The lake lay blue below the hill
O’er it, as I looked, there flew
Across the waters, cold and still
A bird whose wings were palest blueThe sky above was blue at last
The sky beneath me blue in blue
A moment, ere the bird had passed
It caught his image as he flew
Bogurodzica…..Een Mariahymne uit de 13de eeuw zou naar verluidt het oudste Poolse gedicht zijn dat in een lied getoondicht werd. Volgens oude kronieken werd het lied vaak gezongen door soldaten vooraleer ze zich in de strijd stortten.
Of het nu om het klimaat, het milieu, de oorlogen, het koloniale verleden, vermeende of echte vrouwendiscriminatie… gaat: voor al het verwerpelijke in de huidige tijd is er een schuldige: de oude, blanke man.
Prof. em. Dr. Norbert Bolz schreef er een boek over: een pleidooi voor de traditionele “mannelijke” deugden. Een niet voor de hand liggend thema in het huidige woke-tijdperk: “Der alte weiße Mann. Sündenbock der Nation.” (“De oude blanke man. Zondebok der natie.”
“Mannelijke” deugden hebben het momenteel eerder moeilijk. Vooral deugden, die verbonden zijn met het “oude Europa” en diens “blanke” elite. Logica moet immers wijken voor empathie. Biologie moet wijken voor inbeelding. Wetenschap moet wijken voor zelfontplooiing. Uitmuntendheid moet wijken voor minderwaardig. Cultuur moet wijken voor decadentie. Waarheid moet wijken voor leugens. Geschiedenis moet wijken voor … een zeer twijfelachtige toekomst!
Prof. em. Dr. Norbert Bolz, media-wetenschapper, pleit ervoor de waarheid de beschermen in plaats van het hoofd te buigen voor de weg met de minste weerstand, de woke-indoctrinatie. Op de vraag of hij iets tegen vrouwen heeft:
“Ich liebe das Weibliche und wir brauchen das Männliche…”
“Ik houd van het vrouwelijke en wij hebben nood aan het mannelijke…”
Nog enkele citaten:
Een aanbevolen gesprek met een complexloze bepleiter der mannen:
Meer weten over Norbert Bolz? Klik op onderstaande bruggetjes.
https://www.tu.berlin/medienwissenschaft/team/ehemalige-mitarbeiterinnen/bolz
Een dame, die een kledingzaak uitbaat in Salzburg, heeft er uiteindelijk niets anders op gevonden dan bij de ingang “omgangsregels” in haar zaak duidelijk te maken. Ze stelt dat menig buitenlandse toerist zich gedraagt zoals thuis, in de bazaar (souk)…
Ook in horecazaken zijn goede manieren dikwijls zoek. De pizzeria-uitbater stelt vast dat vooral Arabieren wellevendheid (nog) niet onder de knie hebben… of thuis gelaten hebben: “Ze doen alsof heel de wereld hen toebehoort…”
… en Edith Piafs “Non, je ne regrette rien”
Venetië heeft een tekort aan gondeliers, u weet wel, de stuurlui achterop een gondel, die liefst ook nog O Sole Mio kunnen zingen of neuriën.
De stad heeft daarom een cursus met afsluitend examen uitgeschreven, die moet leiden naar een gondellicentie. Jaarsalaris: 150.000 euro plus eventuele drinkgelden.
De baan is niet voor iedereen weggelegd. Vanzelfsprekend horen sterke armen en benen en een goed evenwichtsgevoel erbij. Waarschijnlijk ook een zwemattest. Bovendien moet men de jaren van verstand bereikt en de school succesvol afgesloten hebben. Ze moeten ook slagen in een voorlopige roeitest. Pas dan mogen ze deel nemen aan het theoretisch en praktisch examen van 40 uren. Pas dan, nadat ze in het bovenstaande geslaagd zijn, kunnen ze een licentie aanvragen.
De kosten van de cursus – ca. 1.000 euro – moeten de kandidaten zelf ophoesten. Een goede investering want een gondelier verdient ca. 150.000 per jaar plus eventuele drinkgelden. Het salaris hangt van verschillende zaken af, bv. het aantal roeibeurten, het vaarplan, het eventuele lidmaatschap van een vaaragentschap of roeien als zelfstandige. In elk geval kunnen slechts vijf passagiers in de gondel plaats nemen. Bovendien moeten de gondeliers verplicht hun traditionele uniform met een wit-blauw of wit-rood hemdje en strohoed dragen. Jeans en sportschoenen (zgn. sneakers) zijn streng verboden.
In het middeleeuwse Venetië werden slechts gondels toegelaten; andere scheepstypes waren verboden. Naar verluidt zouden tijdens de bloeiperiode van Venetië 10.000 gondels door de kanalen gevaren hebben. In de 18de eeuw werd een wet gestemd, die de grootte en uitzicht van de gondels bepaalde. Ze mogen uitsluitend in het zwart geverfd worden.
De dubbele draaitrap, een architectonisch en technisch wonder, bevindt zich in de Grazer Burg (Steiermark, Oostenrijk). Burg Graz werd in het jaar 1438, onder de leiding van de heilige Roomse Keizer Friedrich III gebouwd en door diens zoon, Maximilian, in de jaren 1494 tot 1500 uitgebreid.
In deze burcht leidt een dubbele draaitrap via twee verdiepingen naar de toren. Het is een architectonisch meesterwerk en werd dikwijls als symbool van de eeuwigheid geïnterpreteerd. De Grazer bevolking noemt hem “de trap van de verzoening”… immers, als de wegen zich scheiden, dan vindt men zich uiteindelijk ergens verenigd terug. De trap heeft nog een naam, de “Busserl-Treppe”, de kusjestrap, omdat men zich op elke verdieping omarmt en kust.
De Domspatzen willen met dit lied de hoop een stem geven. Immers, de wereld heeft nood aan hoop: de hoop opdat de miserie veroorzaakt door oorlog, ziekte en onrecht zou stoppen. Het lied bestrijkt in drie strofen de dag en bouwt een verbinding tussen de drie deugden: hoop, geloof en liefde.