“Er gaan deze dagen stemmen op om een werkgroep in het leven te roepen die de belangen en de promotie van de Nederlandse taal in Frans-Vlaanderen, en breder in de Franse Nederlanden, zou coördineren.
Ik heb uiteraard niets tegen het principe van een coördinerend werkgroep, tenminste als deze groep geen oogkleppen draagt en breed openstaat voor alle maatschappelijke strekkingen die het Nederlands steunen.
Het doel van de werkgroep moet wel helder gedefinieerd worden. Het doel is m.i. de Nederlandse taal officieel te erkennen als regionale taal in de HdF, en dit in plus van de twee bestaande streektalen die reeds beschermd zijn. En niets anders. Ik stel momenteel vast dat doelen, middelen en argumenten een beetje door elkaar worden gehaald. Het Nederlands als ‘taal van de buren’ is een argument en geen doel; het Nederlands als ‘geschreven standaardtaal’ is eveneens een vaststelling en argument. Het is vanzelfsprekend en geen doel.
Er worden momenteel namen van lokale politici genoemd die het project kunnen ondersteunen. Ze zijn welkom. Maar steun moeten we eerst zoeken en vinden in het middenveld, de cultuur, de economie, het onderwijs, enz. Precies om aandacht te eisen van de politiek die het momenteel zo goed als volledig laat afweten.
Ik lees dat verenigingen uit Vlaams België geen lid kunnen worden van dit collectief. Over Nederlandse verenigingen wordt niet gesproken. Wat met verenigingen die actief zijn aan beide kanten van de schreve? Ook als men dit beslist zal de tegenstander ons steeds associëren met irredentisme, enz. In plaats van deze jakobijnse methode toe te passen stel ik daarom voor dat men de deur openlaat voor verenigingen die aantoonbaar aan beide kanten van de schreve actief zijn. Redelijk is wel dat men in dit Collectief streeft naar een meerderheid van verenigingen aan ‘Franse’ kant. Niet minder maar ook niet meer. De tijd om een identiteitskaart te laten zien bij het passeren van de schreve is al lang voorbij.
Dit zijn de punten die eerst moeten worden opgeklaard om vooruit te gaan.”
Wido Bourel
Lees ook:
In 2022 besloot de Franse regering om het ‘Vlamsch’, het aan het Nederlands verwante oorspronkelijke dialect van dit gebied, voortaan de status van erkende regionale taal te geven. Dat betekent dat er onder andere steun kan zijn voor onderwijs in en over die minderheidstaal. Verneem meer bij: https://neerlandistiek.nl/2023/05/vlamsch-of-nederlands-in-frankrijk/
Een jonge man neemt afscheid van zijn geliefde, om te gaan strijden voor volk en vaderland. Hij belooft dat hij uit het leger terug zal keren na zeven jaar. Zij weeklaagt dat ze hem nooit meer weer zal zien, want alleen God mag weten wanneer die zeven jaar voorbij zijn.
Met ‘Joel’ (of het Winterzonnewendefeest) bedoelen de Germanen wellicht het ‘Wiel’ Het slaat in deze periode op het jaarwiel dat doorlopen is.
Het Joelfeest van de Germanen vond plaats tijdens midwinter, als de dagen het kortst en de nachten het langst zijn. Volgens onze kalender is dit rond 21 december, het moment dat de zon het laagst staat en vanaf Driekoningen weer begint te klimmen.
Midwinter was bij de Germanen nog niet duidelijk gedefinieerd. Het lag ergens tussen midden wintermaand (dec) en midden louwmaand (jan). In het Oudengels sloeg “joelmaand” of “eerste joel” op wintermaand (dec), en “tweede joel” op louwmaand (jan). Aangezien het bij de Germanen gebruikelijk was om feesten te vieren bij volle maan is het logisch om te vermoeden dat het “officiële” tijdstip van het begin van Joelfeest volle maan rond 21 wintermaand (dec.) is. Het feest duurde twaalf nachten.
Het Haraldskvædi dat rond 900 is ontstaan, is het enige poëtische skaldentekst van voor 1100 waarin het Joelfeest wordt genoemd. De dichter stelt het Joelfeest dat op het land werd gevierd er tegenover het “Joeldrinken” van de zeekrijgers.
Op 11 november 2024 was het 41.000 inwoners tellende Finse stadje Kirkkonummi opeens in het wereldnieuws. Op die dag bracht de krant Helsingin Sanomat namelijk het bericht naar buiten dat de leiding van een plaatselijke school had besloten een schoolconcert van het wereldvermaarde Finnish Baroque Orchestra en het Helsinki Chamber Choir op het laatste moment te annuleren.[1] De reden: tijdens het schoolconcert zouden hoogtepunten uit het oratorium Messiah van Georg Friedrich Händel (1685-1759) worden uitgevoerd. Het libretto van dit in 1741 voor het eerst uitgevoerde oratorium werd door literator Charles Jennens (1700-1773) volledig samengesteld uit tekstgedeelten uit het Oude en het Nieuwe Testament.
Toen de schoolleiding hoorde dat het om een christelijk-religieus werk ging, besloot zij in te grijpen op basis van de in 2022 ingevoerde richtlijnen van het EDUFI, het Fins Nationaal Agentschap voor Onderwijs.
Shepherds, called by angels, called by love and angels: No place for them but a stable. My Lord has come.
Sages, searching for stars, searching for love in heaven; No place for them but a stable. My Lord has come.
His love will hold me, his love will cherish me, love will cradle me. Lead me, lead me to see him, sages and shepherds and angels; No place for me but a stable. My Lord has come.
Sint Maarten, Sint Niklaas, Kerstmis, Pasen… onze christelijke feesten en gebruiken moeten eraan geloven. Zo ook het zgn. Lanternenfest in Duitstalige gebieden.
Sint-Maartensdag wordt in Duitstalige landen vaak gevierd in kleuterscholen en basisscholen met een charmante lantaarnparade genaamd Laternenlauf. De oorsprong van deze traditie ligt in het verhaal van Martinus van Tours, een Romeinse soldaat die zijn mantel deelde met een klappertandende bedelaar op een winternacht.
Sint Maarten is de collega van Sint Niklaas. Hij wordt ook in onze contreien gevierd, bv. in Aalst. Onze neef is tientallen jaren verveld tot Sint Maarten en toen hij – omwille van ziekte en ouderdom – niet meer kon, nam zijn zoon de staf over.
