Duitsland heeft nog maar eens diep in de staatskas gereikt om het leed der joden n.a.v. WOII te lenigen. Voor degenen die de vervolging nu nog altijd overleefd hebben wordt er in totaal – wereldwijd – nog eens 1.29 miljard euro uitgetrokken.
Bij Haaretz vernemen we dat men er initieel van uitging (nogmaals) een “éénmalige” Wiedergutmachung uit te betalen, maar dat Duitsland nu toch voor de derde keer overstag gaat om de overlevenden een handje te helpen. Een erfzonde kan nu eenmaal niet uitgewist worden met een “mea culpa” en een akte van berouw.
Het moet zijn dat de b.g. overlevenden een bijzonder taai ras zijn. Hoe kan men anders verklaren dat zij bijna 80 jaar na het einde van WOII nog steeds in leven zijn en in aanmerking komen voor een bijkomend pensioen betaald door de Duitse belastingbetaler?
Haaretz schrijft:
Met het einde van de Tweede Wereldoorlog, nu bijna acht decennia geleden, zijn alle levende overlevenden van de Holocaust bejaard, en velen lijden aan tal van medische problemen omdat ze verstoken waren van goede voeding toen ze jong waren.
Tja. Als we de redenering volgen dat zouden ze naar alle waarschijnlijkheid quasi allemaal meer dan een eeuw oud worden mochten ze “goede voeding” gekregen hebben. Dat zelfde principe telt echter ook voor iedereen die de oorlog meegemaakt heeft. jood of geen jood. Maar die worden niet voor het gebrek aan “goede voeding” door de Duitse staatskas gecompenseerd. We vernemen dat de Duitse gulheid ook vloeit naar:
Naarmate het aantal overlevenden afneemt, onderhandelde de Claims Conference ook over voortzetting van de financiering voor Holocaust-onderwijs, dat met nog eens twee jaar is verlengd en elk jaar met $ 3,3 miljoen is verhoogd. De nieuw onderhandelde financieringsbedragen zijn ongeveer $ 41,6 miljoen voor 2026 en $ 45 miljoen voor 2027.
Sinds 1952 heeft de Duitse regering meer dan $ 90 miljard betaald aan individuen voor het lijden en de verliezen als gevolg van vervolging door de nazi’s.
Kennedy’s vredestoespraak, 60 jaar geleden, maakt duidelijk dat Joe Bidens aanpak i.v.m. Rusland en Oekraïne drastisch de andere richting moet uitgaan, zo schrijft Jeffrey D Sachs.
President John F. Kennedy was één van ‘s werelds grootste vredestichters. Onder zijn leiding kwam er een vreedzame oplossing voor de Cubaanse rakettencrisis en kwamen er tevens succesvolle onderhandelingen over het Partial Nuclear Test Ban Treaty met de Sovjet-Unie op het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Toen hij vermoord werd ondernam hij net stappen om een einde te maken aan de Amerikaanse betrokkenheid in Vietnam.
In zijn memorabele en onovertroffen Vredestoespraak, 60 jaar geleden op 10 juni 1963, legde Kennedy zijn formule voor vrede met de Sovjet-Unie uit.
Kennedy’s Vredestoespraak benadrukt hoe Joe Bidens benadering van Rusland en de Oekraïne-oorlog een dramatische heroriëntatie nodig heeft. Tot nu toe heeft Biden zich niet gehouden aan de voorschriften die Kennedy aanraadde om vrede te vinden. Mocht Biden Kennedy’s raadgevingen volgen, zou hij ook kunnen herdacht worden als een vredestichter.
Een wiskundige zou de toespraak van JFK een “constructief bewijs” noemen van hoe vrede kan verwezenlijkt worden, daar de toespraak zelf rechtstreeks heeft bijgedragen aan het gedeeltelijke kernstopverdrag (Partial Nuclear Test Ben Treaty) dat in juli 1963 door de VS en de Sovjet-Unie werd ondertekend. Na ontvangst van de toespraak vertelde Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov aan Kennedy’s gezant in Rusland, Averell Harriman, dat de toespraak de grootste was van een Amerikaanse president sinds Franklin D. Roosevelt, en dat hij vrede met Kennedy wilde nastreven.
