Deze week geen politieke analyse of militaire verslagen, maar wel – zoals beloofd – een selectie optimistisch nieuws en weetjes over het dagelijkse leven in Syrië.
Om te beginnen een wandeling door oud-Damascus: steegjes, hotelletjes, drankgelegenheden, restaurants, winkeltjes, kunstgalerijen…
https://youtu.be/JgMIrX9FEYA
… en beelden van een (te) druk en luid feestje in een bar bovenop een dak:
https://youtu.be/tkoBnK1jGBI
Men probeert traditionele kunsten en ambachten nieuw leven in te blazen:
Te vergelijken met de Aardbeienfeesten bij ons: Kersenfeesten in Qaraa:
Een racebaan of oefenterrein voor autorijschool?
Maar ook dit is Syrië. President Assad op bezoek bij een zomerkamp van christelijke jongeren in Saednaya:
En beelden van het Syrië, waarover de westerse media angstvallig zwijgen. De journalist maakt een vergelijking tussen het Assad-Syrië en het “rebellen”-Syrië:
Mediterrane vakantiesfeer in Latakia:
Het achterland van de havenstad Tartous met de al Khawabi-rivier:
https://youtu.be/bbcwkQdJilM
Een spoorlijn moet Iran – Irak – Syrië (de havenstad Latakia) verbinden. Planning, realisatie en financiering door Iran. Zo zie je maar dat sancties soms ook naar andere oplossingen leiden:
Een kleiner spoorwegproject: de verbinding van Damascus naar het terrein van internationale expo’s wordt hersteld:
De filmindustrie herleeft:
Beelden uit Aleppo begeleid door een symfonisch orkest:
https://youtu.be/p-wAhIwr2Lk
En avonddrukte in Aleppo:
https://youtu.be/X2tjs03lDOY
Heropbouw van Aleppo:
https://youtu.be/9refoYuMu4U
De eerste tractoren van de fabriek Mahendara in Aleppo staan te wachten om geleverd te worden. Trots op eigen productie.
Voor het eerst in 7 jaar is er weer elektriciteit in Nubi en al-Zahraa (regio Aleppo):
De onovertroffen Chrétiens d’Orient brengen voeding en hulpgoederen naar het stadje Khabab, waar nogal wat behoeftige mensen wonen:
Onheilspellende boodschap over onwelkome gasten in de Mid. Zee-wateren. Deze moeten dringend gevangen en uitgeschakeld worden. Dringend… want ze kweken nog sneller en vooral grotere aantallen dan de spreekwoordelijke konijnen. Gelukkig maar dat de Artsen zonder Grenzen de ernst van de situatie ingezien hebben.
Er zijn nog andere haagplanten die niet op de spijskaart van de buxusmot staan.
Of ga de diertjes desnoods te lijf met een buxusmottenval.
Wij hebben als eerste in heel de buurt onze buxushaag gerooid en vervolgens vervangen door een andere plant. Aan vogels vergiftigen doen wij niet mee. Vanaf 2018 zijn er merkbaar – zeer merkbaar zelfs – minder vogeltjes in onze tuin. Overbuur blijft maar met vergif spuiten om zijn dierbare buxusstruiken te redden van de vraatzuchtige buxusrups. Momenteel hebben we twee nestjes pimpelmezen in de nestkastjes. De vraag is of ze het zullen overleven. En ja, we zijn ermee begaan. Vandaar deze oproep:
Pesticides in de land-en tuinbouw gelden algemeen als grote boosdoener voor het uitsterven van vliegende insecten. Het DLR, het Duitse Lucht- en Ruimtevaartcentrum, voert daar nog een belangrijke factor aan toe: windmolens. Immers, aan de draaiende wieken blijven grote aantallen kevers hangen.
Het zal niemand verbazen dat de wieken van windmolens elk jaar niet alleen honderdduizenden vogels en vleermuizen doden, maar ook in toenemende mate bijdragen tot het decimeren van vliegende insecten. Volgens een DLR-studie zouden er in de zomer 5.3 miljard vliegende insector met een biomassa van in totaal 24.000 ton de Duitse windparken passeren. 5%, resp. 1200 ton, zouden door de wieken gedood worden. Bij 25.000 windmolens in Duitsland komt men per windmolen op 50 kg gedode insecten per jaar.
