Categorie archieven: Geen categorie

Gedachten in gedichten

Geplaatst op door

dichterGedachten in gedichten

Ik droomde
Ik droomde, zoals Rodenbach, van Vlaamse muzikanten
die, spelend langs de bane met ontvouwen vane,
het oude Kerelslied herleven deden t’allenkante,
tot spot van intellektuele zelfvoldanen.

Ik hoorde ver geroffel en ik dacht: “Zijn dat de trommen
waar Berten Rodenbach van schreef in zijn gedichten
die progressieve verzenkenners als pervers verdommen
zoals je lezen kan op hun azijngezichten?”

Ik hoorde “rom bom bom”, maar langs de baan géén muzikanten
die bliezen op trompetten en op trommen sloegen.
Geen Kerels langs de baan zag ik, maar veel, heel veel migranten
die in een vreemde taal massaal aziel aanvroegen.

De Vlaamse muzikanten die ik in mijn droom zag komen,
vervaagden tot amorfe massa van ontspoorden
die hier het blozend oosten kwamen zoeken van hun dromen.
Een mensenrecht, zoals wij dat verwoorden hoorden.

Hun recht, zo wordt gezegd, maar passen bij dat recht ook plichten
en dienen lieden die hier burgerrechten vragen,
hun leven niet naar ònze levensregels in te richten
in plaats van ons met hun sharia uit te dagen?

Al klinkt in Vlaanderen ’t Kerelslied van Rodenbach nog zelden,
de Vlaming blijft oprecht gehecht aan eigen waarden.
Van aan de Westhoek tot in ’t land van Leie, Maas en Schelde
is hij gastvrij, maar niet  van zins om te ontaarden.

Met deze boodschap richt de Vlaming zich tot de migranten:
“Welkom bij ons, maar liever niet in dichte drommen
en niét om hier een zondvloed aan moskeeën in te planten
en laat in ’t oosten liefst die gordels achter met die bommen”…

Hector Van Oevelen, ter gelegenheid van de 11 juliviering in Antwerpen van de Gulden Sinjoren
 

Vlaams Belang-leeuw: doorn in het oog van Emir Kir

Geplaatst op door

Vlaams Belang-reclame op Madouplein beroert de gemoederen

Sinds vorige week bekleedt een grote Vlaamse leeuw het hoofdkwartier van Vlaams Belang op het Madouplein. Eronder prijkt ook de boodschap ‘dit is Vlaamse grond’. De partij vroeg voor beide affiches geen toestemming aan het gemeentebestuur van Sint-Joost-ten-Node, burgemeester Kir kondigt sancties aan.
Lees meer…

Giovanni Battista Pergolesi – Vioolconcert nr.22 in A mineur

Geplaatst op door

klassische-musikGiovanni Battista Pergolesi (Jesi, 4 januari 1710 – Pozzouli, 16 maart 1736) was een Italiaans componist, violist en organist. Hij was de derde zoon van schoenmaker Francesco Draghi. Deze verhuisde in 1635 van Pergola naar Jesi en Giovanni Battista was de eerste die de achternaam Pergolesi kreeg (als samentrekking van beide steden).

Pergolesi studeerde in zijn geboorteplaats muziek bij Francesco Santini voordat hij in 1725 naar Napels trok om daar onder andere bij Gaetano Greco te studeren. Hij werkte vooral aan de Napolitaanse hoven.

Pergolesi was een van de belangrijkste vroege componisten van opera buffa (komische opera). Zijn opera seria Il prigioner superbo omvatte de populaire buffa-tweeakter intermezzo, La Serva Padrona (1733). Toen het stuk in 1752 werd opgevoerd in Parijs, vormde het de aanleiding voor de zogenaamde guerelle des bouffons (ruzie van de komieken) tussen aanhangers van de serieuze Franse opera van componisten als Jean-Baptiste Lully en Jean-Philippe Rameau en aanhangers van nieuwe Italiaanse komische opera. Pergolesi diende als voorbeeld voor de laatste stijl tijdens deze ruzie die de muziekgemeenschap van Parijs twee jaar lang verdeeld hield.

Pergolesi schreef ook veel kerkmuziek, waaronder een mis in F. Het is echter zijn Stabat Mater (1736), voor (mannen)sopraan, alt (contratenor) en orkest, dat de meeste bekendheid geniet. Het werk is in opdracht geschreven ter vervanging van het Stabat Mater van Alessandro Scarlatti dat tot dan toe elke Goede Vrijdag in Napels was opgevoerd. Het werk bleef populair, werd het meest gedrukte werk van de achttiende eeuw, en werd bewerkt door verschillende andere componisten, onder wie Johann Sebastian Bach, die het gebruikte als basis voor zijn motet Tilge, Höchster, meine Sünden, BWV 1083.

