“Hoe komt het dat onze regeringsleiders de gigantische gevolgen van de door hun ingevoerde lockdown niet voorzien hebben? Zijn ze werkelijk zo dom?”
Robin de Ruiter heeft een nieuw boek geschreven waarvan hij mensen afraadt het te lezen als zij geloven dat wij in deze bijzondere situatie zijn terecht gekomen door de coronapandemie. “Want,” zegt de schrijver, “Iedereen met een gezond verstand weet dat een lockdown bij voorbaat en volslagen sociale en economische ontwrichting teweeg zal brengen.”
De eerste druk van dit boek verscheen in 2009. Daarin voorspelde De Ruiter niet alleen een wereldwijde lockdown, maar hij legde ook uit waarom die moet plaatsvinden. Naar aanleiding van de coronapandemie pakt de auteur nu de draad weer op waar hij de eerste uitgave mee eindigde. Toen waarschuwde hij al voor technologische werelddictatuur, de zogenaamde Nieuwe Wereld Orde.
“Een terugblik op de gebeurtenissen van de laatste tien jaar laat zien dat nagenoeg alle informatie, zoals vermeld in de eerste editie, op wonderbaarlijke, vaak schrikbarende wijze zijn uitgekomen, ofwel ten uitvoer zijn gebracht.”
Ter illustratie onderstaande video met begeleidende uitleg van Robin de Ruiter (opgenomen voor Argusoog Radio) met o.a. een toespraak van de vermoorde president Kennedy (08’34”). Citaat: “Man will be what he was born to be: free and independent.”
Een aanrader voor wie de huidige situatie met een kritisch oog en een open geest bekijkt.
In dit land dat het mijne niet is groeiden de bomen tot in de hemel. Groeiden.
Gouverneur Wunsch van de Nationale Bank brengt de Wetstraat een ontnuchterde boodschap: er is geen geld voor een grootscheeps relanceplan.
De coronacrisis leek wel een godsgeschenk voor de Belgische politici. Eindelijk konden ze nog eens voluit geld uitgeven. Mét de zegen van economen en internationale organisaties als de Europese Commissie, de OESO en het IMF. Die zeiden unisono dat de begrotingsdiscipline moest wijken voor de noodzaak om de coronacrisis, die een nooit geziene economische krimp veroorzaakt, te bestrijden. ‘Vergeet wat ik vroeger zei over saneren, nu is actie nodig’, zei ook Pierre Wunsch, gouverneur van de Nationale Bank, in maart, toen de coronacrisis kwam aandenderen.
En ze hebben ervan geprofiteerd, onze beleidsmakers. Een voorbeeld kregen we zaterdag nog gepresenteerd, toen tien politieke partijen in de superkern afspraken treinkaarten en horecacheques uit te delen. Leuke cadeautjes. Maar economisch weinig zinvol. En tamelijk duur. Het budgettaire plaatje, daar maalde niemand om.
Het doe-maar-op-voorstel van Merkel en Macron, goed voor 500 miljard euro, waarmee de saaie zuinige EU-landen mogen opdraaien voor de zuiderse levensgenieters, is overbodig vermits deze eigenlijk – feitelijk – niet arm zijn.
