… waarvan de oorsprong zou liggen bij Amerikaanse en Canadese pelshandelaars in de 19de eeuw. Het wordt met verschillende teksten gezongen.
Eentje daarvan dateert van ca. 1860 en vertelt het verhaal van een pelshandelaar die verliefd wordt op de dochter van Shenandoah (1710-1816), het opperhoofd van de Oneida Irokezen, die leefden in een gebied ten noorden van het huidige N.Y.
Het vrouwenkoor Incantare Coro Femenino van Córdoba, Argentinië zingt in de kerk van hun thuisstad: “Las Amarillas”, een traditioneel Mexicaans lied, tijdens een concert “Vogels en Bloemen”, gewijd aan de verspreiding van werken uit alle periodes van de muziekgeschiedenis, van de Renaissance tot de 21ste eeuw, die vogels of bloemen als thema hebben.
De vrijlating van Julian Assange werpt een schaduw, niet alleen op de vrijheid der media in het westen, maar ook op de tot op vandaag durende westerse koloniale heerschappij. Voorwaarde voor zijn vrijlating was immers dat de grondlegger van WikiLeaks schuldig zou pleiten aan een inbreuk op de VSA spionagewet uit het jaar 1917. Die werd toen in het leven geroepen om de publicatie van geheime documenten tegen te gaan.
Assange moest dus schuld bekennen voor een rechtbank in Saipan, de hoofdstad van de Noordelijke Marianen, een eilandengroep in de Stille Oceaan. Dit is een VSA-gebied, hoewel de bewoners geen stemrecht hebben, niet voor de presidents-, niet voor de parlementsverkiezingen. Dit telt ook voor Guam, het zuidelijkste der Marianen eilanden, dat regeringstechnisch afgescheiden werd en dat door de VN tot op de dag van vandaag als “gebied zonder eigen regering” (Non-Self-Governing Territories, NSGT) opgelijst wordt. M.a.w. kolonies. Amerikaanse kolonies. Guam is een niets minder dan een VSA-militaire basis tégen een mogelijke opmars van China.
De kolonisering der Marianen, ingezet door Spanje, begon in de tweede helft van de 17de eeuw. Reeds in maart 1521 had de Portugees Fernão de Magalhães, die in opdracht van de Spaanse kroon een zeeweg via Amerika naar Zuidoost-Azië zocht, de eilanden bereikt. Hij trok echter verder en landde vervolgens op de Filipijnen, waar hij op 27 april 1521 bij een gevecht met de inboorlingen omkwam. Sinds 1565 eiste Spanje de Marianen op en gebruikte vooral Guam als tussenstation voor handelsschepen, die tussen de Spaanse koloniën, aan beide kanten van de Stille Oceaan – Mexico en de Filipijnen – pendelten. Vanaf 1668 begon Spanje de Marianen ook in alle aspecten te onderwerpen. De oorlogen die het daarvoor tegen de inboorlingen, de Chamorro voerde, duurden tot in het jaar 1699 en kostten een groot gedeelte van de Chamorro-bevolking – ook door de uit Europa meegebrachte ziektes – het leven.
In de tweede helft van de 19de eeuw werden de Marianen de speelbal van meerdere koloniale machten. Het Duitse Keizerrijk had er ook een oogje op geworpen, o.a. met handelsrechten in het jaar 1885. Maar ook, of vooral, de VSA, die na de oorlog tegen Spanje in 1898 diens Stille Oceaan-koloniën onderwierpen, nl. de Filipijnen en de Marianen.
Na het spierballengerol der Duitse oorlogsmarine in het jaar 1898 voor de kust van de Filipijnse hoofdstad Manilla, gekend als het “Manilla-incident”, deden de VSA in 1899 grootmoedig afstand van de Noordelijke Marianen ten voordele van het Duitse Rijk en behielden slechts Guam, het zuidelijkste én grootste eiland der Marianen. De structurele scheiding tussen de beide regio’s van de eilandengroep, veroorzaakt door de koloniale bezetters, bestaat tot vandaag. Na WOI werden de Noordelijke Marianen aan Japan overgemaakt, dat ze vervolgens na de WOII-nederlaag afstond aan … de VSA. Die hadden immers de koloniale heerschappij over Guam onverminderd behouden.
De Noordelijke Marianen werden in het jaar 1978 als Commonwealth of the Northern Mariana Islands (CNMI) bij de VSA ingedeeld. Daar dit gebeurde na een bevestigend referendum werden zij door de VN in 1990 van de lijst “gebieden zonder eigen regering”, die tot op heden bestaande territoria onder vreemde heerschappij bevat, geschrapt. De bewoners der Noordelijke Marianen zijn VS-burgers, echter zonder stemrecht daar hen de status van een volwaardige VS-staat geweigerd werd. Sinds 2008 mogen ze een afgevaardigde naar het VS-parlement sturen, echter zonder stemrecht. VS-rechtbanken zijn in Saipan aanwezig – reden dat de rechtszaak tegen Julian Assange daar kon plaats vinden.
Guam is een ander verhaal. In 1969 weigerden de eilandbewoners in een referendum de vereniging met de Noordelijke Marianen. Alle pogingen de status van Guam ook per referendum op te lossen liepen mis. Derhalve wordt het eiland door de VN nog steeds op de lijst “gebieden zonder eigen regering” vermeld en zetten deze zich voor een grotere zelfbeschikking in. Vergelijkbaar met de inwoners der Noordelijke Marianen hebben de Guam-bewoners ook de Amerikaanse nationaliteit, mogen echter niet deelnemen aan de VSA-presidentsverkiezingen. Ook zij sturen een afgevaardigde zonder stemrecht naar het VSA-parlement. Dit veroorzaakt wrijvingen. Eisen van volledige onafhankelijkheid, dan wel een volwaardige VSA-staat blijven onbeantwoord. Critici noemen Guams status onverbloemd een “neokoloniaal anachronisme”.
Daarbij hebben zowel Guam als de Noordelijke Marianen voor de VSA en voor het westen een belangrijke geostrategische betekenis. Ze maken deel uit van de zgn. tweede eilandenketting, die van Japan via de Marianen en Palau tot aan Papoea-Nieuw-Guinea reikt en die na de eerste eilandenketting (Japan, Ryukyu-eilanden, Taiwan, Filipijnen, Borneo) een soort plan B voor een Stille Oceaanomsingeling van China vormt.
De VSA zijn militair op Guam alom aanwezig met zowel een luchtmacht- (Anderson Air Force Base) als een marinebasis (Naval Base Guam), die voortdurend vergroot wordt. Zij dienen enerzijds als tussenstation voor troepen en materiaal, die vanuit de VSA over de Stille Oceaan richting Azië verhuisd worden. Anderzijds kan men vanuit Guam luchtaanvallen op China uitvoeren. Daar ermee rekening gehouden wordt dat bij een oorlog de grote VSA-bases op Guam tot de eerste doelwitten van Chinese afweerraketten zullen horen, hebben de VSA beslist hun bases op de Marianen te verspreiden. Zij bouwen o.a. op het eiland Tinian, één der noordelijke Marianen, gesitueerd ten zuiden van Saipan, een nieuwe, strategische basis. (zie onderste video)
Only Boys Aloud is een koor met als thuisbasis Zuid-Wales bestaande uit jongens tussen de 14 en 19 jaar. Het koor werd opgericht in 2010 door de koordirigent Tim Rhys-Evans. Zij eindigden op de derde plaats in het zesde seizoen van Britain’s Got Talent, gehouden in 2012.
16 juni, feestdag van Lutgardis van Tongeren† 1246.
Zij werd in 1182 in Tongeren geboren. Haar vader was een rijke koopman en had voor zijn dochter een gunstig huwelijk in gedachten. Haar moeder daarentegen bracht haar de liefde voor het geestelijk leven bij en wees haar erop, dat zij eventueel ook in het klooster kon gaan. Voorlopig won moeder. Zij trad in bij de benedictinessen van het St.-Catharinaklooster te Sint-Truiden, 1194. Maar er kwamen huwelijkskandidaten tot in het klooster. En Lutgart bleek er niet ongevoelig voor. Toen zij eens met een knappe jongeman in gesprek was, verscheen haar Christus naast hem, zoals Hij er aan het eind van zijn lijdensweg aan toe was: het bloed stroomde uit zijn wonden. Op dat moment van keuze werd het haar duidelijk, dat haar liefde voor haar Heer groter was dan voor welke aardse bruidegom ook. En zij koos er voor van nu af Christus te beminnen en te omhelzen als een bruid.
