Het eerste artikel, met dezelfde titel, vindt u op Waarom dragen de Europese leiders hun macht over aan de VSA? | Golfbrekers
Daar haalden we de auteurs Hindi (1985-) en Todd (1951-) aan. De eerste is een onafhankelijk publicist en godsdiensthistoricus. De tweede is een internationaal bekend antropoloog en demograaf. De eerste is gelovig, de tweede niet maar hun conclusies zijn gelijklopend en komen uit bij de (religieuze) leegte in Europa.
Hierbij het laatste interview van Todd:
Volgens beide auteurs is de relatie tussen de VSA en de EU-landen niet die van een imperium en zijn provincies (Rome) maar die van een hegemonie. Het klassieke Athene was enkele decennia lang de “hegemon” van de Attische en Ionische stadstaten. Die “bondgenoten” vormden de Delisch-Attische Bond en droegen ieder jaar goud en zilver bij voor “bescherming”. Denk aan de VSA en de NAVO-leden.
Net als de VSA was Athene met zijn enorme vloot gericht op zeedominantie. Landexpedities werden zo mogelijk uitbesteed aan “proxy’s”, zoals proxy Oekraïne nu vecht tegen Rusland. Het doeltreffendste middel van Athene was zeeblokkades (sancties). Die treffen de vijandige legers even goed als de bevolkingen.
De clou is dat onze Europese leiders dat allemaal wel weten maar toch meedoen en suïcidaal zijn. Ze degraderen zichzelf tot “satrapen”. Dat waren de kleine soms tirannieke heersers in de Aziatische provincies, herkenbaar aan hun zelfde hoed. De meeste Europese leiders hebben een petje van “Young Global Leader” (WEF-Davos)…
In dit Iraanse filmpje ziet u de afbeeldingen van satrapen met hun typische hoofddeksels die goud en zilver naar het centrum brengen.
Todd wijst erop dat het EU-project paradoxaal genoeg meer dan ooit “geslaagd” is in de zin van maximale bevoegdheids- en gebiedsuitbreiding. Het EU-gebied eindigt schijnbaar nooit: Albanië, Bosnië, Georgië, Oekraïne enz. staan op de lijst. De EU heeft bevoegdheden naar zich toe getrokken dankzij de verdragen (de budgetcontrole van de euro-landen en kandidaten) maar ook buiten de verdragen om (vaccinatie en -paspoorten, nu opzetten van oorlogsindustrie..). In plaats van hun buitengewone realisaties te laten zien en zich vol zelfvertrouwen in de wereld te laten gelden spreken ze de laatste twee jaar niet meer over het Europese project. Ze schurken zich tegen de NAVO aan, die andere instelling in Brussel die nog meer anciënniteit heeft. Volgens Todd beleven ze daarmee hun ultieme zelfrealisatie nl. het promoten van één gemeenschappelijk vijand, nl. Rusland en daarachter China. Daarmee gaat de EU op in de NAVO als een economische aanhangsel.
Todd en Hindi besteden veel aandacht aan de katholieke politicoloog Carl Schmitt (1888-1985) die lange tijd als niet politiek correct beschouwd werd wegens zijn kritiek op het moderne liberalisme. Volgens Schmitt is de keuze van DE vijand DE stichtende geste in de politiek. De EU is dus naar het eerste vakje, de stichting of herstichting, teruggekeerd.
Is dit niet een uiting van de grote leegte van het hele project? Leiders vluchten vooruit en proberen de leegte te vullen met oorlogsretoriek en oorlogsvoorbereiding. Die leegte is in wezen religieus, er is geen enkele zingeving boven het alledaagse. Maar wat is er “antropologisch” aan de hand met de West-Europese elite zelf, de één procent? Stof voor een volgende aflevering.
Tenax