Vlaamse strijd is democratische strijd

België werd in 1830 gesticht als een eentalig Franstalig land. De meerderheid van de bevolking sprak echter Nederlands, maar dat vond men geen probleem. Immers, door het cijnskiesrecht waren er maar 41.000 stemgerechtigden. Democratische rechten waren een privilege voor de Franstalige elite.  Niet het volk, maar wel de elite had de macht in België. Die macht wilden ze ook niet zonder slag of stoot afgeven. Na een lange en zelfs bloedige strijd kregen eerst mannen (1919) en later ook vrouwen (1948) gelijk stemrecht. Daardoor verschoof de politieke macht van de (Franstalige) elite naar het (Vlaamse) volk. In een democratie speelt immers de macht van het getal. De Vlaamse strijd is dan ook inherent een democratische strijd.

Federalisme om Vlaamse macht te breken

Bovendien ontwikkelde Vlaanderen zich na WO II economisch in snel tempo. Vlaanderen werd niet alleen politiek, maar ook economisch en financieel het zwaartepunt in België. Franstaligen eisten dan ook federalisme, uit schrik voor Vlaamse overheersing via het unitaire België. Zij vonden partners in de Volksunie die, conform de Baert-doctrine, Vlaams zelfbestuur stap voor stap via staatshervormingen wilde realiseren. Vlaanderen betaalde voor daar niet alleen een financiële prijs voor, maar bovenal een politieke. Immers, in het unitaire België hadden de Vlamingen de democratische meerderheid. Maar in het Federale België werd die Vlaamse meerderheid gebroken door allerhande pariteiten, alarmbellen, en grendelwetten. De Vlamingen zijn democratisch, financieel en economisch veruit in de meerderheid, maar dat vertaalt zich in België niet in de politieke macht om zijn lot in eigen handen te nemen. Integendeel, Vlaanderen wordt in een tegennatuurlijke minderheidspositie geplaatst gedraagt zich ook als een minderheid. De manier waarop Jan Jambon gehoorzaam in het overlegcomité tijdens de coronacrisis stond, is illustratief. Maar nog fundamenteler, ondergaat Vlaanderen gehoorzaam en gedwee de jaarlijkse miljardentransfers naar Wallonië. Het Belgisch systeem is er dus van bij het ontstaan op gericht tegen de Vlaamse meerderheid en de belangen van de Vlamingen te besturen.

Ontstaan Nieuw-Vlaamse Alliantie

De Volksunie werkte mee aan verschillende staatshervormingen. De Vlamingen betaalden daar telkens een politieke en financiële prijs voor. In 2001 stelde toenmalig Guy Verhofstadt zijn vijfde staatshervorming voor. Het partijbestuur van Volksunie keurde dit Lambermontakkoord goed, maar partijvoorzitter Geert Bourgeois niet. Hij beoordeelde dit als een slecht akkoord waarbij de Vlamingen te veel moesten betalen om te weinig bevoegdheden terug te krijgen. ‘Maxi-geld voor mini-bevoegdheden’ was de analyse. Vlaanderen had zich laten rollen, en kreeg pietluttige extra bevoegdheden terwijl de Franstaligen daar enorme financiële middelen voor in de plaats kregen. De Volksunie splitste en de N-VA werd opgericht. Deze N-VA stelde letterlijk in zijn beginselverklaring het einddoel: ‘de Nieuw-Vlaamse Alliantie kiest voor een onafhankelijk Vlaanderen’. Dat was volgens de N-VA ‘nodig om tot meer democratie en goed bestuur te komen’. De prioriteiten waren voor N-VA ‘fiscale autonomie en eigen bevoegdheid naar arbeidsmarkt, inkomensbeleid en sociale zekerheid toe.’ Dat wil de N-VA ‘stapsgewijs realiseren’ en definieert haar rol hierin ‘in dat proces het voortouw nemen’.