Eerst moet een aantal fabeltjes uit de weg worden geruimd. De belangrijkste Zuid-Europese landen, Frankrijk en Italië, zijn niet arm. De Zwitserse bank Credit Suisse onderzoekt jaarlijks het vermogen van landen. Daaruit blijkt dat als al het kapitaal in Frankrijk wordt opgeteld en wordt gedeeld door het aantal volwassen inwoners de Fransman gemiddeld 276.121 euro bezit. Bij de gemiddelde Italiaan is dat 234.139 euro. Bij Nederlanders is het 279.077 euro, bij Duitsers 216.654 euro. Duitsers zijn dus gemiddeld armer dan Fransen en Italianen, Nederlanders net iets rijker. De schulden in Noord-Europa zijn ook niet lager dan in Zuid-Europa. (…)
Klik hier voor het Global Wealth Report 2019 (pdf)
De Saoedische autoriteiten proberen het zo stil mogelijk te houden, maar de afbraak van heilige islamitische relikwieën in Mekka en Medina dringt steeds meer door tot de Arabische straat. Daar leidt het tot stevige discussies tussen voorstanders van meer wolkenkrabbers en beschermers van archeologische restanten uit de tijd van de profeet Mohammed. (…)
…Maar als het Westen klaagt dat China agressief zijn eigen belangen nastreeft, is dat in zekere zin fundamentele dubbelhartigheid. De rijkdom en macht van China zijn het resultaat van een langdurige internationale consensus: dat het streven naar de laagst mogelijke productiekosten en de hoogst mogelijke winst van het grootste belang is. Niets mocht de afgelopen decennia de vlucht naar het goedkope China in de weg staan: niet het uithollen van de industrie thuis, het verlies van jobs of mensenrechten-kwesties. En het is niet alleen China dat bloeide door deze neoliberale concensus, het was vooral goed geweest voor de rijkste mensen in de rijkste landen. En veel van diezelfde mensen lijken nu beledigd door de wereld die ze hebben helpen creëren…
Vermits we moeilijk Xi Yinping om een reactie kunnen vragen, probeerden we in bescheiden mate ook de andere kant van het verhaal te brengen. We namen als voorbeeld Zeebrugge, waar er realistisch-genuanceerd gereageerd wordt:
Carla Debart, hoofd containerterminal Cosco in Zeebrugge:
‘Je mag niet naïef zijn als je samenwerkt met China. Je moet je ogen openhouden. Tegelijk creëren investeringen van Chinese bedrijven ook opportuniteiten. Ze hebben vaak de middelen en het geduld die Europese spelers niet hebben. Iedereen weet dat de containerterminal van Zeebrugge zonder de Chinezen niet meer zou bestaan. Zonder hen was Zeebrugge op containervlak einde verhaal.’
In Griekenland was er hevig protest toen de Chinezen de haven van Piraeus kochten. In Zeebrugge verliep de overname geruisloos, mogelijk omdat Cosco al lang een minderheidsbelang in de terminal had. Debart: ‘Een haven is natuurlijk nog iets anders dan een terminal. Havens zijn toegangspoorten. Toen Cosco Piraeus overnam, dacht iedereen dat de tewerkstelling daar zou wegvallen en alles Chinees zou worden. Niets is minder waar. Er is tewerkstelling bijgekomen en er werd geïnvesteerd.’ (China’s COSCO Plan: Make Piraeus Europe’s Biggest Port – zie video onderaan)
Volgens Debart creëert Cosco dat aanzuigeffect ook in Zeebrugge. Lingang, een vastgoedbedrijf in handen van de stadstaat Shanghai, besliste vorig jaar 85 miljoen euro te investeren in Zeebrugge om er logistieke infrastructuur uit te bouwen. ‘Ze hebben dat alleen gedaan omdat Cosco Zeebrugge koos als Europees platform. Voor Zeebrugge is dat heel belangrijk want zo wordt de lading hier verankerd. De opleving van de containers is goed voor veel sectoren in en rond de haven.’
Over het twijfelachtige voorstel van het “dynamische duo” Merkel-Macron om de Europese Unie na de pandemie uit het economische moeras te trekken:
Is dit de volgende fundamentele bocht van de kanselierster? Maandag ll. verkondigen Merkel en Macron een initiatief “ter economische redding van Europa na de coronacrisis” (… zij bedoelen de Europese Unie en misbruiken bewust “Europa”). Beide protagonisten stellen concreet voor dat de EU en de financiële markten 500 miljard euro voorzien om daarmee een fonds te spijzen ten voordele van de sterkst getroffen sectoren en regio’s.
