Turkije beloofde deze week een lening voor een bedrag van 500 miljoen US dollar aan het door Turkije bezette Noord-Cyprus, de zgn. Turkse Republiek van Noord-Cyprus (KKTC), alleen als dusdanig erkend door Turkije.
Turkije verleent deze lening in Turkse Lira (TL), maar Noord-Cyprus moet dit terugbetalen in US dollars. Iets wat voor de Turks-Cyprioten bijzonder lastig wordt gezien de waardevermindering van de Turkse Lira t.o.v. de US dollar.
Reden van de lening: herstructurering van de publieke en financiële sector van Noord-Cyprus. Zowel de leningverstrekking als de terugbetaling zullen in termijnen gebeuren; ingang 36 maanden na de goedkeuring van de lening, verdeeld over 14 beurten alle zes maanden. De koers? Deze die de Turkse Centrale Bank op de dag van de lening, resp. terugbetaling goedkeurt.
Hoewel de Turkse regering vooropstelt dat de lening zal gebruikt worden voor infrastructuur en gezondheidsgerelateerde uitgaven, wordt algemeen verwacht dat de gelden in werkelijkheid zullen besteed worden aan financiële uitgaven, zoals salarissen, die Noord-Cyprus boven het hoofd groeien. Logisch, vermits Turkse Cyprioten voornamelijk afhangen van het verblijf van toeristen, slechts een heel kleine minderheid mogen ontvangen gezien de internationale boycot nadat Turkije Noord-Cyprus bezette in 1974.
Niettemin – typisch Erdogan – raadde hij de bouw van een presidentieel paleis aan op een perceel van 5.000 m2 “omdat zulke gebouwen de perceptie van het buitenland veranderen.”(…) Men vermoedt dat de lening eigenlijk bedoeld is om dit door Erdogan aanbevolen paleis te financieren.
“Perceptie van het buitenland”??? Juist. Maar niet helemaal zoals hij het bedoelt. (zie vorige bijdragen onderaan)
Terwijl de economische toestand in Turkije eerder lamentabel mag genoemd worden, heeft Erdogan – hoewel aangekondigd werd dat de uitgaven aan buitenlandse operaties zouden beperkt worden – plannen geuit over Turkse inzet in het hiaat dat in Afghanistan optreedt na het vertrek van de VSA.
Sinds dagen proberen we de humanitaire hulppuzzel ineen te passen. En zijn er nog steeds niet in geslaagd er enige logica in te vinden. Als alle partijen met tegengestelde doelstellingen juichen, is er minstens eentje die komedie speelt. Of werden er achter de coulissen andere afspraken gemaakt??? Jarenlang beperkten Rusland en China de aanvoer van zgn. “hulpgoederen” via de grensovergangen met Turkije omdat dit de aanvoerlijn was van wapens en munitie verstopt tussen de noodhulp. En nu roepen alle protagonisten hoera… Ook de Syrische regering. Bovendien is er een duidelijk interpretatieverschil van de duur van het akkoord: Rusland zegt 6, de VSA 12 maanden.
Bovendien functioneerde de grensovergang van Bab al-Hawa ook als smokkelroute van Syrische olie en historische artifacten naar Turkije.
China maakt van de gelegenheid gebruik om nogmaals te pleiten voor de opheffing van de unilaterale sancties die de bevolking wurgen:
Nederlandse vertaling van het standpunt der Syrische regering:
Fayssal Mikdad, min. van buitenlandse zaken en Syr. in het buitenland, stelt dat resolutie 2585 in zijn huidige vorm tegemoet komt aan alle aspecten die westerse landen weigerden in te voegen en legde de nadruk dat humanitaire hulp vanuit Syrië moet komen en niet via de grensovergangen. Mikdad stelt dat de resolutie het sterke vertrouwen in de territoriale integriteit van Syrië hernieuwt en dat dit tot gevolg heeft dat de Turkse en VSA regering, die de separatisten (Koerden) steunt in N-Syrië niet tevreden zijn. Het betekent ook dat de milities en terroristen het onderspit moesten delven in deze resolutie, die in alle paragrafen m.b.t. de hulpvoorziening aan Syrië, duidelijk maakt dat deze vooral vanuit Syrië moet komen. De VN resolutie betekent dat de overgangen aan de buitengrenzen niet langer de hoofdzakelijke toegangen zijn waarvan het westen gebruik maakte om hulp aan Syrië te verlenen, en dat het centrum (… regering) de basis wordt.