De studieverantwoordelijken zien hierin een actuut gevaar voor de reeds sterk gekrompen vliegende insectenpopulatie. Volgens een actuele studie in het vaktijdschrift “Biological Conservation” bedraagt de achteruitging van het aantal vliegende insecten wereldwijd gemiddeld 50%. Voor Duitsland is volgens de lange termijn optekeningen zelfs een verlies van ca. 80% tijdens de laatste 30 jaar genoteerd.
Het hogere verlies in een land met tienduizenden windmolens zou in direct verband met de steeds verder uitgebouwde windenergie staan. Dàt en veel meer willen de onderzoekers aankaarten en zij raden dan ook verdere studies aan. Tot nu kregen de verstedelijking, de intensieve landbouw, overbemesting, pesticidegebruik en de lichtvervuiling de zwarte piet toegeschoven voor het sterven der insecten.
Tijdens hun studie over de wisselwerking tussen windkracht en insectenmigratie stelden de onderzoekers vast dat volwassen vliegcapabele insecten, korte tijd voor het leggen van de eitjes, met grote zwermen hoge en snelle luchtstromen opzoeken om zich door de wind naar dikwijls ver afgelegen broedplaatsen te laten dragen. Foto’s bewijzen dat insecten zich daadwerkelijk tot 100 m hoog verplaatsen om mogelijke hindernissen zoals bomen, gebouwen of heuvels te vermijden. Hun vlucht wordt gekruist door de wieken van de windmolens, die de lucht op een hoogte van 20 tot 135 m met topsnelheden van meerdere 100 km/uur doorklieven.
De wetenschappers leggen er de nadruk op dat de sinds 1990 sterk toegenomen windenergie zonder een voorafgaand onderzoek naar de impact op het insectenleven een fout geweest is. Sinds het begin van millenium werd de hernieuwbare energiebijbel door de overheid beleden. Elk storend feit was ongewenst. En nu, nu merkt men dat de insectenwereld ervan het slachtoffer geworden is een dat een herstel bij een gelijk gebruik of zelfs verdere uitbouw van de windmolens onmogelijk is.
Pas nu? Niet echt. Men wist dat dit eraan zat te komen maar de groene stroomrage was belangrijker dan het voortbestaan van insecten. Reeds in 2001 publiceerde een Nederlands-Deense groep wetenschappers in het Britse vaktijdschrift “Nature” een artikel met de titel „Insects can halve wind-turbine power“ (Insecten kunnen de kracht van windturbines halveren) dat de gedode insecten, klevend op de wieken, het rendement met 50% zou kunnen doen afnemen. En daarover maakte men zich zorgen, niet over de kaalslag op de insectenpopulatie. Integendeel, het werd wijselijk verzwegen.
In 2017 onderzocht een wetenschapsploeg, met deelname van o.a. der Universiteit Tübingen, de V-vormige zogwervelingen (Engels: wake fortex) achter windmolens. Zij ontstaan wanneer de wind met een barrière zoals wieken of een andere tegenstand in aanraking komt.
Trouwens, een niet ongevaarlijk fenomeen in de luchtvaart. De voorheen gelijkvormige luchtstroming vertraagt en begint te draaien. Ergo: turbulentie, in dewelke op hun beurt kleinere wervelingen optreden.
Ook op het land is dit het geval. Naar gelang de meteorologische gegevenheden remmen zij de wind af en onttrekken de windmolen energie. Als de insecten heelhuids de wieken hebben kunnen vermijden, dan worden ze meegezogen in de zogwervelingen tot ze van uitputting sterven.
De windenergiedictatuur heeft – vanzelfsprekend – al afwijzend gereageerd en blijft het dogma van milieu- en natuurbewuste religie trouw.
Intussen krijgen we om de week de opdracht vlinders, mussen, mezen, mollen, vleermuizen… te tellen. De laatste doet het licht uit. (…)
Ook dit artikel wijden wij volledig aan de heropstanding van het land, met kleine weetjes, met cultuur, landbouw, industrie, handel, onderwijs, wetenschappen, geschiedenis, heropbouw… niets wereldschokkends.