In de toespraak beschrijft Kennedy vrede “als het noodzakelijke rationele doel van rationele mensen.” Toch erkent hij dat vrede stichten niet gemakkelijk is: “Ik besef dat het streven naar vrede niet zo dramatisch is als het nastreven van oorlog – en vaak vallen de woorden van de initiatiefnemer in dovemansoren. Maar we hebben geen urgentere taak.”
De fundamenteelste oplossing om tot vrede te is volgens Kennedy het feit dat beide partijen vrede willen. Het is gemakkelijk om in de val te lopen, waarschuwt Kennedy, om bij een conflict uitsluitend de andere kant de schuld te geven. Het is gemakkelijk om in de val te lopen door erop aan te dringen dat alleen de tegenstander zijn houding en gedrag moet veranderen. Kennedy is heel duidelijk: “We moeten onze eigen houding opnieuw onderzoeken – als individuen en als natie – want onze houding is net zo essentieel als die van hen.”
Kennedy viel het heersende pessimisme op het hoogtepunt van de Koude Oorlog aan, m.n. dat vrede met de Sovjet-Unie onmogelijk was, “dat oorlog onvermijdelijk is – dat de mensheid gedoemd is – dat we worden gegrepen door krachten die we niet kunnen beheersen. Dat standpunt hoeven wij niet te aanvaarden. Onze problemen zijn door de mens gemaakt – bijgevolg kunnen ze door de mens worden opgelost.”
Cruciaal, zei Kennedy, is dat we niet ‘alleen een vertekend en wanhopig beeld van de andere kant zien’. We moeten ‘conflicten niet als onvermijdelijk zien, aanpassingen als onmogelijk en communicatie als niets meer dan een uitwisseling van bedreigingen’. Inderdaad, zei Kennedy, we moeten “het Russische volk prijzen voor hun vele prestaties – in wetenschap en ruimte, in economische en industriële groei, in cultuur en in daden van moed.”
Kennedy waarschuwde ervoor om een nucleaire tegenstander niet in een hoek te dringen die de tegenstander tot wanhopige acties zou kunnen leiden. “Bovenal moeten kernmachten, terwijl we onze eigen vitale belangen verdedigen, de confrontaties afwenden die een tegenstander voor de keuze plaatsen tussen een vernederende terugtrekking of een nucleaire oorlog. Een dergelijke koers in het nucleaire tijdperk zou alleen maar het bewijs zijn van het failliet van ons beleid – of van een collectieve doodswens voor de wereld.”
Kennedy wist dat, aangezien vrede in het wederzijds belang van de VS en de Sovjet-Unie was, een vredesverdrag kon worden bereikt. Degenen die zeiden dat de Sovjet-Unie zich niet aan een vredesverdrag zou houden, kregen van Kennedy als antwoord dat …
“zowel de Verenigde Staten en hun bondgenoten, als de Sovjet-Unie en hun bondgenoten, hebben een wederzijds diep belang bij een rechtvaardige en echte vrede en bij het stoppen van de wapenwedloop. Overeenkomsten met dit doel zijn zowel in het belang van de Sovjet-Unie als van ons – en zelfs op de meest vijandige naties kan worden vertrouwd om die verdragsverplichtingen te accepteren en na te komen, en alleen die verdragsverplichtingen, die in hun eigen belang zijn.”
Kennedy benadrukte het belang van directe communicatie tussen de twee tegenstanders. Vrede, zei hij, “zal meer begrip vereisen tussen de Sovjets en onszelf. En meer begrip vereist meer contact en communicatie. Een stap in deze richting is de voorgestelde regeling voor een directe lijn tussen Moskou en Washington, om aan beide kanten de gevaarlijke vertragingen, misverstanden en verkeerde interpretaties van de acties van de ander te voorkomen die zich in een tijd van crisis zouden kunnen voordoen.“
In de context van de Oekraïne-oorlog heeft Biden zich quasi als het tegenovergestelde gedragen van JFK. Hij heeft de Russische president Vladimir Poetin persoonlijk en herhaaldelijk gedenigreerd. Zijn regering heeft het Amerikaanse oorlogsdoel gedefinieerd als de verzwakking van Rusland. Biden heeft alle communicatie met Poetin vermeden. Ze hebben blijkbaar sinds februari 2022 niet één keer gesproken en Biden wees een bilaterale ontmoeting met Poetin op de G20-top van vorig jaar in Bali, Indonesië, af.
