We hoorden op het nieuws, we lazen in de krant dat de aanwezigheid van de wolf in Vlaanderen behoorlijk veel geld kost. Zoals we in het vorige artikel schreven, hebben we geen bepaalde afkeer van en voor wolven. Zolang wij niet het slachtoffer van hun nabijheid worden. En dàt zijn we wel degelijk: 2.8 miljoen euro belastinggeld dat uitgegeven wordt opdat de wolf zich kan bedienen aan het Vlaamse faunabuffet… Dankzij de EU-waanzin, de Habitat-richtlijn: https://ecer.minbuza.nl/-/eu-hof-ook-wolf-in-bewoond-gebied-wordt-beschermd-door-eu-habitatrichtlijn.
Sinds 2018 heeft de Vlaamse overheid al ruim 2,8 miljoen euro uitgegeven aan wolven. Dat geld ging onder meer naar subsidies voor wolfwerende omheiningen, apparatuur om de dieren te monitoren en compensaties voor de schade aangericht door de wolven.
De diepere oorzaken van de afstraffing van Rutte IV
De slogans klimaatneutraliteit, inclusiviteit en diversiteit bepalen steeds meer de agenda van het kabinet-Rutte IV. Andere economische belangen, zoals een minder kostbare energietransitie en het halen van een gezond rendement voor het bedrijfsleven, worden er ondergeschikt aan gemaakt.
De samenleving is echter niet maakbaar. Afdwingen van deze ‘nobele’ doelstellingen door het kabinet, actiegroepen en de rechter heeft desastreuze gevolgen. Dwangbeleid faalt en de economie verschraalt. Maar een ommekeer dient zich aan, schrijft Johannes Vervloed.
Zonder verpinken of enige schaamte stelen de VSA, met de regelmaat van een klok, olie; vervoeren die met tankwagens via een illegale grensovergang naar hun bases in Irak. Stelen de graan- en gerstoogsten, vervoeren die eveneens naar Irak. Wat ze niet kunnen pikken, steken ze in brand. Ze maken er geen geheim van. Integendeel. Ze zijn er fier op. Voormalig president Trumps spontane uitbarsting van vreugde ging de wereld rond: “We’ve kept the oil!” Maar deze wereldvreemde negationist, Farhan Haq, woordvoerder van de vice secretaris-generaal bij de VN, “heeft geen weet van de aanwezigheid van VSA-troepen in Syrië.” Zoals de westerse media, die zich wel kunnen opwinden over het lot van een overreden wolf of de zgz. discriminatie der neo-geslachten, maar verder weigeren de bewuste en moedwillige uithongering van de Syrische bevolking, als westerse straf voor hun regeringskeuze, te erkennen.
Op 24 maart had dit absurde gesprek plaats tijdens de wekelijkse persconferentie van de VN. Een Chinese journalist besloot eens enkele kritische vragen te stellen.
Journalist: “Enkele vragen over Syrië. Gisteren gebeurde er een dronenaanval op een VSA-basis in het NO van Syrië, waarbij één dodelijk slachtoffer en zes gekwetsten vielen. Daarna hebben de VSA een luchtaanval uitgevoerd, waarbij elf mensen in Syrië gedood werden. Heeft de generaal-secretaris (van de VN) een reactie mee te delen over dit voorval?”
Farhan Haq: “Wij zijn vanzelfsprekend ongerust omwille van de toenemende spanning en zien verder wat er kan gedaan worden om de spanning bij de verschillende machten in Syrië te doen afnemen en wij zullen onze inspanningen voortzetten.”
Journalist: “Pleit u dan niet ervoor om de soevereiniteit en territoriale integriteit van Syrië te respecteren?”
Farhan Haq: “Euh… natuurlijk, dat spreekt vanzelf en natuurlijk is het belangrijk dat de soevereiniteit en territoriale integriteit van Syrië gerespecteerd wordt. Tegelijkertijd kent U de complexiteit van het probleem der buitenlandse machten.”
Journalist: “Vindt u de aanwezigheid van VSA-troepen in Syrië illegaal of niet?”
Farhan Haq: “Euh… dat is niet iets waarmee wij te maken hebben… euh… er was daar een oorlog…”
Journalist: “Dat klinkt allemaal heel bekend want deze week wordt er veel gesproken over het VN-Charta, het volkerenrecht en de resp. resoluties. Maar de aanwezigheid van een buitenlandse militaire basis zonder daarvoor een uitnodiging gekregen te hebben… dat klinkt voor mij naar iets anders… begrijpt U?”