De zijde-industrie, erfgoed van de natuur, zal terug bloeien aan de kust van Latakia. De natuurzijde werd verdrongen door kunststof, goedkoper en gemakkelijker wasbaar. De moerbeibomen, resp. -struiken, voedsel voor de zijderupsen, werden grotendeels gerooid. De Syrische regering lanceerde in 2017 een ontwikkelingsproject van 5 jaar om dit traditioneel beroep te behouden. De oppervlakte met moerbeiplanten moet uitgebreid worden en de prijs van de zijde kreeg een financieel duwtje in de rug: van 300 SYP (Syrische Ponden) naar 2000 SYP per kilo. (Koers: 450 SYP= 1 USD, 550 SYP= 1 euro)
Een soortgelijke evolutie zag men bij het gebruik van stro voor decoratieve en praktische voorwerpen. Vooraleer plastic, metaal en glas het moderne leven verrijkten, bestond er een beroep dat van moeder op dochter overgeleverd werd: het stroweven. Het stro moet manueel geoogst worden, op verschillende tijdstippen, met verschillende drogingsprocessen opdat men stro met verschillende kleuren, van groen tot lichtgeel, kon bereiken. Eens gedroogd en gezuiverd werd het in heet water ondergedompeld om het buigzamer te maken. Ook werd het naar wens met natuurlijke kleuren geverfd, bv. met uienschillen voor een heldere gele kleur of eikenschors voor bruine tint.
De regering probeert een plattelandsproject voor zelfredzaamheid van vrouwen aan te moedigen door het stroweefwerk bekend te maken via tentoonstellingen. Men tekent een groeiende vraag op in antiek- en souvenirwinkeltjes, maar ook als decoratie en in restaurants/hotels. Vooraleer 3D uitgevonden werd, weefden de vrouwen al driedimensionaal.
Historische “Um al-Hassan” Tuinen, één van de oudste parken van Syrië en een belangrijke historische plaats in de provincie Hama. Het bevindt zich in het centrum van de stad, aan de rand van de rivier Orontes (Assirivier) met de historische houten waterraderen (Na’uras). Zeer geliefd uitstapje vooral in het weekeinde. (video Na’uras ‘s nachts)
Ondanks de miserie en tekorten heropenen winkeliers en vakkrachten hun winkeltjes en bedrijfjes in Aleppo…
Een reisverslag, eind 2018. Geen politieke invalshoek, geen klassieke toeristische informatie, maar wel een eerlijke mening van een jonge man die met onbevangen ogen naar dit land kijkt. Hij sluit af met “Dank aan mijn vrienden in Syrië die deze reis mogelijk maakten. De gastvrijheid en welkom die mij ten deel vielen waren opmerkelijk,, van de gezinnen die mij ontvingen tot de bevolking op straat, dit ondanks de miserie die het volk heeft moeten meemaken . Dank u, Syrië, ik wens u vrede en voorspoed!”Een absolute aanrader:
Nog een reisverslag van een jaar eerder, opgetekend door de Noor Christian: in het Engels, met prachtige foto’s. In grote lijnen een zelfde verhaal. Citaat en foto’s: “In het algemeen is Damascus compleet het tegenovergestelde van dat wat de media ons al gedurende 7 jaar wijs maken. Ik vraag me dus af of de journalisten er zelfs ooit geweest zijn. Christelijke kerken staan deur aan deur met moskeeën. Beide vol met mensen. Zelfs de joodse synagoge in de oude stad van Damascus is nog open. Je ziet kerkelijke huwelijken en priesters die gewoon tussen het volk rondwandelen. En – in het algemeen – de bevolking van Damascus geniet van het leven.” Heel het verslag met beeldmateriaal kan u hier lezen.
Al-Nuri Bimaristan in Damascus: de allereerste “universiteit” voor geneeskunde in het M. Oosten Het was een historisch ziekenhuis en opleidingscentrum geneeskunde in de oude stad van Damascus, ten ZW van de Umayyad moskee. Gebouwd in twee fases. Sultan Nur al-Din Zangi liet het hoofdgebouw oprichten in 1154. Dr. Badr al-Din liet een uitbreiding bouwen in 1242. Het voorzag 1300 bedden voor patiënten. De originele structuur is nog intact met een binnenhof en een fraaie ingang.
Een palmenteeltplaats in Palmyra, vernietigd door de terroristen, wordt hersteld opdat jonge boompjes er kunnen groeien en vervolgens uitgeplant worden elders in het land:
“Sprekende schilderijen”, een tentoonstelling in Damascus, met en over de Syrische beschaving in al zijn diversiteit en historisch belang. 27 artiesten uit Tartous schaarden zich achter dit project dat een beeld moet geven van de antieke artefacten, die in Syrië ontdekt…, gestolen en/of beschadigd, resp. vernietigd werden. Een ode aan de 2000 jaar oude Syrische beschaving.
De heropening van de grensovergang Nassib met Jordanië heeft positief bijgedragen tot de handel, de economie en de toeristische sector, waardoor valuta binnen kwamen. Volgens het ministerie van economie en buitenlandse handel zouden de douaneopbrengsten sinds de opening (15.10.18) tot midden januari 2019 ca. 647 SYP miljoen bedragen. Goed voor een zakencijfer van SYP 13.275 miljard, getransporteerd met 2486 voertuigen naar 7 Arabische landen, waaronder Jordanië, Irak, de VAE, Saoedi Arabie, Koeweit, Oman en Egypte. Er werd benadrukt dat de export niet tot hogere prijzen of tekorten in eigen land mochten leiden. De importcijfers bedroegen SYP 5.280 miljard, grondstoffen voor de industrie en afgewerkte producten die niet in eigen land geproduceerd worden. (…)
Bio-Hawaïanen willen geen dertig meter hoge telescoop op hun heilige berg
Binnenkort zullen vrachtwagens met zwaar bouwmateriaal de 8 mijl hoge klim naar de Mauna Kea, een slapende vulkaan op het “Grote Eiland”, Hawaï, (Hawaï is eigenlijk een archipel met 137 atollen en vulkanische eiland), oprijden, als eerste stap naar de bouw van de TMT (Thirty Meter Telescope), de grootste ter wereld en de eerste van zijn soort. Tenzij de Kanaka Maoli (bio-Hawaïaanse) activisten er een stokje kunnen voor steken, zoals ze in 2015 al presteerden. (video) TMT trok echter naar de rechtbank en kreeg drie maand geleden toestemming de reuze telescoop daar te bouwen.
De inname van het grondgebied ligt zeer gevoelig voor de Kanaka Maoli. Mauna Kea maakt deel uit van de zgn. Crown Lands, het grondgebied dat toekomt aan degenen die op de troon zit (u kan hier nagaan hoe de “Kroon” en het bijhorende grondgebied ontfutseld werd door de VSA), 7300 km2, dat eigendom was van de Hawaïaanse monarchie tot het door de VSA in 1893 gedwongen werd af te treden en deel uit te maken van het great America.
Toen Hawaï in 1959 de gelukzalige ster op de stars en stripes-vlag “mocht” verwerven werd al het Crown Land van ganser harte overgemaakt aan de Hawaïaanse regering, die het zoals het betaamt als een goede huisvader zou beheren – in een trust – voor en in het belang van het volk. Vijf jaar later werd Mauna Kea tot een beschermd gebied (reservaat) verklaard.
In 1968 verhuurde de staat meer dan 449 km2 aan de Univ. van Hawaï voor welgeteld 1 (één) dollar per jaar, waar slechts de universiteit voordeel uithaalde en niet de Kanaka Maoli. Sindsdien werden 13 telescopen op de Mauna Kea’s top geïnstalleerd.
In 2003 begon de Univ. van Californië en het Calif. Inst. voor Technologie de TMT te ontwikkelen. 492 spiegels met elkaar verbonden tot één grote spiegel moet het astronomen een onbekende blik geven zowel in tijd en ruimte, zelfs zo ver terug tot de eerste generatie sterren die na de Big Bang – 13 miljard jaar geleden – zouden ontstaan zijn. De TMT zal het licht doen schijnen op de grootste astronomische geheimen: zwarte gaten, zwarte materie, zwarte energie en de mogelijkheid van leven op andere planeten. “TMT, een absolute parel, voor astronomen als een kind in een snoepwinkel.” Want deze plaats behoort tot de donkerste ter wereld, waardoor er meer zichtbaar wordt in de ruimte.”
Maquette
Tja. En dan willen die oubollige – in het verleden levende – ondankbare bio-Hawaïanen met hun nostalgische verering van hun berg roet in de eten strooien. Zij noemen de TMT-bouw een verkrachting, zowel cultureel, landschappelijk als wettelijk. De Mauna Kea is voor hen de Wao Akua, het rijk van de hoogste goden. “Vele van de goden die wij erkennen, wonen op de berg, en we klimmen niet naar de top, tenzij absoluut nodig.” Op de berg bevinden zich talrijke heiligdommen en graafplaatsen, die door de werkzaamheden kunnen ontheiligd en/of vernietigd worden.
