Op 1 oktober gaven we u een laatste stand van zaken betreffende een mogelijk akkoord over de maritieme grenzen tussen Libanon en Israël. Zoals u weet gaat het hier niet om visserijrechten, maar om lucratieve grondstoffen in de zeebodem.
Blijkbaar heeft de bemiddelingspoging van onpartijdig Amerikaans lijnrechter Amos Hochstein voorlopig nog niet het gewenste resultaat bereikt. Israëlisch premier Lapid heeft naar verluidt zijn onderhandelingsploeg donderdag bevolen de Libanese opmerkingen, resp. aanpassingen, aan het bemiddelingsvoorstel van de hand te wijzen. Israëlisch defensieminister Gantz heeft het IDF (Israëlisch leger) bevolen zich gereed te houden voor een mogelijke escalatie in het noorden. Israëlische media lieten weten dat Israël haar eigen veiligheid en economische belangen niet zal opgeven, ook al wordt er in de nabije toekomst geen akkoord getekend.
Libanees president Michel Aoun vermoedt blijkbaar een valstrik, vermits hij stelt dat de door Libanon gevraagde aanpassingen er garanties verstrekt worden om Libanons rechten op de exploitatie van olie en gas in de velden, zoals beschreven in de exclusieve economische zone, te vrijwaren. Hij voegde eraan toe dat de aanpassingen moeten vermijden dat er “verkeerde interpretaties gegeven worden aan het demarcatieproces.” Volgens Israëlische media gaat het over de door Israël – zonder akkoord met Libanon – vanaf de kust geplaatste boeienlijn. Libanon vindt dat die geen waarde heeft vermits ze door één partij, in het nadeel van de andere, geplaatst werd.
Libanon zal nu nog met Hochstein overleggen of de Israëli’s de aanpassingen volledig of gedeeltelijk afgewezen hebben – of dat ze er “slechts” hun eigen commentaar nog wilden aan toevoegen.
Dat het niet slechts om “commentaar” gaat, dat er niet zal gewacht worden op het Libanese akkoord, mag duidelijk wezen uit de plannen: we citeren
“Israël zal zo snel mogelijk gas produceren uit het Karish blok. Als Hezbollah of iemand anders eraan denkt ons daar te saboteren of ons te bedreigen, dan zullen de onderhandelingen over de maritieme grenzen onmiddellijk stop gezet worden. En Hassan Nasrallah (Hezbollah leider) zal het aan de Libanezen mogen uitleggen waar zij geen gasveld hebben of een economische toekomst.”
Ook Gantz ging in dezelfde toon voort.
Lapid en Netanyahu zitten midden in een kiesstrijd in afwachting van verkiezingen begin november. Vandaar dat Lapid het akkoord niet wou ondertekenen, zo verduidelijkt Netanyahu, die herhaaldelijk stelde dat Lapid Israëlische rechten wou verkwanselen aan Libanon.
Libanon wil gewoon dat Israël zijn internationaal erkende grenzen respecteert.
Libanon wil ook een naamsverandering van een veld, opdat “verkeerde interpretaties van het demarcatieproces uitgesloten worden”, nl. de naam “mogelijk zuidelijk Sidon reservoir” moet worden “Sidon-Qana veld” met als verduidelijking dat dit veld “zal ontwikkeld worden door Libanon ten bate van Libanon”.
Wat betreft de oliebedrijven die in de offshore velden zullen werken, staat er in het Amerikaanse voorstel “dat ze niet zullen onderworpen worden aan US sancties”, maar Libanon wil dat dit herschreven wordt, m.n. “… niet zullen onderworpen worden aan internationale sancties”.
Nog een aanpassing van het Amerikaanse voorstel: “Israël heeft geen bezwaar tegen activiteiten in het Qana veld achter lijn 23”. Libanon wil dat dit herformuleerd wordt: “Israël heeft geen en zal geen bezwaren hebben …” – kwestie van op zeker te spelen.
Libanon wil ook duidelijk maken dat het geen betrokken partij is – zoals vermeld in het voorstel – als “een financiële regeling getroffen wordt tussen de uitbater en Israël.”
Ook wil Libanon geen eeuwigdurend getouwtrek na het bereiken van een akkoord: de paragraaf “de VSA zullen bijdragen tot het mogelijk maken van de gas-borende firma’s na het akkoord”, maar wil slechts dat de VSA zo snel mogelijk ophoepelen, diplomatisch verwoord als “onmiddellijk en snel” na de ondertekening van het akkoord. Waarmee we weer bij de formulering van onze titel gekomen zijn…
Opvallend hoe stil het hier bij de westerse TV-zenders is… maar als 3 man en een paardekop actie voeren voor een geslachtsverandering, dan wordt dit overal breed uitgesmeerd!
De ene vindt hem een omhooggevallen arrivist, de ander bewondert hem voor zijn durf. Feit is dat meer Fernand Hutsen in Vlaanderen zeer welkom zouden zijn. Laten we ere geven aan wie ere toekomt…
We bieden u ook nog deze terugblik aan, waarbij Huts’ humoristische aanpak tot uiting komt:
… aan de industrie, aan de Duitse burgers, aan ons… “
“We deden het té goed. We spaarden te veel. We verkochten te veel. We importeerden te weinig. We maakten te weinig schulden.”
Eindelijk ontwaakt Duitsland. Na de aanslag op Nord Stream 1 en 2 gaan de ogen open. Duitsland is het kind van de rekening. De VSA hebben eindelijk hun wens in realiteit omgezet.
Gloria von Thurn und Taxis houdt zich niet in: ze noemt de sabotage ronduit een terreuraanslag, een oorlogsverklaring.
“Wij lijden aan een collectief Stockholmsyndroom… Wij moeten eindelijk aan de Duitse belangen denken, aan onze burgers… we moeten emanciperen.”
“Als we kerncentrales zouden hebben, dan hadden we geen nood aan Russisch gas!”
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Inderdaad, stelt Alice Weidel (AfD), het zwijgen van de regering, van de kanselier, van de bedrijfswereld was en is oorverdovend. En ze beschrijft het volledige plaatje: Nord Stream-Biden-Zelensky… “waarom zou Rusland de joker bij de sancties uit handen geven?”
Volgens NAVO-sympathisanten zou Rusland zelf haar eigen pijplijnen Nordstream 1 en 2 gesaboteerd hebben met springstof. Elke logica ontbreekt in die redenering. We schreven het al: indien Rusland Europa had willen onder druk zetten, dan had het gewoon onmiddellijk nadat de sancties in kracht traden, de gaskraan toegedraaid opdat de EU zou afstand nemen van de strafmaatregelen. En om een drukmiddel te hebben, had Rusland de pijplijnen nodig. Immers, als Rusland haar eigen dure gasleidingen naar Europa vernietigt, dan zou het drukmiddel, samen met de gasbelletjes, in de lucht verdwijnen omdat Rusland als gevolg geen gas meer zou kunnen leveren aan Europa. Met de vernietiging van de gasbuizen zou Rusland het zgz. drukmiddel zelf kapot maken.
Er zijn vijf pijplijnen die Russisch gas naar Europa brengen:
Nord Stream 2 werd vakkundig tijdens de lange montageperiode gesaboteerd door de VSA (… en door de EU als gehoorzame vazal); uiteindelijk ook door de Duitse Bundesregering uitgeschakeld eer de gaskraan, aan Duitse kant, open gedraaid kon worden.
De gastransit via de Jamal-Europa pijplijn via Wit-Rusland en Polen werd door Polen stilgelegd.
Oekraïne heeft de gastransit via haar pijplijn verminderd door één der beide aftakkingen uit te schakelen.
Nord Stream 1 werd door de sancties van de EU, G.B. en Canada dicht geknepen omdat door hun sancties een turbineonderhoud, zoals gestipuleerd in het leverings/aankoopcontract, verhinderd werd.
Ook Turkish Stream loopt niet op volle capaciteit, omdat enkele aangesloten EU-landen Russisch gas weigeren. Alleen Hongarije heeft nieuwe langlopende contracten met Gazprom afgesloten en zal bijgevolg in de toekomst Russisch gas kunnen ontvangen.
… Dàt wàs het geval tot de EU nieuwe, strengere sancties uitsprak: de exportlicentie van Turkish Stream werd intussen (“voorbarig??”**) ingetrokken! Benieuwd hoe Erdogan zal reageren; Turkije int immers transittaksen voor de doorvoer van het gas naar de Balkan.*
En laten we niet vergeten dat de transit door Oekraïne ook nog altijd loopt zoals afgesproken: Rusland betaalt hiervoor transittaksen. De oproepen van de Zelensky dat we met z’n allen Russisch gas moeten weigeren is gewoon een stukje komedie, vermits Oekraïne gewoon de kraan van het Russisch gas, dat via Oekraïne richting westen loopt, kan toedraaien. Maar doet dit niet, vermits de Oekraïense staatskas er beter van wordt.
Te spreken van Russische chantage is zoals het spreekwoord stelt dat “de balk in eigen oog niet gezien wordt”. Honderden miljarden dollar, eigendom van de Russische Nationale Bank, werden immers door het westen in de diepvries gestopt.
Bovendien, hoe valt het te rijmen dat het westen stelt dat Rusland het geld, de opbrengsten van de gasverkoop, nodig heeft. Met de westerse redenering dat het de Russische gasopbrengsten wil decimeren wordt ons een dure omschakeling op het dure “andere” gas opgelegd.
Waarom zou Rusland de eigen gaspijpleidingen, die vele miljarden waard zijn en bovendien nog meer miljarden in de Russische staatspas moeten leiden, vernietigen? Hiermee zou Rusland zichzelf de nek omdraaien, de mogelijkheid verhinderen jaarlijks tientallen miljarden te verdienen én – niet onbelangrijk – het onmogelijk maken gas als drukmiddel te gebruiken… iets dat om de haverklap beweerd wordt!
Als een goed bewaard familiegeheim worden de VSA uit de geruchten- en vermoedensredacties gehouden. Zij staan boven elke verdachtmaking. Hun belangen worden met de mantel der bondgenootschap bedekt. Laten we niet vergeten dat de VSA altijd – én bijzonder duidelijk – tégen de bouw der pijpleidingen waren. Tégen de bouw van élke pijpleiding naar Europa. South Stream bv., een geplande pijplijn die door de ZwarteZee naar Bulgarije had moeten lopen, konden de VSA in 2014 tegen houden. Dàt had echter weinig effect want als resultaat werd Turkish Stream gebouwd, wat voor Turkije een opbrengst van miljarden (euro of dollar) transittaksen betekent. Transittaksen, die Bulgarije zich door de neus geboord zag worden.
We schreven het al: dit scenario treedt nu van kracht voor Turkije*, vermits de sancties nu ook impact hebben op de Turkish Stream pijplijn.
Qui bono? De VSA willen ons sinds ca. 10 jaar hun fracking gas opdringen en Rusland van de Europese energiemarkt te verdringen. Zo lang het Russisch gas naar Europa kon stromen, kregen de VSA geen voet aan wal omdat hun gas ca. 1/3 duurder is dan het Russische. Pas door de EU zelf veroorzaakte gascrisis zijn de prijzen voor gas in de EU door het dak gegaan. Zo hoog dat zelfs het Amerikaanse fracking gas nu mee kan concurreren.
En nu, door het uitschakelen van de Nord Stream pijpleidingen, hebben de VSA de Europese markt op een zilveren tablet aangeboden gekregen.
Polen is overigens de grote winnaar binnen de EU. Polen heeft – dankzij financiële steun der VSA – een LPG-terminal gebouwd én heeft – toevallig? – op de dag dat Nord Stream gesaboteerd werd een nieuwe gaspijplijn geopend die Noors gas naar Polen moet brengen.
De VSA heeft daarmee nog een doel bereikt: nl. verhinderen dat Polen eventueel in de toekomst de Jamal pijplijn weer in gebruik zal nemen. Als we stellen dat Polen de grote winnaar is binnen de EU, dan is dat nogal wiedes vermits Polen hiermee als gas-kruispunt voor andere EU-landen kan optreden en bijgevolg gastaksen innen. Niets is toeval in de politiek: dat Polen – opnieuw – tijdens de Dag van de Duitse eenheid – eiste dat Duitsland eindelijk over de brug komt met Wiedergutmachung, heeft er alles mee te maken dat het nu een drukmiddel in de hand heeft, nl. de levering van gas voor de Duitse economie en bevolking.
En de VSA… die wrijven zich in de handen. Zij hebben – met Poolse hulp – drie Russische pijplijnen doen stilleggen, resp. uitgeschakeld: Nord Stream 1 en 2 en de Jamal-Europa pijplijn. Wordt gevolgd door Turkish Stream* dankzij de idolate EU.
Buiten b.g. logica – qui bono? – is er het feit dat de explosies aan de Nord Streamleidingen gebeurden in een regio die door de NAVO optimaal gecontroleerd wordt. Schepen, vliegtuigen en radarsystemen der NAVO houden het gebied voor het eiland Bornholm (de plaats van de explosies) angstvallig in het oog.
Zelfs al zou Rusland in een sadomasochistische bui beslist hebben de pijplijnen te vernietigen, dan zouden hiervoor Russische schepen meerdere uren op bepaalde plaatsen moeten stil gelegen hebben om explosieven op de buizen aan te brengen. De NAVO zou perfect de boosdoeners én hun verdachte activiteiten kunnen benoemen. En dit telt ook voor Russische onderzeeërs in de eerder ondiepe Baltische Zee. De NAVO heeft echter geen verdachte Russische activiteiten op de plaatsen waar de Nord Stream pijpleidingen gesaboteerd werden gemeld. Wie gelooft dat de Russen zo doorgedraaid zijn dat ze in het zichtveld van de NAVO hun eigen gasleiding naar de vaantjes helpen i.p.v. dit te doen dichter bij huis, in het noorden van de Baltische Zee? De NAVO daarentegen heeft wèl in de bewuste regio manoeuvres gehouden…
Het lijkt wel alsof von Münchhausen de westerse media overgenomen heeft: Rusland beschiet de eigen mensen in Oekraïne. Rusland beschiet de veroverde kerncentrale van Zaporizja. Rusland saboteert de eigen gaspijpleidingen.
Maar dat de VSA en Polen, na jarenlang wringen, er eindelijk in slagen hun wensen in realiteit om te zetten, dat is iets dat de politiek en media blijkbaar compleet ontgaat.
Alle gekheid op een stokje: Rusland liet steken vallen. Men telde vier explosies op drie pijplijnen. Twee explosievenladingen werden aangebracht op dezelfde pijplijn, zodat nog één pijplijn onbeschadigd gebleven is. Men kan ervan uitgaan dat de saboteur niet de bedoeling had één en dezelfde pijplijn twee keer te willen saboteren. Waarmee de NAVO-sympathisanten hét argument voor de beschuldiging “Rusland heeft het gedaan!” meenden te hebben: immers: op deze manier zou Rusland nog steeds gas naar Europa kunnen brengen! Van een kromme redenering gesproken! We blijven het herhalen: Rusland had perfect de gaskraan aan de bron kunnen toedraaien i.p.v. de eigen infrastructuur die veel miljarden gekost heeft te vernietigen.
Ter overweging nog dit: àls Rusland een gaspijplijn had willen saboteren, zou het dan niet veel logischer geweest zijn explosieven aan te brengen op de nieuwe, die van Noorwegen naar Polen loopt?
En zou dan vervolgens niet snel de vraag geopperd worden: Qui bono?
Op The Maritime Executive verscheen een lezenswaard opiniestuk dat tot enig nadenken zou moeten leiden: Price Cap on Russian Oil is a Board-Level Risk for the Tanker Sector, waarin de auteur zich afvraagt wat de gevolgen zullen zijn voor de scheepvaart, m.n. de tankersector.
De intentie van de Verenigde Staten om een prijsplafond af te dwingen is een risico op directiekamer/bestuursniveau en belanghebbenden doen er verstandig aan om het advies van een consultant of een advocaat in te winnen.
Op 9 september onthulden de VS en hun bondgenoten de volgende stap in hun plan om de prijs van door Rusland verkochte olie te beperken – een gedurfde volgende stap die verder gaat dan de initiële embargo’s: nl. een maximum prijsbepaling voor Russische olie.
Dus, wat betekent deze stap echt?