Dikke adder onder het gras: in tegenstelling tot de huidige maatregelen voor noodlijdende staatshuishoudens in de EU en in de Euro-zone moeten deze financiële middelen niet als krediet uitgereikt worden, maar wel als een niet terug te betalen subsidiecheque. En zo wordt de corona-pandemie als een economische natuurramp behandeld, waarbij de getroffen nationale economieën ‘zonder eigen schuld’ in nood geraakt zijn. Inderdaad dringen opnieuw bepaalde landen op een “EUropese oplossing” aan… bepaalde landen, die sinds jaren hun financies niet in toom konden, resp. wilden, houden, die niet als een goede huisvader “de tering naar de nering zetten” en bij elke passende gelegenheid (… hun fantasie kent zoals hun schuldenput hierbij geen grenzen) op “gemeenschappelijke schulden” aandringen, kwestie van solidair mee te gaan in het “kan-niet-op”-verhaal.
Tot de dag dat het Merkel-Macron-duo uit een ander vaatje tapte, had de Duitse kanselierster Merkel de boot voor alle hiervoor uitgetekende voorstellen – in huidige jargon “coronabonds” – ver van de Duitse kust gehouden. Merkel kon deze ogenschijnlijk harde koers aanhouden daar de resp. landen door het staatsleningen-opkoopprogramma van de ECB nog altijd aan het nodige geld konden geraken. Echter, na het vonnis van het Duitse Grondwettelijk Hof, dat ging dwars liggen bij de uitvoering van het ECB-plan, is deze financieringsmogelijkheid in troebel water geraakt. Of de Merkel-Macron démarche ermee samenhangt? Het is niet onwaarschijnlijk. En dan drukken we ons nog voorzichtig uit. Of het Duitse Grondwettelijk Hof hierin dan geen graten zal zien? In elk geval is het in strijd met de EU-akkoorden waarbij een lidstaat niet kan verantwoordelijk gehouden worden voor de schulden van een andere lidstaat… In het land b is dit echter sinds jaar en dag schering en inslag voor de inter-gewestelijke solidariteit.
Union-partner, CSU, blies koud en warm tegelijk: een gekende tjeventruk: “hou me tegen of…”
Moest het fonds inderdaad tot leven gewekt worden, dan weegt die véél zwaarder dan de “coronabonds” ooit zouden gedaan hebben. Die hadden ten minste nog de hypothetische kans dat het geleende geld ooit zou terugbetaald moeten, resp. kunnen worden. Maar als de 500 miljard euro zomaar – als gift – overhandigd worden, wie van de EU-lidstaten ziet zich dan nog verplicht zich aan de financiële discipline (max. tekort op lidstaat-balans) te houden? Logisch dat Oostenrijk, Nederland, Zweden en Denemarken er ronduit tégen zijn. Die zijn voor leningen en niet voor geschenken.
Wie of wat bezielt Merkel tot deze zeer merkwaardige bocht met niet te overziene gevolgen? Bij Macron stellen we ons die vraag niet, bij Merkel echter… Duitsland zit tenslotte aan de betalende kant. En eender hoeveel er als fonds, als bonds, als giften, als leningen… uitgereikt wordt… het zal nooit genoeg zijn. Vlaanderen als grootste netto betaler, waar geen Waalse haan of EUrofiel naar kraait of bezwaar tegen uit, heeft daar ervaring mee. Dat zowel Michel als Reynders de hoogste EU-ambten mochten bekleden, dat we een blauw franstalig konijn als première voorgeschoteld kregen, is geen toeval.
Gezondheidseconoom Jan-Emmanuel De Neve (docent Univ. Oxford, adviseur Britse regering): “De jongeren zijn de eerste in lijn om hun job te verliezen… zij zijn ook degenen die het minste baat hebben bij de lockdown, omdat ze minder vatbaar zijn voor het virus. En dus moet er toch wel ergens het besef komen van de oudere generatie dat de jongeren zich voor een stuk aan het opofferen zijn.”
De Neve hoopt dat de politiek een manier vindt om die oudere generatie iets terug te laten geven, en denkt zelf aan een coronataks voor ouderen. “Eenmalig misschien, om die ongelooflijke inspanning van de jongere generatie toch wel te kunnen erkennen, op een structurele of constructieve manier.”
Minder vatbaar? Minder risico om eraan te overlijden, maar geen kleiner risico op besmetting. Zij geven wel degelijk het virus door… aan ouderen, die daardoor vroeger overlijden dan zonder besmetting. Moeten we de situatie niet omdraaien en de jongeren, die door hun onverantwoord gedrag verantwoordelijk zijn dat de crisis langer blijft duren, dat er méér mensen besmet worden, dat meer mensen niet kunnen gaan werken, dat de economie stilvalt, dat de staat geen inkomsten heeft… een coronataks opleggen?
En wat als gepensioneerden geen middelen hebben? Moeten ze dan creperen? Hoe noemen we dit? Chantage, losgeld?
Hoe trots zijn De Neve’s ouders op zoonliefs visie?
De Neve heeft nog een oplossing. Wie zich eenzaam voelt, wie last heeft met het zgn. “social distancing” – het afstand houden van de medemens – moet heel het probleem anders bekijken: vervang “social distancing” door “physical distancing” echter “socially connected”. Het gemis aan een knuffel en een zoen opgelost door sublimatie. Daar moet je een professor voor zijn.
Wat eraan vooraf ging: Een groep economen en ondernemers had tegen het in 2015 besloten Public Sector Purchase Programme (kort: PSPP) der ECB klacht wegens inbreuken van de grondwet ingediend omdat het tegen het verbod der “monetaire staatsfinanciering” ingaat en de ECB hiermee haar bevoegdheden overschrijdt (ergo: “ultra vires” handelt). En bovendien hadden de federale regering en het parlement verzuimd de verhoudingen der ECB-maatregelen te controlleren en indien nodig in te grijpen.
Weliswaar had het Europese Hof in 2018 beslist dat het PSPP het mandaat der ECB niet overschrijdt. Het Duitse Grondwettelijk Hof is het er echter niet mee eens en heeft dit in haar vonnis duidelijk gemaakt.
Bovendien heeft het Grondwettelijk Hof nog een bijkomende oorveeg uitgedeeld: Duitse grondwetinstanties en overheden mogen noch bij het in stand komen, noch bij de uitvoering van de ultra-viresmaatregelen meewerken. Ze zijn zelfs verplicht – in het geval van duidelijke bevoegdheidsinbreuken door EU-instanties – te streven naar de de opheffing der maatregelen. De Duitse federale regering en de Duitse nationale bank moeten binnen drie maanden het ECB-schuldenopkoopprogramma controleren en de resultaten voorleggen. Tot dan is de Duitse bankwereld elke medewerking aan het PSPP verboden.
Ook wanneer financiële experten ervan uitgaan dat het de ECB niet moeilijk zal vallen de verhoudingen der PSPP genoegzaam te documenteren en bijgevolg toch de toelating te krijgen, heeft het vonnis van het Grondwettelijk Hof verstrekkende gevolgen.
de aankondiging van Mario Draghi (2012) dat de ECB al het nodige zou ondernemen om de euro te redden („whatever it takes”) is dan toch op grenzen gestoten.
het Duitse Grondwettelijk Hof heeft met haar vonnis duidelijk gemaakt dat de EU, ondanks de voortschrijdende integratie, nog steeds een statenbond van onafhankelijke naties is en geen bondsstaat, de “Verenigde Staten van Europa”, zoals Vrhfstdt zo graag zou willen gerealiseerd zien. (…)
Kortom: Het Duitse Grondwettelijk Hof accepteert een voorafgaand vonnis van het EUropees Hof niet. Welke etiket krijgt de ECB-opkoop van staatsleningen? Is het veroorloofde geldpolitiek (Europees Hof)? Of is het voor de ECB verboden economische politiek (Duits Grondwettelijk Hof)? Het Duitse Grondwettelijk Hof – zoals alle andere grondwettelijke nationale rechtbanken – moeten kunnen fungeren als noodrem, als recht “op het laatste woord”. Voorwaarde is dat duidelijk aangetoond kan worden dat het EUropees Hof de bal compleet misslaat. Want dan telt zo’n EU-vonnis niet. Voor het eerst heeft het Duitse Grondwettelijk Hof van die competentie gebruik gemaakt. Het EUropees Hof heeft haar taak verzuimd de ECB te controleren, omdat het geen rekening gehouden heeft met de economische gevolgen van de uitvoering van het PSPP-programma.
