragment. Als U haar gekend hebt kunt U misschien een kaarsje voor haar laten branden.

https://www.inmemoriam.be/nl/2011-02-08/marie-rose-morel

Even stilstaan bij deze “Kronkel”

Geplaatst op door

Simon Johannes Carmiggelt (Den Haag, 7 oktober 1913 – Amsterdam, 30 november 1987) was een Nederlands journalist, columnist, schrijver en dichter. Onder het pseudoniem Kronkel publiceerde hij bijna veertig jaar vrijwel dagelijks een cursiefje in dagblad Het Parool, waarin hij gewone zaken op verrassende wijze omschreef, met oog voor humor in het verschil tussen ideaal en werkelijkheid. In de loop der jaren werd de schrijfstijl soberder en de humor treuriger. De selectie in jaarlijkse bundels en zijn voordrachten voor de televisie leverden hem een grote populariteit op. Meer…

Donald Trump, de leerlingtovenaar van Bill Clinton?

Geplaatst op door

Trump ontslaat overheidsmedewerkers, maar hij leerde van de meester: Bill Clinton en de geboorte van de Deep State.

Nu president Donald Trump plannen aankondigt om de federale overheid te herstructureren en linkse activistische bureaucraten te ontslaan, heeft links verontwaardigd gereageerd. Velen beweerden dat dergelijke ontslagen een ongekende aanval op de ambtenarij zijn. De geschiedenis vertelt echter een ander verhaal. Het blauwdruk voor massaontslagen in de federale overheid is niet opgesteld door Trump, maar door president Bill Clinton.

De creatie van Bill Clintons Deep State:

Voor de volledigheid: president Bill Clinton ondernam drastische maatregelen toen hij president werd, waarbij hij alle federale benoemden en degenen die rechtstreeks aan hen rapporteerden, ontsloeg en optrad tot drie niveaus diep in de managementhiërargie. Dit omvatte managers op hoog, midden en lager niveau. Dergelijke ingrijpende ontslagen waren ongekend in de moderne geschiedenis.

De opgegeven reden voor deze acties was om de overheid te hervormen en efficiënter te maken. Onder het mom van het “Reinventing Government Initiative” uit 1993 bevestigde Clinton het ontslag van 377.000 federale werknemers. In onderstaande video wordt Clinton omwille van zijn beslissing bewierookt. Echter…

Dit initiatief, onder de leiding van de toenmalige vicepresident Al Gore, werd gelanceerd als een poging om de bureaucratische rompslomp te verminderen. Clinton maakte bekend dat zijn regering de overheidsloonlijst had teruggebracht van 2,15 miljoen werknemers naar 1,79 miljoen aan het einde van zijn regeringstermijn (U.S. Office of Personnel Management). Hoewel hij beweerde de omvang van de overheid te verkleinen, breidde hij deze in werkelijkheid drastisch uit.

In plaats van het bereik van de overheid daadwerkelijk te verkleinen, verdrievoudigde Clinton de omvang ervan door miljoenen banen naar overheidscontractanten (m.a.w. contracten met onderaannemers die jobs aanboden) te verplaatsen. Dit manoeuvre stelde zijn regering in staat de ware uitbreiding van de overheid binnen de bureaucratie te verbergen. De federale beroepsbevolking groeide onder zijn regering effectief van 2,15 miljoen naar een verbluffende 9,1 miljoen (Project On Government Oversight), allemaal ingehuurd door liberale (lees: linkse) activistische managers.

Deze herstructurering was de basis voor wat de huidige”deep state”: een niet-gekozen bureaucratische klasse met een aanzienlijke invloed op overheidsactiviteiten, vaak in oppositie tegen gekozen leiders die zich verzetten tegen de status quo. Dezelfden die Trump nu probeert te confronteren, waren het resultaat van Clintons drastische hervorming van de federale beroepsbevolking.

Het precedent voor Trumps acties:

De Democraten kaderen Trumps pogingen om overheidsmedewerkers te ontslaan als radicaal en gevaarlijk. Toch heeft Clinton, een Democraat, het precedent geschapen voor dergelijke ontslagen. Het belangrijkste verschil is dat terwijl Clintons acties gericht waren op het consolideren van macht binnen een linkse bureaucratie, Trumps inspanningen gericht zijn geweest op het verminderen van de greep van die bureaucratie op het bestuur en het teruggeven van de overheid aan het volk.

Trumps strijd tegen de gevestigde federale beroepsbevolking is geen aanval op de democratie – het is een poging om een ​​systeem ongedaan te maken dat zorgvuldig is ontworpen gedurende decennia om conservatief leiderschap te verhinderen . Het idee dat federale werknemers immuun zouden moeten zijn voor verantwoording is een moderne uitvinding, en Clinton zelf liet zien dat massaontslagen gerechtvaardigd konden worden in naam van hervorming.

Nu het debat over federale werkgelegenheid voort raast, is het belangrijk om te onthouden wie als eerste de hakbijl hanteerde. Trump haalt misschien de krantenkoppen door overheidsmedewerkers te ontslaan, maar hij volgt slechts in de voetsporen van de meester: Bill Clinton.