Ter illustratie van het bovenstaande
Biden heeft geweigerd, liet zelfs na de Russiche veiligheidsbezorgdheden te erkennen. Poetin heeft herhaaldelijk het Russische verzet tegen de NAVO-uitbreidingsplannen, vooral wat Oekraïne aangaat, een land met een 2000 km grens met Rusland, duidelijk gemaakt.
Laten we eens van dit scenario uitgaan: een Mexicaans-Russische of Mexicaans-Chinese alliantie aan de 2000 mijl – lange grens tussen Mexico en de VSA…
Het is hoog tijd dat Biden met Rusland onderhandelt over de NAVO-uitbreiding, als deel van omvangrijker onderhandelingen om de Oekraïne-oorlog te beëindigen.
Toen J. F. Kennedy in januari 1961 het presidentschap overnam, stelde hij duidelijk:
“Let us never negotiate out of fear. But let us never fear to negotiate. Let both sides explore what problems unite us instead of belaboring those problems which divide us.”
“Laten we nooit beginnen aan onderhandelingen vanuit een angstpositie. Maar laat ons evenmin angst hebben om te onderhandelen. Beide kampen moeten onderzoeken welke problemen ons verenigen in plaats van de problemen uit te vergroten die ons scheiden.”
In zijn vredestoespraak herinnerde JFK ons eraan dat wat de VS en Rusland verenigt, is dat “we allemaal deze kleine planeet bewonen. We ademen allemaal dezelfde lucht in. We koesteren allemaal de toekomst van onze kinderen. En we zijn allemaal sterfelijk.”
Jonny Steinberg schrijft geen hagiografie, geen heiligenleven over Nelson en Winnie. Wat hij vertelt over haar drugsgebruik, alcoholisme en liederlijkheid is hartverscheurend. Maar hij verzwijgt het communisme van Nelson Mandela en de bloedlust van zijn ex.
Het graf van August Borms is voor de vierde keer op korte tijd beschadigd. Het vandalisme deed zich voor te midden van de discussie omtrent een duidingsbord bij het graf. Allicht zijn de daders te vinden in het extreemlinkse kamp.
Voor de vierde keer op enkele maanden tijd werd er schade toegebracht aan het graf van August Borms. Het vandalisme werd vastgesteld op zondag 7 mei door een gechoqueerde voorbijganger die de informatie doorgaf aan onze redactie. De letters die de naam van Borms en zijn geboorte- en sterfjaar aanduidden werden van de zerk verwijderd en naast het graf achtergelaten. Ook de letters AVV-VVK moesten eraan geloven.
Over het Hooglied gaven we vorige keer een inleiding. De eerste zin, na de titel, luidt: “Dat hij mij kusse met kussen van zijn mond” (Willibrord vertaalt: “Overstelp mij met de kussen van uw mond”). Deze drie Hebreeuwse woorden (jissjakeni minnesjikoot pihoe) verwijzen naar hetzelfde. Het voorwerp van het werkwoord kussen is natuurlijk kussen. En dat doen we niet met de voeten of de vuist, maar met de mond. Er staat niet rechtstreeks : “kus mij met kussen” maar eerder: “kus mij met een beetje kussen (minnesjikoot). Een totale omhelzing van God kunnen we nu nog niet aan, daarvoor moeten we eerst sterven. Niets wat aards is kan deelnemen aan de volle glorie van het Rijk der hemelen.