Hij liet optekenen dat het westen drie grensovergangen wilde heropenen maar dat het er slechts in slaagde een halve grensovergang te openen, nl. Bab al-Hawa, en dat zij ook de duur voor 1 jaar wilden verlengen, maar dat de vrienden (Nvdr: Rusland en China) slechts voor 6 maanden akkoord gingen. Het zou bijgevolg betekenen dat de Syrische staat alles moet weten over datgene wat het land binnenkomt en waarheen voedsel en humanitaire bevoorrading geleverd wordt. Bijgevolg zou het moeilijk worden voor westerse landen wapens aan terroristen te bezorgen, dixit Mikdad. Hij stelt dat de Russische en Chinese vrienden en anderen in de Veiligheidsraad erin slaagden de vrije toegang van westerse en Turkse hulp aan de terroristen en gewapende bendes te beperken, en voegde eraan toe, dat dit een nodige stap is om tot de sluiting van Bab al-Hawa te komen … immers: respect voor de Syrische soevereiniteit wordt bereikt door respect voor ‘s lands grenzen.
Mikdad liet verstaan dat de nieuwe resolutie talrijke beperkingen op het vervoer van goederen gelegd heeft en ook op de westerse staten, die lak hadden aan de internationale grenzen en die de grensovergangen gebruikten om de eenheid van het Syrische land en volk te beschadigen. “De grensovergangen werden gebruikt door westerse landen, de VSA en degenen die het terrorisme ondersteunen om zo terroristen en milities te voorzien van wapens.” en voegde eraan toe dat de VN tekort geschoten was bij haar opdracht de goederen te controleren. Bovendien zou de VN én de westerse landen gefaald hebben in de échte hulpverlening aan het Syrische volk, daar de noodhulp geleverd werd aan grenzen, vervolgens aan gewapende groepen en hun organisaties om deze te verdelen onder de terroristen of deze aan hoge prijzen te verkopen aan de bevolking.
Mikdad gaf verder nog mee dat drie grensovergangen al-Ramtha, Bab al-Salam en al-Yarubiyah gesloten werden en dat nu nog slechts Bab al-Hawa open blijft nadat de VSA, zgn. onderzoekscentra, westerse landen & politici, er een grote campagne rond gevoerd hebben alsof de wereld geen andere problemen kent dat de Bab al-Hawa grensovergang.
Tot zover de reactie vanuit de VN Veiligheidsraad en de Syrische regering. Onze redactie heeft meermaals de wantoestanden in Idlib (… en de Bab al-Hawa grensovergang) beschreven. We verwijzen o.a. naar:
Officieel worden terroristische groeperingen in Syrië niet (meer) gefinancierd door externe bronnen (*).
Investeringen en handel stagneren in noord-Syrië. Nadat HTS de grensovergang van Bab al-Hawa onder controle kreeg, werd de handel en wandel verboden, behalve dan voor goedgekeurde “handelaars”. HTS heeft de volledige controle, het monopolie, op de handel, o.a. van suiker, kippen, bananen, benzine en diesel en andere dagelijkse verbruiksgoederen.
De Kamer van Koophandel staat machteloos. Protesteren leidt er slechts toe dat alles dichtgetimmerd wordt. HTS gebruikt de Kamer van Koophandel voor interne administratieve en organisatorische taken. HTS werkt ook aan hun imago: vrienden vallen in de prijzen, krijgen bv. de toelating voor de opening van een restaurant, waarbij de toevoer van de nodige producten gegarandeerd wordt, krijgen een job aangeboden, waarvoor een minder geliefde bewoner moest plaats ruimen. HTS houdt de tankstations en grote stroomvoorzieners onder controle in ruil voor “lidgeld”. HTS legde beslag op overheidsgronden nabij de Syrisch-Turkse grens en verkocht deze als bouwgronden aan vrienden.
HTS is de noodzakelijke partner bij de grensovergangen vanuit de Idlib provincie naar het regeringsgebied en legt douanetaxen op bij de invoer van producten. Morek is de belangrijkste grensovergang; HTS laat Huras al-Din, die voorheen daar de alleenheerschappij had, delen in de inkomsten. De Bab al-Hawa grensovergang wordt met niemand gedeeld. Geld stinkt niet.
