Het Poolse parlementslid Ewa Zajączkowska uitte felle kritiek op Ursula von der Leyen: haar tussenkomst is weliswaar al verschillende maanden oud, maar toch, Ewa verwoordt wat ook wij denken:
“U bent het gezicht van de Europese Green Deal – een beleid dat onze economie en landbouw verwoest. U staat symbool voor de klimaatwaanzin van de EU, waardoor wij Europeanen steeds armer worden.
U bent ook het gezicht van het migratiepact, dat ervoor zorgt dat miljoenen vrouwen en kinderen zich niet meer veilig voelen in de straten van hun eigen steden.
U draagt verantwoordelijkheid voor elke tragedie die voortkomt uit de toestroom van illegale immigranten, omdat ú deze mensen uitnodigt naar Europa te komen.
Niet de Europese Commissie, maar u hoort in de gevangenis te zitten – vanwege uw beleid rond vaccinaties en meer.
Wij willen een Europa van vrije en soevereine naties – geen zieke, linkse ideologie.”
Hoe wordt iemand Europees politicus? Wat betekent de Green Deal voor u en wat wil het Vlaams Belang Europees veranderen aan het migratiebeleid? Dat en meer kan u horen bij de eerste aflevering van ‘Europese Gesprekken’ met Barbara Bonte en Gerolf Annemans.
De twee maten en gewichten, gehandhaafd door de Franse justitie, zijn hemeltergend. We vervolledigen ons vorig artikel met enkele feiten uit het verleden.
De rechts-radicale Marine Le Pen werd maandag veroordeeld. Ze kreeg vier jaar cel, waarvan twee voorwaardelijk, en een verbod om de komende vijf jaar mee te doen aan verkiezingen. Le Pen, haar partij en collega’s hebben volgens de rechter voor meer dan 4 miljoen aan Europees geld illegaal naar de partijkas doorgesluisd.
Zo is er het geval Lagarde, de huidige ECB-voorzitster, die in 2016 schuldig gevonden werd aan de overdracht van 403 miljoen euro, ten laste van de Franse staat, aan een ondernemer. De rechtbank zag echter af van een straf wegens Lagardes “internationale reputatie”. Op zijn minstens kan men zich vragen stellen bij een “schuldig”-vonnis zonder dat er gevolgen aan verbonden zijn.
In 1990 kocht een Franse ondernemer de meerderheidsaandelen van Adidas en wilde deze in 1994 opnieuw verkopen. Uiteindelijk gaf hij in eerste instantie de opdracht aan een bank en verkocht de aandelen vervolgens aan de bank, die deze snel daarna met een grote winst doorverkocht. Dat beviel de ondernemer niet, voelde zich bedrogen en trok naar de rechtbank en eiste een deel van de winst op. Hij won het proces en werd 135 miljoen euro toegekend, maar een andere rechtbank vernietigde het vonnis.
De bank was eigendom van de Franse staat. Bij een scheidsrechtervonnis besliste de toenmalige Franse minister van economie in 2008 dat de ondernemer niet slechts 135 maar wel 285 miljoen euro moesten toegekend worden. Concreet werden hem ten laste van de Franse staat 403 miljoen toegekend, zijnde 285 miljoen plus intresten. Christine Lagarde, de huidige voorzitster van de ECB, was de toenmalige minister van economie.
In 2011 opende de Franse justitie een onderzoek en in 2016 werd Lagarde schuldig bevonden. We citeren de „Zeit“:
“De strafzaak tegen Christine Lagarde komt tot een einde met een “schuldig”- vonnis voor het hoofd van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De rechters van het Speciaal Hof voor huidige en voormalige zittende leden beschouwden het als bewezen dat de 60-jarige, in ambtstermijn als minister voor financiële en economische zaken, nalatig gehandeld had. De rechters zagen echter af van een straf en rechtvaardigden dit met de “persoonlijkheid” van Lagarde, haar “internationale reputatie” en het feit dat Lagarde in 2007 en 2008 moest worstelen met de internationale financiële en economische crisis.”
Dit toont aan hoe “onafhankelijk” de Franse justitie werkt en dat in Frankrijk niet iedereen gelijk is voor de wet.. Voor “actieve en voormalige ambtenaren“ bestaat er een speciale rechtbank, die in het geval van een “schuldig”-vonnis tegen politici de mogelijkheid heeft aan een straf te verzaken omdat deze een hoge internationale reputatie hebben.
