… Albanezen zoeken opvang in het V.K.
60% der Albanezen zouden hun land willen verlaten. Iets zegt ons dat de komst van nieuwe bewoners uit Zandbaklanden het percentage, dat Albanië wil verlaten, nog zal doen toenemen.
Terwijl kleinere steden zoals bv. Turnhout en Herentals stilaan zwarter kleuren, zijn er ook migranten die onderweg naar onze contreien blijven steken en die – al dan niet gedwongen – terugkeren naar hun vaderland.
Het verhaal van een Ivoriaan, die in Frankrijk zijn geluk en fortuin wou gaan zoeken. Het draaide anders uit. Hij besliste in Algerije met de steun van het OIM* ‘vrijwillig’ terug te keren naar zijn vaderland, de Ivoorkust. Men noemt de terugkeerders de ‘vervloekten’. Of eerder: de ‘mislukten’. Er wordt op hen neergekeken. Ze zouden te snel opgegeven hebben, te weinig karakter, te weinig doorzettingsvermogen, te weinig durf, te weinig vlijt, te weinig verantwoordelijkheid getoond hebben. Vandaar. Mislukkelingen zijn nu eenmaal niet geliefd. Hun mislukking is tevens de mislukking van heel de familie, van de clan, van de gemeenschap.
Onze Ivoriaan is ontgoocheld. De beloftes van het OIM werden niet waar gemaakt: geen nieuwe kleren, geen gsm, geen schoenen, geen 160.000 CFA (= ca. 245 euro). Het OIM stelt dat de verwachtingen der terugkeerders niet realistisch zijn. Ze zijn vooral gefrustreerd omdat hun dromen, hun verwachtingen, hun plannen geen werkelijkheid werden. En dat de geboden hulp in hun ogen nooit zal volstaan.
Sinds 2017 heeft het OIM-kantoor in de Ivoorkust de terugkeer van ruim 14.000 personen begeleid. Men schat dat tienduizenden op eigen kracht terug naar hun vaderland keerden.
De rest van het verslag kan u volgen via de ondertiteling en vertaling onderaan. Let wel: het gesproken Frans is beter te begrijpen dan de geautomatiseerde Nederlandse vertaling.
*In het Engels IOM, International Organisation for Migration (VN-organisatie)
Men zegge het voort…
“Het mooie van Marokko is, hier liggen heel veel kansen. Het is een land in ontwikkeling… Ik ken een vriend van mij, die is misschien met 1000 euro naar Marokko gekomen, en die is nu miljonair…”
Da’s nieuw: Amerikanen van Afrikaanse oorsprong keren terug naar het thuisland van hun voorouders: Ghana. En ze krijgen de Ghanese nationaliteit. Het gaat om hun “geboorterecht”, om privilegies en rechten, om niet vereiste visa bij reizen in Afrika. En neen, ze doen geen afstand van hun VSA-paspoort; ze willen de voordelen van beide continenten bij elkaar optellen.
We durven er een bak Duvel op verwedden, dat de zwarte parels in dit apenland er zelfs niet over peinzen om dit OCMW-land in de steek te laten. Mocht er toch eentje bij zijn, dan kan hij/zij/x alle info vergaren via dit bruggetje:
“Ons”. Vluchtelingen uit West-Europa. Al zal er naar alle waarschijnlijkheid wel nagegaan worden wie er op je stamboom prijkt en welke religie – of zelfs het ontbreken ervan – je voorkeur heeft. Laat lange slaapkleren en xxl-sjaals liefst achter. Deze zouden alleen tot spijtige persoonsvergissingen kunnen voeren.
Dus, ja, wie het hier niet meer ziet zitten, kan in Hongarije een stekje vinden. Zelfs aan het Balatonmeer.
https://exxpress.at/ungarns-ministerpraesident-viktor-orban-refugees-welcome-but-from-the-west/
https://www.immozentral.com/ausland/immobilien/ungarn
Wie vandaag durft te stellen dat de CIA, de NAVO, de EU, kortom heel het zgz. democratische westen de toestand in Oekraïne zodanig hebben opgejut, de vredesakkoorden van Minsk ondermijnd, een oorlog tegen de bevolking van de Donbass heeft gevoerd, zodat Rusland zich – na talrijke waarschuwingen – uiteindelijk de wapens opnam, die moet zowat alle denkbare middeleeuwse folteringen ondergaan eer er “recht” geschied is.
M.a.w. elke tegenstem, elke neutrale stem, elke objectieve stem, elke logische stem wordt verdacht van Russische partijdigheid, van spionage, van ontrouw t.o.v. het westen.
En dat hebben enkele voormalige staatslui ook al ondervonden, zoals de voormalige Duitse kanselier Schröder (SP) en de voormalige Oostenrijkse buitenministerin Karin Kneissl, voorgedragen door FPÖ.
Karin Kneissl is weggevlucht uit Wenen, uit haar vaderland Oostenrijk. Weggevlucht voor de doodsbedreigingen. Een tijdje geleden gingen er beelden rond uit haar verblijfplaats in Frankrijk, waar ze sinds de herfst 2020 heen trok. En toen kwam de geruchtenmolen op gang: ze zou daar leven als “God in Frankrijk”, zich te goed doen aan wat ze uit de Oostenrijkse potten meegenomen heeft, een *****leven voeren aan de Azuren Kust. Niets van dit alles was waar. Het kostte haar niet alleen haar huwelijk maar ze zag zich gedwongen afstand te doen van alles wat haar lief was. Blijkbaar was dit niet ver genoeg om zich veilig te voelen. Kneissl trok verder naar…. Libanon!
Dat een dame van het formaat van Kneissl voor haar leven vreest en zich verplicht ziet het Avondland te verlaten, zegt veel over het huidige Avondland waar de donkere nacht ingetreden is. Kneissl koos jaren geleden voor een carrière in de diplomatie met “energie” als expertise, spreekt vlot Duits, Frans, Arabisch, Engels en conversatieniveau Spaans, Italiaans, Hongaars, Hebreeuws.
Als politici zoals Filip Dewinter en Geert Wilders, sinds tientallen jaren bedreigd, toch in het land blijven en hun werk doen, dan moet Karin Kneissl een zeer realistische dreiging boven het hoofd hangen. Dat zij als partijloze voorgedragen werd door de FPÖ als ministerin van buitenlandse zaken in de regering Kurz I, dat zij op haar huwelijk de Russische president Poetin als gast mocht verwelkomen… dat is van een heel ander niveau dan Wilders die het publiek liet instemmen met een “minder” Marokkanenoproep. Voorafgaand werd ze quasi monddood gemaakt, haar boeken vonden geen uitgever meer, haar lezingen werden op de zwarte lijst gezet en verder hangen er zware sancties boven het hoofd. Ze riskeert in Europa op elk moment gearresteerd te worden.
Op facebook vonden we bevestiging van haar exielplaats: het is wel degelijk Libanon. Ze woont samen met een gezin ergens in de bergen in eenvoudige omstandigheden. Om evidente redenen wordt de exacte locatie niet medegedeeld. De bijhorende beelden konden wij om de een of andere reden niet laden; wie geïnteresseerd is, moet maar eens kijken bij (8) Gabriele Von Hanstein | Facebook 5.8.2022 16;52 u.
Ze geeft geen interviews meer aan westerse media wegens… nou ja… onbetrouwbaar. En maakte een uitzondering voor Asia Times, tkp (met verwijzing naar Asia Times) en RT-de, dat tussen de raderen van de sanctiesmolen beland is. Wie Duits begrijpt, moet het eens lezen, het is de ingekorte versie van de 2 uitgebreide artikelen bij Asia Times. We plaatsen ze integraal hieronder.
Na enig zoeken (via… via… ) konden we uiteindelijk toch een beetje beeldmateriaal van RT-de terugvinden. Vanaf 25;18 komt Kneissl in beeld. Klik hier. Het volledige gesprek, waarnaar verwezen wordt, konden we niet vinden.
„Nun, Europa wird immer irrelevanter. Demografisch gesehen und leider auch politisch irrelevant. Und derzeit schreibe ich ein Buch mit dem Arbeitstitel ‚Ein Requiem für Europa‘, denn das Europa, in dem ich aufgewachsen bin und dem ich mich verschrieben habe, gibt es nicht mehr.“
Facebook heeft haar gewoon geschrapt en verwijst op haar pagina naar het Oostenrijkse ministerie van buitenlandse zaken. We vragen ons af wie er intussen weet dat wij haar facebookpagina bekeken hebben. Je zou voorwaar paranoïde worden… Wie ons volgt weet dat we ontelbare keren doodgewoon uit het www verdwenen… Op twitter slaagden we erin haar min of meer te volgen:
Een argument dat westerse media aanvoeren om aan te tonen dat men in Oekraïne tégen Rusland is, zou zijn dat quasi àlle Oekraïners naar Europese landen vluchten. Klopt dit eigenlijk wel?
In onverdachte tijden trok Jan Leyers jaren geleden door Oekraïne voor het programma en later gepubliceerd boek: “De Weg naar het Avondland”, waarin hij tijdens zijn doortocht beschrijft hoe verdeeld Oekraïne is: in het westen duidelijk Europees, in het oosten Russisch. Alsof men een grens door het land trekt, schrijft hij…
Oekraïne is een verdeeld land en de, door het westen vooruit gedreven regeringen na Maidan*, hebben deze verdeeldheid aangemoedigd. In dit door de VSA als speelbal misbruikt land voelden zich voor Maidan* ca. 40% der bevolking als etnisch Oekraïens en een gelijk percentage, ca. 40%, etnisch Russisch. Deze cijfers waren het resultaat van een studie, uitgevoerd door de Kiev Academie der Wetenschappen, in 2012. De rest, ca. 20%, kon niet beslissen tot welke etnische groep ze hoofdzakelijk hoorden. Daar Oekraïners en Russen uiterlijk en cultureel op elkaar lijken, heeft de b.g. Academie in het verleden jaarlijks een enquête gehouden en gevraagd welke taal ze thuis spreken.
In de ingesloten grafiek wordt aangetoond hoe Oekraïne sinds de onafhankelijkheid steeds verder uiteen groeide. Deze tendens werd door de regeringen, na Maidan, nog aangescherpt door de Russische taal grotendeels te verbieden en zelfs een rassenwet te stemmen met verschillende rechten voor de verschillende bevolkingsgroepen in Oekraïne. De afscheidingswens van de Donbassbewoners kwam er heus niet omdat ze zich door de Oekraïense regering bijzonder gewaardeerd voelden. Integendeel. En ja, Rusland heeft de etnische Russen daar geholpen, zowel met verdedigingsmateriaal als met praktische zaken zoals officiële documenten, met uitbetaling pensioenen, met gezondheidszorg, met voeding, water, brandstof enz. Talrijke Donbassbewoners verlieten hun land, emigreerden naar Rusland, of trokken erheen, op zoek naar werk en/of veiligheid.
Dat wil men echter in het eenzijdig gerichte westen niet horen. Volgens westerse politici en media is Oekraïne één en onverdeeld Oekraïens, deel van de westerse hemisfeer, van de deugden der EU en VSA. En om die reden vluchten de belaagde Oekraïners uitsluitend naar Europese landen. Degenen die in het oosten veiligheid zoeken, dat zijn sowieso landverraders, spionnen of, indien ze niet onder die categorie vallen, werden ze door de Russen ontvoerd (sic.). Even slikken…
Het Russische Wikipedia toont dat reeds voor Maidan 3.6 miljoen Oekraïners als arbeidsmigranten in Rusland leefden. Reden: dezelfde taal, hun opleiding werd erkend en de levensstandaard in Rusland is hoger dan in Oekraïne. Volgens Wikipedia zijn na 2014 nog eens 4 miljoen Oekraïners naar Rusland gevlucht wegens oorlog en armoede. 2 miljoen daarvan keerden later terug naar Oekraïne. M.a.w. reeds voordat de oorlog in Oekraïne begon, hadden meer dan 5 miljoen Oekraïners hun heil in Rusland gezocht. Deze mensen hebben echter familie in Oekraïne en die worden dikwijls door hun uitgeweken landgenoten financieel ondersteund. Toen de Russische “militaire operatie” in Oekraïne begon heeft de EU de grenzen geopend waarop niet alleen oorlogsvluchtelingen – moeders met kinderen, oude mensen – ingingen maar ook al de Oekraïners die al lang hoopten ooit naar Europa te kunnen uitwijken om daar de gouden pot aan het einde van de regenboog te vinden.