We kunnen het Hooglied noemen: een hemelse symfonie van aardse liefde. De menselijke liefde wordt acht hoofdstukken lang onbevangen bezongen. Seksualiteit en erotiek zijn als menselijke aangelegenheden in zich goede gaven. Hier wordt de trouwe liefde bezongen, uniek en exclusief als persoonlijke ontmoeting, gericht op geheel de persoon: “Draag mij als een zegel op uw hart, als een zegel aan uw arm, want sterk als de dood is de liefde” (8, 6). “Ik ben van mijn lief, naar mij gaat zijn verlangen uit (7, 11; zie ook 1, 16-17; 2, 16; 3, 4; 6, 3). Het is een liefde die zichzelf kan vergeten, een zelfgave: “…wek mijn geliefde niet, maar laat haar sluimeren zolang ze wil” (2, 7 en parallellen). Ook de gelijkwaardigheid van man en vrouw komt sterk naar voren. Het meisje treedt vrij en zelfbewust op. Ze komt eerst aan het woord en is zelfs de hoofdpersoon. Het hoger geciteerde vers 7, 11 klinkt zelfs als een herwonnen paradijs (het omgekeerde van de straf in Genesis 3, 16).
De enorme populariteit van dit Bijbelboek – laten we het nogmaals benadrukken – komt helemaal niet voort uit de sensuele, erotische beschrijvingen als pikante profane literatuur. De grote eerbied voor dit Woord Gods kwam van de overdrachtelijke interpretaties. Zij maakten het mogelijk hierin een aardse symfonie van goddelijke liefde te herkennen.
De eigenschappen van de menselijke liefde zijn een aanleiding om enigszins de grootheid van de goddelijke liefde te kunnen vermoeden. Zie hier enkele beschrijvingen. Vooreerst wordt de liefde gewekt, niet gedwongen of geforceerd. De mens krijgt tijd om open te komen voor de liefde. Liefde is, zoals het leven, niets dan gave. Door liefde kan een mens geestelijk en lichamelijk tot leven komen en door een tekort hieraan kan hij geestelijk én lichamelijk sterven. Men moet echter zelf ook er voor open staan, op zoek gaan en het goede spoor volgen: “Onder de kweeappelboom heb ik je gewekt, (zegt de bruidegom), daar waar je moeder je ontving, daar waar zij die je baarde je ontvangen heeft “ (8,5). “Als je niet weet waar hij weidt (zingt het koor), volg dan het spoor van de kudde…” (1, 8).Verder zijn er verschillende moeilijkheden en gevaren die de liefde bedreigen: “Vang ons de vossen, die geniepige vossen, die de wijngaard vernielen, onze wijngaard die in bloei staat” (2, 15). De liefde wordt gelouterd door de woestijn: “Wat komt daar aan uit de woestijn, gehuld in wolken van rook, van geurige mirre en wierook, van kruiden uit verre landen?” (3, 6). Het is vooral de afwezigheid die de liefde loutert: “’s Nachts op mijn bed zoek ik mijn zielsbeminde, maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet. Ik sta op, doorkruis de stad, zoek op pleinen en in de straten naar mijn zielsbeminde, maar hoe ik ook zoek, ik vind hem niet. Daar kom ik de wachters tegen die de stad doorkruisen: ’Hebt u, mijn zielsbeminde gezien?’” (3, 1-3).