In het geval van Marine Le Pen, die – of je sympathie voor haar koestert of niet – ook een internationale reputatie heeft (hoewel vooral bij hen die de EUropese machtspolitiek niet in het hart dragen), werd daarentegen wel een straf is uitgesproken.
De zaak was duidelijk politiek gemotiveerd, daar Le Pen in de Franse peilingen aan kop staat en het Franse politieke establishment bang lijkt te zijn dat ze de presidentsverkiezingen in 2027 zou kunnen winnen, omdat de situatie tegen dan nauwelijks zal verbeteren. Het lijkt erop dat men niet meer weet hoe Le Pen uit te schakelen dan door haar met een duidelijk politiek gemotiveerd vonnis uit te sluiten van de presidentsverkiezingen.
Overigens in Frankrijk zijn juridische truken om ongewenste presidentskandidaten te voorkomen geen zeldzaamheid geworden, maar de afgelopen jaren eerder de norm.
Voormalig president Nicolas Sarkozy werd in 2020 met de hulp van het Libische staatshoofd Muammad Gaddafi op de politieke vuilnisbelt gegooid wegens – naar verluidt – omkoping voor een bedrag van 50 miljoen euro. In die tijd bekritiseerde hij regelmatig de acties van Macron en bleef hij een zeer invloedrijke figuur in het Franse politieke leven. Voor Macron had hij een belangrijke concurrent kunnen geweest zijn bij de verkiezingen. Derhalve was haast geboden om Sarkozy twee jaar voor de verkiezingen uit te schakelen. Sarkozy is weliswaar vrij vrij, maar hij zit niet op de presidentiële troon..
In 2017 zag de centrumrechtse kandidaat, voormalig premier Francois Fillon, zijn kansen in rook opgaan nadat hij ervan beschuldigd werd zijn echtgenote als secretaresse van de Franse Nationale Vergadering aangeworven te hebben, wat daar heel normaal is.
Hij was de belangrijkste concurrent van Macron voor het presidentschap, maar de zaak werd zodanig opgeblazen dat Fillon in de eerste ronde pas op de derde plaats eindigde.
In 2012 faalde Dominique Strauss-Kahn, hoofd van het IMF, als Frans presidentskandidaat. Hij gold een slimme politicus, econoom en volgens peilingen de onbetwiste leider (en kansmaker) in de presidentiële koers. Hij werd – zoals men zegt – bij de start neergeschoten. Een jaar voor de verkiezingen een zwart kamermeisje in een witte schort hem van verkrachting in een New Yorks hotel.
De IMF-baas werd letterlijk uit het vliegtuig gesleept en achter de tralies gegooid, in een gevangenis met New Yorkse daklozen. Toen werd hij op borgtocht voor 1 miljoen dollar vrijgelaten… met een opgedrongen huisarrest én een elektronische enkelband. Uiteindelijk zakte heel de zaak in elkaar. Maar het kwaad was geschied. De reputatie van de politicus werd een jaar voor de verkiezingen geruïneerd en Strauss-Kahn stelde zich niet kandidaat voor het het presidentschap.
De pro-Amerikaanse Hollande werd de kleurloze president van Frankrijk. Zijn meest opvallende prestaties tijdens zijn presidentschap waren zijn geheime ritten met de scooter naar zijn vriendin. De persmuskieten betrapten hem, maar de dame meldde geen seksuele intimidatie. Dus was alles in orde.
Marine Le Pens politieke carrière wordt omwille van een banaliteit door een rechtbank – minstens voorlopig – gefnuikt. Echter de coup zou ook een omgekeerd effect kunnen hebben: haar vervangkandidaat, Jordan Bardella, zou van een solidariteitsgolf kunnen profiteren.
Tot een paar dagen geleden werd Marine Le Pen beschouwd als de toekomstige nieuwe president van Frankrijk. In peilingen werd de icoon van Frans rechts soms op 40% in de eerste ronde geschat, vrijwel niet in te halen door de concurrentie. Maar de oppositiepolitica verlaat voorlopig abrupt de politieke scène: Le Pen zou volgens een Parijse rechtbank EU-middelen, naar schatting 474.000 euro, bevestigd door een rechtbank in Parijs, onrechtmatig gebruikt hebben; m.a.w. ze wordt beschuldigd van verduistering.
Tijdens haar tijd als verkozene voor het Europees Parlement (vanaf 2004 tot 2016) zou ze vier personeelsleden in het volksvertegenwoordigersbureau ook voor partijpolitieke doeleinden ingezet hebben, ook al werden hun salarissen betaald door de EU. Natuurlijk zijn de beschuldigingen niet geheel zonder inhoud – Le Pen zelf gaf dit toe: ze heeft de medewerkers ook ingezet voor de RN, maar dit loopt dooreen het parlementswerk. Een gang van zaken die bij alle fracties, bij alle partijen, bij alle EU-lidstaten voorkomt. De aanpak bij Le Pen is geen uitzondering, maar eerder de regel.
Zelfs in Marine Le Pens thuisland werden er genoeg dergelijke voorvallen genoteerd. Uitgerekend de door Macron benoemde premier François Bayrou was in een soorgelijk schandaal verwikkeld. Tussen 2005 en 2017 zou diens partij, het Mouvement Démocrate (MoDem), in het EU-parlement, zoals Le Pens RN, 1,4 miljoen euro aan EU-middelen voor medewerkers “misbesteed'” hebben, die zich eigenlijk, feitelijk, met partijwerking bezig hielden. Meerdere MoDem-politici werden begin 2024 hiervoor veroordeeld. Bayrou zelf zou – als partijvoorzitter – het brein en gangmaker van dit gebeuren geweest zijn. Zijn proces echter, werd in februari verleden jaar met een vrijspraak – wegens gebrek aan bewijzen – afgesloten.
Maar als men Le Pen heet, dan gelden andere maatstaven en regels. Enerzijds geldt het vonnis als een compliment voor Marine Le Pen. Zij wordt als een risico beschouwd. Haar resultaten kwamen immers bij de laatste verkiezingen in 2022 gevaarlijk dicht bij deze van Macron. Le Pen is het gezicht van de ontevredenheid van de bevolking met de gevestigde politiek: het bekritiseert de EU, het huidige migratiebeleid – maar verzet zich ook tegen economische liberale projecten van de regering-Macron, zoals een hervorming van de verzorgingsstaat.
Een rechter heeft de plaats ingenomen van de kiezers. Tot zover het begrip “democratie”, zijnde de afgeschafte “wil van het volk”.
Komt ons allemaal heel bekend voor met het verbod op het Vlaams Blok en de processen tegen Dries Van Langenhove als sprekend voorbeeld.
… Neem steeds een Zwitsers zakmes mee en houd het inzetbereid…
U weet wel, zo’n mes met een Zwitserse vlag, mét kruis, mét verschillende inzetmogelijkheden, dat door veiligheidsdiensten op de luchthaven uit Uw handbagage gepikt wordt wegens een veiligheidsrisico!!!
… erger: moedigt de situatie zelfs aan door nog méér, nog méér, nog méér immigranten naar onze landen te laten komen. Wie zich hiertegen verzet, is de boosdoener. En deze erfenis laten wij na aan onze (klein)kinderen.
De EU-Commissie heeft toegegeven dat het politieke tegenstanders, die het niet eens zijn met de toekomstvisie en geplande koers van de EU-potentaten, doelgericht aanvalt, resp. uitschakelt, via “ondersteunde NGO-programma’s.
Niet alleen de EU, ook Soros maakt hiervan gebruik.
Onderstaand opiniestuk van Tom Vandendriessche werd ingehaald door de gebeurtenissen van gisteren in het Witte Huis.
Voor WO I beslisten Europese landen wat er in de rest van de wereld gebeurde. Honderd jaar later beslist de rest van de wereld wat er in Europa gebeurt. Wat is er aan de hand?
De dertigjarige Europese broederoorlogen (WO I en II) putten Europa uit en degradeerden ons in de wereld. De bipolaire wereldorde was geboren waarbij de marxistische USSR en de kapitalistische VSA voortaan de dienst uitmaakten. Politiek, militair en economisch werden Europese landen ingekapseld in de kapitalistische dan wel de communistische invloedssfeer.
Met de ineenstorting van het criminele communisme in 1991 kwam daar een einde aan. Voortaan was er nog maar één supermacht, de VSA, die de lakens uitdeelde. De unipolaire wereldorde was geboren. Die volgde de Amerikaanse agenda van globalisering: multicultuur (sociaal), vrijhandel (economisch), democratie en nation building (politiek).
Daar kwam in schokken een einde aan. Het islamitisch terrorisme (sinds 2001) wees het socio-cultureel wereldbeeld van de VS radicaal af. De bankencrisis toonde de instabiliteit van het mondiale hyperkapitalisme aan. De opkomst van China bewees dat welvaart ook zonder democratie en markteconomie te realiseren was. De VSA begrijpen dat de unipolaire hegemonie voorbij is en we in een multipolaire wereldorde terechtgekomen zijn van meerdere machtscentra.
