Goede Vrienden,
Het aantal bezoekers aan ons klooster blijft geleidelijk toenemen:pastoors met hun parochianen, zowel katholieken als orthodoxen, schoolkinderen, families … Op gelijkaardige wijze blijkt het toerisme in Syrië toe te nemen. Vanuit Libanon zijn inmiddels een kwart miljoen Syriërs teruggekeerd. In het Rukban kamp leven mensen in erbarmelijke omstandigheden, die door de VS als voorwendsel gebruikt worden om hun aanwezigheid en hun militaire basis in Al-Talf te rechtvaardigen, zonder dat ze de mensen helpen. De vluchtelingen zouden nu toch de kans krijgen om het kamp veilig te verlaten. Het Syrische leger blijft grote hoeveelheden vinden van zware wapens, munitie, veldhospitalen, grondstoffen voor chemische wapens, communicatie materiaal … op verschillende plaatsen waar eens terroristen huisden en de strijd tegen de terroristen gaat onverminderd verder.
Deze morgen kregen we bezoek van een jonge weduwe met twee kinderen. Haar man is als soldaat gestorven en die wordt daarom hier als martelaar erkend. In de eerste moeilijke periode hebben we haar lange tijd opgevangen, waarvoor ze steeds erg dankbaar blijft. Zij en haar kinderen zijn als het ware een deel van de gemeenschap geworden. Nu vertelt ze dat de broer van haar man eveneens in Idlib als martelaar is gestorven. De strijd gaat verder. Naast een grote hoop blijft er ook veel pijn en verdriet.
We geven enig nieuws vanuit de gemeenschap. Daarna willen we nogmaals de Witte Helmen ontmaskeren. Tenslotte handelen we over de grondwettelijke commissie die voor een nieuwe constitutie moet zorgen. Ze biedt werkelijk mogelijkheden om het maatschappelijk leven opnieuw en versterkt op te bouwen. Bijgevoegd krijg je weer een overvloed aan informatie en video’s.
P. Daniel
Vrijdag 27 september 2019
Flitsen
Het lijkt hier nog steeds op een bouwwerf. De ruwbouw van de nieuwbouw was net klaar toen de oorlog uitbrak. Tijdens de oorlog is er uiteraard niets aan gedaan. Nu krijgt de afwerking de nodige aandacht. Ook aan het oude klooster zelf worden nu vele noodzakelijke verbouwingen en veranderingen aangebracht. Bovendien moest het meubilair dringend hersteld of opnieuw geschilderd worden. Ook de andere bouwwerken gaan onverminderd door: het St. Jozefklooster, de oude en nieuwe “médicinale”, het balkon boven de keuken… Het is ook volop oogsttijd. De granaatappels beginnen volop open te barsten en moeten dan geplukt worden. De ajuinen, de laatste vijgen, de druiven, de courgetten en augurken, de tomaten en de peterselie worden geoogst. En ondertussen zijn de ongeveer 80.000 kaarsen ook al bijna gemaakt. Wie doet een volgende bestelling?
Deze week spraken we uitvoerig met een man uit Qara die al twee decennia in Duitsland woont en nu op familiebezoek is. Zijn heimwee naar Syrië wordt steeds groter maar hij aarzelt om terug te keren. Hij heeft in Duitsland een goed betaald werk, wat hij in Syrië niet direct zal kunnen vinden. In Syrië voelt hij zich wel veel meer gedragen door de gemeenschap, familie en vrienden. Hij kent ieder plekje in Qara en ook de plaats van het klooster roept bij hem vele herinneringen op. Een zus van een van onze mensen is eveneens bij het begin van de oorlog naar Duitsland vertrokken. De ouders zouden graag terugkeren maar de kinderen, die het goed doen op school willen niet. Ziedaar de innerlijke strijd van sommige Syriërs om terug te keren. Het westen buit deze situatie handig uit door te beweren dat ze niet willen terugkeren omwille van “het regime van Assad”, een deuntje dat het westen al vanaf het begin van de oorlog probeerde ingang te doen vinden.
Nvdr: Neem nota van de suggestieve titel: “Starthulp in de dood?…” Duitsland wil de welgekomen “vakkrachten” behouden… hoewel 3 op 4 Syrische vluchtelingen er geen (of slechts gedeeltelijk) werk hebben en de staat voor hun onderhoud bijpast… De Duitse Gutmensch zal het wel betalen!
Nvdr: Niet alleen vanuit Duitsland, maar ook vanuit ons land keren “vluchtelingen” naar hun vaderland terug “voor de vakantie”. Vraag: moet hun asielstatus ingetrokken worden?
De balans slaat in de verkeerde richting: honderdduizenden integratie weigerende en/of niet te integreren importburgers laten zich neer in het warme sociale nestje. Degenen die het nestje financieren, de werkende Dummkopf, pakt zijn valies als die mogelijkheid zich aanbiedt. Of is al vertrokken. Een dramatische “braindrain”. De bemanning verlaat het schip. De kapers komen aan boord.
In de 18de en 19de eeuw trokken tienduizenden Duitse boeren – vooral uit Beieren, Baden en Hessen – naar Rusland met de hoop op een beter leven. In de 19de eeuw vond men Duitse nederzettingen in heel Rusland, van St. Petersburg tot in het uiterste zuiden. Vooral in Wolgaregio streken ze neer en bouwden een florissante samenleving. Zowel in de landbouw als in de economie, bij vakkrachten en productie, met een eigen pers en eigen fabrieken, met eigen kerken en scholen. Bij het begin van de 20ste eeuw leefden ca. 2 miljoen bio-Duitsers in Rusland.