Kracht van verandering

In 2024 zal Bart De Wever twintig jaar voorzitter zijn waarvan vijftien jaar veruit de grootste partij in Vlaanderen. De machtigste politicus van zijn generatie wordt hij vaak omschreven, alsook wordt hij de kwaliteiten van briljant strateeg toegedicht. Noch in 2007, noch in 2010, noch in 2014, noch in 2019 slaagde De Wever ondanks al die electorale monsterscores er in ook maar iets van die beginselverklaring te realiseren. In tegenstelling tot de Volksunie die met moeite de helft van de stemmen van N-VA haalde, werd geen enkele stap gezet in de staatshervorming. Dat komt omdat ze er zelf voor kozen. Op het toppunt van zijn macht haalde N-VA 33% in 2014. Wat volgde was de communautaire diepvries. Meer Vlaanderen was plots niet meer nodig. Fiscale autonomie en eigen sociale zekerheid waren geen prioriteiten meer. Als de N-VA bestuurde, dan werkte België prima beweerden ze. De kracht van verandering werkt. De N-VA veranderde België niet, België veranderde de N-VA.

Drievoudige strategische nederlaag voor Vlaanderen

Het ontstaan van N-VA en VB is erg gelijkaardig. Beide partijen ontstonden uit de Volksunie. Beide partijen stellen in hun beginselverklaring voor een onafhankelijke Vlaamse staat te gaan. Beide partijen ontstonden als reactie op een slechte staatshervorming (Egmontpact 1977, Lambertmont 2001). Beide partijen vinden hun oorsprong in het klassiek conflict tussen maximalistische versus minimalistische ambitie die zich wel binnen eenzelfde politieke agenda van Vlaamse zelfstandigheid plaatst. Decennialang betekende meer Vlaanderen dan ook beter Vlaanderen, enkel in de methode waarop verschilde men van mening.

Daarvan nam de N-VA in 2014 afstand door de communautaire diepvries. België was niet langer het kernprobleem, beweerden ze. De socialisten van de PS waren dat wel. En die bestuurden niet meer, dus dat was een staatshervorming op zich, beweerden ze. Dat betekende een drievoudige strategische nederlaag voor Vlaanderen. Ten eerste moest de N-VA de Vlamingen ervan overtuigen dat België prima werkte omdat zij bestuurden. Vlaamse onafhankelijkheid werd zo onnodig. Ten tweede moest de N-VA de Vlamingen ervan overtuigen dat er geen andere optie is, dat wij zelfs met 33% voor hun N-VA totaal machteloos zijn om een staatshervorming af te dwingen. Vlaamse onafhankelijkheid werd zo onmogelijk. Ten derde, en meest perfide, moest de N-VA elke Vlaams-nationale ambitie als de totale ‘Catalaanse’ chaos, afgrond en ondergang wegzetten. Vlaamse onafhankelijkheid werd zo onwenselijk. De N-VA moest dat natuurlijk niet doen. Maar ze deed het wel. Omdat anders iedereen zou door hebben dat voorzitter De Wever geen strategie heeft en zijn politieke concurrenten van Vlaams Belang wel. Partijbelang primeert voor N-VA op landsbelang.

Is de N-VA nog wel een Vlaams-nationale partij?

Jan Jambon schreef in 1994 samen met huidig N-VA Kamerfractieleider Peter De Roover een boek voor een onafhankelijk Vlaanderen. Daarin schrijven ze: ‘Vlaamse onafhankelijkheid is louter een zaak van willen. En dan kan niemand ons tegenhouden’. Op het communautair congres van Vlaams Belang stelden we recent een concreet stappenplan voor naar Vlaamse onafhankelijkheid. Na de verkiezingen verklaart de Vlaamse meerderheid zich soeverein. Dat is het startpunt van onderhandelingen over de georganiseerde opdeling van België. Dat mondt uit in een onafhankelijkheidsverklaring met een Vlaamse grondwet. Net zoals Tsjechoslovakije ordevol en conform internationaal recht ophield te bestaan. Reactie van diezelfde Jan Jambon in 2023: ‘zonder draagvlak bij de bevolking is dat een politiek avontuur.’