Jesi

Pergolesi schreef een aantal seculiere instrumentale werken, waaronder een vioolsonate en een vioolconcert.

Pergolesi stierf op 26-jarige leeftijd aan tuberculose.

Analyse van de Duitse voetbalnederlaag

Geplaatst op door

Wie dacht dat alleen de voetbalploeg van het land b met haken en ogen aaneen hangt omdat er geen ‘nationaal’ samenhorigheidsgevoel bij de multiculdiva’s aanwezig is?

fussball joachim-loew AfD oliver-bierhoff

De ‘Deutsche Nationalmannschaft’ kreeg trouwens ook een aangepaste naam: ‘Die Mannschaft’ (De ploeg) uit das ‘Land‘…  ‘National‘ is een vies woord, iets verwerpelijk, discriminerend, ja zelfs racistisch.  Moet de nationale hymne niet dringend aangepast worden?

De Duitse ‘wereldkampioenen’ploeg likt haar wonden en als het AfD dan wijst op een mogelijke oorzaak dan wordt de nazismebijl boven gehaald.

https://youtu.be/4AG3UTnBeqY

Boateng heeft Ghanese wortels, Sami Khedira Tunesische, Mario Gomez Spaanse, Shkodran Mustafi Albanese,Emre Can en Mesut Özil Turks, Lukas Podolski Poolse, Leroy Sané Senegalese en Antonio Rüdigers moeder komt uit Sierra Leone.

Waar is de nieuwe generatie Beckenbauers en de Matthäussen?

FT

Wurlitzerdromen

Geplaatst op door

crosley_wurlitzer_1015_jukebox_thumbWurlitzerdromen

Komaan, mannekes, trekt het vrouwtje nog eens tegen uw gilet en geniet van deze trage: ‘I’m Alone’, een nummer van de quasi vergeten Pick Nicks uit het in de Antwerpse haven verdwenen polderdorp Oorderen.

The Pick-Nicks waren vooral in de zestiger jaren succesvol. Ondanks het feit dat ze vooral rock-‘n-roll brachten, zijn ze het meest bekend van hun hit I’m Alone (Forever), een slow uit 1965.

De band werd gevormd door de vier broers Paul, John, René en Sylvain Van Laere. Zij werden geboren in het (nu verdwenen) polderdorp Oorderen, maar groeiden op in de naoorlogse noodwoningen van het Antwerpse Kiel. Hun ouders waren muzikaal onderlegd in operette en klassieke orkestmuziek. In 1957 begonnen de broers als rock-‘n-roll-formatie op te treden onder de naam “The Pick-Nicks”. Regelmatig speelden ze in revuetheaters in de Antwerpse binnenstad.

In 1960 namen The Pick-Nicks deel aan de wedstrijd Ontdek de Ster, een talentenjacht op de Vlaamse televisie gepresenteerd door Terry Van Ginderen. De groep behaalde een derde plaats met hun nummers Guitar Boogie Rock en Pick-Nick Rock, duidelijk door The Shadows en Bill Haley beïnvloedde gitaarrock. Dit tv-optreden schonk de groep nationale bekendheid. Ze kregen een platencontract aangeboden bij het label Fontana, waar met behulp van professionele muzikanten als Freddy Sunder de twee finalenummers op plaat werden opgenomen. Vele optredens zouden volgen. De broers Van Laere moesten echter allemaal hun legerdienst vervullen, waardoor de bezetting van de band regelmatig wisselde. Toch bleven de broers de spil van de groep.

In 1965 werd de slow ‘I’m alone’ ) uitgebracht op het label Ring Records. De BRT weigerde het nummer te draaien, aangezien ze het als een smartlap beschouwden en dus niet geschikt voor uitzending op de nationale radiozender. De single heeft hierdoor nooit in de Belgische hitlijsten gestaan, maar kende een gigantisch succes als slow op kermissen en thés dansants. Ook in de Verenigde Staten kreeg het nummer veel bijval. Optredens van de groep werden door een groot publiek bijgewoond.

Het succes van’ I’m alone’ kon de band nooit meer evenaren. In de jaren zeventig ging het dan ook bergaf met de groep. Uiteindelijk verlieten in 1978 meerdere leden de groep. René en Paul Van Laere probeerden met Roger Windey en Elie De Dijcker nog te blijven optreden, zij het als nostalgie-act op kleinschalige evenementen. In 1998 overleed Paul Van Laere echter, wat een reünie van de groep onmogelijk maakte. In 2008 moest René Van Laere dan weer stoppen met zingen wegens gezondheidsproblemen. Bij een ‘final tribute’-concert in 2009 kregen de overgebleven leden een erepenning overhandigd van Vlaams minister-president Kris Peeters en een brief waarin toenmalig premier Herman Van Rompuy de groep bedankte voor hun jarenlang engagement. René Van Laere overleed ten slotte op 11 februari 2010.

Liefs van jullie Lolita