HTS richtte de Watad Company op voor het beheer, verkoop, verspreiding van brandstoffen in Noord-Syrië. Zogezegd onafhankelijk, met Abu Ragheb al-Nabhan als alg. directeur, een oud-gediende brandstoffenverkoper in de regio. Even onafhankelijk als de Idlib regering. (…)
Intussen werden quasi alle andere terroristische groeperingen in Idlib opgeslokt door HTS. Hoog tijd dat HTS herdoopt wordt, een ander visitekaartje uitgereikt krijgt als loyale partner van NAVO-lidstaat Turkije en uiteindelijk kan vervellen tot een geëerde “oppositiepartij” aan de onderhandelingstafel. Het is tenslotte niet voor het eerst dat deze moslimterroristen vervellen: van al-Qaeda naar al-Nusra naar Hay’at Tahrir al-Sham, kortweg HTS. Als een boef een hoge hoed opzet, blijft hij nog steeds een boef.
Via de illegale grensovergang(en) naar Irak blijven de VSA wapens binnensmokkelen en olie, resp. graan, buitensmokkelen. En daar kijkt de VN Veiligheidsraad gefascineerd naar als een sterrenwichelaar naar een komeet. Opnieuw trok op 12 juli een konvooi van 37 vrachtwagens, geladen met wapens, munitie en logistieke bevoorrading, en 3 opleggers met nieuwe bewapende voertuigen, 8 opleggers met een onbekende inhoud verpakt in reusachtige kratten en 3 4×4 voertuigen met machinegeweren via de al-Walid grensovergang van Irak naar Syrië, naar de zgn. “autonome zone”, dat enkele jaren geleden nog stemde tegen de afscheuring van Syrië. Zeg nu niet dat de VSA daar aan proactieve landverdediging doen. Op onderstaand kaartje ziet u de drie door de VSA grensovergangen voor import van wapens/munitie/logistiek en export van gestolen olie/graan.
Het verschil tussen Trumps en Bidens “humanitaire” handelingen in Syrië: Trump liet graanvelden met hete luchtballons afbranden; Biden daarentegen laat eerst het graan oogsten en steelt het vervolgens uit de graansilo’s.
Op 7 juli was het VSA konvooi een beetje groter met 44 voertuigen, olietankwagens, koelwagens, bulldozers… Alsof de Amerikaanse bezetting van Afghanistan vervangen wordt door de Syrische.
Zoals gebruikelijk plaatsen we ook bij deze aflevering een positief einde: Syrië is zoveel meer dan terrorisme, oorlog, armoe en honger.
“Syrië is méér dan een land, het is een beschaving”. Een analyse:
Zenobia (240-274 AD) op een kleine rots in de Mid. Zee voor de kust van Latakia.
Nadat Damascus bevrijd werd van ISIS werd het standbeeld van Zenobia met haar koets voor vier dagen opgericht op het Omayyad plein in Damascus samen met dat van Palmyra’s conservator, Khaled al-Assaad, die publiekelijk onthoofd en opgehangen werd door ISIS op 18 juli 2015. (…)
En een hymne voor de koningin van Palmyra, Zenobia:
Nou en? Was altijd toch het geval? Hoewel… voor zwarten wordt dikwijls een oogje toegedrukt.
Het gaat bij dit verbod niet om het “rijden”, maar wel om het begrip “onbetaald rijden”, de taalnuance die bijzonder kwetsend is voor iedereen die van nature een donker velletje heeft.
De Duitse taalpolitie waakt opdat de samenleving anti-racistischer wordt. Berlijn en München leiden de dans. „Schwarzfahren“ (… zwartrijden) is vanaf nu een racistisch begrip. De Berlijnse gewestregering heeft beslist dat het begrip “zwart” in het publieke domein niet meer in een negatieve context mag gebruikt worden. Ergo: het is een teken van racisme.
In München is men goed op weg om Berlijn in de retoriek te volgen: men is er bij de openbaar vervoerinstanties “diep van overtuigd dat in een tijd, waar het rechtsextremisme tot een grote bedreiging voor het land geworden is, het taalgebruik ook aan banden moet gelegd worden”. Wie vanaf nu nog de woorden “zwartrijden” of “zwartrijder” gebruikt toont hiermee zijn verachting voor de welgekomen zwarte parels, zelfs al zijn deze niet afkomstig uit Zwart-Afrika, maar uit het midden of verre oosten.
De affiches met de racistische slogan, die elke openbaar vervoergebruiker moet wijzen op zijn burgerplicht, nl. zijn vervoerticket te betalen, worden verwijderd. Ze zullen waarschijnlijk vervangen worden door een lachende ebbenhouten neo-Duitser die goedgezind zijn ticket betaalt…
Of het aanroepen van de Heer in Rome voor vrede en welvaart in Libanon gaat zorgen? Ach, we kunnen O.L.Heer niet voor alles wat er verkeerd loopt in de wereld verantwoordelijk houden. Tenslotte zijn het de mensen die zijn leer moeten omzetten in werkelijkheid.