Het belemmeren van de Russische olieverkoop is geen kleine stap. Het grootste deel van de Russische productie van 11,3 miljoen vaten per dag in januari 2022 was ruwe olie (10 miljoen vaten per dag) volgens het IEA. Nu voorspelt het agentschap dat de Russische olieproductie in februari met 1,9 miljoen vaten per dag kan dalen, zodra het EU-embargo op import van kracht wordt. Vortex schat de daling op 2,5 miljoen bpd. (Nvdr: verklaring in video onderaan)
Vanuit een monetair perspectief betekent dit dat de realiteit anders is dan de intentie. Rusland lijkt inderdaad meer geld te verdienen, niet minder geld, ondanks al deze sancties – inclusief recente besluiten van de VS en de EU om de invoer van olie en olieproducten te verbieden.
De doelstellingen van de nieuwe richtlijnen, die worden gesteund door de VS, de G7 en de EU, zijn drieledig:
1. Zorg voor een betrouwbare levering van Russische olie over zee aan de wereldmarkt.
2. Verminder de opwaartse druk op de energieprijzen – een enorme impact op de stijgende inflatie in het Westen.
3. Verminder de inkomsten van de Russische Federatie uit olie.
Door achter de Russische wereldmarkt aan te gaan, zullen deze nieuwe sancties de Russische handel beïnvloeden die verder gaan dan die welke onafhankelijk zijn opgezet door de VS en de EU. In termen van regelgeving is dit misschien wel de meest complexe – en nieuwe – regelgeving over handel en scheepvaart die de wereld ooit heeft gezien.
Maar het is niet de eerste in zijn soort. Laten we twee jaar terugspoelen: in feite werden de eerste belangrijke sanctieregels voor wereldwijde scheepvaart in mei 2020 door de Trump-regering uitgevaardigd. Deze regelgeving stelde een reeks verwachtingen vast voor alle relevante partijen – van handelaren en banken tot rederijen, verzekeraars, havens en andere gerelateerde partijen – om rigoureus te gaan screenen op “misleidende verzendpraktijken” buiten de standaardcontrole van eenvoudigweg “lijstmatching” (d.w.z. controleren of iemand met wie u zaken doet niet op de zwarte lijst staat).
Deze recente sancties steunen op de resolutie van mei 2020 in die zin dat ze bedrijven effectief vertellen hoe ze maritieme transacties moeten uitvoeren – om nog maar te zwijgen van het feit dat hoewel deze twee regelgevende beslissingen uniek zijn, de onzekerheid die elk heeft veroorzaakt binnen het scheepvaart- en handelsecosysteem vergelijkbaar is.
Dus, wat is er nieuw?
Dit nieuwe advies (Nvdr: … of eerder “bevel”) betekent dat bedrijven geen maritieme diensten mogen aanbieden – inclusief transport, verzekeringen, onderhoud en meer – aan iedereen die boven de prijslimiet handelt. Het schrijft ook voor dat iedereen die betrokken is bij de bredere toeleveringsketen van de scheepvaart voortdurend handelspartners moet screenen op misleidende verschepingspraktijken – zowel die welke in mei 2020 zijn geschetst, als extra risicofactoren en abnormale patronen.
Deze richtlijnen brengen een aantal belangrijke veranderingen met zich mee:
Historisch gezien waren de meeste sancties uitsluitend gericht op vuile olietankers, terwijl de nieuwe regelgeving schone aardolie een belangrijk onderdeel van de vergelijking maakt. In het verleden waren niet alleen schone olietankers onderworpen aan weinig of geen nalevingscontroles of auditproeven, maar “trading”beursfinanciers en commeriële banken die handelden in schone aardolie handelden grotendeels zonder bijkomende beperkingen. Deze nieuwe richtlijnen zullen strengere nalevingsnormen met zich mee brengen voor ongeveer 5.500 extra schepen.
Olie-handelaren en gerelateerde partijen moeten nu elke transactie screenen en de hele prijsketen voor elke handelsovereenkomst van bewijsmateriaal voorzien. Pas als een transactie onder het prijsplafond valt en de diensten tegen de marktprijs zijn, kan het contract doorgaan.
Het verlengt het controlespoor tot vijf jaar.
Het breidt de risicofactoren uit waarop bedrijven moeten screenen – nieuwe bedrijfscontroles, abnormale patronen en meer.
Ten slotte zet het veel meer bedrijven in de schijnwerpers en verhoogt het wijdverspreide controle rond de handhaving van sancties.
De betekenis
Waarom zijn deze sancties dan zo belangrijk?
Ten eerste is de transport- en handelswereld verre van binair en kan deze niet zomaar worden opgesplitst in “good guys” en “bad guys”. Dienovereenkomstig zijn de meeste van de getroffen scheepvaart- en handelsbedrijven westers of handelen ze in het Westen. Er wordt bijvoorbeeld gemeld dat een meerderheid van de Russische olie wordt vervoerd door Griekse reders, die in de EU actief zijn en nu directe doelwitten zijn van dit advies.
Ten tweede sturen de VS, de EU en de G7 deze sancties. Gezien de invloed die deze nationale entiteiten hebben op mondiale aangelegenheden, zullen de effecten verder reiken dan alleen de G7-landen. Hoewel de sancties van mei 2020 uitsluitend Amerikaans waren, kunnen deze nieuwe beperkingen meer dan 30 extra nieuwe landen als partners betrekken bij het afdwingen van deze prijslimiet.
Aan de andere kant kunnen we vrijwel zeker verwachten dat Rusland en zijn partners zich zullen aansluiten bij maritieme transportbedrijven buiten de G7, de EU en de coalitiepartners. Dat betekent dat we steeds meer bedrijven zullen zien die in het GCC-gebied worden gevormd – China, Rusland, Turkije – die schepen zullen kopen en verzekerings- of financieringsfaciliteiten zullen opzetten.
Grote uitdagingen voor de implementatie
Dit gefabriceerde, kunstmatige middel om de olieprijzen te beheersen en in te dammen kan gemakkelijk averechts werken – het zal een zeer fijne evenwichtsoefening vergen om ervoor te zorgen dat de maatregel wordt aangenomen, opgevolgd en het juiste resultaat bereikt. Het geeft Rusland ook een “out” om zijn olie te blijven verkopen en een voordeel te krijgen, dus zelfs als de prijzen in een bepaalde hoedanigheid worden afgetopt en gereguleerd, erodeert het en omzeilt het de intenties en effectiviteit van initiële sancties.
Het handhaven van deze regelgeving zal erg moeilijk zijn, zelfs als elke transactie wordt gedocumenteerd. Hoe wordt dit gecontroleerd? Door wie en wanneer? De analogie van “flitspalen” gaat hier waarschijnlijk op – zal de camerabewaking van een paar mensen die misdrijven plegen van invloed zijn op de rest van de markt?
Er is het risico dat bedrijven grotere deals in pakketten of opgesplitste transacties doen om de olieprijslimiet te omzeilen.
De toepassingskosten van alle noodzakelijke controles voor deze beperkingen zullen veel gerenommeerde bedrijven afschrikken. Tegen de tijd dat een groot bedrijf dit implementeert, is het misschien al niet meer nodig.
Hoewel de VS hun wensen hebben vrijgegeven, zullen we moeten wachten op de Europese versie van dezelfde richtlijn, want dat is waar dit alles echt van belang is en waar de impact op het beperken van Russische olie wordt gevoeld. Dit kan moeilijk te bereiken zijn omwille van de consensusvereiste bij EU-beslissingen.
Dus, maakt het dingen ingewikkelder of gemakkelijker?
De nieuwe verordening richt zich op twee gebieden: prijsstelling en maritiem transport. In zekere zin zijn wij van mening dat dit het voor bedrijven veel gemakkelijker maakt om de sancties toe te passen, zelfs als de taak om deze normen te handhaven een sisyfusarbeid is.
Hoewel het volgen van ladingen Russische olie en de oorsprong van elk product vrij ingewikkeld is, vooral omdat connossementen (B/L) kunnen en worden vervalst, helpt dit systeem om goed te definiëren wie Tier 1-, Tier 2- en Tier 3-spelers zijn (risicobepaling), zoals uiteengezet in het advies van het Amerikaanse ministerie van Financiën, en het legt verschillende vereisten voor elk van hen vast.
Een voorbeeld van de impact van deze prijsplafond zijn de twee miljoen vaten per dag die via de Russische Baltische havens worden verscheept en sleepbootdiensten nodig hebben om de Baltische staten over te steken. Zonder transactiebewijs van handel onder het prijsplafond mogen deze sleepbootdiensten niet worden verleend, waardoor deze export wordt belemmerd.