Uiteindelijk is hun liefde gericht op de eenwording, ze willen zich aan elkaar geven en elkaar ontvangen met heel hun persoonlijkheid. Dit bereiken ze echter net (nog) niet. Om de volledige eenwording met God te bereiken moeten we aan het aardse leven werkelijk helemaal sterven. Het verlangen naar die eenheid is zo groot dat het meisje zegt: “Ik ben ziek van liefde” (2, 5; 5, 8). Eindelijk vinden ze elkaar: “Hij heeft mij binnengeleid in het wijnhuis waar het schild van de liefde uithangt… Zijn linkerhand is onder mijn hoofd en zijn rechter om mij heen… Hoor, daar is mijn lief!” Kijk daar komt hij aan: springend komt hij over de bergen, over de heuvels komt hij aangesneld… Mijn lief is van mij en ik ben van hem, die tussen de lelies weidt”…” (2,4.7-8.16; 6, 3). “Nauwelijks ben ik ze (de stadswachters) voorbij of daar vind ik mijn zielsbeminde! Ik pak hem vast en laat hem niet meer los voor ik hem binnengeleid heb in het huis van mijn moeder in de kamer van haar die mij het leven schonk” (3, 4). “Kom mijn lief – zegt de jongen – laten we naar buiten gaan, laten we overnachten in de dorpen… dan zal ik u met liefkozingen overstelpen” (7, 12v). Het meisje zoekt hartstochtelijk haar geliefde, ze vindt hem en dan is hij plots verdwenen: “Ik sliep maar mijn hart was wakker. Daar hoorde ik mijn geliefde kloppen…Ik kreeg met hem te doen en stond op om de deur te openen voor mijn lief. Mij handen dropen van mirre… Ik opende de deur voor mijn lief, maar mijn lief was weg, verdwenen. Ik ging achter hem aan; ik zocht naar hem, maar vond hem niet; ik riep naar hem maar er kwam geen antwoord…” (5, 2.4-6).
Het ontstaan, de groei, de bedreigingen van de menselijke liefde worden in de goddelijke liefde vermoed. God is mens geworden in Jezus Christus en heeft de mens gemaakt naar zijn Beeld. Terwijl het in de joodse traditie terecht streng verboden is enig beeld van God te maken, wordt in het Woord Gods zelf de mens zonder meer verheven tot “Beeld Gods”! God wil één worden met zijn volk en is er als het ware smoorverliefd op, zoals een Bruidegom op zijn Bruid. En Christus heeft ons duidelijk gemaakt dat de liefde van God voor het volk van Israël een voorafbeelding is van de liefde voor alle volken en alle mensen, die geroepen zijn om zijn Kerk te vormen, zijn volmaakt Mystiek Lichaam. Hooglied 4, 7: “Je bent volmaakt schoon mijn vriendin, zonder enig gebrek”. Dit is een voorafbeelding van wat Paulus schrijft: “In Hem (Christus) heeft Hij (de Vader) ons uitverkoren vóór de grondlegging van de wereld om heilig en vlekkeloos te zijn voor zijn aanschijn” (Efeze 1, 4). Maria heeft deze vlekkeloze schoonheid reeds vanaf haar ontstaan gekregen omdat zij het “heilige der heilige” zou worden waarin de volheid van de godheid zelf zou wonen. Zij is ons hierin voorgegaan. God wil ieder van ons uiteindelijk verheffen tot deze volmaakte schoonheid.
Mystici hebben niet opgehouden in het Hooglied de weg te zien van God die de afzonderlijke mens uitnodigt tot de mystieke hoogten van de goddelijke alomvattende liefde. Het is als een in vervoering opgenomen worden in deze allerhoogste liefde. Daarvoor moeten we echter bevrijd worden uit het aardse leven. “Mijn vriendin, je bent als de merrie voor Farao’s wagen!” (1,9). Ook de woestijn en de wolken van rook (3, 6) wijzen op deze uittocht. Het Hooglied is het lied van Pasen, het feest van de uittocht en de bevrijding. Waarlijk, de tijd is gekomen voor de Bruiloft van het Lam (Apocalyps, 19, 7). Ondertussen zullen we op aarde het Hooglied zingen, helaas meestal veel te laag.
BACK TO THE ROOTS
+ Een Christelijke herbronning in Syrië +
Een spirituele reis om te drinken aan de bron van het levend water van de mystieke christelijke spiritualiteit van het Oosten in het land dat de moeder van alle culturen is, het huis van de profeten en apostelen. André Parrot, oud-directeur van de oudheden in het Louvre museum te Parijs beweerde met overtuiging: “Iedere beschaafde mens heeft twee vaderlanden, het zijne en Syrië” (Nvdr: zie toelichting onderaan)
Verblijf in het klooster van S. Jokob de Gemartelde (VIe eeuw; www.maryakub.net
Na het herstel van de vrede op het grootste deel van het Syrische grondgebied, opent het klooster van Sint Jacob de gemartelde opnieuw zijn deuren voor spirituele activiteiten om de innerlijke mens op te bouwen.
