Het zat eraan te komen… gastvrijheid mag niet te lang duren. Oekraïne-moeheid. Zelfs bij redacties van tv-zenders is Oekraïne niet meer hét thema dat alle andere nieuws overstijgt. Bulgarije vindt dat het zijn deel van de goedertierendheid gedaan heeft. De toerisme-industrie wil eindelijk heropenen. Na corona én de opvang van Oekraïense vluchtelingen moet er geld in het laatje komen.
Het thema boerenverdrijving in het Nederlandse parlement:
De EU kreeg ons dankzij corona aan de leiband. Af en toe wordt deze wat gevierd, enige bewegingsvrijheid toelaten, om dan vervolgens terug aangetrokken te worden zodat het klootjesvolk zich realiseert wie er aan de touwtjes trekt.
Vanaf eind 2022 wil de Europese Commissie de deuren openzetten voor nieuwe arbeidsmigranten. Voor sommige lidstaten van de EU is het dé manier om de krapte op de arbeidsmarkt op te lossen.
Nederland zou zelfs Franse “werklozen” uit de banlieus willen aantrekken:
U kent intussen het adagio van de EU-Commissie: als er iets “democratisch” weggestemd wordt – zij het in de lidstaten aan de hand van referenda of verkiezingen, zij het in het de EUropese praatbarak zelf – dan ziet de EU-Commissie hierin het teken dat zij de schroeven meer moet aandraaien om tot het gewenste resultaat te komen.
Hét EU-Klimaatplan waardoor noch het klimaat, noch de aarde, noch de burgers er beter van worden, werd verworpen:
Aan de beide uiteinden van het politieke firmament stemden de fracties tégen de nieuwe EU-wet die de CO2-uitstoot aan banden moet leggen … lees: moet belastingen opleveren!
Stemgedrag: 340 tegen, 265 voor, 34 onthoudingen. Wordt terug naar de dd. EU-milieucommissie gestuurd voor een nieuw “compromis”. Bijgevolg kan er nog geen EU-CO2-grenstaks en een klimaat sociaal fonds opgelegd worden.Divided Parliament votes down EU carbon market reform
De EU ligt dwars: de VN wil Oekraïens graan via Wit-Rusland naar popelende markten elders brengen. Rusland en Turkije willen samen werken om graanverschepingen vanuit Odessa mogelijk te maken.
António Guterres, VN-kopman, wil de sancties – al dan niet tijdelijk – opheffen om de graanexport van Oekraïne via het grondgebied van Wit-Rusland naar de havens in Baltische landen mogelijk te maken. Dit zou een alternatief kunnen zijn voor de normale gang van zaken, nl. verscheping via de havens in Zwarte Zee.
Echter, de EU wil er niet van weten. Guterres zag in dat ook voor Wit-Rusland een winsituatie moest gecreëerd worden, nl. de ban op meststoffenexport, te lichten. En hoe reageerde de EU op dit win-win voorstel? Vrijdag laatstleden werden de sancties tegen de Witrussische meststoffenfabrikant nog verscherpt!
Er wordt ook aan een andere oplossing voor de export van het Oekraïense graan gedacht, nl. verscheping vanuit Odessa d.m.v. een Russisch-Turkse samenwerking. De toegang tot haven van Marioepol werd sinds langere tijd al door Rusland bevrijd van zeemijnen. Maar graanexport vanuit Marioepol ziet Guterres, zelfs in zijn wildste VN-dromen niet gebeuren.
De VN met António Guterres proberen de hongercrisis, die wereldwijd dreigt, af te wenden. Een voedselcrisis niet alleen veroorzaakt door de oorlog in Oekraïne maar ook door westerse sancties. Guterres wil zowel de “Oekraïense voedselproductie als voedsel- en meststoffen, die door Rusland en Wit-Rusland gefabriceerd worden tegelijkertijd op de wereldmarkten integreren” (1)
Oekraïne leverde ca. 10% van ‘s werelds graan- en gerstexporten en ca. 16% van de maïsuitvoer. Rusland is de grootste graanexporteur. Rusland en Wit-Rusland zijn samen goed voor ca. 40% van ‘s werelds potasexport, basisproduct van meststoffen. Zonder meststoffen zal de volgende oogst niet volstaan om de wereld voldoende voedsel te bezorgen. Een reden waarom Guterres pleit om niet alleen de Oekraïense export mogelijk te maken maar ook de Russische en Wit-Russische.
Er tekent zich stilaan een oplossing voor de graanexport uit Oekraïne af, die onder normale omstandigheden voor meer dan 95% via de Zwarte Zee gebeurt. De hindernissen zijn bekend. Ofwel zijn de Oekraïense havens in Russische handen of worden ze door Russische schepen geblokkeerd, ofwel heeft Oekraïne zeemijnen geplaatst om een Russische aanval vanuit de zee te verhinderen.