Bron: Reality is Truth

Koester het verleden in het heden opdat het nog een toekomst heeft

Geplaatst op door

Over het Vlaams erfgoed en het doorgeven van vuur.

.”.. Deze legislatuur kijken we waarschijnlijk aan tegen een 600 à 700-tal kerken die met de problematiek van herbestemming te maken krijgen. Er zijn 1.788 officiële cultusplekken, kerken dus, in Vlaanderen. Zonder de kapellen en de abdijen. Ik hoor nergens een visie. Bij de bisschoppen al helemaal niet. Het ene bisdom zegt iets anders dan het andere, om te beginnen. Ze willen enkel nog bezig zijn met het pastorale en de zorg voor het tijdelijke, daar houden ze zich niet mee bezig. Terwijl dat een foute keuze is.”

“Er is iets dat ik niet begrijp. Al die kerken zijn met een bepaald inzicht gebouwd. Waarom moet je ze onttrekken aan de eredienst, als je iets met die kerken voor de gemeenschap wil doen. Waarom?”

Lees: https://custodes.be/peter-de-wilde-agentschap-onroerend-erfgoed-over-het-vlaams-erfgoed/

Jong begonnen…

Geplaatst op door

Tot 1956 was het in Frankrijk heel normaal dat kinderen in de school tijdens de middagpauze een glas wijn te drinken kregen. Wijn gold toen als vast bestanddeel van de dagelijkse voeding en het gebruik ervan gold ook bij kinderen als algemeen aanvaard. Kinderen mochten toen tot een halve liter wijn per dag drinken, dikwijls aangelengd met water.

Pas in 1956 voerde de Franse regering een strengere regel in om het alcoholgebruik in scholen te verbieden.

Terugblik

Geplaatst op door

Uit Wido Bourels dagklapper, door onze redactie aangevuld met documentatie

Op 28 januari 814 overlijdt keizer Karel de Grote (°ca. 747) in Aken.

Hij was als oudste zoon van Pepijn de Korte koning der Franken geworden in 768. Maar moest toen nog de macht delen met zijn broer Carloman. Karel bezat de noordwestelijke gebieden van het Rijk en Carloman de zuidelijke en oostelijke gebieden.

Carloman overleed in december 771 en de macht ging toen over naar Karel als vorst ten koste van de zonen van Carloman. In 800 werd hij gekroond tot keizer van het Heilige Roomse Rijk.

Zijn enige overlevende zoon, Lodewijk de Vrome, zou na zijn overlijden keizer worden.

WB

Terugblik: repressie

Geplaatst op door

Repressie: damnatio memoriae

In september werd in Vlaamse steden en gemeenten de ‘bevrijding’ van 1945 herdacht. Zoals elke oorlog, zie Alexander De Grote, Caesar en Napoleon, was ook deze wreed en meedogenloos, het aantal slachtoffers was enorm en de gevolgen waren verstrekkend.

De financiële machten achter onze ‘bevrijders’ hadden zeker ook economische en strategisch-politieke motieven. Misschien zal ook hierover ooit eens informatie vrijgegeven worden.



Bij ons in Vlaanderen was de bevrijding ook het begin van een ongenadige massale repressie. Hierover wordt nu gezwegen; deze zwarte bladzijde uit onze geschiedenis wordt in de media uit het geheugen gewist: de damnatio memoriae. De eerste vijftig jaar na 1944 was de benadering anders en werd deze periode veel correcter benaderd. Nadien kwamen echter de linkse historici met hun politieke agenda!

In de jaren dertig was er in Vlaamse intellectuele kringen grote belangstelling voor wat gedurende het interbellum in Duitsland gebeurde qua wetenschappelijk onderzoek, muziek, economische heropstanding en werkgelegenheid. Er was begrip voor de Duitse weerstand tegen de door het verdrag van Versailles (vooral door Frankrijk) onbetaalbaar geëiste oorlogsbedragen. Er was toen in Vlaanderen grote commotie over het (geheim?) Frans-Belgisch militair akkoord van 1920 waardoor het Belgisch leger mede onder het commando van het imperialistische Frankrijk kwam; dit deed denken aan de opeising door Napoleon van Vlaamse jongens die met tienduizenden sneuvelden in zijn Rusland-oorlog.

Jonge Vlaamse intellectuelen wisten voor het eerst hoe België, met 2 x Franse legers van 60.000 soldaten, in 1830 tot stand kwam met de bedoeling, na de korte maar voor Vlaanderen vruchtbare hereniging met Nederland, om Vlaanderen als onderdeel van België terug bij Frankrijk in te lijven en te verfransen zoals Louis XIV en Napoleon dit eerder deden.

Een Nieuwe Orde sprak in de jaren dertig veel Vlamingen aan: tussen 1930 en 1940 waren er in België immers dertien (!) regeringen die een chaotisch beleid voerden; mijn vader noemde dat democratuur. De anti-Franse en anti-Belgische gevoelens in Vlaanderen werden nog versterkt toen Joris Van Severen (leider van het Verdinaso en gewezen volksvertegenwoordiger), die de Duitse invallers in mei 1940 ‘bandieten’ had genoemd, in Brugge werd opgepakt en met medeweten van de Belgische regering naar Frankrijk werd gedeporteerd. Ze waren met twee à drieduizend. Van Severen* en twintig anderen werden tien dagen later in Abbeville door panikerende Franse soldaten vermoord.

*Ter herinnering aan Joris Van Severen:



De vijand van mijn vijand kan mijn medestander zijn. Meerderen dachten in 1939 dat het toen zegezeker gewaande Duitsland een Flamenpolitik en geen België-Frankrijk politiek zou voeren (denk aan de vernederlandsing van de Gentse universiteit gedurende WO I).

De repressie was vooral het werk van Belgicisten, de klassieke straatschuimers en vooral de communisten, die tot 1941 wachtten op de bevelen van Moskou om in het verzet te gaan. Tot 1941 volgden zij het niet-aanvalspact ‘Von Ribbentrop-Molotov’ van 1939 tussen Duitsland en Rusland. Als voorbeeld van de communistische dominantie van het verzet: onmiddellijk na de bevrijding werd het Vlaams Huis in ‘mijn’ Aalst geplunderd. Daarna werd het pand opgeëist en ingenomen door de communistische partij.

Oorlogsburgemeesters, zoals mijn super pacifistische grootvader in Oosterzele, die zorgden voor een leefbare gemeenschap in barre oorlogstijd, voorzitters en medewerkers van Winterhulp, zoals mijn vader-arts, die zorgden voor de moeilijke bevoorrading, leden van het Davidsfonds en VNV werden vanaf september 1944 massaal aangehouden en meestal zonder proces opgesloten in de 120 hechteniskampen in Vlaanderen. In het hechteniskamp in Lokeren alleen zaten volgens Hekalo (Hechteniskamp Lokeren) gedurende meer dan vijf jaar duizenden gevangenen! De top van de faculteit geneeskunde van de Gentse universiteit zat er bijvoorbeeld ook zodat men dit kamp de ‘universiteit van Lokeren’ noemde.

De juridische grondslag voor epuratie en repressie was een besluitwet van 1945, die werd ingevoerd met terugwerkende kracht zonder enige inspraak van het parlement. Dit gaf aanleiding tot de beroemde latere uitspraak in het parlement: “Une justice de roi-nègre”.

Op woensdag 10 maart 1982 schreef Lode Claes: “De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar. Wanneer schuift men de concentratiekampen en andere wreedheden in de schoenen van de Vlaams nationalisten?”.

Deze ‘reductio ad Hitlerum’ is nu een constante bij politieke debatten.

Geert Goubert**

Bron: Knooppunt Delta, Nieuwsbrief 196, jan. ’25, Tekosecho III

**Mocht U Geert Goubert niet kennen, dan kan U hier de laudatio ter zijner ere van Pro Flandria (her)lezen: https://proflandria.be/laudatio-geert-goubert/

Kort geheugen met grote gevolgen

Geplaatst op door

Luister ook eens naar het andere klokje: “Hebben we dan niets geleerd uit het verleden?”

Inleiding: Een Verloren Vrede is de naam van het documentaire van Marie-Thérèse ter Haar, oprichter van de Rusland & Oost-Europa Academie. Haar hele leven al zet ze zich in betere verhoudingen tussen Rusland en het Westen. „Vrienden in Rusland hebben me jarenlang gewaarschuwd: provoceer een beer niet, want dan gaat hij bijten.” zei ze in de krant. En zo geschiedde. De rode lijn – geen NAVO lidmaatschap voor Oekraïne – werd overschreden en op 24 februari 2022 valt Rusland Oekraïne binnen. De wereld lijkt in shock, want wie had in deze eeuw nog een oorlog op ons Europese continent kunnen verwachten? Het werd aan Westerlingen gepresenteerd als een oorlog tussen Oekraïners en Russen. In werkelijkheid is het een oorlog tussen Rusland en de Verenigde Staten. De NAVO-uitbreidingen en de macht van de Amerikaanse neoconservatieven zijn de hoofdredenen dat het Westen frontaal in botsing zou komen met Rusland. Waarom wilde het Westen Oekraïne niet neutraal laten? Deze oorlog was vermijdbaar geweest. Alle nuances ontbraken in de Westerse media. Alle achtergrondinformatie werd genegeerd. Zoals de Duitser Klaus von Dohnani zei: “Dass Russland diesen Krieg begonnen hat, ist ein Verbrechen. Dass der Westen ihn nicht verhindert hat, eine Sünde”. (Ned.: “Dat Rusland de oorlog begonnen is, is een misdaad. Dat het Westen hem niet verhinderd heeft, is een zonde.”

“Een Verloren Vrede” is de naam van de documentaire van Marie-Thérèse ter Haar, oprichter van de Rusland & Oost-Europa Academie, die ze samen met haar broer Roy ter Haar maakte. Met dit werk doen ze een verwoede poging om een bijdrage kan leveren aan “Een Verloren Vrede”.