Het UNHCR meldde op 13 april dat 4,7 miljoen mensen uit Oekraïne gevlucht waren, verdeeld als volgt: Polen: 2.694.090, Roemenië: 716.797, Rusland: 471.014, Hongarije: 440.387, Moldavië: 417.650, Slovakije: 326.244en Wit-Rusland: 22.428. Deze cijfers tonen slechts via welk landgrenzen de Oekraïners hun land hebben verlaten. Velen van hen zijn immers doorgereisd. Duitsland heeft er ca. 350.000 Oekraïners opgenomen, die door het UNHCR als in Polen aangekomen in de cijfers verwerkt werden. Het land b zou einde maart ca. 30.000 geteld hebben, maar Mahdi verwacht er tussen de 100.000 en 200.000. Hoeveel andere niet-grenzende landen opgenomen hebben, kan u hier vernemen.
De cijfers tonen ook dat talrijke Oekraïners naar Rusland vluchten. De stand op 17 april is dat Rusland sinds het begin van de oorlog bijna 850.000 vluchtelingen uit de Donbass en Oekraïne opgenomen heeft. Dat betekent dat sinds Maidan bijna 3 miljoen Oekraïners hun land richting Rusland verlaten hebben, wat de vooringenomenheid der westerse media, die stellen dat Oekraïners niet naar Rusland willen, duidelijk ontkracht. Daar bovenop is het feit dat de Oekraïense regering mensen uit omstreden gebieden dikwijls niet of uitsluitend richting westen laat vertrekken. Dit is/ was o.m. het geval met de Charkiv regio. Ook al ging het om etnische Russische Oekraïners die liever in het dichterbij gelegen Rusland bescherming zochten.
*2014… u zal zich de theatrale, armenwiekende Vrhfstdt herinneren…
Zouden er verschillende vormen van oorlogen zijn? Of gaat het om een verschil van beschavingsniveau?
“Vluchtelingen” uit de Prachtlanden zijn quasi allemaal mannen tussen 16 en 35 jaar.
Vluchtelingen uit Oekraïne – richting westen of richting oosten – zijn vooral vrouwen, kinderen en ouderen.
Het Israëlische Kan-kanaal meldde dat de Syrische regering zes joodse vrouwen en zes mannen, die tientallen jaren geleden Syrië verlieten en nu in New York wonen, begin november toelating gaf Damascus te bezoeken om zo joodse Syriërs in de diaspora aan te moedigen hun voorbeeld te volgen. We vroegen ons af of dit het begin van de dooi inluidt tussen VSA-Israël-Syrië relaties. Niet toch. Pragmatischer reden was dat de visumaanvragers tandverzorging nodig hadden, die in Damascus slechts een fractie kost t.o.v. de tandartsfactuur in de VSA.
De redacteur “Arabische Zaken” van Kan vernam het volgende:
"De relatie tussen sommige Syrische joden en Syrische VN-regeringsfunctionarissen die regelmatig de VS bezoeken, is niet verbroken", vertelde één der bezoekers, die anoniem wil blijven, "Sommige ambtenaren bezoeken een aantal joden in New Jersey ... maar de Amerikaanse wet staat niet toe dat ze meer dan 25 mijl verwijderd zijn van het VN-gebouw. Drie jaar geleden nodigde de Syrische inlichtingendienst enkele Syrische Joden uit om Syrië te bezoeken, waarbij werd opgemerkt dat [de Syrische president] Bashar al-Assad geïnteresseerd is in nauwer contact met Syrische joden te komen die in de VSA wonen; destijds gingen ze niet op de uitnodiging in."
De bezoeker voegde er nog aan toe dat de overheid om een ontmoeting met hen verzocht had, maar ze wilden er niet op ingaan omdat ze politieke en persoonlijke belangen niet willen mengen. Bovendien wilden ze niet het risico lopen een of andere Amerikaanse wet te overtreden en besloten unaniem geen kant te kiezen.
