… iemand een Marokkaanse slak noemen absoluut geen belediging is?
Marokkaanse slakken zijn een belangrijk export-product. Niet minder dan 85% der gekweekte slijmglijders gaan naar het buitenland om verwerkt te worden in schoonheidszalfjes allerhande. Toch maar eens de samenstelling nalezen op het potje. Zoals steeds kan overconsumptie leiden tot gezondheidsproblemen.
De productie moet opgedreven worden van 10 naar 40 ton per jaar. En in Marokko gaat dat lukken want het is één der weinige landen waar slakken twee maal per jaar broeden.
Niet verwonderlijk. Investeerders verlaten zijn sultanaat. De val van de Turkse Lira lijkt niet te stoppen. Verneem meer…
Een ideetje van onze redactie: Als hij nu eens al zijn aanhangers terugroept om “Heim ins Reich” te keren? Kan een Duitse autofabriek meteen zijn deuren openen.
Volgens de poco media duwen de sancties Rusland in de afgrond. Er zijn gelukkig ook realisten die hun kans grijpen. Zoals Walter Kadnar, de afgevaardigde van Ikea voor de Russische markt: “Nu is het ogenblik aangebroken om te investeren; ik heb het volste vertrouwen in het potentieel van de Russische markt op lange termijn.” En anderen delen zijn mening.
Naar verluidt wil het Zweedse bedrijf tijdens de volgende vijf jaar ca. 1.6 miljard euro in Rusland investeren – niet wegens politieke, maar wel omwille van economische over- wegingen. Ikea is geen alleenstaand geval. De Franse bouwmarkt-gigant Leroy Merlin is van plan zijn aantal filialen in Rusland te verdubbelen en de pharmareus Pfizer – nochtans van Amerikaanse pluimage – bouwt momenteel een nieuwe fabriek in Rusland.
Tijdens de eerste negen maanden van dit jaar zijn de buitenlandse rechtstreekse investeringen in Rusland op 8.3 miljard USD gestegen; men vergelijke met het cijfer van heel 2015: 5.9 miljard USD.
We moeten vooral de Russisch-Duitse handelsbetrekkingen in het oog houden. Duitsland is van oudsher een natuurlijke partner in het westen. Nadat de Duitse economie in de jaren 2014 / 2015 een achteruitgang van de export naar Rusland voor een bedrag van 7.5 miljard euro moest incasseren – met een reeks faillissementen en een vermoedelijk verlies van 60.000 arbeidsplaatsen – schijnt de tendens zich te keren, eventueel zelfs met een licht positief resultaat voor 2016.
De Duitse bedrijven zetten hun kaarten niet uitsluitend op export, maar volgen het pad van de internationale concurrentie: ze investeren gewoon rechtstreeks in Rusland. Zo bedroegen tijdens het eerste kwartaal van dit jaar de Rusland-investeringen van Duitse bedrijven 1.1 miljard euro. Ter vergelijking, in heel het jaar 2015 ging het op 1.78 miljard euro.
Enkele voorbeelden: de bouwer van landbouwmachines Claas, die 120 miljoen euro in een nieuwe fabriek in het Zuid-Russische Krasdonar gestoken heeft. De bio-geneesmiddelen producent Bionorica bouwt voor 30 miljoen euro in Woronesch, het levensmiddelenconcern DMK gaat met een Russische concurrent fusioneren. En dat zal niet snel stoppen vermits de Eurazische ontwikkelingsbank er geen geheim van maakt dat ze “allianties met buitenlandse firma’s wil smeden.”
De regering in Moskou moedigt dit van ganser harte aan. Investeerders kunnen van zeer voordelige voorwaarden genieten. Wie in Rusland minimum 10 miljoen euro investeert, een voor Rusland nieuwe productielijn uitbaat en tien jaar in het land blijft, mag rekenen op een speciaal investeringscontract. Mèt een vriendelijke belastingstarifering en versnelde afschrijvingen. Claas heeft zo’n contract al op zak. Bovendien zijn de roebelkoers en de lage lonen een bijkomend argument voor investeringen in Rusland.