In Rome werd er gebeden voor de vrede in Libanon, mét alle christelijke geloofsgemeenschappen.
Ondertiteld, vertaling via icoontjes onderaan
Ons contact in Libanon meldt een snelle toename van geweld en wanhoop. Hijzelf verhuisde van Tripoli naar het noorden omdat hij zich er niet meer veilig voelde. En nu blijkt dat de vlucht wellicht vruchteloos was; ook daar is de bevolking de totale wanhoop nabij.
De regering verhoogde de brandstofprijzen met 30%; t.t.z. het trok de subsidie in. In Libanon bestaat het openbaar vervoer uit taxi’s, minibusjes en toerbussen tussen de grote steden. Er is gewoon geen alternatief. Als de prijs stijgt, zal een rit meer kosten. Iets wat de Libanees uit zijn mond moet sparen. Bovenop het benzinetekort wordt er benzine gesmokkeld naar Syrië.
Qatar, Oman, Bahrein en Dubai hebben hulp beloofd. Die zou via de Wereldbank overgemaakt worden… hulp… of eigenlijk een lening, want de “hulp” moet terugbetaald worden. De Wereldbank zal de “hulp” via hun eigen zaakgelastigden beheren; zij zullen bepalen waarvoor het geld zal gebruikt worden. Het geld wordt dan naar buitenlandse bedrijven doorgesluisd – Amerikaanse, Israëlische e.a. – die bestellingen krijgen, die vervolgens met de “hulp” betaald worden voor hun diensten in de (herop)bouw of iets dergelijks. De “hulp” komt niet terecht bij Libanezen; zij moeten wel de intresten erop betalen. Dat is alles. De buitenlandse bedrijven nemen geen medewerkers uit Libanon aan maar importeren hun vakkrachten uit de VSA, Engeland, Frankrijk… Zo’n Wereldbanklening zet geen zoden aan de dijk.
Marco beschrijft een rit in een minibusje. De prijs van een taxi zou pakweg 20- 30 dollar bedragen; een ticketje van een gemeenschappelijk hip-hopbusje zo’n 1.50 dollar. Zo’n busje (“dolmus” genoemd in Turkije) neemt iedereen mee zolang er plaats is. Ook in Egypte gebruikelijk: zelfs met “levende” bagage, zoals kippen en geiten. Meestal een avontuur. Men moet ervoor open staan. En hij vertelt onderweg wat hij ziet. O.a. schoolkleding. In Syrië, Irak, Iran en Libanon draagt men een schooluniform. Iedereen gelijk. Geen gezever van verwende vroegrijpe tienermeisjes over naakte buiken en blote benen. Ook geen dure-merken-wedstrijd. Hafez (vader van de huidige Syrische president) liet de piste van het schooluniform vallen, wat meteen voor problemen zorgde, daar de rijken met de aangekochte merkenkledij pronkten. Zoon Bashar is op de beslissing van zijn vader teruggekomen. Elke leerling gelijk. We hebben vroeger ook nog uniform gedragen en hebben er geen schadelijke bijwerkingen aan over gehouden. Hoe armer het land, hoe wenselijker een schooluniform om de bevolking een gemeenschapsgevoel te geven en conflicten te vermijden.
Niemand met een mondmasker. Ze hebben daar in Libanon àndere katten te geselen, nl. niet te verhongeren.
Afgestudeerden, vooral in de gezondheidszorg, verlaten het land:
Beelden van oude mensen die zichzelf niet meer kunnen onderhouden:
En huisdieren worden in de steek gelaten…
De dieren in de zoo zullen uiteindelijk afgemaakt moeten worden of verkocht, vervoerd naar het buitenland.
NGO’s en particulieren bieden hulp. Pater Daniël heeft herhaaldelijk in zijn wekelijkse nieuwsbrief beschreven hoe zijn kloostergemeenschap van Mar Yakub de Libanese bevolking probeert te helpen.
Dit is een ander project, het humus in blik:
Het licht gaat – letterlijk – uit in Libanon.
We sluiten af met deze 10 min. durende documentaire over de “gezichten der armoede” in Libanon. Zij hebben heel andere zorgen dan het uitgaansuur of het niet doorgaan van Tomorrowland.