In de jaren 1950 waren er ongeveer 30.000 joden in Syrië, maar de meesten vertrokken tussen 1967-1973. Momenteel zouden er nog ca. 15 over zijn… Het aantal joden van Syrische afkomst in de VSA wordt geschat op 75.000.
Makorrishon, een Hebreeuwse krant, meldde op 9 november:
"Ongeveer een maand geleden bezocht een delegatie van Amerikaanse joden Aleppo en inspecteerde de tempel die de oppositie* na de oorlog herstelde, na het verkrijgen van vergunningen van de Russen." De krant citeerde bronnen in de Syrische gemeenschap in Israël die zeiden: "Sommige joodse zakenlieden die eerder in Syrië woonden, keerden met hun families terug om in het land te werken met buitenlandse paspoorten. Deze joden werken daar met de goedkeuring van het Assad-regime." *lijkt ons onmogelijk. Als de Russen een vergunning uitreiken is dat niet in "rebellengebied", maar wel in regeringsgebied. Wordt ook bevestigd door de daarop volgende uitleg.
Ayman Abdel Nour, hoofd van Syrian Christians for Peace die in New York woont:
“De relaties tussen de Syrische regering en de Syrische Joden zijn nooit verbroken. Toen de rabbijn uit Brooklyn stierf, uitten de voormalige Syrische VN-vertegenwoordiger Bashar al-Jaafari en de voormalige Syrische minister van Buitenlandse Zaken Walid al-Moallem hun medeleven aan de joodse gemeenschap. Assad condoleerde ook het hoofd van de Syrisch-Joodse gemeenschap. De Syrische ambassadeur Imad Mustafa woonde alle evenementen van Syrische Joden in de VSA bij… Echter, de Joden met wie ik hier contact heb, vertelden me dat ze niet vergaten hoe het regime hen behandelde tussen 1970 en 1994; ze mochten niet meer dan 25 kilometer van huis zijn en ze kregen geen baan bij de overheid. Vooraleer ze Syrië konden verlaten, zagen ze zich gedwongen hun eigendommen goedkoop van de hand te doen onder toezicht van Veiligheidsafd. van Defensie. Daarom wilden ze niet ingaan op de regeringsoproep tot toenadering. Het zijn slechts enkele joden die Syrië gaan bezoeken en ze vertegenwoordigen de joodse gemeenschap hier niet.”
De grootste gemeenschap van Syrische Joden bevindt zich in Brooklyn, maar er zijn anderen in verschillende delen van de VS en de bezette Palestijnse gebieden, volgens The Wall Street Journal. Sommige Amerikaans-Joodse leiders, waaronder de voorzitter van het Joods Wereldcongres, Ron Lauder**, onderhielden persoonlijke relaties met Assad en zijn vader, Hafez al-Assad, voor hem.
**https://nypost.com/1999/10/06/lauder-was-a-go-between-for-israel-syria/ – A History of Modern Israel
Volgens het boek Ottoman Administration in the Province of Syria, 1864-1914,woonden meer dan 30.000 joden in Damascus in de jaren 1950, maar de meesten van hen vertrokken na de Zesdaagse Oorlog in 1967. Tegenwoordig woont daar een Damasceense Joodse minderheid, samen met enkele Palestijnen en Iraniërs. De Joodse wijk omvatte vroeger 12 scholen, die ca. 350 studenten in het Hebreeuws les gaven en tien synagogen. Hoewel ze gecentreerd in de joodse wijk woonden, leefden zij niet geïsoleerd van de samenleving in Damascus. Zij leefden met de andere bewoners in harmonie, zoals beschreven in Akram Hassan al-Olabi’s boek “The Jews of Damascus in the Ottoman Era.”