De EU zou Rusland mores leren? Tja, tot de prijs van het varkensvlees kelderde en de fruitboeren hun oogst moesten vernietigen. De sancties zorgden ervoor dat de Russen eens gingen nadenken over hun relatie met het Westen, over hun economie die – te – sterk afhankelijk was van de energiesector. Vandaag bedraagt het inkomen uit olie en gas nog slechts een vijfde van het BNP. In de plaats kwamen nieuwe producerende en verwerkende bedrijven met een daarbij horende nieuwe middenklasse. Er worden zelfs Russische waren uitgevoerd. Traditioneel was dit bij terreinwagens al het geval, maar nu heeft het Zuid-Koreaanse Samsung zich ertoe verplicht de in Rusland geproduceerde wasmachines in 20 Europese landen te exporteren.
De EU leert maar niet bij, want na de Amerikaanse presidentsverkiezingen en het ongewenste resultaat – Trump is een koele minnaar van de sancties – kwam prompt de reactie: er moet zo snel mogelijk een verlenging van de sancties komen, ongeacht het feit dat de EU-bedrijven en hun werknemers hiervan het slachtoffer zijn.
Australië wil zo snel mogelijk een vrije handels-overeenkomst met het Verenigd Koninkrijk afsluiten. Zo snel mogelijk, zodra de EU-kettingen verbroken zijn. Wie voorspelde ook weer een economische ramp na de Brexit?
De Republiek der Verenigde Neder- landen, een staatkundige uitzondering in Europa, was ook het vaderland van de eerste naamloze vennootschap en eerste ‘multinational’: de Vereenigde Oostindische Compagnie, lange tijd het grootste handelsbedrijf ter wereld.
De VOC beïnvloedde de cultuur van de Republiek en alle gebieden waarmee zij handel dreef vaak blijvend. Haar waardering was aan grote wisseling onderhevig. Politieke standpunten en de steeds veranderende tijdgeest speelden hierbij een grote rol. In De VOC. Een multinational onder zeil, 1602-1799 bepleit ik een meer ‘esthetische’ benadering: de VOC als een groot en afgerond verhaal uit ons verleden.
De handel in specerijen was tot het einde van de zestiende eeuw volledig in Portugese handen. Portugal kwam in 1580 aan de Spaanse kroon en raakte daardoor in oorlog met de Nederlanden. Een handelsverbod en stijgende prijzen noopten partijen in de prille Republiek om zelf specerijen te gaan halen in Oost-Indië. Met het geld van negen kooplui, verenigd in de ‘Compagnie van Verre’, begon in 1595 ‘de eerste Schipvaart’ naar Azië. Tweeënhalf jaar later keerden drie van de vier schepen met slechts 87 van de oorspronkelijk 249 man terug in Amsterdam. De opbrengst van de meegebrachte peper was net voldoende om de kosten te dekken. Maar een Nederlandse handelsvloot wás naar Indië heen en weer gevaren.
Er ontstonden verschillende andere ‘voorcompagnieën’. Een grote verenigde compagnie zou, in de ogen van landsadvocaat Johan van Oldenbarnevelt, een krachtig economisch en militair instrument zijn. De inkomsten konden immers de oorlog tegen Spanje mede financieren. Oldenbarnevelt dwong de compagnieën te fuseren. In 1602 kwam zo de ‘Generale Vereenichde Geoctroyeerde Compagnie’ tot stand, in de beeldvorming van de nazaten één van de belangrijkste iconen van de Nederlandse Gouden Eeuw.
Wanneer het geschatte vermogen $490.000.000.000.000.000,- (vierhonderdnegentigduizend triljoen dollar) van de bankiersfamilie “De Rothschild” onder de wereldbevolking verdeeld zou worden dan zou iedere wereldburger 70 miljoen dollar ontvangen.
Dit is een astronomisch bedrag die het voorstellingsvermogen vér te boven gaat. Zo verschrikkelijk veel geld kan onmogelijk in één mensenleven bij elkaar worden geharkt. Het lijkt zelfs onmogelijk dat zoveel familiebezit opgebouwd kan worden over een aantal generaties. Toch heeft de Rothschild familie dit huzarenstukje geleverd in nog geen tweeënhalve eeuw.