“Red de planeet, eet geen vlees meer !” Dagelijks wordt opgeroepen om te vechten voor het behoud van de aarde, de natuur, het milieu, gestuwd door de meest dwaze ideologieën, die onmiddellijk moeten uitgevoerd worden, zo niet valt morgen de hemel op ons. Ieder gezond perspectief is zoek. Kinderen worden door abortus op de gruwelijkste wijze in de moederschoot afgeslacht, gepromoot door hen die respect eisen voor dieren. Als het juiste perspectief verdwijnt, gaan mensen stenen aanbidden of zelfs honden, katten en varkens (zie Romeinen 1, 23).
Welnu, een wereld zonder God moet niet gered worden. “Niet voor de wereld bid Ik” zegt Jezus (Johannes 17, 9). Mensen moeten gered worden.
De mens is het kroonstuk van de schepping en de schepping is er voor de mens. De mens staat met zijn voeten op de aarde en met zijn hoofd in de lucht. Hij is materie maar tevens eindeloos verheven boven de materie. Hij is het enige wezen in het heelal dat een bewustzijn en een geweten heeft en om zichzelf gewild is door God. Dieren kunnen verbluffend fijne instincten hebben. Ze hebben ook “een ziel” als levensbeginsel (anders worden ze kadavers), maar dit heeft verder geen enkele vergelijking met de menselijke ziel, door God verrijkt met verstand en wil. De natuur is een loflied aan God door te zijn wat ze is. Het is de roeping van de mens om bewust, wetens en willens, God als Schepper boven alles te eren. Onze tijd lijkt weinig gevoel te hebben voor deze ware grootheid van de mens. De kunst in een bepaalde periode drukt meestal goed uit hoe in die tijd over de mens wordt gedacht. In de moderne kunst zien we dikwijls gedrochten van mensen met verwrongen gezichten, ledematen en lichamen, waarbij iedere harmonie of schoonheid ontbreekt. Ze drukken een pessimisme en zelfs een nihilisme uit. De Renaissance daarentegen toont veelal mensen in grote lichamelijke harmonie en schoonheid, prachtige beelden van mannen, vrouwen en kinderen. Als de moderne kunst het zicht op de ware grootheid van de mens belemmert, dreigt de Renaissance de mens te zien als zijnde uit zichzelf het centrum van het heelal.
Waarin bestaat de diepste waardigheid van de mens? Sommigen denken aan een fysieke gezondheid, een hoogstaande geestelijke ontwikkeling, een groot verstand, vele begaafdheden, macht, eer en rijkdom. Al hebben al deze elementen hun waarde, ze bepalen niet de uiteindelijke waardigheid van de mens. Een zieke, gehandicapte dakloze of een ‘Mongools’ kindje, hebben dezelfde menselijke waardigheid als gelijk welke koning of keizer in zijn paleis. Een ander uiterste, vooral onder invloed van bepaalde oosterse stromingen, ziet de waarde van de mens louter in zijn geestelijke vermogens. Sommigen beschouwen de mens enkel als geestelijk wezen, als het goddelijk licht zelf, hoog boven de aardse werkelijkheid. Dit is een ontkenning van de mens als eenheid van lichaam en ziel. Een goede medische ethiek zal iedere mens verzorgen naargelang de behoeften die hij heeft en ook heel zijn lichaam met dezelfde waardigheid behandelen. Al is een hart fysisch veel belangrijker dan een kleine teen, ook het eenvoudigste orgaan deelt in de menselijke waardigheid en dient met dezelfde eerbied behandeld te worden (Zie de eenheid van het lichaam: 1 Kor 12, 12-26).
Psalm 8 is een hymne op de grootheid van de Naam van God, Schepper en Vader. Het heelal is het werk van zijn “handen”. De afwerking met maan en sterren is het fijne werk van zijn “vingers”. Het zijn de baby’s (Hebreeuws: olelim van alal = lallen) en de zuigelingen die Hem verheerlijken en de hoogmoedige te schande zetten. Een “psalm” moet gezongen worden (van het Griekse ‘psalmos’ = het doen trillen/zingen van de snaren van een muziekinstrument). Een mens die de Schepper en zijn Schepping erkent, bewondert en bezingt, ontdekt tevens zijn juiste plaats, zo broos en zo ontzagwekkend:
“Ach, wat is de mens dan, dat Gij naar hem omziet, ’t mensenkind, dat Gij zo voor hem zorgt? Niet veel minder dan een engel hebt Gij hem geschapen, hem gekroond met luister en met eer (letterlijk: Gij hebt hem slechts een beetje minder dan God gemaakt). Heel uw schepping aan hem onderworpen, alles aan zijn voeten neergelegd” (Psalm 8, 5-7).