Probleem op directiekamer/bestuursniveau
Gezien het feit dat recente sancties de spanningen hebben verhoogd, is één ding duidelijk: het wordt steeds ingewikkelder om veilig handel te drijven in deze wereld. Het vereist meer technologie, meer processen, meer knowhow – en soms meer sancties. En het risico nam gewoon een enorme stap omhoog. De VS hebben duidelijk gemaakt dat ze er alles zullen aan doen om deze te laten te handhaven.
De gedurfde intentieverklaring van de Verenigde Staten om deze sancties af te dwingen is een risico op bestuursniveau, en alle relevante belanghebbenden zouden er verstandig aan doen om het advies van een consultant of een advocaat in te winnen om hun handel en risicobeleid te herzien en te beslissen over concrete volgende stappen. Hoewel de richtlijn pas op 6 december van kracht wordt, zullen spelers in het shippingspel alleen dan veilig het doel bereiken als ze nu actie ondernemen te bewegen.
Ami Daniel is mede-oprichter en CEO van het maritieme risicomanagement- en inlichtingenbedrijf Windward.
Libanees president Michel Aoun heeft een brief ontvangen van Amos Hochstein, VSA lijnrechter bemiddelaar met voorstellen voor de definitieve vastlegging der maritieme grens tussen Israël en Libanon. Van vooringenomenheid of vriendjespolitiek is uiteraard geen sprake.
Op Wikipedia vindt u meer informatie over de levensloop van Amos Hochstein. We citeren enkele korte paragrafen waaruit zijn neutraliteitsgehalte mag blijken:
Niet wij vroegen ons af wie de Nord Stream pijpleidingen gesaboteerd heeft. Niet wij. Voor onze redactie was het onmiddellijk duidelijk dat de VSA in samenwerking “Duitsland-Freind”* Polen achter de aanslag(en) zaten. Wie anders? De schuld in de schoenen van Rusland te willen schuiven is ronduit belachelijk.
De voormalige Poolse buitenminister en huidig EU-parlementslid Radek Sikorski zou volgens verschillende bronnen de VSA hiervoor bedankt hebben. In de onderste video wordt ook verwezen naar Bidens belofte “dat er geen Nord Stream 2 meer zal zijn als Oekraïne aangevallen wordt. Wij zullen er een einde aan maken”. Maar Turkije, dat zowel Noord-Cyprus als Noord-Syrië bezet houdt, of Israël die de Syrische Golanhoogte en grote delen van Palestina geannexeerd heeft, die mogen hun pijpleidingen ongehinderd uitbaten.
Biden houdt zich nu op de vlakte:
Er bestaan echter ook nog realisten in de VSA: “Je moet al een suïcidale gek zijn om je eigen pijplijn te vernietigen. Zonder gas, geen hefbomen…” Luister wat Tucker Carlson erover zegt:
EU-akela von der Leyen dreigt met “consequenties”. We zitten met spanning te wachten tot ze haar troepen opdracht geeft Washington aan te vallen. Grapje! Er wordt immers gesuggereerd dat Rusland zelf de dure pijplijn kapot gemaakt heeft. Rare jongens, die Russen…: ze konden toch gewoon de kraan dichtdraaien aan de bron…!
In juli hield de NAVO nog manoeuvres in deze regio van de Baltische Zee, met diepzeemateriaal van de marine. Dat Rusland dit niet blauw-blauw zal laten staat vast. De vraag is wanneer en hoe de rekening zal gepresenteerd worden.
* Freind: samenvoegsel van Freund en Feind om duidelijk te maken dat de vriendschap tussen Polen en Duitsland het papier niet waard waarop het vriendschapsverdrag geschreven werd. Wij verwijzen ook naar een vorige bijdrage… Zou de vernieling van de Nord Stream pijpleidingen ook tellen als Wiedergutmachung?
“Sinds begin jaren 80 is de PS maar vier jaar niet aan de macht geweest in Wallonië. Het economische model dat daar toegepast wordt, kan moeilijk aan het kapitalisme of neoliberalisme gelinkt worden. Vandaag werkt amper 41 procent van de Waalse 25- tot 64-jarigen in de private sector, het laagste cijfer van Europa. In Vlaanderen is dat 52 procent, in Zwitserland zelfs 62 procent.“