Van waar haalt Jambon het eigenlijk dat er geen draagvlak bestaat voor Vlaamse onafhankelijkheid? Toen hij zijn boek schreef in 1994 haalden VB en Volksunie amper 20%. Nu scoren VB en N-VA tegen de 50%. Nooit stemden meer Vlamingen op Vlaams-nationale partijen. Het Belgisch wanbeleid is ondertussen totaal. Het misprijzen voor onze democratie is met Vivaldi compleet. De Franstaligen zitten in acute geldnood. België dreigt Vlaanderen mee in de financiële afgrond te sleuren. Het momentum is daar om eindelijk onze vrijheid te nemen. Maar N-VA heeft de onnodigheid, onmogelijkheid en onwenselijkheid van Vlaamse onafhankelijkheid ondertussen al zodanig geïnternaliseerd dat ze steeds openlijker afscheid nemen van hun eigen beginselverklaring en reden van bestaan. Is de N-VA eigenlijk wel nog een Vlaams-nationale partij? Gaat de N-VA eigenlijk nog wel voor iets anders dan het eeuwig besturen waarop zelfs de CVP afgunstig zou zijn?

Geloofwaardigheid in de politiek

Volgens de theorie van het issue ownership identificeren kiezers partijen met het eigenaarschap op bepaalde politieke thema’s. Is dat een belangrijk thema bij verkiezingen, dan stijgt de kans dat die partij zal winnen. Bijvoorbeeld, het brede electoraat identificeert klimaatbeleid het meest met Groen. Dat vergroot de kans dat die partij wint als de verkiezingen over klimaat gaan. Maar nog veel belangrijker, wat gebeurt er als klimaat een belangrijk thema is bij verkiezingen, de Groene partij daar effectief mee wint, maar er vervolgens van klimaatbeleid geen spoor is in de regering waarvan ze deel uitmaken? Zelfs niet-kiezers van Groen, of rabiate anti-Groen-kiezers zouden die partij als compleet onbetrouwbaar evalueren. De kiezer verwacht immers dat dat de kernboodschap van een politieke partij is waarvoor ze gaan en staan. Als ze dat niet doen, dan wordt die partij compleet onbetrouwbaar. Ze geloven immers zelf niet in wat ze zeggen. Zelfs als je het met die partij eens bent, stem je er toch niet meer op. Dat overkomt CD&V gestaag sinds ze rond abortus geen regering over hadden. Dat overkomt VLD sinds ze in elke regering de voorbije 25 jaar enkel maar meer belastingen en schuldenputten opleverden. Exact datzelfde lot staat de N-VA onvermijdelijk te wachten met deze strategie. Mensen stemmen niet op partijen die niet eens zelf in hun kernboodschap geloven. Ze zijn fundamenteel ongeloofwaardig en onbetrouwbaar.   

Laat de kracht van onze democratie los

De voorbije dertig jaar zijn verschillende politieke krachten in Vlaanderen steeds tot dezelfde conclusie gekomen. Of men het nu maximalistisch of minimalistisch ziet, een onafhankelijke Vlaamse staat of een confederale staatshervorming, iedereen botst op de realiteit dat België niet werkt en dat de uitweg ligt in Vlaamse zelfstandigheid. Op elk domein willen de Vlamingen en de Walen immers een andere richting uit. De Belgische status quo is geen neutrale keuze, maar wel een die onze welvaart en onze toekomst op het spel zet. We zakken steeds dieper weg in het financieel, economisch en sociaal moeras dat België vormt.

Verhofstadt, Leterme en De Wever, allen werden ze de voorbije dertig jaar de grootste door confederalisme aan de Vlamingen te beloven. Alle drie konden ze maar aan de macht komen door hun eigen politieke beloftes in te slikken en precies het omgekeerde te doen. Allen werden daarvoor logischerwijs ook electoraal afgestraft. Het confederale hervormingsmodel leidt nergens naar omdat het de spelregels van het Belgisch systeem aanvaardt. En in dat Belgisch systeem is gelijk welke Vlaamse ambitie onmogelijk omdat de Vlamingen daar in een tegennatuurlijke minderheidspositie geduwd worden en de Franstaligen in een meerderheidspositie belanden waar ze over alles veto’s hebben. Dat Belgisch systeem is er immers op gericht de Vlaamse macht te breken. Wie dat Belgisch spel meespeelt, is gedoemd om te verliezen. Dat Belgisch systeem is maar machtig door de bereidwillige medewerking van de Vlaamse politiek.