TMT woordvoerder weerlegt: Ze hebben alles goed bestudeerd en rekening gehouden met de spirituele geloofswereld van de bio-Hawaïaanse cultuur. Er zouden geen archeologische plaatsen, noch begraafplaatsen in het gedrang komen.
De Kanaka Maoli zijn niet onder de indruk. De suggestie dat het hier om een botsing tussen cultuur en wetenschap gaat wijzen ze van de hand. Voor hun volk gaat cultuur en wetenschap hand in hand. “Mauna Kea is erkend als een ijsberg met permafrost die tot in het ijstijdperk terugreikt. De berg is de kroon van de waterhuishouding en nodig voor onze watervoorziening.” Bovendien komt ook de exclusieve fauna en flora in gevaar, zoals o.a. de Weiku kever, die nergens anders dan daar, op de top van Mauna Kea, leeft. “Hoe bescherm je een fragiel natuurlijk ecosysteem? Je betreedt het niet. Punt.”
TMT blijft erbij dat er geen milieu niet zal getroffen worden. Ze zullen geen grondwater aanboren bij de top en alle afvalwater naar beneden transporteren om daar gezuiverd of verwijderd te worden.
De Kanaka Maoli zijn niet onder de indruk. Erger, ze geloven er geen barst van. Ze houden de boel angstvallig in de gaten. Als ze de vrachtwagens de berg zien oprijden, zullen ook zij hun Wao Akua bestijgen, om het rijk van hun goden te verdedigen tegen de bezetters. (…)
We verwijzen naar eerder verschenen artikel over de annexatie van Hawaï:
In Kortrijk vervangen bloembakken zitbanken “om radicalisering tegen te gaan”
“Het gaat hier om een individueel dossier waar een belangrijk veiligheidsrisico aan verbonden is”, zegt burgemeester Van Quickenborne. “Dat verplicht ons om maatregelen te nemen in die omgeving. Het dossier is besproken met de korpschef en heeft te maken met anti-radicalisering. Meer kan en mag ik niet zeggen, omdat het onderzoek anders verkeerd dreigt te lopen.” Verneem meer…
Verstandig man, die Van Quickenborne. Zou hij deze bloemen in de Kortrijkse bakken laten planten hebben? Kijk en verbaas u. De kracht van het gebed op gelovige bloemen:
Een Vlaams bos kan alle gestaltes aannemen: van beschermd natuurdomein tot een drietal onverwacht in de groei geschoten recupereerde kerstbomen.
De polemiek over bomen kappen werd in gang gezet met de discussie tussen Joke Schauvlieghe en Natuurpunt, die verantwoordelijk is voor het omkappen van het grootste aantal bomen. Natuurpunt ontkent niet en ‘beheert’ vlijtig verder zonder enige verplichting van elders voor elke verwijderde boom een nieuwe te planten. Niet dat een boom van pakweg 100 jaar oud te vervangen is door een mager twijgje van 2 jaar goedkope houtsoort.
Voor Natuurpunt is elke reden goed: ofwel zijn de bomen hier ‘vreemd’, ofwel moet er juist daar, midden in een bos, een poel voor een uitgestorven salamandersoort, zeldzame kikkers en onmisbare libelles gegraven worden, ofwel moeten de bomen weg om de heide ‘een kans te geven’.
Natuurpunt geeft toe de grootste ontbosser te zijn. “Maar we kappen die bomen om de échte natuur opnieuw vrij spel te geven” .
Echte natuur. Natuurpunt als ‘apartheidsstrijder’ van Vlaanderens flora. Geen vreemde bomen in Vlaamse bossen. De voorbeelden zijn talrijk. Niet te schatten hoeveel hectaren oude Amerikaanse eiken gekapt werden in Vlaanderen. Niet toevallig waardevol hout waaraan Natuurpunt een behoorlijke cent verdient. Om te vervangen door echte natuur… niets. In de Kempen om het ‘oude heidelandschap in eer te herstellen’.