Een van de grootste fouten die de beroepspolitiekers ooit gemaakt hebben is om aan de vakbonden toe te laten te werken zonder rechtspersoonlijkheid. Hierdoor kunnen deze organisaties straffeloos de grootste stommiteiten uithalen. Wij hadden destijds het geluk in ons land om vele grote assemblage fabrieken te hebben in de auto-industrie. Maar de vakbonden hebben ze inmiddels bijna allemaal door reeksen stakingen kapot gekregen.
Enkele maanden geleden kregen ze op deze manier ook Caterpillar in Gosselies kapot. De Amerikaanse eigenaars hadden nog maar enkele jaren geleden belangrijke investeringen gedaan in deze fabriek. Maar de reeksen stakingen bleven met de regelmaat van een klok aanhouden. Na meer dan 160 stakingsdagen op minder dan 6 jaar hielden de Amerikanen het voor bekeken. Nog liever hun investeringen in die fabriek te zien verloren gaan dan verder te gaan met deze lijdensweg moeten ze gedacht hebben.
Bijzonder smerig van onze premier en vele beroepspolitiekers waren hun verklaringen nadat het nieuws over de sluiting bekend was geraakt. Over de werkelijke reden werd met geen woord gerept. Wel bleek men woest, verbolgen, of zogezegd sprakeloos over de schandalige beslissing van de aandeelhouders van Caterpillar. Zo hoorde men allerlei nonsens uitkramen zoals “de nadelen van het kapitalistisch systeem”,”Amerikanen hebben geen normbesef en zien alleen naar hun centen”, “Regering moet Caterpillar dagvaarden!” en ander moois.
Wij dachten nogmaals aan Caterpillar toen we gisteren verklaringen hoorden van de vakbonden in verband met een belangrijke bestelling van “De Lijn”.
“Huichelaars“, dachten we. Ook bij Bombardier in Brugge, de producent van trams en treinen, weet men wat stakingen willen zeggen. Door destijds regelmatig aan de eisen van de vakbonden toe te geven heeft men daar loonkosten die merkelijk hoger liggen dan bij andere buitenlandse producenten. Eén van die producenten is het Spaanse CAF. Bombardier, dat nu blijkbaar een bestelling van niet minder dan 146 nieuwe trams aan haar neus ziet voorbijgaan, is de klos. De bestelling heeft een waarde van niet minder dan 320 miljoen euro en was bijna van levensbelang voor de Brugse fabriek. Maar niemand van onze persmedia wijst met een beschuldigende vinger naar de vakbonden.
Integendeel De vakbonden steunen nu de directie van Bombardier om een rechtsgeding aan te spannen via de Raad van State tegen deze zogezegd onwettelijke bestelling! Dergelijke acties tonen steeds meer duidelijk aan dat onze instellingen niet meer werken.
Er moet nu dringend een einde komen aan de straffeloosheid van de vakbonden. Vele vakbondsleiders hebben zich de laatste jaren gedragen als echte dictators en schromelijk misbruik gemaakt van de artificiële macht die de politiekers hun hadden geschonken. Niet omdat men meende dat dit een goede zaak was maar alleen omdat men rekende op de stem van de vele kiezers die bij deze bonden zijn aangesloten. Wij blijven herhalen dat gedurende de laatste decennia de grootste vijand van de arbeiders en bedienden feitelijk de vakbonden zijn geweest die uitsluitend verantwoordelijk zijn geweest voor het verlies van tienduizenden jobs! Dat is de waarheid en niets anders.
Juist zoals vele godsdienstleiders vanalles beloven voor het hiernamaals beloven de vakbonden vanalles voor het latere hiernamaals. Van al deze beloften werd feitelijk nog nooit iets tastbaars gerealiseerd. Vele vakbondsleiders leven zoals vele kerkleiders een prinselijk bestaan. Maar hun gelovigen en aanhangers blijven meestal in de kou staan.