De jongeren krijgen dagelijks conferenties over hoe in zichzelf treden, hoe zichzelf leren kennen, aanvaarden en hun diepe waardigheid ontdekken, hoe zich wapenen tegen een negatieve gedachtestroom die ons dagelijks overrompelt en boven alles hoe een persoonlijke relatie met Christus de Heer op te bouwen in de diepe stilte van ons innerlijke wezen.
Dit alles gedurende een veertiendaagse (16-31 augustus 2023) waarbij de jongeren naast deze tijden van herbronning ook de kans krijgen om boeiende eeuwenoude pelgrimsoorden te bezoeken zoals het oude Damascus (volgens sommigen de oudste steeds bewoonde hoofdstad ter wereld en de stad waar S. Paulus gedoopt werd), het klooster van Mar Mussa (VIIIe eeuw), de bergenstad Maalula (waar nog steeds de taal van Christus, het oude Aramees, gesproken wordt) en als kers op de taart een woestijntocht waar de ziel geconfronteerd wordt met de grootsheid van de onbevlekte kale natuur of een tweedaagse naar de Syrische kust.
De jongeren zullen ook Syrische jongeren leren kennen (behalve deze die in ons klooster wonen) in het nabije Christelijke dorpje Mamura waar de oude Syrische tradities nog stipt worden nageleefd. Deze kennismaking met de plaatselijke cultuur is erg verrijkend temeer de mensen daar in erg arme omstandigheden blijven glimlachen, de moed nooit opgeven en hoopvol uitkijken naar morgen.
Deze religieus-culturele cocktail zal een avontuur worden die de jongeren nooit zullen vergeten. Onze maatschappij in Vlaanderen is soms hard, eenzaamheid is troef, familiebanden verloederen, het geloof in de Heer Jezus bijna uitgedoofd. Deze reis zal een nieuwe impuls geven aan de jongeren, hen verrijken en hen uitnodigen om een authentieke band met de Heer Jezus te smeden die zal uitmonden in vaardigheden om de dagelijkse problemen met de liefde van de Heer aan te pakken.
Opvolging en persoonlijke begeleiding op psycho-spiritueel vlak
De geestelijke begeleiding zal verzorgd worden door pater Daniel en pater Jean. Indien Moeder Agnes Mariam aanwezig kan zijn (stichteres en overste van het klooster) zal zij eveneens lezingen verzorgen. Zij heeft meer dan 40 jaar ervaring in psycho-spirituele begeleiding om de persoonlijke soevereiniteit als “Nieuwe Mens” in Christus terug te vinden.
Praktisch
De deelnemers komen toe op de luchthaven van Beiroet (Libanon). Van daaruit reizen ze per bus naar Syrië. Het klooster zorgt voor de visa van de deelnemers: een foto van het paspoort van elke deelnemer moet vóór 31 mei 2023 naar mevrouw Anne Dupont worden gestuurd (anne.dupont@telenet.be; tel. (0032) 0484611322).
Veiligheid?
Officieel is Syrië nog steeds een land in oorlog. In de noordelijke provincie Idlib zijn nog steeds terroristen die in een enclave ommuurd zijn door het Syrische leger. De as Damascus, Homs, Aleppo met de grote kuststeden Tartus en Lattakia zijn volledig vrij. Het klooster van S. Jakob de Gemartelde is gelegen tussen Homs en Damascus in het stadje Qara.
Wij organiseren een precies uitgekiend programma en een groepsreis. De jongeren horen te weten dat het onmogelijk is om afzonderlijk op pad te gaan (wat voor de oorlog wel mogelijk was). Het is zelfs niet mogelijk om van het klooster naar het dorp te wandelen zonder begeleiding om de eenvoudige reden dat er overal leger-checkpoints zijn (een normale situatie in een uitdovende oorlog). De Syrische soldaten aan de checkpoints vragen altijd papieren wat geen enkel probleem is wanneer we begeleid het klooster verlaten maar dus wel problemen kan opleveren als men alleen is en buitenlander. Wanneer dit in acht genomen wordt, zullen de jongeren een groot veiligheidsgevoel ervaren in een land dat weliswaar getekend is door de oorlog maar nooit zijn stabiliteit verloren heeft.
Richtprijs
- Busvervoer Beiroet-klooster en terug: $600/15 personen - $40/persoon (Deze prijs kan licht variëren afhankelijk van het aantal deelnemers aan de reis).
- Vervoer binnen Syrië naar de twee bedevaartsoorden en lunch ter plaatse: $50/persoon (Deze prijs kan licht variëren afhankelijk van het aantal deelnemers aan de reis).
- Visumaanvraag voor 15 dagen: $50/persoon
- Accommodatie, eten in het klooster, logistiek en conferenties georganiseerd door het klooster: ($18/dag) x 14 dagen = $ 250/persoon
Totaal : 390 $/persoon (behalve vliegtuigticket heen en terug dat varieert tussen 300 en 500 euro)
Het Landeszeughaus is een museum in Graz, Oostenrijk, waar een van de grootste wapencollecties van Europa is gevestigd. Het werd gebouwd in 1642-1644 voor de opslag van wapens en munitie van het leger van Stiermarken, dat toen een autonome regio van het Oostenrijkse Rijk was.
Het gebouw is ontworpen door de Italiaanse architect Anton(io) Solar, die ook andere gebouwen in Graz heeft ontworpen, zoals de kathedraal en het mausoleum van Habsburg. De Landeszeughaus is in de loop der jaren meerdere malen uitgebreid om nieuwe wapens en militaire uitrusting te kunnen opvangen.
Het museum is vandaag een fascinerend bewijs van de militaire geschiedenis van Oostenrijk en Europa, met duizenden objecten van de 16de tot de 18de eeuw, waaronder wapens, wapenuitrusting, kanonnen, vlaggen, uniformen en militaire muziekinstrumenten.
Het Hooglied of Lied der liederen behoort tot de vijf zogenaamde feestrollen (megillot) of boeken uit het Oude Testament die bij gelegenheid van bepaalde joodse feesten worden gelezen: Hooglied (Pasen), Ruth (Wekenfeest, Pinksteren), Klaagliederen (ter herdenking van de verwoesting van de tempel), Prediker (Loofhuttenfeest), Esther (Poerim/karnaval). Op het voornaamste feest, het Paasfeest wordt dus het Hooglied gezongen. De titel wil de overtreffende trap weergeven. Het is het lied dat alle andere liederen overtreft, zoals we ook spreken van het heilige der heiligen, de hemel der hemelen, de koning der koningen. Het Hooglied wordt voorgesteld als zijnde van Salomo (10e eeuw voor Christus). Aan Salomo werd alle wijsheid en poëzie toegeschreven zoals aan Mozes de Wet werd toegeschreven. Het meisje is een Soelamitische, symbool van schoonheid. Misschien vindt het boek zijn oorsprong in een zang op het huwelijk van Salomo met een buitenlandse prinses.
Op het eerste gezicht zijn er met dit boek ernstige moeilijkheden verbonden. Vooreerst komt de naam van God niet eenmaal voor. Hoe kan men in de liturgie God loven met een boek waarin zijn naam niet eens vermeld wordt? Een nog grotere moeilijkheid is het feit dat de tekst een puur profane inhoud lijkt te hebben. Het gaat over de liefde in de lente! Er is een jongeman, de minnaar, de bruidegom en de jonge vrouw, de beminde, de bruid. Tussenin verschijnt een koor. Het meisje lijkt het middelpunt te zijn. Met haar begint en eindigt het boek. Slechts 8 van de 117 verzen, verdeeld over 8 hoofdstukken, zijn niet van, tot of door haar geschreven. Het meisje en de jongen lijken smoorverliefd te zijn. In 4, 1-15 en 7, 2-10 beschrijft de jongen op erg sensuele en aanschouwelijke wijze de lichamelijke schoonheid van zijn meisje van boven tot onder. En het meisje zegt: “Ik ben een muur en mijn borsten zijn de torens. Daarom ben ik in zijn ogen de stad waar men vrede vindt” (8, 10). Met enige overdrijving kunnen we zeggen dat hun ontboezemingen en liefdesverklaringen dezelfde zijn als die van de jongeren op bierviltjes in iedere studentecafé. Hij is “mijn lief”, “mijn zielsbeminde”, “koning”, “mijn vriend”. Zij is “de mooiste”, “mijn vriendin”, “mijn duif, “mijn bruid”, “mijn zuster”. De grote Bijbelse thema’s en het religieuze geloof worden niet openlijk vermeld. Er wordt ook niet uitdrukkelijk gesproken over een huwelijk en de morele waarden zoals de vruchtbaarheid en de opvoeding van de kinderen.