Ondanks hun lage vertegenwoordiging in het totaliteit van de bevolking speelden de joden een belangrijke rol in financiële zaken via hun rijke joodse families; talrijke leden werkten als bankiers voor de Ottomaanse pasha’s. Zij werkten op de wissel- en onroerendgoedmarkt, waar ze eigendommen kochten aan een lage prijs om deze later met winst te verkopen. Hun rol bleef beperkt achter kantoorgevels: boekhouding, geldwissel, tussenkomsten in financiële kringen, maar niemand van hen bereikte een kaderfunctie bij de overheid. Bovendien beschikten zij over een relatief grote hoeveelheid contant geld in tijden dat dit eerder schaars was, en dat maakte deel uit van de macht der joden. De joden van Damascus waren zeer aanwezig in bepaalde industriële takken: zoals de vervaardiging van tassen en lucifers. Verder waren zij zeer talentrijk in het graveren van koperen voorwerpen. Bozen tongen beweren dat zij berucht waren voor de woekerrente die zij rekenden op geleende geldsommen.
Bikhor Shamentop, een jood die in Damascus is blijven wonen en nog steeds woont in de joodse wijk, wou Syrië niet verlaten. Het leven is er eenvoudig en niet ingewikkeld, stelt hij, ondanks de omstandigheden. Hij bevestigt dat de synagogen gesloten zijn daar er slechts een heel klein aantal gelovigen overgebleven is.
Jobar, de joodse wijk, leed grote verliezen tijdens de oorlog. De oudste synagoge werd verwoest in 2014. Het was een bedevaartsoord, gebouwd op de plaats waar de profeet Elias zich verschuilde in een grot.
In 2013 verwoestte HTS, de Syrische al-Nusra-tak van al-Qaeda, een joodse begraafplaats in Aleppo en een synagoge in Damascus:
Beelden uit 2019. Een man die Damascus nooit wou verlaten, geeft meer uitleg. Na de Zesdaagse Oorlog werden de joden bekeken als een 5de kolonne binnen Syrië:
Een knipsel uit een film uit 1991, geproduceerd voor de Syrische tv: “Jews of Damascus”:
Bayt Farhi: het huis dat behoorde tot Sefardische joden, de Farhi, binnen de muren van Oud-Damascus. De joodse wijk in Damascus herbergde drie groepen joden. De Arabische joden waren afkomstig uit de regio en hadden typisch Arabisch namen. De Sefardische joden, de Franco’s, waren gevlucht uit Spanje en Portugal in de 13de en 14de eeuw. De Farhi en de Lisbona behoorden tot die groep. De namen verraden hun afkomst. En de Oost-Europese joden hadden namen als Harrari, Cohen, Shemaya, Saloniki enz.
Hoewel het Farhi huis algemeen bekend was als het huis van een vermogend man, was het niet het mooiste of het grootste. Andere huizen waren soms wel een pak extravaganter, zoals het Lisbona huis (afbeeldingen in video hierboven) en het Shemaya huis. Het beroemdste joodse huis in Damascus zal wellicht het Yusuf Umber huis zijn, dat zich net buiten de joodse straat bevindt. Het is het mooiste, het grootste en het best bewaarde huis in de oude stad. Naar verluidt zou Yusuf Umber zonder erfgenaam gestorven zijn; de staat erfde het en verbouwde het tot school. Later, toen er meer dan genoeg scholen waren, kreeg het opnieuw een andere – een administratieve – bestemming.
https://farhi.org/Documents/Farhi_Houses.htm
2021/11/jews-syrian-origin-return-visit-damascus
Vooraleer de Abraham Akkoorden getekend werden tussen Israël, de VAE en Bahrein, woonden er slechts een paar duizend joden in de regio. Een jaar na het historische verdrag neemt hun aantal toe en de plaatselijke rabbi stelt dat zijn organisatie zich bezig houdt met het invullen van hun noden. Zondag lanceerde de “Association of Gulf Jewish Communities” (AGJC) – een verband van joodse samenlevingen in de Perz. Golf, een netwerk verbonden aan het Gulf Cooperation Council (Golf Samenwerkingsraad), een eerste kennismakingswebstek die lokale joodse alleenstaanden (JSG = Jewish Singles in the Gulf) aan een lief, resp. vrijer, resp. partner… wil helpen. Wie geïnteresseerd is, moet een vragenlijst invullen, vervolgens zal een groep koppelaars hun aanbevelingen kenbaar maken.