We moeten fundamenteel van strategie veranderen. Wij Vlamingen zijn het financieel, demografisch en economisch zwaartepunt in België. We moeten stoppen met ons als een minderheid te gedragen. We moeten vanuit een positie van kracht onze doelen nastreven. Dat kan door de kracht van onze democratie volledig los te laten. Dat kan maar door het cordon weg te stemmen en elke politicus af te straffen die dat in stand houdt. Een massale stem op Vlaams Belang is de electorale sloophamer om de kracht van onze democratie los te laten. Als de Vlaamse kiezer dat wil, besturen we dan Vlaams in Vlaanderen. België stort vanzelf in elkaar door een assertief Vlaams bestuur. Want dan buigen, knielen en bedelen de Vlamingen niet langer, maar nemen terug wat van ons is. Vlaams Belang is er klaar voor om onze vrijheid en onze toekomst in eigen handen te nemen. Als de Vlamingen het willen, is het in 2024 aan ons. En dan komen onze mensen eindelijk op de eerste plaats.

Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid voor Vlaams Belang, I & D fractie, 18.6.23

Vlaams Belang is het enige alternatief

Interview Vlaams Belang Magazine juni 2023

Tom Vandendriessche is Europarlementslid, huisideoloog en hoofd van de strategische coördinatie- en studiedienst van de partij. Hij militeert sinds zijn vijftiende voor de partij en was tijdens zijn studies politieke wetenschappen en bedrijfseconomie drie jaar preses van KVHV Gent. Zijn professionele loopbaan begon tussen de dokwerkers bij Katoennatie. Hij werkte een tijd voor de Vlaamse overheid maar beschikt ook over een loodgietersdiploma. Dat kwam van pas toen hij zijn eigen loodgietersbedrijf ‘Verwarmslimmer’ oprichtte dat hij later verkocht aan Engie.

Tom, je bent van vele markten thuis, maar hoe kwam je terecht bij het VB?

“Tom Van Grieken en ik kennen elkaar al lang en toen hij naar mij kwam omdat hij hulp kon gebruiken bij het verder uitbouwen van het VB heb ik niet geaarzeld. Ik heb gekozen voor wat mij in mijn leven vanaf heel jonge leeftijd passioneerde: de politiek.”

Wat hebt u in dat Europees Parlement kunnen bijdragen intussen?

“In politiek gaat alles heel traag en in het Europees Parlement gaat het nog trager en abstracter. Onze rol is vooral dossiers die later in Vlaanderen of België op de politieke agenda komen voor te bereiden. Denk bijvoorbeeld aan het EU-migratiepact of de beslissing over de verbrandingsmotoren of de Green Deal. Veel grote dossiers worden eerst Europees behandeld en resulteren eventueel in verordeningen die dan omgezet moeten worden naar nationale wetgeving.”

Kunt u invloed uitoefenen?

Wij leveren met VB drie van de twaalf Vlaamse Europarlementsleden op 700. Vlaanderen is een middelgroot land maar we moeten ons realiseren dat we voor uitdagingen zoals illegale migratie aan te pakken altijd Europese partners nodig hebben. We leveren met de ID-fractie ook de ‘chief-whip’ met Gerolf Annemans en Philippe Claeys is secretaris-generaal. We slagen er dus in om Europees flink boven ons gewicht te boksen.”

Hoe kijkt u vanuit Europa naar ‘horizon 2024’?

“Het allerbelangrijkste is dat we in Vlaanderen een sterk resultaat neerzetten. We moeten de grootste partij worden omdat dat de manier is om het slot dat het cordon-sanitaire op onze democratie legt open te breken. De strategie is om Vlaanderen los te trekken uit dat Belgisch carcan.”

Hoe kan u die strategie Europees ondersteunen?