Poetin heeft zowel aan de VN als aan de Afrikaanse afvaardiging bevestigd dat hij vrije doorgang wil verlenen aan schepen geladen met graan. Turkije wil de mijnen verwijderen en zorgen voor een veilige begeleiding van de graanschepen door de Zwarte Zee. (2)
Hoe het tweede luik van het VN-plan moet uitgevoerd worden is kofffiedik kijken. Officieel heet het dat noch de EU als de VSA sancties tegen voeding- en meststoffenexporten uit Rusland uitgevaardigd hebben. Dat is inderdaad zo, maar er wordt elegant gezwegen over de sancties tegen potas uit Wit-Rusland en dat de Russische export door embargomaatregelen van het westen, die het transport én betaling quasi onmogelijk maken, uitermate bemoeilijkt wordt. Naar verluidt zouden de VSA hun sanctiepolitiek, m.n. betreffende voeding en meststoffen, willen herzien.(4)
Bij Guterres pogingen om de plooien glad te strijken zodat zowel graan als meststoffen kunnen uitgevoerd worden ligt vooral de EU dwars. Die ziet een mogelijkheid het Oekraïens graan over het land, via het spoor, te exporteren. Probleem: aan de Oekraïens-Poolse grens moet de vracht overgeheveld worden in andere treinen omdat de sporen in de voormalige Sovjetunie een andere spoorbreedte hebben dan deze in West-Europa. Dat dit niet alleen arbeidsintensief is, maar ook veel meer tijd vraagt, is evident. En de honger wacht niet. Als alternatief geldt het transport van het graan via Wit-Rusland naar een haven in een der Baltische staten. Via deze weg zou ca. 2/3 van de meer dan 20 miljoen ton granen, die momenteel in Oekraïne op transport wachten, beschikbaar komen. Guterres is hier voorstander van.
Maar daar komt de EU-kat op de koord. Wit-Rusland is bereid het transport van het graan via zijn grondgebied te organiseren, maar verlangt als tegenprestatie dat een deel der sancties opgeheven,, nl. de export via havens zoals Klaipeda, Litouwen, weer toegelaten wordt. Dit is in overeenstemming met het VN-plan, nl. de export van potas uit Wit-Rusland omwille van ‘s werelds voedselzekerheid opnieuw mogelijk te maken. Maar de EU verzet zich hiertegen.
“Door de lidstaten en door de commissie wordt een opheffing of versoepeling van de sancties tegen Wit-Rusland categoriek uitgesloten,” luidde de boodschap. (6)
Weliswaar heeft de EU tijdens de laatste drie maanden met financiële lokkertjes geprobeerd Wit-Rusland los te weken van Rusland, het was toch opvallend dat de volgende ronde sancties slechts tegen Rusland, en niet tegen Wit-Rusland, beslist werd. Wit-Rusland ging niet in op de avances van de EU en maakte duidelijk dat het niet zou lukken een wig te drijven tussen de Rusland en Wit-Rusland.
Waarop de EU dan reageerde door nieuwe sancties tegen Wit-Rusland uit te vaardigen. Deze zijn concreet tegen het Wit-Russisch Belaruskali, de grootste potasproducent van het land, tegen de baas van het bedrijf, Ivan Golowaty, en tegen de exportfirma Belarusian Potash Co., die de uitvoer naar het buitenland verzorgt. (7)
Kortom: een directe belediging van Guterres en de VN, die proberen een globale hongercrisis te vermijden, én een teken dat de EU liever een hongercrisis riskeert dan water bij de politieke wijn te doen.
Je zou dan toch denken dat Oekraïne elke poging om het land aan financiële inkomsten te helpen zou verwelkomen… Bij CNN Turkije liet de Oekraïense ambassadeur optekenen dat hiervan geen sprake kan zijn tenzij… “geschikte wapens geleverd worden”.
“Ik wil Turkije voor de moeite danken. Tegelijkertijd wil ik benadrukken dat er (nog) geen akkoord tussen Oekraïne, Turkije en Rusland hierover afgesloten werd. Voor de herinvoering van het zeeverkeer zijn effectieve veiligheidsgaranties nodig. Deze garanties moeten door de levering van geschikte wapens aan Oekraïne voor de bescherming van de kuststreek tegen bedreigingen vanuit zee én door de inzet van marine strijdkrachten uit derde landen voor de bescherming van dit deel van de Zwarte Zee gegeven worden.”
Genummerde verwijzingen bij: Die Hungerkrise (III)
Volg het spoor van het geld – hoe de VSA Oekraïne wilden (om)kopen
Oekraïne had volgens president Viktor Janukowitschs visie een brug tussen oost en west kunnen zijn.