Laat ons beginnen met de lat voor iedereen gelijk te leggen en te eisen dat iedere organisatie zonder uitzondering over een rechtspersoonlijkheid moet beschikken. Iemand toelating geven om beslissingen te mogen nemen zonder dat hij ooit voor de mogelijke rampzalige gevolgen kan verantwoordelijk gesteld worden is roepen op miserie. En dat we steeds meer in de miserie geraken is nu reeds voldoende malen bewezen.
‘Als de EU dit CETA akkoord niet zou tekenen, dan is dit meteen ook het einde van het gemeenschappelijk handelsbeleid. Maar wie gaat in Europa toegeven?’ vraagt professor Herman Mattijs zich af. Hij lijst tien bedenkingen op bij de ontwikkelingen van de laatste dagen. Lees meer…
Dat uitgerekend de PS-republiek het land b met de billen bloot zou zetten, dat uitgerekend Wallonië ‘de kracht van de verandering’ daadwerkelijk uitvoert, hebben we in onze stoutste dromen niet kunnen voorspellen. Dat daarbij de EU te kakken werd gezet is mooi meegenomen.
Of de gewestregering van Magnette zich nu inderdaad zo druk maakt over de macht van de grote concernen bij het manipuleerbare arbitragehof, of de rode kameraden inderdaad het welzijn van de waarkman voorop stellen, of er niet genoeg geboden werd, of de prijs voor ‘het gezond verstand’ niet voldeed aan de verwachtingen, het zal ons worst wezen. Onze redactie was en is een koele minnaar van CETA en TTIP.
“Veel voorstanders van een sterk Vlaanderen mogen slechts dromen van een Vlaanderen dat even sterk en fier is als het Waalse gewest nu.”
En stel dat Wallonië toch akkoord zou gaan met het CETA- vrijhandelsakkoord tussen Europa en Canada. Dan is er nog het Brusselse schepencollege gewest Brussel dat dit akkoord ook geweigerd heeft. Dan zouden een paar honderdduizend inwoners een Europees verdrag kunnen tegenhouden. Het is niet verboden te lachen…
Intussen ‘lopen de gesprekken’ voort. Intussen worden achterdeurtjes geopend. Intussen worden er ‘oplossingen’ bedacht, machinaties in gang gezet, beloftes gedaan, gechanteerd, omgekocht, gedreigd, … “Onderhandelingen CETA niet afgelopen”.
En voor de Open-VLD zijn de wetten van het land b niet de inkt waard waarmee ze geschreven werden.
In elk geval weet nu elke Canadees het land b liggen, al zijn ze er nog steeds van overtuigd dat het een franstalig land is.
De Duitse persmuskieten hebben het over een ‘provincie’ (Wallonië) en over een ‘jonge wilde’ (45-jarige Magnette). Ze menen te weten dat er al financiële ‘tegemoetkomingen’ aan het Waalse gewest toegezegd werden.
… iemand een Marokkaanse slak noemen absoluut geen belediging is?
En zo ziet het reclamefilmpje eruit dat de welkomcultuur in beeld bracht: “Rozengeur en maneschijn”
Australië wil zo snel mogelijk een vrije handels-overeenkomst met het Verenigd Koninkrijk afsluiten. Zo snel mogelijk, zodra de EU-kettingen verbroken zijn. Wie voorspelde ook weer een economische ramp na de Brexit?
De Republiek der Verenigde Neder- landen, een staatkundige uitzondering in Europa, was ook het vaderland van de eerste naamloze vennootschap en eerste ‘multinational’: de Vereenigde Oostindische Compagnie, lange tijd het grootste handelsbedrijf ter wereld.
Wanneer het geschatte vermogen $490.000.000.000.000.000,- (vierhonderdnegentigduizend triljoen dollar) van de bankiersfamilie “De Rothschild” onder de wereldbevolking verdeeld zou worden dan zou iedere wereldburger 70 miljoen dollar ontvangen.
Dat uitgerekend de PS-republiek het land b met de billen bloot zou zetten, dat uitgerekend Wallonië ‘de kracht van de verandering’ daadwerkelijk uitvoert, hebben we in onze stoutste dromen niet kunnen voorspellen. Dat daarbij de EU te kakken werd gezet is mooi meegenomen.