Het Europees netwerk is belangrijk, in functie van het voorbereiden van de internationale gemeenschap op onze ambities naar een toekomstige Vlaamse staat. De internationale gemeenschap en diplomatieke kringen zijn lang door Franstaligen gedomineerd. We moeten duidelijk maken dat wij een Vlaamse meerderheid zijn die de dominante, politieke, financiële en economische kracht is in België die af wil van een parasiterende minderheid.”

Hoe schat u de vooruitzichten in?

“Overal in Europa winnen leden van onze ID-fractie aan sterkte. Denk maar aan Marine Le Pen die in Frankrijk 43% haalt bij de presidentsverkiezingen. Aan de rechtse regering in Italië waar ook de Lega Nord deel van uitmaakt. In Oostenrijk staan onze vrienden van FPÖ op bijna 30% en in Finland zijn de ware Finnen de tweede partij van het  land geworden. Overal in Europa gaan partijen als de onze erop vooruit om dezelfde reden. Dat is de economische hyper-globalisering die de Westerse middenklasse vermaalt door oneerlijke concurrentie en door de massamigratie die voor omvolking zorgt waardoor mensen de bescherming zoeken van hun natiestaat.”

We zitten opnieuw in een asielcrisis in Europa.

“Er zitten systeemfouten in de Europese Unie. De belofte was om de binnengrenzen af te breken om economische welvaart te creëren en de buitengrenzen te beveiligen. Die belofte komt Europa niet na omdat het asielrecht veel te ruim geïnterpreteerd wordt door wereldvreemde rechters bij het Europees Hof van de Rechten van de Mens. De logische consequentie is je binnengrenzen opnieuw afsluiten om de controle over je eigen land niet te verliezen. Maar dat wil Europa dan weer niet. Dat willen ook de Vlamingen niet en dat is ook niet onze ambitie!”

Wat moet er gebeuren?

“De belofte die Europa gemaakt heeft moet ingevuld worden! Dat betekent dus de buitengrenzen hermetisch afsluiten. Het moet een ‘Fort Europa’ worden. Asielrecht wordt doelbewust misbruikt als kanaal voor migratie. Het is onaanvaardbaar dat je van gelijk waar ter wereld mensensmokkelaars betaalt om te komen naar het land met de beste sociale zekerheid. Want dat betekent dat we die vroeg of laat zullen moeten afschaffen.”

Hoe is de verhouding in Europa met die andere nationalistische partij, de N-VA?

“We proberen op een professionele manier met iedereen samen te werken, ook met de N-VA. Alleen merken we dat N-VA nooit thuis geeft als we hen uitnodigen om resoluties te ondertekenen. Een van de laatste resoluties die we hebben ingediend betrof de illegale immigratie, geïnspireerd op de Britse beslissing om wie illegaal het Verenigd Koninkrijk binnen komt per definitie het recht op asiel te laten verliezen. Parlementsleden van de ECR-fractie hebben dit mee ondertekend. Maar N-VA ondertekende  niet mee. Meestal stemmen ze tegen, of in het beste geval onthouden ze zich. (lacht) N-VA, dat zijn de nieuwe Tsjeven hé.”

Ook op Vlaams vlak lijkt N-VA en vooral dan voorzitter Bart De Wever niet open te staan voor samenwerking met Vlaams Belang. Dat liet hij onlangs nog verstaan op een lezing bij Pro Flandria.

“Ik betreur dat. De kern van het Belgisch probleem is dat de Vlamingen de meerderheid vormen, maar desondanks geen meerderheidspositie innemen. Vlamingen mogen ‘ritueel’ wel gaan stemmen, maar bepalen niet hoe het beleid er uit ziet. In Vlaanderen stemt maximaal 30% van de kiezers op linkse partijen. Het cordon-sanitaire is er om links in Vlaanderen en in België aan de macht te houden en aan België niets te veranderen. Want Vlaams Belang is een rechtse partij die Vlaamse onafhankelijkheid wil.”

Hoe geraak je daaruit?

“Door de kracht van onze democratie ten volle te gebruiken en naar de mensen te luisteren. Politici die dat weigeren zullen afgestraft worden. Politici begrijpen enkel de taal van de electorale afstraffing. Ruim 90% van de N-VA kiezers stemt voor die partij maar staat tegelijk open voor een compromis met Vlaams Belang. Als die partijtop zo’n compromis dan uitsluit dan moet men daar een politieke prijs voor betalen.”

“De Wever is groot geworden door mooie beloften te maken aan de Vlaams Belang kiezer. De Wever heeft tegen onze kiezers gezegd: ‘ik ben niet zo radicaal als jullie, maar ik veroordeel jullie niet en zal proberen een conservatieve en Vlaamse agenda te realiseren. Maar nooit is confederalisme een stap dichterbij gekomen. Als De Wever bestuurde kregen we meer van hetzelfde. Meer transfers, meer staatsschuld… Zijn strategie is, stem op mij, om vervolgens in het Belgisch moeras te duiken waar er niets kan veranderd worden omdat de Vlamingen er geen meerderheidspositie hebben.”

Welke strategie stelt u dan voor?

“Wij moeten vanuit onze meerderheidspositie in Vlaanderen vertrekken. Met een Vlaamse overheid die exclusieve bevoegdheden heeft. We hebben lokale besturen die autonoom kunnen besturen. Maar overal weigert de N-VA top, en De Wever in het bijzonder zo’n strategie. Ik vermoed uit persoonlijke rancune. De opgang van het Vlaams Belang bewijst zijn falen. De Wever heeft geen plan. Zijn enige politieke ambitie is nog eens zes jaar burgemeester van Antwerpen blijven.”

“In 2019 presenteerde hij zich aan de kiezer als kandidaat minister-president, maar de dag na de verkiezingen was hij dat al niet meer en werd Jan Jambon vooruitgeschoven.”

“De grote paradox van de geschiedenis is dat De Wever zelfs met 33% van de stemmen geen millimeter meer Vlaanderen gerealiseerd heeft, terwijl Hugo Schiltz, met de helft van de kiezers drie of vier staatshervormingen mee begeleid heeft.”  

“Strategie is boven uw gewicht boksen, hefbomen realiseren, zoals wij al jaren in het Europees parlement doen. En De Wever slaagt daar niet in. De kiezer heeft in 2019 geen ‘kracht van verandering’ gezien en sindsdien is Vlaams Belang de grootste partij in vrijwel alle peilingen. We scoren gemiddeld 25% en ik denk dat we nog een pak beter kunnen doen. De keuze in 2024 is simpel: meer van hetzelfde of Vlaams Belang. Het Vlaams Belang is de hamer om het slot van dat verroeste cordon-sanitaire te doorbreken.

Wat als dat effectief doorbroken wordt?

“Dan gaan we Vlaams in Vlaanderen besturen, Vlaams in Antwerpen besturen en overal waar we meerderheden kunnen vormen. Dat is waar de Franstaligen ongelooflijk veel schrik voor hebben. Want dan gedraagt de Vlaamse meerderheid zich niet meer als minderheid. Dan komen we niet op de knieën smeken om alsjeblieft nog wat meer bevoegdheden te krijgen voor een zak geld te krijgen. En dan is de cirkel rond.”

U gelooft dus niet in confederalisme als een tussenstap naar een onafhankelijk Vlaanderen?

“Neen daar geloof ik niet in. Ik geloof in de kracht van onze Vlaamse democratie. We moeten af van dat cordon-sanitaire en dat kan enkel door een massale stem op Vlaams Belang. En als we daar in slagen willen wij een eerbaar en verdedigbaar compromis maken binnen die bevoegdheden die we in Vlaanderen hebben. Bijvoorbeeld ons onderwijs, dat moet gefocust worden op excellentie in plaats van op middelmatigheid. Heel het diversiteitsbeleid van de Vlaamse overheid moet op de schop. Elke Vlaming moet gelijke kansen krijgen. Lokale besturen die dat toch per se willen moeten daar financieel zelf maar voor opdraaien.”

“Op Belgisch niveau doen we niet meer mee. Dat is een regering in lopende zaken. Laat het maar blokkeren. De enige onderhandeling die wij nog willen voeren is een onderhandeling vanuit de Vlaamse regering met de Waalse regering over de ordentelijke opdeling van België die geleidelijk en in fases zal moeten gebeuren.”     

En hoe gaat Europa reageren?

“Het buitenland is geïnteresseerd in stabiliteit. Ze zijn niet getrouwd met België. Vlaanderen kan stabiliteit bieden, België niet meer.”

We moeten dus niet vrezen voor Catalaanse scenario’s?

“De situatie tussen Vlaanderen en Catalonië is fundamenteel verschillend. Ten eerste zijn wij een meerderheid en zij een minderheid. Ten tweede ligt Vlaanderen in het hart van Europa. Samen met Rotterdam zijn wij de toevoerhaven voor de Duitse economie die het hart is van heel Europa. Vandaar heeft iedereen belang bij stabiliteit.”

“We gaan niet voor een emotioneel moment waar we met de vlag vooraan uit het parlement komen gestormd om te zeggen ‘nu zijn we onafhankelijk’. We verklaren ons soeverein, we gaan onze toekomst in eigen handen nemen. En wij nodigen de Waalse regering uit om die onderhandelingen te starten. Net zoals Tsjechië en Slowakije dat hebben gedaan. Belgische politici zullen dan verplicht worden die onderhandelingen aan te vatten. Wij Vlamingen moeten niet meer betalen voor socialistisch wanbeleid. We moeten ook stoppen met besparen op onze eigen mensen om het Belgisch overheidshuishouden onder controle te houden. Dat is de strategie van de N-VA die ervoor zorgt dat België blijft overleven.

Waar moet Vlaanderen volgens u als soevereine staat prioritair in investeren?

“We moeten investeren in onze toekomst, in infrastructuur. Er moeten nieuwe scholen gebouwd worden. Er moeten wegen aangelegd worden. Er moet nieuwe spoorweginfrastructuur komen, bijvoorbeeld de connectie met Nederland via Hasselt en Maastricht. Van het moment dat de Vlaamse regering die beslissing zou aankondigen slaan de internationale markten tilt. Want dat betekent dat Vlaanderen een betrouwbare factor wordt voor de hele Eurozone.”

Hoe gaat u De Wever overtuigen om toch met VB in zee te gaan?

“De Wever vecht voor zijn eigen politiek overleven. Zijn verhaal van confederalisme faalt al 20 jaar lang. Het Vlaams Belang is eigenlijk de goudstandaard van het Vlaams Nationalisme. Ons eerste punt blijft de Vlaamse onafhankelijkheid. De Wever zal tot aan de verkiezingen blijven zeggen dat hij nooit met ons zal samenwerken. De kiezer moet zich daar over uitspreken door een massale stem op Vlaams Belang. Ook als je misschien eerder N-VA kiezer bent. Want om delen van het N-VA programma gerealiseerd te zien stem je maar beter op Vlaams Belang. Wees gerust. De ordentelijke opdeling van België zal gecontroleerd en gefaseerd verlopen.”

Politieke tegenstanders zeggen dat Vlaams Belang te weinig ‘kennis’ in huis heeft om mee te besturen. Wat zegt u daarop?

“Hebben al die partijen die ons al veertig tot vijftig jaar lang besturen wel de kennis in huis om een beter sterker en veiliger Vlaanderen te bouwen? Want wat zien we? Altijd meer vreemdelingen, meer criminaliteit, meer schulden, meer belastingen? Zo’n beleid willen de Vlamingen niet. Waarom zouden traditionele partijen morgen doen, wat ze vandaag beloofden maar gisteren ook al niet konden of mochten doen? Vlaams Belang is de enige kracht die heel het vastgeroeste Belgische systeem kan openbreken. De Vlaamse kiezer beslist daar over. Een stem op Vlaams Belang is de enige stem waar alle andere partijen schrik van hebben. Omdat het een stem is die de dingen in beweging gaat zetten.”

——-

U kan Tom Vandendriessche hieronder aan het woord horen tijdens de conferentie, georganiseerd door de I & D conferentie over de wokedictatuur. Schiet niet op het gebruik van het Engels; het was immers een internationaal gebeuren.