Toch werd het Hooglied tegen het einde van de eerste eeuw al in de Hebreeuwse canon opgenomen en hiertegen werd nooit geprotesteerd. De beroemde Rabbi Aquiba stelde dat hierin op mysterieuze wijze de verhouding van God met Israël vervat lag en zei verder: “De hele wereld weegt niet op tegen de dag dat het Hooglied aan Israël werd gegeven. Alle geschriften zijn heilig, maar het Lied der liederen is het heilige der heiligen” (einde 1e eeuw). Bijzonder betekenisvol is ook de vondst van fragmenten van vier kopieën van het Hooglied tussen de Rollen van de Dode Zee, die toebehoorden aan een rigoureuze, celibataire gemeenschap. Wanneer deze strenge religieuzen het Hooglied als een religieuze tekst koesterden, kan deze onmogelijk een puur profane betekenis hebben.
Zowel de hele joodse als de christelijke traditie zijn eensluidend: dit boek is geschreven in een overdrachtelijke, allegorische betekenis. Deze kan op verschillende wijzen verstaan worden. De Messiaanse interpretatie ziet hierin de verhouding van de Bruidegom, de Messias, de Koning van Israël met zijn volk, gesymboliseerd door Jeruzalem. Deze beschrijving is dan een inleiding op de komende messiaanse tijd, een tijd van volkomen liefde en geluk. Dit kan ook in christelijke zin verstaan worden als de verhouding van Christus met zijn Kerk. Verder is er de algemene interpretatie van Gods liefde voor de Kerk, het volk Gods. Zoals eens Israël als Gods uitverkoren volk werd, zo is nu heel de mensheid in de Kerk voorbestemd om Gods uitverkorene te zijn. Tenslotte is er de mystieke interpretatie, nl. de liefde van God voor de afzonderlijke mens. In christelijke zin kan hierbij ook de verhouding gezien worden tussen Christus en Maria, waarbij Maria zowel de Kerk als de afzonderlijke ziel kan vertegenwoordigen.
Vele grote geestelijke schrijvers, heiligen en mystiekers hebben in het Hooglied een uitzonderlijke bron van geestelijk leven gevonden. Terecht heeft dit boek een grote invloed gehad op de christelijke spiritualiteit. Het Hooglied kan ons doen inzien dat er geen liefde is zonder lichaam maar ook geen lichaam zonder liefde. En hierbij gaat het helemaal niet om de zinnelijke, erotische beleving. Deze zijn slechts een springplank om iets te begrijpen van de diepste vervoering in het hart van God, die de mens wil verheffen tot zijn eigen geluk. Wanneer de heilige Johannes van het Kruis (+ 1591) zijn mystieke ervaringen krijgt en opschrijft in zijn commentaar op het Hooglied, is hij letterlijk aan het wegteren in een verschrikkelijk cachot, een voormalig stinkend toilet. Hij beleeft het tegenovergestelde van zinnelijke lusten. De sensuele beelden zijn slechts een aanleiding om iets te verwoorden van zijn hoogste goddelijke liefdeservaring. Het is een ervaring van tegelijk sterven en leven. De aardse liefde sterft in hem om de goddelijke liefde te laten geboren worden.