Dr. Elie Abadie, verhuisde slechts enkele weken na de akkoorden van Manhattan, N.Y. , naar Dubai. Hij vervult er de rol van rabbi, speelde een belangrijke rol bij het creëren van de joodse koppelarijwebstek*, stelt dat deze gebruiksvriendelijk is en dat de informatie strikt vertrouwelijk behandeld wordt. Exacte cijfers over het aantal joden residerend in de Perz. Golf zijn niet beschikbaar; er zouden een aantal omwille van zakelijke belangen verblijven in Saoedi Arabië en in Qatar. In de VAE woonden er – vóór het tekenen van b.g. akkoorden met Israël, ca. 150 gezinnen, goed voor ca. 2000 à 3000 personen. In Bahrein zouden er ca. 50 joden woonachtig zijn.
Maar nu, de akkoorden ondertekend en de visa beslommeringen vergemakkelijkt, wordt algemeen verwacht dat de Perz. Golf meer joden zal aantrekken voor handel, studies en/of vakantie. En daar komt rabbi Abadie op de proppen, als redder in nood voor eenzame zielen die een geloofsgenoot/genote zoeken. We citeren rabbi Abadie:
“Vele joden verhuizen hierheen en zoeken nieuwe horizonten. Velen van hen kennen niemand in dit gedeelte van de wereld en wij willen hen helpen. Maar we willen bovendien gezinnen samenstellen hier en de joodse aanwezigheid in de Perz. Golf doen toenemen.”
B.g. bemiddelingswebstek is slechts één van de initiatieven van de AGJC, die zich als doel stelt alle facetten van het joodse leven in de regio te doen floreren. Sinds de oprichting in de Perz. Golf organiseerde de vereniging wekelijks shabbat etentjes en speelde een doorslaggevende rol bij de oprichting van een koshere voedingorganisatie die tegemoet wil komen aan joodse tradities en eetgewoontes. Maar daar stopt het niet.
“We overwegen joodse scholen op te richten en informeel onderwijs te voorzien. We zijn ook bereid sociale diensten aan te bieden, nieuwkomers te helpen bij hun zoektocht naar werk en de ouderen bij te staan die hier van hun pensioen willen genieten en zorgen dat zij alles krijgen wat zij nodig hebben.”
Voorlopig hanteert rabbi Abadie het spreekwoord “langzaam aan, dan breekt het lijntje” en houdt zich vooral bezig met de koppelarijwebstek. Hij is er gerust in dat dit een absoluut succes wordt.
*dating site in modern Nederlands
https://english.alarabiya.net/life-style/2021/10/31/First-ever-Jewish-dating-app-launches-in-Gulf
First-Ever Jewish Dating Site Launched in The Gulf to Cater to The Needs of a Growing Community
Naar aanleiding van het bovenstaande gingen wij op zoek naar meer info over de joodse aanwezigheid in de Perz. Golf. Blijkt dat de VAE hun nationaliteit aanbieden aan een uitgelezen klasse buitenlanders, nl. aan investeerders en ondernemers, zonder dat ze hun eigen, oorspronkelijke nationaliteit moeten opgeven.
In enkele maanden tijd gingen reeds 5000 Israëli’s hierop in.
Niet iedereen is er gelukkig mee. Een voormalig adviseur van de kroonprins van Abu Dhabi waarschuwde voor de mogelijke demografische gevolgen en stelt vraagtekens bij de loyaliteit van de buitenlanders met een dubbele VAE-nationaliteit: “zij spreken geen Arabisch, hun kinderen doen niet de moeite het te leren, ze hebben niets te maken met de islam, ze kennen onze gebruiken, tradities en waarden niet. Ze konden hier even goed verblijven met hun eerste, oorspronkelijke nationaliteit en we weten niet hoever hun loyaliteit t.o.v. onze staat reikt.”
Abdulla, een prof. “politiek”, voegde eraan toe dat het demografische landschap van de VAE in de eerstkomende 50 jaar “dysfunctioneel” en “vreemd” zal worden.
Wijze woorden. Hier in het gastvrije West-Europa zijn we ervaringsspecialist op dat vlak.