We hopen een lange reeks overwegingen te kunnen geven over de christelijke visie op de mens, vanuit de Schrift en de katholieke traditie, die onscheidbaar met elkaar verbonden zijn. Hierbij putten we ook uit de ervaringen en inzichten van mystici en kerkleraren en benutten zo goed mogelijk de resultaten van goede wetenschappelijke inzichten. Onze diepste identiteit zien we tenslotte in de persoon van Jezus Christus, de God-Mens en van zijn Moeder Maria, zijn eerste leerlinge. We voorzien 7 thema’s. Het zijn, als je wil, de 7 wortels van ons mens-zijn:
1) De mens, geschapen naar Gods Beeld en Gelijkenis. Dit is het fundament van onze waardigheid.
2) Met een onverzadigbaar verlangen, waarmee we de zin van ons “rusteloos hart” ontdekken.
3) Gewond door de zonde, waardoor we de ontwrichting die ieder mens in zich meedraagt toelichten.
4) Hartstochtelijk bemind, zoals ouders van hun gehandicapt kind nog meer houden dan van een gezond kind.
5) Geroepen om door lijden en sterven in Jezus’ verrijzenis te delen. Dit is onze ‘uittocht’ en overgang, ons Pasen.
6) Met de gave van zichzelf. Hoeveel zware ontgoochelingen in menselijke relaties zouden vermeden worden, wanneer we echt zouden beseffen dat de ‘gave van zichzelf’ een wezenlijke eigenschap is van ons menselijk leven?
7) Zo bereiken we uiteindelijk de gelijkenis met God in de hemelse heerlijkheid. “Beeld Gods” komt aan het begin, “gelijkenis Gods” aan het einde, wat enkel mogelijk is door onze gelijkenis met Christus
Hiermee streven we niet alleen naar een goed inzicht in het mysterie van ons mens zijn, we willen ook steeds meer onze waardigheid beleven. Laten we daadwerkelijk op weg gaan, in het besef dat de weg zelf wijzer is dan de wegwijzers.
*
In Flitsen berichten we o.m. over een bijzondere picknick die we gehouden hebben. In Een wereldoorlog zonder grenzen blijven we trachten de waarheid te onthullen over hetgeen in Syrië gebeurt. De dwaze demonisering willen we aanklagen in Het einde van een westerse wereldoverheersing. We wijzen op enige hoop in de Libanese tragedie: Eindelijk naar een neutraal Libanon? En dit nog geeft weer overvloedige info over Syrië, corona, geopolitiek en moraal.
Op donderdag 24 juni hebben we plechtig de geboorte gevierd van Johannes de Doper. Een geboortedag wordt in de liturgie alleen nog gevierd van Jezus en Maria. Van alle andere heiligen wordt hun sterfdag beschouwd als hun “geboorte” voor de hemel. In de voormiddag reden we met z’n allen naar een terrein dat toebehoort aan Ibrahim Srour, oblaat en verantwoordelijke ingenieur voor ons terrein. Een tent werd opgesteld om ons te beschermen tegen de felle zon. Ernaast staan twee kleine bolvormige gebouwtjes met niets er in. Het ene werd gebruikt als keuken om een soort potpourri klaar te maken met enkele groenten, op een houtvuur gekookt. Meteen werd het plan opgevat om van de twee gebouwtjes twee kapelletjes-kluizen te maken. Een ter ere van de heilige Elias, de grootste profeet in het begin van het Oude Testament en het andere ter ere van de heilige Johannes de Doper, de grootste profeet aan het begin van het Nieuwe Testament. Ondertussen werd veel heen en weer gebabbeld, gelachen en verteld. Terwijl we eenvoudig en goed aten werd niet vergeten hoezeer vele Syriërs en vooral Libanese christenen nu bedreigd worden met hongersnood. We zoveel mogelijk meedelen en alles in het werk te stellen om de hulpverlening aan hen verder te zetten met alle middelen die we hebben en die ons gegeven worden. Er is ondertussen al een varkenskwekerij in Libanon voor hen opgezet.
Wekelijkse vormingsdag
De wekelijkse vormings- en ontspanningsdag voor de kinderen van de catechese wordt steeds meer een feest voor iedereen. Deze donderdag kwamen moeders achterna en elk had een gebak bij zodat het niet moeilijk was de kinderen bij de pauze een versnapering te geven. En de moeders amuseerden zich onder elkaar. De kinderen waren al lang naar huis terwijl de moeders hier nog van de heerlijke zomeravond genoten.
