De EU beweert dat de “Verklarende Mededeling” niets te maken heeft met een boycot van Israël. En de VS heeft zich officieel bij die beoordeling aangesloten.

Neem het geval van Inon Rosenblum, dat onlangs was te zien in de Times of Israel. Aan Rosenblum werd door zijn Palestijnse buren in de Jordaanvallei verteld, dat niets in deze intens zoute bodem zou kunnen groeien.

Onverschrokken bracht hij decennia lang verbeteringen aan in de bodem, en produceert nu “dadels, druiven en tien soorten verse kruiden, allemaal voor de export.”

Afgezien van hijzelf en zijn zoon is iedereen die daar werkt Palestijn. Hij gaf ook zijn Palestijnse buren de dadelpalm zaailingen, zodat ze hun eigen productie konden beginnen.

Resultaat: de circa 7.000 Israëli’s en 10.000 Palestijnen die in de Jordaanvallei wonen, zijn nu goed voor 40% van de medjool dadels over de hele wereld.”

Vervolgens bekijken we de productie van whisky in Schotland. Volgens de ‘Distilleerders Eigenaren Gids’ zijn de Schotse distilleerderijen vandaag overwegend in handen van niet-Schotten.

De grootste eigenaar is Diageo, met het hoofdkantoor in Londen, maar ook andere eigenaren inclusief grote bedrijven met hun zetel in India, Thailand en Japan, om niet te noemen Trinidad en andere landen.

Typisch is dat de meeste werknemers in de distilleerderijen Schotten zijn, maar het topmanagement kan blijkbaar afkomstig zijn van buiten Schotland.

Er is een lange lijst van separatistische bewegingen in de EU, sommige die onafhankelijkheid eisen, andere eisen meer autonomie. Het is gemakkelijk om zich voor te stellen dat een aantal Joden in Israël die sympathieën hebben voor zulke bewegingen, “duidelijkheid zouden kunnen eisen” over de producten van deze respectievelijke Europese staten. Zeker kan men zich voorstellen dat Israëlische Joden, die graag Schotse whisky kopen dit alleen willen van de weinige bedrijven die nog in Schotse handen zijn. Hoe kan men het recht aan Israëli’s ontzeggen om dit te weten? Israël heeft het recht om te vragen dat de Europeanen hun producten dienovereenkomstig labelen…

Lees heel het opiniestuk van Malcolm Lowe bij het Gatestone Institute

Boemerangeffect

Etiket met een ster

Een etiket op handelswaar zou de gebruiker “neutrale” informatie moeten verstrekken.  Naar gelang hoe men er tegenaan kijkt of welke verwachtingen de gebruiker heeft kan die informatie het koopgedrag van de klant in spe positief of negatief beïnvloeden.  Zoals het geval is met de etikettering van Israëlische producten die in de zgn. bezette gebieden in Israël geproduceerd zijn.

De EU heeft in haar poco wijsheid beslist dat alle artikelen, geproduceerd door Israëlische bedrijven in de zgn. bezette gebieden niet meer als zodanig – “afkomstig uit Israël” –  mogen geafficheerd worden.  Ze moeten voorzien worden van een ‘aangepast’ etiket.  Het zijn immers producten, die eigenlijk-feitelijk, in de ban van alle poco winkels en supermarkten zouden moeten geplaatst worden.   Producten die niet langer het Israël-keurmerk dragen zijn immers onderhevig aan een hogere (invoer)tax in de EU.   Dat de Palestijnse werknemers, in dienst bij deze Israëlische bedrijven,  bij een verminderde afzet of zelfs sluiting van het bedrijf hiervan de dupe kunnen zijn… wie maalt erom?

De EU geeft er een draai aan.  “De consument heeft het recht te weten waar de producten, die hij verbruikt, vandaan komen.”   

Hoofdzaak: meehuilen met de wolven in het bos.  Politieke correctheid en Israël-bashing tot EU-cultuur verheven.

Wie Israël wil steunen, weet meteen naar welk etiket ze moeten uitkijken.

„Wij geven hun werk. Vrede is alleen mogelijk door economische groei. Ik heb zeven jaar in Zuid-Afrika gewerkt, en daar wilden ze ook niet dat de blanke managers weggingen. Dan kwam er een zwarte manager voor in de plaats die de lagere school niet had afgemaakt. Kijk nu eens naar Johannesburg: sloppen, geen werk.”  Voor meer duiding, volg bruggetje naar: Gemaakt in bezet gebied

https://youtu.be/9cnfRdu5HIY

FT