Niemand staat erbij stil dat de vogels (… maken die dan geen deel uit van de natuur?) het eerste slachtoffer zijn. En dan laten ze de vrijgekomen woestenij begrazen door een oer-Vlaams schaap dat dan toch nog niet helemaal uitgestorven blijkt te zijn. Jonge vegetatie dat daar toch hun kans waagt belandt in de magen van de magere schapen. Want… Natuurpunt ‘vergeet’ wel eens bij te voederen. En dan hebben we het nog niet over de ‘natuur’lijke bewoners van de bossen gehad, de reeën, die geen voedsel meer vinden vermits… de bossen en de ondergroei deskundig door Natuurpunt naar de kl… geholpen zijn én door de concurrentie van de schapen, die een afgebakend gebied toegekend kregen waar de reeën niet meer welkom zijn.
Of er ooit heide zal groeien is nog maar de vraag vermits … er meestal geen heide geplant wordt. De heide moet er volgens Natuurpunt vanzelf groeien. Natuurpunt als eigen-bomen-eerst champetter. Kan de importsecretaris hen niet inlijven op zijn kabinet?
Voor een gewone burger ziet de toestand er enigszins anders uit. Ook al staan die bomen op eigen terrein. Bomen (mogen) rooien is geen sinecure. Officieel aanvragen op het gemeentehuis, wordt behandeld op de gemeenteraad, wordt een kleine twee maand geafficheerd aan de plaats des onheils. Want de natuur moet beschermd worden, ook al gaat het om waaibomenhout, dat een gevaar vormt of er niet thuis hoort. Voor de bomenbeotiër: dit zijn boompjes die via de natuurlijke weg ergens aangewaaid zijn door de wind of door dieren.
Buurman bv. – de man is intussen 84 – erfde samen met zijn broers gronden van zijn ouders. Boeren met een erf en weiden. De boerderij verdween, de weiden werden verkaveld en bouwgrond ergens einde ’60 begin ’70er jaren. Buurman had dus een tiental percelen van elk ca. 1000 m2 bouwgrond geërfd – voormalige weidegrond. Op één perceel bouwde hij zelf een woning, twee percelen gingen naar zijn dochter, de andere percelen werden verkocht aan geïnteresseerden en woningen erop gebouwd. Op één perceel na. Eentje hield hij achter de hand als buffer van zijn woning. En plantte er jonge kerstboompjes op, opdat die lap grond toch iets zou opbrengen. Elk jaar verkocht hij kerstboompjes, fris uitgegraven. Tot ze bijna allemaal verkocht waren. En toen kwam de bomenpolitie. Want… zijn bouwgrond, die eeuwenlang weideland geweest was, bleek intussen ingekleurd te zijn als bos. Ook al was deze grond historisch weide, ook al lag deze bouwgrond al jaren in een woonzone. En bomen rooien in een bos is verboden, tenzij officieel toegelaten. Kortom, er was geen ontsnappen aan, buurman kreeg een boete, moest een gelijk aantal bomen elders planten ter compensatie. Resultaat: buurman heeft bomen moeten planten op een weide, die hij normaal laat begrazen door enkele vet te mesten koeien, geen bouwgrond dus, om tegemoet te komen aan de eisen van de bomenpolitie. Waarna deze weide nu dus ook ingekleurd zal worden als bosgrond en buurmans weide opnieuw miraculeus in waardeloos bosgebied zal muteren.
Of wat dacht u van het verhaal van een andere buurman die braafjes in zijn eigen tuin een dertigtal streekeigen boompjes plantte en die een klacht van de bomenpolitie aan zijn broek kreeg… omdat hij zijn kippen ertussen liet scharrelen? Die zouden nl. een ‘bedreiging’ voor de bomen vormen… Gelukkig bleek er toch nog iemand over een greintje gezond verstand te beschikken; de klacht werd geseponeerd.
Waarmee we beland zijn bij een nieuw hoofdstuk van de Vlaamse bossensage. Wie had kunnen vermoeden dat Vlaanderen beschikt over zo’n grote oppervlakte ‘zonevreemde bossen’?. We wisten zelfs niet dat we zoveel bossen hadden. 15.001 bossen zonder papieren. En die moeten geregulariseerd worden. Zonder hakbijl. Voor de bomen, niet voor de eigenaars.
Wie zei ook weer: “Wat we zelf doen, doen we beter?”
In Kortrijk vervangen bloembakken zitbanken “om radicalisering tegen te gaan”
Een Vlaams bos kan alle gestaltes aannemen: van beschermd natuurdomein tot een drietal onverwacht in de groei geschoten recupereerde kerstbomen.