Zij leidde een intensief mystiek leven, waarin zij een bijzondere omgang had met Christus. Haar huisgenotes dachten aanvankelijk, dat de gestrenge levenswijze die zij zich nu oplegde, het vasten en al de onthoudingen en boetedoeningen, het vuur waren van een beginnende novice: het zou strakjes wel weer overgaan. Maar haar verlangen naar nog intiemere gebedsomgang met haar Heer werd almaar groter. Uit deze tijd stamt het verhaal, dat zij eens ondanks heftige migraineaanvallen aan het nachtelijk koorgebed deelnam. Bij terugkomst op haar kamer, toen zij nog even voor het kruisbeeld verwijlde, maakte Christus zijn arm los van het kruis en sloeg die om haar heen. Dit moment is in veel afbeeldingen van haar terug te vinden… Lees verder op Heiligennet
Een beetje reclame voor een boek dat de geschiedenis van Frans-Vlaanderen beschrijft:
Tijdens de bekerwedstrijd voetbal tussen de Franse kampioen Parijs Saint Germain en het kleine Frans-Vlaamse stadje Kassel kleurden 35.000 supporters, getooid met evenveel Vlaamse leeuwen, het stadium volledig geel-zwart. We bevinden ons hier in het noorden van Frankrijk. En toch noemen de inwoners zich Vlamingen. Hoe Vlaams zijn die Frans-Vlamingen? Spreken ze nog de streektaal? Wat kunnen we leren uit de geschiedenis van deze streek? Hoe is de schreve – de staatsgrens – ontstaan? En wat is er gebeurd nadat de regio door Frankrijk werd geannexeerd?
Wido Bourel schetst het verhaal van Frans-Vlaanderen door de eeuwen heen. Van de plaats en belang van de regio als rijk deel van het graafschap Vlaanderen, het hertogdom Bourgondië en de Nederlanden, tot het cultureel en economisch verval na de Franse aanhechting.
De auteur heeft het zelf beleefd: de onmogelijkheid om de eigen taal te kunnen leren, de censuur op de eigen cultuur en geschiedenis en de strijd voor het behoud van de Vlaamse/Nederlandse identiteit van de streek. Uit het verhaal van Frans-Vlaanderen, maar ook vanuit zijn eigen beleving, schetst hij enkele interessante uitdagingen voor de toekomst.
Titel Frans en toch Vlaams Taal Nederlands ISBN 9789464750362 Formaat 15 x 23 cm Verschijningsdatum 20 november 2023 Derde druk: januari 2024 Aantal pagina’s 270 p. Prijs € 29.50 te vinden in elke boekhandel Voor een door de auteur gesigneerd exemplaar, hier bestellen: https://www.widopedia.eu/
Ter kennismaking met de auteur onderstaande video, die een ander boek van Wido Bourels voorstelt: “Flandre : des questions qui dérangent”
Wij hebben de basiliek van O.L.Vrouw van Scherpenheuvel; in het zgn. Bergische Land heeft men Maria, Koningin van de Vrede. Twee basilieken. Op ca. 235 km afstand van Antwerpen. Qua stijl kunnen ze niet meer van elkaar verschillen ook al zijn ze beide gebouwd ter verering van O.L.Vrouw.
Om eerlijk te zijn, als je de kerk van buiten ziet, denk je eerder aan een bunker danaan een bedevaartskerk. Binnen waan je je in een grot, in een spelonk met alsbijzondere blikvanger een glasraam met een rode roos. De video’s geven niet weer hoe nietig men zich voelt. Je hoeft het gebouw niet mooi te vinden, maar het is op zijn minst zeer ongewoon en indrukwekkend. Bent u deze zomer ergens in de buurt, trek eens naar Neviges. Het stadje zelf is schilderachtig.
De Maria Koningin van de Vredekerk, kortweg de Bedevaartskerk van Neviges of de Mariadom (Duits: Wallfahrtskirche in Nevigesof Mariendom), is een aan Maria gewijde kerk op de Hardenberg in Neviges, een stadsdeel van Velbert, (Noordrijn–Westfalen). De bedevaartskerk werd in de jaren 1963-1972 gebouwd naar een ontwerp van Gottfried Böhm en uitgevoerd in gewapend beton. (Klik hier voor meer info in het Nederlands)