Maar het westen was het er niet mee eens: om een simpele reden: $$$$$$$$$
Oekraïne had in november 2011 een vrijhandelsakkoord met Rusland afgesloten en tijdens 2012 / 2013 met de EU over een associatieverdrag onderhandeld. Oekraïne heeft geprobeerd op twee paarden te wedden, zonder daarbij één te willen inschieten. Zo had de Oekraïense regering o.l.v. premier Nikolaj Asarow geprobeerd de EU-toenadering te verbinden met de Russische vrijhandelszone – iets dat Rusland, na een aanvankelijk verzet, bereid was te onderhandelen… maar de EU wees dit steeds opnieuw van de hand.
De EU heeft de facto geprobeerd een exclusiviteitseis bij de toekomstige buitenlandse handel van Oekraïne door te zetten. En daarmee was het oorspronkelijke doel van president Viktor Janukowitsch getorpedeerd, het doel Oekraïne economisch en politiek als brug tussen het oosten en het westen gestalte te geven.
Toen de onderhandelingen met de EU in 2013 in een verhitte fase kwamen, vreesde Janukowitsch terecht dat de Oekraïense economie de vereiste aanpassingen economisch noch technisch zou aankunnen – quasi zoals de DDR na de Duitse hereniging met de BRD. Hij eiste 160 miljard euro aanpassingshulp, maar de EU weigerde.
Een tweede hindernis was dat Oekraïne de poorten wijd open moest zetten voor import uit het westen, maar dat in ruil slechts minimale exporthoeveelheden toegestaan werden. Oekraïne zou de Russische markt met een jaarlijkse export van 30 miljoen ton graan verloren hebben en als compensatie slechts 200.000 graan naar de EU kunnen uitvoeren. M.a.w. slechts 0.7% exporthoeveelheid – een export waarvan het land afhankelijk was. Bij vleeswaren was het 2% en bij staalexport een gelijkaardig cijfer.
Bijgevolg legde Janukowitsch in november 2013 het associatieverdrag voorlopig voor een jaar in de ijskast.. De pro-westerse druk was intussen bij een groot deel van de bevolking, vooral in de Oekraïenstalige regio, zo danig gestegen dat Janukowitsch na deze beslissing de duimen moest leggen: met als resultaat de zgn. Maidanopstand. Einde februari 2014 werd hij met geweld afgezet.
Voormalig Duits kanselier Helmut Schmidt heeft de poging van de EU-Commissie “Oekraïne voor de schijnbare keuze, het westen of het oosten, te stellen” toen scherp veroordeeld en het een teken van grootheidswaanzin genoemd. Hij had trouwens in 2014 al gewaarschuwd dat een dergelijke houding tot een oorlog zou kunnen leiden.
In de luwte van de EU-onderhandelingen repten Amerikaanse bedrijven, regeringsafgevaardigden en militaire attachés zich naar Oekraïne om te profiteren van de zwaktes van het land om “nagels met koppen te slaan”. De hebberigheid is te begrijpen: Oekraïne biedt bodemschatten en is een niet te versmaden exportmarkt. De lucht- en ruimtevaartindustrie kan (… kon) met de Russische vergeleken worden. En bezat in die tijd met de Krim een strategische voorpost, die de Zwarte Zee beheerst.
In november 2013 sloot het Amerikaanse Chevron een contract van 50 jaar over de ontsluiting van fracking gas in het NW van Oekraïne. Exxon Mobile onderhandelde over aardgasbronnen aan de kust van de Zwarte Zee.
En dan had je ook nog de vermenging van zakelijke en familiale belangen: zoals deze van Hunter Biden, de zoon van de huidige Amerikaanse president, zoals deze van Devon Archer, kiescampagneleider van de toenmalige buitenminister John Kerry, (zie video onderaan) zoals deze van David J. Leiter, toenmalige stafchef in de senaat van John Kerry. Al deze personen traden in 2014 in de raad van bestuur van het Oekraïense gasconcern Burisma. Hunter Biden kreeg als vergoeding een vaste vergoeding van 1.000 m3 aardgas, dat door de pijplijn van Burisma liep. Volgens een Amerikaanse krant goed voor 50.000 dollar per maand…
Toen in november 2013 Janukowitsch het EU-associatieverdrag in de ijskast stopte, dreigden voor de Amerikaanse investeerders in Oekraïne onvoorspelbare risico’s. Enkele weken later, op 1 februari 2014, werd het thema op de Münchner Veiligheidsconferentie tijdens een podiumdebat besproken. Janukowitschs buitenminister Leonid Koschara antwoordde op de eis naar een westerse oriëntering van oppositiepoliticus Vitali Klitschko:
“Oekraïne mag niet voor de keuze Europa of Rusland gesteld worden.” (…)
Met een dergelijke positie van de regering in Kiev konden de VSA blijkbaar niet leven. Zij trokken kort daarna aan de touwtjes die zouden leiden tot de afzetting van president Janukowitsch door Petro Poroschenko en van premier Nikolaj Asarow door Arsenij Jazenjuk.
Spur des Geldes: Wie die Amis die Ukraine kaufen wollten – COMPACT (compact-online.de)