Waarom de vakbonden steeds méér aan de basis liggen van steeds méér bedrog in de zakenwereld !

Men zegt dat een ezel zich niet tweemaal aan dezelfde steen zal stoten. Welke benaming moeten we dan zoeken voor het grootste gedeelte van de kiezers of van de werknemers in het algemeen die zich jaar na jaar en steeds door dezelfde groepen laten in de luren leggen?

In onze samenleving zijn er zo enkele groepen die duidelijk te identificeren zijn en waarvan een groot gedeelte van de leiders van die groepen uit beroepsbelovers bestaat.
Huichelen is deze leiders meestal niet vreemd en van de gemaakte beloften komt nooit iets in huis. Niemand heeft ooit kunnen bewijzen dat de belofte op eeuwig geluk na de dood die zowat het stokpaardje is van de meeste godsdienstleiders in de wereld ernstig mag genomen worden. Dit neemt niet weg dat er waarschijnlijk in 2015, en  meer dan ooit, personen zijn geweest die de meest waanzinnige daden hebben gepleegd om dat eeuwige en onbewijsbaar geluk trachten te bereiken. Reeksen lieten zich, totaal onbegrijpelijk, in de lucht vliegen om dat geluk te bereiken en deinsden er zelfs niet voor terug duizenden onschuldige slachtoffers mee de dood in te jagen. Andersdenkenden werden bij trosjes van daken geworpen, levend in brand gestoken of werden letterlijk een kopje kleiner gemaakt. Hopelijk zal deze totale waanzin in de toekomst gaan stoppen of toch drastisch verminderen maar we vrezen het ergste.

Maar het hiernamaals is een abstract begrip en niet het onderwerp van deze bijdrage. Wij willen het vandaag hebben over een ander soort belovers namelijk diegenen die men wel aan hun resultaten kan toetsen. Tot deze belovers behoren duidelijk de vakbondsleiders en de beroepspolitiekers. De eerste groep belooft hogere lonen, betere werkomstandigheden, kortom een gelukkigere en meer zekere  toekomst voor hun leden. De tweede groep heeft als stokpaardje eveneens méér inkomsten en anderzijds lagere belastingen te beloven. De enige zekerheid die men steeds heeft is dat men  kan vaststellen dat beide groepen steeds meer, en meestal straffeloos, zeer handig voor zichzelf zorgen. Wat velen nog niet beseffen is dat beide groepen onder één hoedje spelen en steeds trachten hun voordelige situatie zo lang mogelijk te bestendigen alhoewel er van hun gemaakte beloften weinig of niets wordt gerealiseerd. In afwachting van een latere bijdrage over de beroepspolitiekers beperken we ons vandaag tot de vakbonden.

Lees verder →