En zo kan de Turkse chantage nog jarenlang doorgaan. Moest de EU afzien van de sancties t.o.v. Syrië, moesten ze het geld – ons belastinggeld – aan Syrië bezorgen voor de wederopbouw, dan zouden miljoenen Syrische vluchtelingen terug kunnen keren naar hun vaderland. En zou Erdogan geen reden meer hebben om geld te eisen voor de vluchtelingenopvang.
Ach ja, er is een voorwaarde aan verbonden: Erdogan mag de aanwezigheid der Syriërs in Turkije niet misbruiken voor politieke doeleinden…
Dàt hebben we weer goed gedaan, schijnen de EU-potentaten uit te stralen. Al een geluk dat hun artificiële glimlach achter een masker verborgen zit… Een mens krijgt van minder last van maagzuur.
Over de leugenachtige berichtgeving hebben we herhaaldelijk in het lang en in het breed geschreven. We zijn niet snel meer verbaasd over de gang van zaken. Reuters deed er toch nog een schepje bovenop. Terwijl voor het oog van de wereld olie en graan gestolen wordt uit Syrië (u zal zich ongetwijfeld Trumps triomfantelijke verklaring “We’ve kept the oil” herinneren, speelt Reuters het klaar het tekort aan graan, aan brood, met een hongerende bevolking als gevolg, te wijten aan de klimaatverandering. Onderstaande video geeft de originele Reuters reportage weer.
De Syrische permanente vertegenwoordiger bij de VN Veiligheidsraad klaagt – voor de zoveelste keer – de onmenselijke sancties en de hypocrisie van de westerse landen aan. “Enerzijds uiten ze hun bezorgdheid over de humanitaire situatie, anderzijds volharden ze in de boosheid, blijven de bevolking bestraffen met sancties waardoor er een tekort is aan voedsel, medicijnen, water en andere dagelijkse benodigdheden. Bovendien worden de leveringen van humanitaire hulp bemoeilijkt. Hun zgn. bezorgdheid is in schril contrast met hun politiek. Misdaden door terroristen en secessionisten worden doodgezwegen, evenals de praktijken van het VSA bezettingsleger in het NO en de al-Tanf regio. Zij plunderen en stelen de grondstoffen van het Syrische volk: hun olie, hun landbouwoogsten en culturele artifacten…”
https://youtu.be/Sj8b7CjbPjs
Hij stelt dat men de VN Veiligheidsraad misbruikt om de westerse politiek door te drukken. Dat al-Qaeda zou moeten instaan voor de verdeling van de noodhulp aan de bevolking is niet te geloven… (Lees: de verwijzing naar de Turkse maffioso Sedat Peker die uit de biecht klapte hoe er onder het mom van noodhulp wapens binnengesmokkeld werden)
https://youtu.be/HfygHt8t2e8
Volgens de National Interestis de Arabische wereld overstag aan het gaan om Syrië na tien jaar uitsluiting opnieuw aan de Arabische boezem te drukken.
“Niet alleen hebben Egypte en Algerije uitdrukkelijk de Syrische staat gesteund, maar ook Perzische Golf-monarchieën, zoals de VAE, Koeweit en Bahrein zijn op hun stappen teruggekeerd en hun ambassades heropend met als gevolg directe vluchten tussen Damascus en Dubai… Als sommige voormalige steunverleners aan de Syrische oppositie hun mislukte politiek inzien, waarom kunnen de westerse landen dit dan niet ook doen?” met daarop het dringend verzoek de banden tussen de Europese landen en Syrië te herstellen.
Een aantal Europese landen zouden recent hun interesse in het hernieuwen van diplomatieke missies in Damascus geuit hebben, vooral nadat Assads regering met 95,1% herkozen werd. Een recent verslag in de al-Watan-krant berichtte dat diplomaten uit Griekenland, Hongarije en Servië reeds naar Damascus getrokken waren om de heropening van hun ambassades voor te bereiden. Ook in de National Interest werd dit vermeld. Griekenland zou al in mei 2020 een speciale afgevaardigde voor Syrië benoemd hebben en Cyprus zou al een ruimte gehuurd hebben waarin een toekomstige Cypriotische ambassade in Damascus zou moeten ondergebracht worden. Tsjechië trok nooit zijn ambassadeur terug. Hongarije, Polen, Oostenrijk en Italië hebben aangegeven dat zij een nieuwe omgangspolitiek met Syrië zouden willen, maar hebben nog geen stappen in die richting ondernomen. “Naarmate de tijd verstrijkt, is het vasthouden aan het verzinsel “gematigde rebellen”, dat op de één of andere manier de huidige bestaande staat zou moeten vervangen, niet alleen naïef, maar verhindert ook een effectief en verstandig engagement.”
