Tot 1956 was het in Frankrijk heel normaal dat kinderen in de school tijdens de middagpauze een glas wijn te drinken kregen. Wijn gold toen als vast bestanddeel van de dagelijkse voeding en het gebruik ervan gold ook bij kinderen als algemeen aanvaard. Kinderen mochten toen tot een halve liter wijn per dag drinken, dikwijls aangelengd met water.
Pas in 1956 voerde de Franse regering een strengere regel in om het alcoholgebruik in scholen te verbieden.
Het Canadese Hamilton’s Children Choir zingt een Venezolaans kinderliedje, gecomponeerd door Alberto Grau, over een klein bootje. De golven spelen ermee en dat hoor je in de verschillende ritmes en maatsoorten.
El barquito chiquitico
Había una vez un barquito chiquitico, Había una vez un barquito chiquitico, Había una vez un barquito chiquitico, Que no podía, que no podía navegar
Pasaron una, dos, tres, cuatro semanas, Pasaron una, dos, tres, cuatro semanas, Pasaron una, dos, tres, cuatro semanas, Y no podía, y no podía navegar
Y si esta historia no les parece larga, Y si esta historia no les parece larga, Y si esta historia no les parece larga, La volveremos, la volveremos a contar.
Het Fins Jeugdkoor zingt een ballade over “de heuvels van Karelië”. Karjalan kunnailla is een Fins traditioneel lied, dat door Valter Juva in 1902 gecomponeerd werd.
Karelië (Russisch: Карелия, Karelija; Karelisch: Karjala) is een deelrepubliek in het noordwesten van Rusland, dat het grootste deel beslaat van het historische gebied Karelië.
De hoofdstad is Petrozavodsk. Andere grote steden zijn: Kostomoeksja, Sortavala en Kondopoga. De bevolking bedroeg bij de census van 2002 716.281 inwoners, waarvan 73,6% Russen, 10% Kareliërs, 7% Wit-Russen, 3,6% Oekraïners, 2,3% Finnen en 0,8% Wepsen. Naast Russisch worden ook Karelisch, Fins en Wepsisch gesproken. Er bestaan ook dagbladen en radiozenders die Karelisch, Fins en Wepsisch gebruiken.
Sinds de 19e eeuw is er onder de Kareliërs een beweging die streeft naar een eigen staat, maar vaker komt het idee voor om Karelië en Finland te verenigen in één Groot-Finland.
“Ehre sei Dir,Gott, gesungen” deze vijfde cantate van het Weihnachtsoratorium gaat over de zondag na Nieuwjaar en over het licht dat de drie wijzen uit het oosten hebben gezien.
Volledige tekst van de cantate met Nederlandse vertaling vindt U hier.
Aan al onze vrienden en lezers: blijf gezond en vergeet niet te dromen, te ijveren en te strijden van en voor een Onafhankelijke Republiek Vlaanderen!
Auld Lang Syne vindt zijn oorsprong in Schotland en werd voor het eerst opgetekend door de Schotse dichter Robert Burns in 1788. Hij vertelde ooit zelf dat hij het vers (gedeeltelijk) van een oude man heeft. De titel kan worden vertaald als “voor oude tijden” of “lang geleden”. Burns putte inspiratie uit traditionele Schotse volksliederen en gaf er zijn eigen poëtische draai aan. Het is voor het eerst gepubliceerd in deel vijf van Scots Musical Museum van James Johnsons.
Robert Burns staat bekend als de nationale dichter van Schotland en zijn bijdrage aan de Schotse literatuur is enorm. Auld Lang Syne is slechts een van de vele meesterwerken die hij heeft nagelaten. Het lied is doordrenkt met een gevoel van nostalgie en reflectie, waardoor het perfect past bij het afsluiten van het oude jaar.
Herders hij is geboren in ‘t midden van de nacht Die zolang van tevoren de wereld heeft verwacht Vrolijk o, herderkens zongen ons d’engelkens Zongen met blijde stem: Haast u naar Bethlehem
Wij arme eenvoud’ge lieden gelijk de boeren zijn Ons wekten ons geburen en in de maneschijn Liepen met blij geschal, naar deze arme stal Daar ons de eng’lenzang allemaal toe bedwang
Als wij daar zijn gekomen: Ziet een klein kindeke Leit op ‘t stro nieuw geboren, zoet als een lammeke D’oogskens van stond af aan, zag men vol tranen staan ‘t Weende van druk en rouw, in deze straffe kou
ik nam mijn fluitje, een ander die nam zijn moezeltjen En dus fluiten en zongen voor ‘t zoete kindeke Na, na, na kindje teer, sus, sus en krijt niet meer Doet uw klein’ oogjes toe, zij zijn van ‘t krijten moe
Ziet wij schenken u samen een teer klein lammetje Boter, melk en sane voor uw lief mondeke Na, na, na kindje teer, sus, sus en krijt niet meer Doet uw klein’ oogjes toe, zij zijn van ‘t krijten moe
‘t Kindje begon te slapen, de moeder sprak ons aan Lieve herderkens samen, wilt zoetjes buiten gaan U-lie’ zij peis en vree, dat brengt mijn kind u mee ‘t Is uwen God en Heer, komt morgen nog eens weer
“Er gaan deze dagen stemmen op om een werkgroep in het leven te roepen die de belangen en de promotie van de Nederlandse taal in Frans-Vlaanderen, en breder in de Franse Nederlanden, zou coördineren.
Ik heb uiteraard niets tegen het principe van een coördinerend werkgroep, tenminste als deze groep geen oogkleppen draagt en breed openstaat voor alle maatschappelijke strekkingen die het Nederlands steunen.
Het doel van de werkgroep moet wel helder gedefinieerd worden. Het doel is m.i. de Nederlandse taal officieel te erkennen als regionale taal in de HdF, en dit in plus van de twee bestaande streektalen die reeds beschermd zijn. En niets anders. Ik stel momenteel vast dat doelen, middelen en argumenten een beetje door elkaar worden gehaald. Het Nederlands als ‘taal van de buren’ is een argument en geen doel; het Nederlands als ‘geschreven standaardtaal’ is eveneens een vaststelling en argument. Het is vanzelfsprekend en geen doel.
Er worden momenteel namen van lokale politici genoemd die het project kunnen ondersteunen. Ze zijn welkom. Maar steun moeten we eerst zoeken en vinden in het middenveld, de cultuur, de economie, het onderwijs, enz. Precies om aandacht te eisen van de politiek die het momenteel zo goed als volledig laat afweten.
Ik lees dat verenigingen uit Vlaams België geen lid kunnen worden van dit collectief. Over Nederlandse verenigingen wordt niet gesproken. Wat met verenigingen die actief zijn aan beide kanten van de schreve? Ook als men dit beslist zal de tegenstander ons steeds associëren met irredentisme, enz. In plaats van deze jakobijnse methode toe te passen stel ik daarom voor dat men de deur openlaat voor verenigingen die aantoonbaar aan beide kanten van de schreve actief zijn. Redelijk is wel dat men in dit Collectief streeft naar een meerderheid van verenigingen aan ‘Franse’ kant. Niet minder maar ook niet meer. De tijd om een identiteitskaart te laten zien bij het passeren van de schreve is al lang voorbij.
Dit zijn de punten die eerst moeten worden opgeklaard om vooruit te gaan.”
Wido Bourel
Lees ook:
In 2022 besloot de Franse regering om het ‘Vlamsch’, het aan het Nederlands verwante oorspronkelijke dialect van dit gebied, voortaan de status van erkende regionale taal te geven. Dat betekent dat er onder andere steun kan zijn voor onderwijs in en over die minderheidstaal. Verneem meer bij: https://neerlandistiek.nl/2023/05/vlamsch-of-nederlands-in-frankrijk/
