… Het zijn de ‘vleiers van Bart De Wever’, schrijft Peter, die de foto’s vervangen hebben. Zij willen de strijd tegen woke voeren door op ‘simplistische manier’ de foto’s van ‘oude blanke mannen’ terug te hangen en zo het ‘herschrijven van de geschiedenis’ ongedaan te maken. Ze hebben ‘veronrustende uitspraken’ gedaan, vindt Peter nog…”
De nieuwe filmversie van de Erich Maria Remarque’s boek “Im Westen nichts Neues” (1928) haalde terecht de begeerde Oscar voor de beste buitenlandse film.
Het boek werd drie keer verfilmd. De eerste verfilming uit 1930, “All quiet on the western front”, behaalde twee Oscars. De tweede, minder gekende, verfilming was een VSA-U.K.-coproductie voor de televisie; deze behaalde een Golden Globe. Deze kan u onderaan bekijken. Van de eerste film (zwart-wit) bieden wij u dit kleine stukje aan:
“…Millionen junge Menschen, die nicht kämpfen wollen, bekämpfen Millionen andere junge Menschen die ebenfalls nicht kämpfen wollen und die Errungenschaften der Wissenschaft scheint zu keinem anderen Zweck herum zu sein, als im all dies errungene wieder zu zerstören. Das ist die Welt von heute. Aber kann das morgen nicht anders sein?…”
“…Wenn es uns gelingt, ein Serum gegen die Dummheit zu finden – diese entsetzlichste aller ansteckenden Krankheiten -, dann wird es im nu keinen Hass und keine Kriege mehr geben an die Stelle der internationalen Diplomatie wird der gesunde Menschenverstand treten… ”
“… Miljoenen jonge mensen, die niet willen vechten, strijden tegen miljoenen andere jonge mensen die ook niet willen vechten. En alle verwezenlijkingen van de wetenschap schijnen tot geen ander doel te voeren dan al het verwezenlijkte opnieuw te vernietigen. Dat is de wereld van vandaag. Zou dat morgen niet anders kunnen zijn?…”
“… Als we erin slagen een serum tegen de domheid te vinden – de verschrikkelijkste van alle besmettelijke ziektes – dan zullen er in een mum van tijd geen haat en geen oorlogen meer zijn; in de plaats van de internationale diplomatie komt dan het gezonde mensenverstand…”
Ondertiteling, vertaling en geschreven tekst via icoontjes onderaan
Een fragment uit de film Dr. med. Hiob Prätorius, een bijzonder succesvolle film uit 1965. Mét twee toenmalige sterren: de legendarische Heinz Rühmann en publiekslieveling “Lilo” Liselotte Pulver. Kreeg een Bambi en de “Goldene Leinwand” voor meer dan 3 miljoen toeschouwers.
Alleen het laatste argument is volgens onze bescheiden mening relevant, maar niemand had het over de ziel van de kinderen, hoe zij getekend zijn als ze in aanraking komen met pedofilie, als alles met hen mag en moet gebeuren… In het vorige artikel (onderaan) kan u vernemen wat dhr. Lammers zoal schrijft voor het kinderpubliek.
Wie de reclamefilmpjes op tv bekijkt, weet dat de blanke acteurs in de minderheid zijn. Het lijkt wel alsof elk Vlaams gezin minstens één gepigmenteerd gezinslid heeft. Ook bedrijven en financiële instellingen menen te kunnen overtuigen door vooral de woke-kaart uit te spelen. Een voorbeeld dat de laatste dagen enorm op onze zenuwen werkt is de Keytrade Bank.
Ter vergelijking twee filmpjes. Het eerste vonden wij een oudere, geslaagde reclame, waarbij de “traditie” van een door generaties gebruikte familiebank eventuele nieuwe klanten moest overtuigen:
En dit is het heden. Vergeet de traditie. We krijgen verschillende keren per tv-zendavond dit filmpje door onze strot geduwd, waarbij de boodschap “geluk” met zwarte hoofdletters op uw netvlies moet gefixeerd worden. Vanzelfsprekend wordt ervan uit gegaan dat de genaamde Oscar een ras-gemengd gezin heeft… Staan wij nu alleen met onze mening dat dit soort reclame eerder het omgekeerde effect heeft? Niet alleen omwille van de verkleuring maar ook wegens de verkleutering…
Wie kent hem niet, Armand Preud’homme, de toondichter van talrijke Vlaamse liederen? Zoals Kempenland… Het zou hem laten kennis maken met de pure haat van het land b ten opzichte van alles dat Vlaams ademt. Ter staving dit stukje uit Wikipedia:
Kort na de Tweede Wereldoorlog werd Preud'homme beschuldigd van fascistische sympathieën vanwege de twee eerste lijnen in het muziekstuk Kempenland: Kempenland, aan de Dietsche kroon wonder frisse perel[1]
Hij werd hiervoor veroordeeld tot een gevangenisstraf van één jaar, maar werd in 1949 vrijgesproken door het Hof van beroep. Hij had de grootste moeite ergens werk te vinden. Iedereen herinnerde zich Preud'homme als die componist van Kempenland, aan de Dietsche kroon. Van dit moment deed hij zowat van alles om aan de kost te komen: kippen kweken, wasmachines verkopen en zijn broer helpen met uitvindingen. In 1947 keerde hij terug naar Antwerpen en na een kortstondige baan bij het Vlaams Ekonomisch Verbond was hij verplicht te gaan stempelen.
Met de gebroeders Renaat Veremans en Maurits Veremans en met Mark Liebrecht vormde hij een trouw dopklubje waar over weinig andere dingen dan muziek werd gesproken. Rond die periode ontstond de operette Op de purperen hei, die later meer dan 500 keer zou opgevoerd worden.
In het restaurant "Bristol" aan de Frankrijklei te Antwerpen werd Preud'homme in het begin van de jaren 50 aangeworven om hammondorgel te spelen. De socialisten waren er goed thuis en als Camille Huysmans langs kwam speelde Preud'homme voor hem muziek van Peter Benoit. Maar in 1957 woedde de schoolstrijd en Preud'hommes lied Voor Outer en Heerd werd door de betogende katholieken als strijdlied op straat gezongen. De socialisten dachten dat Preud'homme het speciaal voor de gelegenheid had gecomponeerd en hoewel hij het tegendeel kon bewijzen, werd hij in de "Bristol" aan de deur gezet.
In 1957 vond Preud'homme eindelijk weer een vaste betrekking als muziekleraar aan het Technisch Instituut van de Ursulinen te Hasselt en bleef in deze functie tot 1968. Intussen bleef hij verder tientallen liedjes componeren, die tussen kunstlied en chanson in liggen...
Een bijna vergeten strijdlied van Armand Preud’Homme, meer dan ooit actueel: “De wachten die wikken en wegen”:
“Bach” lijkt wel een keurmerk voor componisten. Deze, Johann Christoph Bach, werd op 8 december 1642 geboren als zoon van Heinrich Bach. Hij is met de grote Johann Sebastian, de wat minder grote Johann Christian en Carl Philipp Emanuel een belangrijke vertegenwoordiger van de componisten- en muzikantenfamilie Bach. Hij stierf in Eisenach op 31 maart 1703.
Natuurlijk, iedere componist binnen de Bachfamilie viel, vergeleken met de grote Johann Sebastian, in het niet, al moet worden gezegd dat zij op dit vlak heel wat meer hebben gepresteerd dan menige tijdgenoot en dat meerdere van hen tijdens hun leven in aanzien stonden.