Terwijl Denemarken sommige Syriërs hun verblijfsvergunning intrekt met als reden dat Damascus en het regeringsgebied veilig zijn, blijven de meeste Europese regeringen hun hoofd in het zand steken. Geen enkele grote “rebellen”groepering bedreigt nu nog het bestaan van de staat en het SDF zou achter de coulissen een eigen toenadering tot de Syrische regering zoeken. Zolang de Koerden dromen van hun Rojava zal Turkije rusteloos en agressief blijven, zal het zich niet terugtrekken uit de grensstreek. Anderzijds willen de VSA deze situatie laten voortduren – om Iran dwars te zitten – uit wraak voor het mislukken van hun staatsgreep in Syrië, om Rusland op kosten te jagen én om verder olie te kunnen stelen uit de Syrische oliebronnen.
Blijft natuurlijk de Turkse regering met scherpslijper Erdogan. De leider van de Turkse oppositie, de Republikeinse Volkspartij, Kemal Kılıçdaroğlu, wil een betere relatie met Syrië en pleit voor de opening van ambassades in de twee landen. We citeren: “Als wij aan de macht zouden zijn, dan zouden er geen problemen meer zijn in Syrië. In elk geval moet de relatie met Damascus verbeteren en ambassades geopend worden in de twee landen.” En voegde eraan toe: “De EU moet wegen, bruggen, scholen, ziekenhuizen en parken oprichten in Syrië; zij zijn de genen die dit moeten doen; dat heb ik hen ook al eerder gezegd. En dan moeten we de Syriërs in Turkije zeggen dat ze naar hun eigen land moeten terugkeren, vermits ze er dan een huis, een weg, een school, een hospitaal zullen hebben.”
Kilicdaroglu in 2019: “Terwijl Turkije een vermaard en machtig land was met de mogelijkheid het vuur te doven in onze regio, werd het juist de reden dat het vuur verspreidde in onze buurlanden door de foute buitenlandse politiek.”
Los van bovenstaande wensdromen, blijft het feit dat in Idlib en in de door de Turken bezette noordelijke grensstreek het schuim der moslimterroristen de lakens uitdelen. Ze mochten opnieuw een lading raketten in ontvangst nemen. Te verwachten dat zij hun wapens zullen neerleggen, een re-integratieproject met een beroepsopleiding op weg naar een burgerleven zullen volgen, braafjes in de pas zullen lopen, belastingen betalen… is een heikel thema. D’r zit nog een amalgaam van de wreedste islamradicalen verzameld, zoals de Oeigoeren, die geen kant uitkunnen. Niet terug naar China, niet naar Turkije (dat hen oorspronkelijk binnengehaald heeft en zich er snel vanaf gemaakt heeft richting Syrië), niet naar de Koerdische regio (die hebben nog een eitje met hen te pellen) en ook niet naar een vredelievend leven in Syrië. Niemand wil hen. Ze zijn een levende tijdbom. Zoals de al-Qaeda schoelies en soortgenoten. Waarheen met hen?
Daar waar b.g. terroristen resideren zijn de minderheden verdreven, vermoord of “verdwenen”. Zoals de christenen in de prov. Idlib: vroeger 10.000 nu naar schatting slechts zo’n 200 – oude mensen, die niet meer kunnen vluchten.
Op 7 en 8 juli zou er opnieuw een rondje Astana-Syriëbesprekingen gehouden worden met afgevaardigden uit Iran, Rusland, Turkije en Syrië en vertegenwoordigers van de oppositie, de VN, Jordanië, Libanon en Irak als toezichthouders. (…)
We proberen zoals steeds met een optimistische noot af te sluiten. Engelse taallessen op een muzikaal-didactische wijze:
https://youtu.be/cCCVQLWoZak
Dankzij een subsidie van de Syrische Rode Halve Maan kan Ali de van vader-op-zoon-stiel van marmerbewerker (steenhouwer) voortzetten en zijn gezin onderhouden. Meer zelfs, hij heeft zelfs arbeiders moeten aannemen die op hun beurt hierdoor brood op de plank brengen.
Tartous: derde jaarlijks muziekfestival met kinderkoren:
