Een week geleden lukte het met de Schneewalzer. Intussen kan er in hogere gebieden terug geskied worden. Hier vinden wij sneeuw slechts lastig en onveilig. Dus proberen we het vandaag met een aanstekelijke zonnewals:
En maar “schunkeln”:
De Indianen hadden een regendans bij langdurige droogte – in de Alpenlanden helpt misschien de Schneewalzer om de skipistes te vullen met sneeuw…
Baat het niet? Dan hebben we toch even de illusie van onze oud-vertrouwde wereld…
In de Hansestad Wesel werd de gevel van het oude stadhuis helemaal opnieuw gebouwd in Vlaamse laat-gotische stijl zoals het eruit zag 6 eeuwen geleden. Na de verwoesting tijdens WOII werd er een rij huizen gebouwd, quasi allemaal gelijk. Nu werd één dezer huizen aangepast met de gevel van het oude stadhuis en ziet het er weer uit zoals vroeger. De marktplaats kreeg terug een Vlaamse ziel. Terug naar de wortels. Inderdaad. Niets mis mee.
Hopelijk kan dit de Fernand Hutsen van deze wereld inspireren opdat zij hun ideeën van “cultuur” ergens in het archief van te vergeten stommiteiten opbergen.
… die geen pedofielen willen uitnodigen bij hun gezin met kinderen.
Moritz Neumeier heet de grapjas-in-rok-met-pet. Zijn gebrek aan kledingsmaak wordt alleen overtroffen door zijn platvloerse grollen die beschermende ouders in het vizier nemen. Zijn recente soloshow “Lustig” (Ned.: grappig) in het Duisburger Theater am Marientor, werd door de WDR als volgt aangeraden: “Als de aftelklok tikt, dan is het hoogste tijd vooraleer alles om zeep is, eindelijk dat te doen wat men al altijd had willen doen”.
En wie als ouders met kinderen niet de dringende, ultieme wens heeft een pedofiel voor een etentje en nadere kennismaking uit te nodigen, dat is sowieso iemand die Moritz’ decadente humor niet kan smaken. Kortom: iemand die niet past in de huidige woke-wereld waar alles moet kunnen.
Ik erger me aan…
Een beetje meer eigenliefde zou niet misstaan. Wat is er mis met taalfierheid? Hebben onze voorouders niet gestreden voor de erkenning van het Nederlands in dit onzalige land b? En kregen wij niet op school quasi met de paplepel ABN gevoerd opdat we even taalvaardig zouden worden als onze broeders en zusters boven de noordelijke grens? Een “dt”- zonde moest je eigenlijk bij mijnheer pastoor gaan biechten… We keken met afgunst naar de Nederlandse televisiezenders, vol bewondering voor taalkunstenaars als Wim Kan, Ron Brandsteder, Frans Halsema, Gerard Cox, Toon Hermans, Martine Bijl, Wim Sonneveld, Henk Elsink, Paul van Vliet en vele andere.
Trouwens, blijkbaar vinden ook de Denen onze Nederlandse taal “leuk”:
Wat krijgen we nu allemaal te horen? Als het koeterwaals dat tegenwoordig Nederlands moet voorstellen niet veramerikaniseerd is, dan is het wel verkleuterd, vervormd tot een soort opgepoetst dialect dat volkse sympathie moet opwekken. En dat is niet volledig de schuld van de “mondialisering” van de bevolking. Als een volk zelfrespect heeft, dan leert het de nieuwkomers het correct gebruik van de taal van het gastland en glijdt zelf niet af naar een lager niveau.
Ondanks het overaanbod van quasi onverstaanbare woorden (… overdaad schaadt…) doet dit artikel geen afbreuk aan de boodschap:
Het moet niet altijd een filharmonisch orkest en operakoor zijn…
Hadewijch leefde in het begin van de 13e eeuw en is de eerste vrouwelijke dichter die we kennen in de geschiedenis van de Nederlandstalige literatuur. Zij is tevens een van de eerste schrijfsters van de lage landen die streeft naar persoonlijke vereniging met het goddelijke. De teksten die we van haar hebben zijn in een Brabantse variant van het Middelnederlands geschreven, dat is heel bijzonder, want de schrijftaal was toen Latijn.
Toch is haar bekendheid vrij beperkt gebleven. Zij moet een uitzonderlijke vrouw geweest zijn met grote poëtische en muzikale talenten en scherpe religieuze gevoeligheid. Het leven van Hadewijch was gewijd aan de liefde van en voor God. Uit haar Strofische Gedichten spreekt een grote liefde (minne) voor Hem. Sommige gedichten zijn ook zonder problemen als liefdesgedichten te lezen. Maar haar voorwerp van liefde was geen aardse minnaar of minnares, maar God.
In de grond is het echter onmogelijk Gods Liefde te definiëren, zegt Hadewijch. En zij heeft daar een goed argument voor: “ Alles wat over God in de mens zijn gedachten komt en wat hij over Hem kan weten of in een of ander beeld kan voorstellen, dat is God niet. Want kon de mens Hem begrijpen en verstaan met zijn geest en rede, dan was God de mindere van de mens. Dan zou zijn liefde gauw zijn ‘uitgemind’, zoals nu bij kleine mensen de minne gauw is opgebruikt” (Twaalfde Brief).
Als het nieuwe jaar aanbreekt,
dan hoopt men dat het seizoen snel komt waarvan velen heil verwachten en dat berg en dal in bloei zet.
Toch blijft de blijdschap nog achterwege.
Zo is het ook met hem gesteld die zich volledig geeft, vertrouwend op de mooie beloftes van Hoge Minne, voordat hij de voorsprong van de Minne heeft ingelopen.
Vertaling van couplet 1 lied 40
Je schoolkennis oppoetsen of gewoon nieuwsgierig naar Hadewijck? Neem dan een kijkje bij: https://hadewijch.net/leven/
Vandaag zou onze vriend Ray De Bouvre 84 jaar geworden zijn. Zou. Plotseling was hij er niet meer. Inmiddels reeds tien jaar geleden. Nooit meer zijn kwinkslagen, zijn satirische commentaar horen, zijn spitsvondige schrijfsels lezen.
En toch… Als we nu aan hem terugdenken, en dat gebeurt frequenter dan hij voor mogelijk had kunnen houden, dan herinneren we ons vooral amusante intermezzo’s, doorspekt met Ray’s onvergelijkelijke zin voor humor. “Heer Ray” werd hij door zijn schare volgelingen half-ernstig, half-lachend genoemd. Terecht: hij was dan ook een Sinjoor – een seigneur – in hart en nieren. Met Antwerpen en Gerda stond hij op en ging hij slapen. De toekomst van Vlaanderen baarde hem constant zorgen; hij schreef zijn frustraties van zich af in Angeltjes. En het is er niet beter op geworden.
Ray kon ook zonder complexen genieten van Franse liedjes, bv. van Lucienne Delyle. Voor Ray, voor u, voor ons, dit stukje pure nostalgie: