Of “de mensen van kat-en-wolf verhalen wakker liggen” wil onze redactie betwijfelen. Eigen kat… ja… als die ziek of overreden wordt. Klein gezinsdrama. Haalt de media niet. Eigen wolf? Wie wil er nu een wolf in de buurt hebben – behalve dan de geitenwollensokken-terroristen? Heeft u ooit de onbedwingbare wens gehad tijdens uw wandeling in de Kalmthoutse Heide of het Peerdsbos een wolf te ontmoeten?
Al dagen ergeren we ons aan het corona-geïnspireerde-non-nieuws – bij gebrek aan Bekende-Vlamingen-optredens, sportevenementen en soortgelijke brood-en-spelen-sluierdansen, die ons moeten afleiden van de struisvogelpolitiek, de démarches, de achter-de-coulissen strategie, de knevelarij, de misinformatie, de geldklopperij en de plannen om ons 24/24 te kunnen controleren en leiden.
Laten we beginnen met de wolvensaga. Onze redactie heeft niets tegen wolven. Die dieren leven ook graag en het wordt hen gegund. Maar we zien er echt niet het nut van in dat zij zich per se hier – in onze verstedelijkte, overbevolkte, regio moeten ophouden en verspreiden. Wat is de meerwaarde voor de mens, voor de dieren, voor de natuur dat er in Vlaanderen – en bij uitbreiding in de rest van het land b – van een wolvenpopulatie die altijd en overal als last, als gevaar, zal beschouwd worden? Welk leven is een wolf hier beschoren? Overal wordt hij/zij belaagd en verjaagd. Als men geen geiten, schapen, ganzen… e.d…. meer in open lucht kan houden zonder dat deze het risico lopen eventueel wolfsritueel geslacht te worden, dan is de dierenliefde voor het voortbestaan, de groei en de blijvende aanwezigheid van de wolf in onze contreien snel uitgeblust. We hebben er alle begrip voor dat de wolf hier niet de pensioenleeftijd zal halen. U weet wel… voltooid leven!
Ook de vos is verantwoordelijk voor een hoog aantal scalpen op zijn kerfstok. Weidevogels hebben geen kans meer om zich te vermeerderen. Ook al zullen boeren bewust hun akkers langer braak laten liggen om de weidevogels een kans te geven hun legsel uit te broeden eer ze deze na de winter omploegen en zaaien, dan nog is de aanwezigheid van bv. de kwetsbare kievit – wiens terugkeer in februari het einde van de winter inluidt – stilaan zeer uitzonderlijk geworden. Eenden, ganzen en zelfs zwanen moeten ook eraan geloven, vooral tijdens de broedtijd. Bijkomend: een wolf of een vos beperkt zich niet tot één dier dat als maaltijd genuttigd wordt. Meestal worden er meerdere doodgebeten en/of zwaar gekwetst zodat deze, na uren lijden, afgemaakt moeten worden. Over dit dierenleed wordt door de wolvenbeschermingsbrigade in alle talen gezwegen. Slechts de gratuite geruststelling “de benadeelden zullen vergoed worden”.
En dan het kattenverhaal van deze lente: Lee. Een Peruviaanse kat. Als een dier een naam krijgt, quasi dagelijks de pers haalt, dan wordt zelfs een straatkat even beroemd als Garfield. En als dan bovendien de beschermvrouwe van Lee een knappe jonge verschijning is, die een onmenselijke financiële aderlating boven het hoofd hangt, dan staan alle goedgelovige zgn. dierenliefhebbers op de barricades.
Een dier uit een of ander Prachtland meebrengen naar huis is om problemen vragen. Los van de hondsdolheid bestaan er nog wel meer onderliggende ziektes, die bij ons nauwelijks bekend zijn. Da’s één. Ten tweede: wij moeten jaarlijks duizenden katten laten inslapen. De dierenasielen kunnen ze aan de straatstenen niet kwijt. Verplichte castratie of sterilisatie van zwerfkatten is financieel niet haalbaar voor alle thuisloze katten. Wat zouden wij dan nog katten gaan invoeren uit het buitenland? En dan verwijzen we nog specifiek naar een project dat invalide katten uit Syrië hier een “mandje” wil bezorgen. Ten derde: het dulden van Lee schept een juridisch precedent.
Onze dierenarts is het met ons eens: adoptiehonden invoeren uit het buitenland, uit Spanje, Kreta, Roemenië, Bulgarije, Turkije… is gewoon krankzinnig. En heeft – zoals bij de zgn. reddingsacties der NGO’s voor de Libische kust – een aanzuigeffect. Wat helpt het dan dat onze dierenminister voor eigen huisdieren restricties qua voortplanting oplegt? Dweilen met de kraan open. En dan hebben deze geïmporteerde honden dikwijls ernstige fysische of psychische gezondheidsproblemen. Zoals een hondje dat een dame geadopteerd heeft uit Spanje: de stembanden waren overgeknipt opdat het diertje niet meer zou kunnen blaffen. Schijnt een markt voor te bestaan: stemloze honden. Ideaal voor een appartement. Geen klachten van de buren.
Afsluitend: wie meent dat wij dierenhaters zijn, slaat de bal compleet mis. Heel ons leven hebben wij dieren gehouden: vissen, kanarievogels, parkieten, meerzwijntjes, honden, katten, paarden. Padden worden voorzichtig over de weg gezet naar hun paarvijver. In de winter is onze tuin één groot eetfestijn voor verschillende soorten vogels. Van het aantal achtergelaten honden dat wij “gered” hebben -, vastgebonden aan een boom, of verloren gelopen, loslopende honden, zijn we de tel kwijt geraakt. Wij hebben altijd ieder van onze eigen honden tot het laatste moment dicht bij ons gehouden. Geen enkele hond is alleen gestorven. En even veel verdriet gehad toen onze beste vriend er niet meer was. Om nadien – na de verwerking en rouw – een nieuwe beste vriend in ons gezin een plaats te geven.