Farhan Haq: “Euh… ik laat de analyse voor uw rekening, maar nu… “
Journalist: “Wat is het verschil tussen VSA-troepen in Syrië en Russische troepen in Oekraïne?”
Farhan Haq: “… Er zijn geen VSA-gewapende troepen in Syrië. Dat is geen vergelijkbare situatie.”
Journalist: “Bent u zeker dat er geen VSA-troepen in Syrië zijn?”
Farhan Haq: “Ik ben zeker dat er daar militaire activiteit is, maar van bodemtroepen weet ik niets.”
Journalist: “OK, vijf VSA-soldaten werden bij de aanval gekwetst. Als er geen VSA-soldaten in Syrië zijn, hoe konden ze dan gekwetst worden?”
Farhan Haq: “Euh…”
Journalist: “Raar, nietwaar? Moet ik u dat vragen? En overigens, als we dan toch over het volkerenrecht spreken, dan is het internationaal volkerenrecht hier de resolutie 2254 van de VN-Veiligheidsraad, voor zover ik weet. Daarin staat duidelijk vermeld: “Wij verzekeren onze diepe steun bij de soevereiniteit en territoriale integriteit van de Syrische Arabische Republiek en de principes van de VN-Charta.”
Farhan Haq: “Ja, dat is mij bekend en zoals u kan zien werd het door de leden van de Veiligheidsraad zelf aanvaard.”
Journalist: “Opnieuw. Terug naar mijn vraag: is het illegaal dat de VSA een militaire basis in Syrië hebben? Volgens de resp. resolutie die ik juist voorgelezen heb?”
Farhan Haq: “Euh… de resp. resolutie eist dit en wij eisen dat alle landen dit respecteren. Euh… verder wil ik er nu niet op ingaan.”
B.g. vertaling van het over-en-weer gesprek met de Chinese journalist begint bij 09’14”
Ter herinnering en staving van het bovenstaande:
Dit is slechts één van de talrijke video’s die de diefstal van olie bewijzen.
Onderstaand videogesprek had plaats nadat de VSA uiterst aarzelend, omdat quasi heel de wereld Syrië ter hulp schoot na de aardbeving, de sancties tijdelijk en zeer miniem (Syrië wordt slechts toegelaten medische zorg op de internationale markt te kopen en betalen) opschortte.
“Ten eerste, de sancties opschorten voor 180 dagen is een grap. Het is een politiek spelletje dat de VSA proberen te spelen. Da’s één. Sancties zijn één ding maar het andere maakt de sancties compleet. Zelfs als ze ons met sancties straffen, als ze ons onze olie en graanoogsten laten in het oosten van Syrië, als de VSA het oosten van Syrië verlaten, de bezetting stoppen en ermee ophouden het graan, de olie en het gas te stelen, kan Syrië zichzelf (herop)bouwen, de fabrieken doen draaien, de ziekenhuizen laten werken, de auto’s, de ziekenwagens laten rijden. Immers, in 2010, voor de oorlog, importeerde Syrië praktisch niets. We waren zelfvoorzienend, we produceerden alles, ons voedsel. Maar door de sancties, door de oorlog, en omdat de VSA zich illegaal in het oosten van Syrië bevinden, de olie stelend, het gas stelend, het graan stelend… moet Syrië het graan voor brood invoeren, moet het olie en gas invoeren, gas om mee te koken en om elektriciteit mee te produceren en voor auto’s. We leven momenteel in Syrië met soms slechts 10 minuten elektriciteit… 5 minuten elektriciteit in 24 uren. Niemand in deze eeuw op deze planeet leeft met slechts 5 minuten elektriciteit per dag. Ik moest soms uren lopen om babymelkpoeder voor mijn eigen baby te vinden. Omwille van de sancties geraakt die niet meer gemakkelijk tot in Syrië. Hetzelfde met pampers, met medicijnen, met alles. Vroeger, voor de oorlogen, waren we in Syrië…”
En dan wordt de verbinding verbroken. Geen elektriciteit meer. De 10 minuten zijn verstreken. De journalist maakt verbinding via een batterij. En geeft antwoord op de vraag of er geen elektriciteit meer was.
“Ja, omdat er geen olie is voor de elektrische generatoren. De regering heeft niet genoeg olie. Indien we onze oliebronnen in het oosten van Syrië zouden hebben… we hadden vroeger 24/24 elektriciteit voor de oorlog. We moesten nooit leven zoals nu. We zijn in de 21ste eeuw en nu zijn er mensen die kaarsen moeten gebruiken omdat ze zich niets anders kunnen veroorloven. Syrische studenten studeren bij kaarslicht. Omdat het Witte Huis, in Washington D.C., en hun buitenlandse politiek niet kunnen verdragen dat er iemand “neen” zegt tegen hen en zij willen dat heel de wereld aan hun kant staat. Zij moeten niet weten van de regering in Damascus. Bijgevolg moeten 25 à 30 miljoen mensen lijden omwille van een andere politiek.”
Verwijzend naar vorige bijdragen, hierbij wat cijfermateriaalvoor de toestand in Duitsland, waarop groene Ricarda Lang: “Dat is de weg naar de toekomst!”
https://youtu.be/W_k-sK0ZJEA
Een gewone lucht-warmtepomp kost ca. 15.000 euro.*
Een gesofisticeerde-aardwarmtepomp ca. 30.000 euro*
Een nieuwe olie-/gasverwarming ca. 10.000 euro.**
Indien de warmtepomp ook effectief moet verwarmen in oude gebouwen, worden isolatiemaatregelen verwacht met bijkomende kosten.***
Een warmtepomp verbruikt heel wat meer stroom dan een gasverwarming: bij een huis met ca. 150 m2 woonoppervlakte: ca. 2.000 euro per jaar.
Verhuurders mogen hun kosten gedeeltelijk doorrekenen; ergo: de huurprijzen zullen stijgen.****
De Duitse Fernsehlotterie (TV-loterij), beter bekend als „Ein Platz an der Sonne“ (een plaats in de zon), ontstond ten tijde van de blokkade van Berlijn. Toen werden arme kinderen naar West-Duitsland gevlogen om daar enkele weken te kunnen herstellen en te genieten van een beter leven. De ARD steunde dit sinds 1956 en breidde nadien (1959) die hulp uit naar “zieke en oudere mensen. (Wikipedia)
Zo is de TV-loterij in het bewustzijn der mensen gebleven. Er zijn weliswaar nog steeds zieke en oudere mensen, vooral Duitsers, maar deze doelgroep moet het onderspit delven. Je zou voorwaar kunnen denken dat ook hier het anti-blank racisme hoogtij viert.
Doelgroep zijn tieners, die niet bepaald aan ondervoeding lijden, met alle mogelijkheden tot ontplooiing en amusement. Ziek zijn ze ook niet… maar ze zijn wel zwart. En dat moet en zal ondersteund worden. Met meer dan 80.000 euro wordt een zgn. “mentorproject” ondersteund, waarbij relatief-oudere gepigmenteerden voor jongere pigmentgenoten bereid staan om hen in moeilijke levenstijden te helpen, kortom in hedendaags Duits te “empoweren”, hen weerbaar te maken.
Zoeken zij een woning, een plaats in een school, hebben ze wel schoolboeken, kunnen ze naar een sportvereniging? Hebben zij daarvoor een zgn. “mentor” nodig, een mentor die hen aan de hand neemt en hen door het moeilijke blanke leven leidt… en … die door de TV-loterij voor zijn inzet betaald wordt? De vereniging met de onthullende naam Future of Ghana Germany e. V. beschrijft haar door loten gesponsorde activiteit “Vorbilder” – in het Nederlands zouden we het “rolmodellen” noemen:
Vorbilder ist ein Mentoringprojekt des gemeinnützigen Vereins Future Of Ghana Germany e.V.. Bei diesem Projekt übernehmen junge Menschen die Rolle einer Vertrauensperson für Schwarze Jugendliche.
Ziel ist es, dass Vorbilder und Mentees eine nachhaltige Bindung aufbauen, Freizeitaktivitäten durchführen und sich bei Problemen gemeinsam eine Lösung erarbeiten.
Mit diesem Projekt wollen wir Verantwortung für die jüngere Generation übernehmen. Es ist unsere Vision, Schwarze Kinder und Jugendliche zu empowern, sodass sie selbstständig und selbstbewusst ihren Träumen nachgehen und ihren Platz in der Gesellschaft einnehmen.
Getuigt niet van veel vertrouwen in de opvoedingscapaciteiten der (zwarte) ouders bij het begeleiden van hun kinderen met nieuwe “Bindungen” = contacten. Of gaat het om wezen in een tehuis? Nergens wordt dit vermeld. Integendeel.
De „Bürgerstiftung Hamburg, die eveneens de Duitse Ghana-vereniging ondersteunt, heeft verklaring waarom de zwarten moeten geholpen worden. Reden is, zo blijkt, de huidkleur. Mensen met een bepaalde huidkleur zouden – naar verluidt – het moeilijker hebben.
Für Jugendliche People of Color und ihre Eltern ist das deutsche (Ausbildungs-)System nicht einfach zu durchschauen. Schwarze Jugendliche und junge Erwachsene im Alter von 16 bis 23 Jahren, die dabei sind, sich beruflich zu orientieren, werden von Future of Ghana Germany e. V. unterstützt.
Dus, lieve kijkbuiskinderen, omwille van hun huidkleur is het Duitse onderwijssysteem niet of moeilijk te begrijpen? Kan het nog een racistischer? Slik. Ja, het kan. Want één der zwarte jongeren, die in het reclamefilmpje voor de TV-loterij opdook, stelde dat ze zich onder soortgenoten beter voelt. Als blanke oerbewoners van het Europese continent dit zeggen, worden ze aan het kruis genageld…
Waarom zou de klant voor nepvoeding meer betalen?Voorlopig hebben we nog de keuze tussen echt en nep. Hoe lang nog vooraleer we verplicht worden gehakt met een samenstelling van erwten, soja, meelwormen of andere insecten te kopen?
In de kwaliteitskrant DS kan u gratis een artikel lezen waarin u duidelijk gemaakt wordt waarom vleesvervangers zo duur zijn. Omwille van de auteursbeschermingswet kunnen wij dit niet hier publiceren. We citeren een paragraaf, waaruit duidelijk blijkt dat heel het veggieverhaal niet weggelegd is voor jan-met-de-pet maar wel voor de master-klimaatgroene-betweter:
‘Ze nemen een brutomarge die volgens ons in de buurt ligt van 30 procent’, zeggen prijsspecialisten Peter Speltincx en Olivier Hagenbeek van Simon-Kucher, een consultancybureau dat wereldwijd producenten én retail adviseert over prijszetting. Een producent die liever niet met naam genoemd wordt, meent dat het nog meer is. ‘Het is hier in België ruim veertig procent.’ Maar waarom is er die grote marge? ‘Daar zijn verschillende redenen voor’, zeggen Speltincx en Hagenbeek. ‘De doelgroep van dit type producten bestaat om te beginnen uit volledige vegetariërs en ook flexitariërs. Net die groep heeft ook een zekere bereidheid om meer te betalen, want ze kopen dat product vaak omwille van dierenwelzijn of het milieu.’
België is de optelsom van twee democratieën, een Waalse en een Vlaamse. Vlaanderen stemt overwegend rechts, Wallonië links. Die worden op Belgisch niveau samengevoegd. Dat veroorzaakt immobilisme. De weg daar uit is volgens de N-VA het confederalisme. Via artikel 35 van de Grondwet komen alle bevoegdheden bij de deelstaten. Vervolgens komen we overeen wat we nog federaal willen doen. Zo kunnen we de boodschap van Bart De Wever samenvatten.
In 2024 zal die man de langstzittende voorzitter ooit zijn. In 2010, 2014 en 2019 was zijn partij veruit de grootste. Ondanks dat massief electoraal gewicht, slaagde zijn partij er nooit in dat confederalisme een stap dichterbij te brengen. Integendeel, op het toppunt van de electorale macht, toen N-VA maar liefst 33% van de stemmen haalde, besloot die partij dat een confederale staatshervorming niet eens fundamenteel of prioritair was. Een Belgische regering zonder de PS, dat was al een staatshervorming op zich, beweerde De Wever. Een socio-economisch zogenaamd rechts beleid zou Wallonië uitroken. Ze zouden zelf komen smeken om een staatshervorming, voorspelde hij.
N-VA heeft geen strategie
Daar kwam natuurlijk niets van in huis. Zijn Zweedse ‘droomcoalitie’ leverde gewoon meer van hetzelfde op. Meer staatsschuld, meer migratie en meer België. Alleen mochten we daar nog twee jaar langer voor werken door de verhoging van de pensioenleeftijd. Wat nog fundamenteler was, is dat N-VA eigenlijk beweerde dat er geen probleem was met België, zolang de N-VA maar bestuurde. Plots was er geen fundamenteel politiek probleem meer in België als de optelsom van twee democratieën. Er was enkel een probleem met welke bestuursploeg België managede. Zo lang de N-VA de lakens kon uitdelen, functioneerde België volgens hen prima. De kiezer dacht er anders over. Maar fundamenteler heeft N-VA toen gebroken met een decennialange Vlaamse politieke strategie. Meer Vlaanderen is beter voor de Vlamingen. Maar de N-VA beweerde plots het omgekeerde. Bovendien focuste de roep om bevoegdheden over te dragen naar Vlaanderen zich decennialang op het socio-economische en het afbouwen van de financiële transfers, zeg maar miljardendiefstal, van Vlaanderen naar Wallonië. Op heden gaat het over 12 miljard per jaar. Dat was allemaal niet meer nodig, laat staan prioritair voor de N-VA. Strateeg De Wever maakte daarmee komaf.
In 2013 wou De Wever zogezegd ‘geen regering zonder confederalisme’, maar hij deed het omgekeerde in 2014. In 2017 werd dat ‘geen regering met PS zonder confederalisme’. Het werd ook nu geen confederalisme, maar wel degelijk een regering met PS na de verkiezingen van 2019. Als De Wever zich nu op de borst klopt dat het in 2024 ‘confederalisme of niets’ zal zijn voor hem, moet men daar aan de andere kant van de taalgrens natuurlijk eens goed mee lachen. Njet, reageerde Magnette, en met hem heel Wallonië inclusief Georges-Louis Bouchez. De Wever kan daar helemaal niets aan doen en dat weten ze allemaal. Iedereen weet dat N-VA van dat confederalisme geen prioriteit maakt, en het niets meer is dan een electoraal praatje om na verkiezingen het omgekeerde te doen. Iedereen weet dat er nog geen begin van meerderheid is om dat confederalisme binnen België te realiseren zolang Wallonië daar niet in wil meegaan. Waarom zouden ze ook? Wallonië wint bij de status quo waarbij Vlaanderen voor de bodemloze Waalse putten moet opdraaien. Een poging enige geloofwaardigheid aan zijn confederale plannen te geven door ze extralegaal te willen doorvoeren, kan op niets dan hoongelach rekenen.
Van verraad tot verraad naar het defensiemandaat
De echo daarvan hoorden we ook in het debat dat Theo Francken onlangs in Wallonië voerde met Georges-Louis Bouchez. In de vijf resoluties 1999 legde het Vlaams Parlement de krijtlijnen van toekomstige staatshervorming vast. Splitsing van de sociale zekerheid en fiscaliteit werd als noodzakelijk beschouwd. Coherente bevoegdheden in socio-economische kwesties voor de deelstaten, zodat responsabilisering voor de afbouw van de miljardentransfers kan zorgen. Maar wat zei Theo Francken in het debat?… ‘Ik ben geen centennationalist. Het is noodzakelijk om solidariteit te hebben. Zeker op het vlak van sociale zekerheid. Dat is noodzakelijk. Dat is essentieel. Dat gaan we niet aanvallen.’Bevraagd door het Vlaams magazine Doorbraak bevestigde hij: ‘ Transfers zijn er ook binnen Vlaanderen. Dat de transfers tussen Vlaanderen en Wallonië hoog zijn, is niet onze eerste drijfveer. Onze drijfveer bij N-VA is responsabilisering. Wij willen dat de sociale zekerheid efficiënter beheerd wordt en dat er meer mensen toe gaan bijdragen. Maar de solidariteit binnen de sociale zekerheid behouden is voor ons geen probleem. Wat we nodig hebben is een gezond België dat mensen responsabiliseert. Daarom dat we meer bevoegdheden nodig hebben per deelstaat.’
België is gebouwd op de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië en de onderdanigheid van de Vlamingen om dat nederig te ondergaan. Dat is trouwens al zo sinds de stichting van België. Als dat niet meer het geval zou zijn, dan houdt de liefde voor België aan de andere kant van de taalgrens ook meteen op. En dat zeggen ze zelf ook met zoveel woorden. PS’er Philippe Moureaux: ‘Als de interpersoonlijke solidariteit wordt afgeschaft, interesseert België ons niet meer.’Met andere woorden, de financiële transfers houden België recht. Elke maatregel, bevoegdheidsoverdracht incluis, die daar iets aan doet, is een stap vooruit naar de zelfstandigheid van Vlaanderen, pro forma nog altijd het eerste programmapunt van N-VA. De financiële transfers verlopen via de sociale zekerheid en via de fiscaliteit. Precies om die reden is het noodzakelijk en essentieel dat te splitsen. Maar precies dat wil Theo Francken dus expliciet niet, zo stelde hij zijn Waalse vrienden gerust. Hij ziet geen politiek probleem, maar zowaar enkel een managementprobleem in de sociale zekerheid.
Hoe krijgen we onze toekomst in eigen handen?
Hoe moeten we de confederale wensdromen van N-VA dan zien? Bicefaal volgens De Wever. Men splitst de bevoegdheid daarbij niet, maar wel het beleid per landsdeel. In de jaren ’70 organiseerde men zo een Vlaams en Waals onderwijsbeleid, vanuit het Belgisch ministerie van Onderwijs. En dat wil men dus opnieuw doen. Dat moet dan hun grote confederale hervorming voorstellen. Zo heeft de N-VA recent de ambitie geuit de werkloosheid in de tijd te beperken in Vlaanderen. We hebben in Vlaanderen historisch lage werkloosheid en minder langdurig werklozen dan in Nederland en Duitsland, maar toch ontwaart N-VA hier zowaar een cruciaal probleem dat ze op deze manier willen oplossen. In Wallonië kan men echter gerust in de hangmat blijven liggen. En de factuur? Die blijven de Vlamingen in dit confederaal model gewoon verder betalen. Het gebrek aan strategie bij N-VA is compleet. De capitulatie van Theo Francken is totaal. En dat allemaal om Belgisch te besturen of minister van Defensie te worden? In Wallonië knallen nu al de kurken. PS’er Laurette Onckelinx vatte de Waalse ambitie ooit samen: ‘We willen de Belgische koe nog tien jaar melken, en het karkas mag je houden. Dat is de prijs voor de vrijheid.’
Nvdr: lees “Bodemloos” van Barbara Pas en Lode Vereeck en/of bekijk video over debat onderaan
Vlaams Belang kiest resoluut voor Vlaamse onafhankelijkheid. Wij hebben wel degelijk een concrete strategie om daar te geraken. We moeten de kracht van onze democratie ten volle benutten. Om dat te kunnen doen moeten we het cordon sanitaire breken. Dat kunnen we maar door elke partij en elke politicus electoraal af te straffen die dat in stand houdt. Dat is de enige taal die politici verstaan, en dat is de enige macht die ze ons nog niet afgenomen hebben. Daarom moet het Vlaams Belang de grootste partij worden. Wij zijn de sleutel om de grendels van onze Vlaamse democratie af te werpen. Dan kruipt, bedelt en knikt Vlaanderen niet meer als een minderheid, maar gedraagt zich eindelijk als wat we werkelijk zijn: de electorale, economische en financiële meerderheid. Vlaams in Vlaanderen besturen, dat overleeft België gewoonweg niet. Het buitenland heeft baat bij de stabiliteit die Vlaanderen betekent, en heeft geen enkel belang bij de chaos die België betekent, en potentieel gevaarlijk kan zijn voor de ganse eurozone. En zo starten we de confederale onderhandelingen vanuit de Vlaamse regering met de Waalse op over de ordentelijke opdeling van België. Absolute prioriteit daarbij is de splitsing van de sociale zekerheid en fiscaliteit, maar ook van de veiligheid (justitie, politie, defensie) en migratie. In 2024 kan de Vlaming kiezen en beslissen. Nog eens meer van hetzelfde en verder wegzakken in het Belgisch moeras met één van die andere partijen, of kiezen voor een assertief en zelfbewust Vlaams beleid met het Vlaams Belang?
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB, 17.03.23