Dat verklaart waarom de VSA een radicale breuk lijken te maken met hun buitenlands beleid van de voorbije decennia. Maar de elites in Europa hebben dat blijkbaar nog niet door of willen die realiteit niet onder ogen zien. Zij houden vast aan de oude agenda van de VSA… maar zonder dat de VSA daar eigenlijk zelf nog in geloven. De gevolgen zijn ronduit desastreus.
Door de implosie van de USSR ontstond een machtsvacuüm in Oost-Europa dat ingevuld werd door de EU en de NAVO. Eerst in Georgië (2008) en vervolgens in Oekraïne (sinds 2014) toonde Rusland dat het zowel de middelen, de wil en de bereidheid heeft om wat het ziet als vitale belangen te verdedigen. Het Westen van zijn kant reageerde met economische sancties en 350 miljard euro militaire en financiële steun voor Oekraïne.
Dat heeft echter niets fundamenteels veranderd aan de realiteit op het slagveld. Dat bepaalt nu de politieke dynamiek. Daarom gaan de VSA in op Russische voorwaarden voor vredesonderhandelingen in Riyad: neutraliteit van Oekraïne en geen NAVO-lidmaatschap.
De EU van zijn kant weigerde drie jaar lang enig diplomatiek instrument in te zetten en klaagt vervolgens dat het zelf niet aan de onderhandelingstafel zit. Tegelijk ging de EU met veel grootspraak voor niets anders dan de totale militaire overwinning en regime change in Rusland, zonder dat Europese landen bereid waren zelf soldaten te sturen. Zij bewezen met hun decennialange onderinvestering in Defensie bovendien dat ze, ondanks de gezwollen retoriek van tanks die binnenkort in Brussel zouden staan, dat ze de Russische dreiging niet al te ernstig namen.
De VSA willen de factuur van hun buitenlandpolitiek in Oekraïne nu zoveel mogelijk naar de Europeanen doorschuiven, die dit nog eens dankbaar in ontvangst nemen ook. En passant stellen de VSA ook hun belangen inzake Oekraïense bodemrijkdommen en mineralen vrij, terwijl ook daar de EU er beteuterd naar staat te kijken. Om het helemaal af te maken, dreigen de VSA zelfs met een handelsoorlog en importtarieven van 25% voor goederen uit de EU, terwijl de ene na de andere Europese regeringsleider de spreekwoordelijke ring komt kussen in Washington. De EU van haar kant etaleert werkelijk grandioos haar onbenulligheid. EU-commissaris Kaja Kallas wordt zelfs niet ontvangen door de Amerikaanse minister van Buitenlandse zaken Marco Rubio.
De Europese elites zijn decennia geselecteerd, gevormd en gepromoot binnen een Atlantisch denkkader. Dat is niet gebaseerd op het vernis van gedeelde morele waarden, maar wel op het fundament van Amerikaanse belangen. En die belangen zijn niet per definitie die van Europese landen en omgekeerd. Het zogenaamde Vrije Westen uit de bipolaire wereld bestaat niet meer. De theoretische concepten van de unipolaire wereld, van Fukuyama (End of history) tot Huntington (Clash of civilizations), zijn compleet achterhaald en vormen geen leidraad voor de wereld van vandaag en al zeker niet voor die van morgen. De Amerikanen aanvaarden de multipolaire realiteit en trekken daar de logische consequenties uit in hun buitenlands beleid. Het is hoog tijd dat we in Europa hetzelfde doen.
Of we het nu leuk vinden of niet, op één of andere manier moeten we vrede voor Oekraïne bekomen en een nieuwe veiligheidsarchitectuur vormgeven voor Europa. Dat veronderstelt op termijn een normalisering van relaties met Rusland, in het bijzonder op het vlak van handel en energie. Hoe langer we opgesloten blijven in de strategie van het verleden, hoe hoger de menselijke en financiële prijs wordt voor Oekraïne en voor ons. Ten tweede is investeren in onze eigen defensiecapaciteiten en -industrie is noodzakelijk en prioritair. Dit mag niet meer vanuit transatlantisch perspectief vertrekken -Theo Francken kwispelstaart al meteen met het bestellen van nog meer Amerikaanse F-35’s- maar moet uitmonden in een eurocentrische machtsbasis als voorwaarde voor geostrategische belangenverdediging.
Tenslotte moeten we opnieuw Realpolitik leren denken en handelen, in plaats van het liberaal moralistisch en erg utopisch denken te blijven hanteren dat de EU zo kenmerkt. In een multipolaire wereld zullen de VSA altijd een bondgenoot blijven, maar moet Europa vooral op eigen benen kunnen staan. Daarvoor is de EU helemaal niet het geschikte instrument, maar moeten we de soevereiniteit en de nationale dynamiek herstellen om tot een renaissance van onze Europese beschaving te komen.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang, 28.2.25
Enkele duizenden sympathisanten van de Bulgaarse nationalistische partij Възраждане (Ned.vert.: Heropleving, Herstel, Wedergeboorte…) protesteerden in Sofia tegen de overschakeling naar de Euro volgend jaar. De betogers scandeerden “ontslag” en “neen tegen de euro”. Ze gooiden rode verf, voetzoekers en molotovcocktails naar het EU-gebouw, waardoor de voordeur vuur vatte.
De nationalisten willen niet dat de Bulgaarse onafhankelijkheid teloor gaat en pleiten voor het behoud van de nationale munt, de “lev“. Ze staan voor de keuze, menen ze, “vrijheid of de euro.”
Dat de VSA niemand uit pure naastenliefde of omwille van (on)bepaalde “waarden” helpen is geen nieuws. Voor de VSA wordt er eerst een balans opgemaakt, een kosten-baten-rekening, en pas dan, àls er een voordeel aan vast zit, dàn pas worden ze actief.
Dat telt ook voor Oekraïne. Onder eender welke Amerikaanse president. Ook Biden zou de rekening gepresenteerd hebben. Niet zo rechtuit als Trump, maar de Biden-clan (inclusief zoonlief Hunter Biden) had belangrijke financiële belangen in Oekraïne. Het énige verschil is de stijl der presidenten.
Trump stuurde Scott Bessent, zijn financiënminister, naar Kiev. Deze presenteerde Zelensky een document ter ondertekening. Daarin stond vermeld dat Oekraïne de helft van hun bodemschatten aan de VSA zullen (moeten) afstaan. En daar bovenop de helft van alle inkomsten verworven uit infrastructuren zoals havens, luchthavens e.d.
*De Telegraph meldde een ontwerp van een verdrag, gedateerd 7.2.25, dat Scott Bessent verleden week in Kiev aan Zelensky’s financieënminister gegeven heeft. Daarin staat dat de VSA en Oekraïne een gemeenschappelijk investeringsfonds zouden oprichten om ervoor te zorgen dat “vijandige conflictpartijen niet van de wederopbouw van Oekraïne zouden kunnen profiteren.”
Het verdrag omvat de “economische waarde, verbonden aan de Oekraïense grondstoffen”, o.a. “mineralen, olie- en gasbronnen, havens en andere infrastructuur (zoals overeengekomen)...” Het is onduidelijk wat er nog zou omzeild kunnen worden. En… “Dit akkoord valt onder de wetgeving van New York, zonder rekening te houden met de principes van conflictenrecht”. M.a.w. eens getekend zit Oekraïne muurvast zonder kans uit het akkoord te kunnen ontsnappen.
Volgens dit verdrag zouden de VSA 50% van de wederkerende winsten uit de grondstoffenwinning in Oekraïne én 50% van de financiële waarde van “alle nieuwe aan derden toegekende licenties” voor de toekomstige gegenereerde inkomsten. Er zou een “pandrecht op dergelijke winsten” ten gunste van de VSA komen.
In het verdrag staat ook dat de VSA “bij alle toekomstige licenties een voorkoopsrecht op exporteerbare mineralen” zouden bekomen. Washington zou over een soevereine immuniteit beschikken en praktisch de volledige controle over het grootste deel der Oekraïense grondstoffen- en bronneneconomie verwerven. Het nog op te richten fonds zou “het exclusieve recht hebben de methode, keuzecriteria en algemene voorwaarden” van alle toekomstige licenties en projecten vast te leggen.
De *Telegraph citeerde een persoon aanwezig bij de onderhandelingen met de woorden: “Deze clausule betekent: Jullie betalen eerst en dan pas is er sprake van voedsel voor jullie kinderen.”
Trump is niet erger, niet VSA-egoïstischer dan Biden. Hij zegt en doet rechtuit wat Biden in het geniep deed. Trump heeft het niet over hulp aan Oekraïne, hij heeft het over “investeringen“, en die terugbetaling wil hij vooraf veilig stellen. We citeren nogmaals de *Telegraph:
“Trump stelde dat de VSA tot op heden 300 miljard dollar voor de oorlog uitgegeven hebben en hij voegde eraan toe dat het “dom” zou zijn nog meer uit te geven. Inderdaad belopen de vijf door het Congress bevestigde “hulp”pakketten in totaal 175 miljard dollar, van dewelke 70 miljard dollar in de VSA voor de wapenproductie uitgegeven werd. Een deel daarvan is in de vorm van humanitaire hulp, maar een groot gedeelte daarvan is lend-lease geld (geleend) dat terugbetaald moet worden.”
Dat klopt volledig, want reeds op 19.1.22, dus een maand voor de escalatie, werd in de VSA de Lend-Lease-wet voor Oekraïne gestemd, dat de VSA-president de toestemming gaf wapens aan Oekraïne te leveren, die later door Oekraïne dienden betaald te worden. Lend-Lease-wetten zijn een oud instrument der VSA met dewelke ze bv. in WOII Groot-Brittanië en de Sovjetunie wapens leverden die na het beëindigen van de oorlog dienden terug betaald te worden.
De Democraten zouden dit ook verlangd hebben – alleen hadden ze het vriendelijker geformuleerd dan Trump. Eigenlijk is dit alles niet zo verbazingwekkend. Oekraïne is al sinds 2014 de facto een kolonie der VSA, die zonder toestemming van Uncle Sam bijna niets mag beslissen. Zo hebben de VSA bv. de controle over de anti-corruptie-overheid der Oekraïne en ze hebben dit zonder gêne gebruikt om ongewenste personen uit te schakelen.
Daar bovenop komt dat de VSA Oekraïne tot de herverkiezing van Trump via USAID en dergelijke structuren gecontroleerd hebben doordat ze favoriete media en politici financieel gesteund hebben en de kritische politici en zakenlui gediscrediteerd hebben. Dit is intussen geen complottheorie meer, daar Oekraïne na de drooglegging van USAID – goed voor meer dan 30 miljard dollar – dit zelf gemeld heeft en vertwijfeld om een verdere financiering gebedeld heeft.
Na een oorlog is het gebruikelijk dat de verliezer de overwinnaar herstelbetalingen overmaakt. Het Verdrag van Versailles – na WOI – is hiervan een voorbeeld, maar ook na WOII heeft Duitsland herstelbetalingen uitgevoerd. Het Marshallplan werd door de VSA als hulp aan Europa voorgesteld, was echter in werkelijkheid een middel om herstelbetalingen te kunnen opeisen. Tenslotte kan men een kei niet stropen.
Dus, wie een oorlog verliest, die betaalt de overwinnaar. Misschien niet eerlijk, maar het was sinds het begin van de mensheid altijd het geval. Interessant wordt deze stelling pas met Oekraïne, daar hun vijand Rusland is. We citeren nogmaals de *Telegraph:
“Als dit ontwerp aanvaard wordt, dan zouden Trumps eisen een hoger gedeelte van het Oekraïense BNP uitmaken dan de herstelbetalingen waartoe Duitsland in het Verdrag van Versailles gedwongen werd…”
Begrijpe wie kan. Het zou betekenen dat Oekraïne de facto aan de VSA herstelbetalingen schuldig is, terwijl de VSA ogenschijnlijk toch de vriend van Oekraïne is…
Zelensky weigerde het ontwerp van akkoord goed te keuren. Hij had gehoopt dat, in ruil voor de b.g. afstand van Oekraïense kroonjuwelen, de VSA meer wapens zouden leveren en vooral een veiligheidsgarantie, voor na de oorlog, zouden bekomen. Trump vindt het echter “dom” nog meer geld voor Oekraïne uit te geven. En een veiligheidsgarantie? Daar moeten de Europeanen maar voor instaan. De VSA hadden wellicht gehoopt dat Zelensky zou bijdraaien op de Veiligheidsconferentie in München (14.2.25). Dat was de dag waarop vice-president J.D.Vance de EU de levieten gelezen heeft en Zelensky nog een ontmoeting had met de VSA-delegatie. Ook toen weigerde Zelensky zijn handtekening te plaatsen.
Het is wachten op het aanbod dat Zelensky niet kàn weigeren. Zoals The Godfather het uitdrukte “An offer he can’t refuse…” en we weten allemaal hoe dat afliep.
Revealed: Trump’s confidential plan to put Ukraine in a stranglehold
Panic in Kyiv as US president demands higher share of GDP than Germany’s First World War reparations
