Berlijn, de verloren stad (19+)

Dat fietsen binnenkort de parkeerplaatsen van auto’s mogen innemen, dat dit de eigenaars geen ene eurocent zal kosten, is niet in dovemansoren gevallen.

Op sociale media circuleren luide hoera-roepen uit de linkse wereld. De nieuwe groene reglementering stipuleert immers niet dat de geparkeerde fietsen ook moeten kunnen rijden. Nu al worden er naarstig naar uitgerangeerde of tweedehandsfietsen gezocht , in eender welke staat. Bovendien wordt verwacht dat er massaal fietsen zullen gestolen worden om ze lukraak op een parkeerplaats achter te laten. Hoogste doel: auto’s uit Berlijn verbannen.

Evenzeer zien wakkere automobilisten de mogelijkheid om een voorbehouden – weliswaar betalende – parkeerplaats in de buurt van hun woonplaats, werk, café, theater… te veroveren. Je parkeert er een fietswrak en als je dan met de auto erheen rijdt, gooi je de parkeerfiets in de koffer en je vult de lege parkeerplaats met je auto.

Berlijn, de verloren stad (19)

Mogen we dit pure pesterijen noemen?

Groene verkeerssenatrice Bettina Jarasch maakt van haar autohaat geen geheim. Vanaf 1 januari zullen fietsen, e-steps, bakfietsen en moto’s gratis op parkeerplaatsen voor auto’s mogen staan. Gratis. Dit om de gebruikers van deze vervoermiddelen ertoe aan te zetten de ruimte voor het verkeer zo volledig mogelijk in te nemen.

Tegelijkertijd worden de parkeertarieven voor de klimaatverwoestende auto’s verhoogd naar resp. 1, 2, 3 en 4 euro per uur. Elektrische auto’s moeten slechts de helft betalen.

Kortom: automobilisten met een gewone benzine- of dieselwagen worden weggepest en in het beste geval mogen ze blijven maar dat zullen ze merken in hun portemonnee. Fietsers op voetpaden worden geduld, maar als het enigszins kan, moeten ze de plaats van de auto’s innemen, niet die van de voetgangers.

Verboden helden

De lijst met verboden woorden wordt dag na dag langer. Alles wat naar een geslacht, een ras, fysische speeltijd, deugden of gebreken (enz) verwijst, moet sowieso worden omschreven in een nietszeggende neo-esperanto, waarin een neutraal dierlijk wezen, de mens, een voorgeschreven rolletje speelt. Dit is het recentste staaltje van woke-schizofrenie:

De Telegraaf meldde in een artikel: “Zwarte lijst met verboden termen van activisten groeit en groeit”.

Het woord ‘verzetshelden’ gaat in de ban bij het Verzetsmuseum, want, zo stelt de leiding, ook die mensen maakten fouten.

Veelzeggende opiniepeiling

De Jerusalem Post berichtte over een opiniepeiling waarin de Israëlische burgers gevraagd werden of terroristen – nadat ze geen bedreiging meer vormen – moeten gedood worden.

Hierbij de resultaten:

Het lijkt erop dat de wens van de meerderheid der Israëlische bevolking zal vervuld worden met Ben Gvir aan het hoofd van Israëls politie. In het Engels is er een gezegde: “Be careful what you wish for”...

En ja, we noemen dit “omvolking”!

Hoe krankzinnig is dit? Het Hof van Justitie van de Europese Unie (CURIA) heeft op 17 november gevonnist dat onbegeleide en minderjarige “vluchtelingen” hun sibbe mogen meebrengen naar de EU… zelfs als ze al getrouwd zijn.

De rechters, voor wie de omvolking van de EU-lidstaten, niet snel genoeg kan gaan, argumenteerden dat de bescherming van minderjarigen niet afhangt van hun echtelijke toestand. Concreet ging het om dit geval:

Een meisje trouwde op 15-jarige leeftijd in Libanon. Dan werd ze door haar echtgenoot, die een geldige verblijfsvergunning in dit onzalige land b had, opgevorderd om hem te vervoegen in de echtelijke woning. Acht maanden na de huwelijksvoltrekking in Libanon kwam ze aan in het land b – nl. eind augustus 2017. Zij vroeg een maand later asiel aan en kreeg tijdens de asielprocedure speciale bescherming zijnde een onbegeleide minderjarige en kreeg bijgevolg een wettelijke voogd. In september 2018 werd ze erkend als vluchtelinge – enkele maanden later vroeg haar moeder en twee van diens minderjarige kinderen om de reeds erkende, minderjarige dochter te vervoegen.

De wakkere – echter harteloze – belgische autoriteiten weigerden in 2019 om dat de hereniging slechts van toepassing kon zijn op ongetrouwde minderjarige kinderen, niet van hen die trouwden in een rechtsgebied waar kinderhuwelijken wettelijk toegestaan worden.

Initieel werd het huwelijk van de jonge bruid niet erkend in het land b omdat het ging om een kindhuwelijk. De belgische overheid weigerden de hereniging met haar sibbe omdat de jonge bruid niet langer deel uitmaakte van het ouderlijk gezin gezien haar huwelijkse staat.

CURIA – dat ook “het Geweten van EUropa” genoemd wordt – herinnerde eraan dat er ook wel eens sprake kon zijn van een gearrangeerd of gedwongen huwelijk, dat het jonge bruidje dus de steun van haar sibbe nodig had en dat haar leeftijd belangrijker was dan haar huwelijkse staat. Bovendien is het niet altijd eenvoudig na te gaan of er wel degelijk sprake was van een wettelijk huwelijk – vooral in de Prachtlanden ontbreken weleens officiële papieren.

Ter herinnering: in heel de EU staat de EU-wetgeving boven de wetgeving der lidstaten.

De bron van het bovenstaande is InfoMigrants die uitsluitend en alleen het welzijn der volksverhuizers in het hart draagt. Deze stek wordt dan ook regelmatig door hen geraadpleegd opdat hun verhuis probleemloos verloopt.

http://www.infomigrants.net/en/post/44835/refugee-minors-have-a-right-to-family-reunification–even-if-theyre-married-eus-top-court-rules