Een El Al vlucht van Warschau, Polen, naar Tel Aviv, Israël, moest een noodlanding maken in Antalya, Turkije, wegens een dringend medisch probleem van een passagier. Daar weigerde men echter bij te tanken. Er hielp geen lievemoederen: er werd geen toelating gegeven voor extra brandstof. Uiteindelijk steeg de piloot op om koers te zetten naar Rhodos (afstand in de lucht 226 km), waar er wel kerosine geleverd werd en de vlucht naar Tel Aviv kon verder gezet worden.
Naar verluidt zou het grondpersoneel geweigerd hebben; de Times of Israël stelt dat de autoriteiten geen toelating gaven voor het bijtanken. Blijkbaar is het Erdogan menens met zijn steun aan de Palestijnen. Dat het grondpersoneel dit zonder toestemming van buitenlandse zaken zou beslissen, lijkt ons niet geloofwaardig.
Niet alleen bij Volkswagen, ook in de VSA blijkt het enthousiasme voor E-auto’s af te nemen.
Volgens een recente peiling hebben quasi de helft van de eigenaars der E-auto’s spijt van hun aankoop en willen in de toekomst opnieuw met “normale” auto’s met verbrandingsmotor rijden. De klachten zijn legio: hoge prijs, tekort aan laadpalen en rijduur. Maar dat is niet alles: bepaalde staten gaan taks heffen per afgelegde mijl op E-auto’s. De toekomst ziet er niet meer zo rooskleurig uit als voorspeld en verwacht.
Een opsomming van de tien bekendste merken die hun E-modellen niet meer verkocht krijgen:
Je kan het ze niet kwalijk nemen. Jarenlang werden ze in de watten gelegd. Ze zijn naar verluidt met zo’n 63.000. Ondanks het verstrijken van de uitzonderingstermijn, kwamen er geen gevolgen. Een godsdienstonderzoeker (sic) krijgt meer geld van de staat dan een soldaat. Het Hooggerechtshof heeft – eindelijk! – gevonnist dat de vrijstelling van dienstplicht voor ultra-orthodoxe joden niet eerlijk is. Een probleem voor Netanyahu’s regering.
“In een unaniem besluit van het Hooggerechtshof staat dat er geen wettelijke basis was voor de vrijstelling waar veel ultra-orthodoxe joden al jaren van gebruikmaken. Zij moeten zich dus ook melden voor het leger.
Het gaat dan voornamelijk over studenten die zich heel hun leven lang bezighouden met religieuze studies. Volgens hen is die studie fundamenteel voor het Jodendom en net zo belangrijk als de verdediging van Israël.”Op dit moment is er geen juridisch kader dat onderscheid maakt tussen ultra-orthodoxe studenten en studenten die hun dienstplicht opnemen”, klinkt het in een besluit van het Hooggerechtshof.”
Intussen wordt gezocht naar een inventieve oplossing, lees: een symbolische dienstplicht. Haaretz meldt dat een nieuw gevormd peloton van Haredi’s, die hun godsdienststudie combineren met militaire dienstplicht, ondergebracht werd in een aparte basis, weg van de “normale” dienstplichtigen. De vraag ligt voor de hand: wat mag er niet geweten worden?
In de Jerusalem Post publiceert David Weinberg een opiniestuk, waarin hij stelt dat de Haredi-wereld van de oorlogsrealiteit afgeschermd leeft en hij vraagt terecht hoeveel Haredi leiders van eender welke stroming aanwezig waren tijdens één van de talrijke begrafenissen voor gevallen soldaten. Hoeveel belangrijke Haredi’s zijn hun medeleven komen betuigen?
“How many haredi leaders of any stream (Lithuanian, Hassidic, Sephardic) have you seen at any one of the many funerals for fallen soldiers on Mt. Herzl? How many significant haredi figures have shown up at soldier shiva houses to pay condolences?”
Neem nota van onderstaande verklaring van rabbi Ephraim Luft:
“We kwamen hier om te demonstreren tegen het vonnis van de hoogste rechtbank die besliste dat 63.000 mannen die de Thora bestuderen het leger zullen ingegooid worden en daarmee kunnen wij het niet eens zijn. Israël wordt beschermd door deze mensen, die de Thora bestuderen, wij willen niet dat onze (klein)kinderen in het leger vechten, kapot gemaakt worden in het leger, zij willen er ongelovigen van maken. We moeten ons hiertegen met hand en tand verzetten; het betekent immers hen te doden. Erger zelfs.”
“Onze rol in de oorlog is om te studeren, niet om te vechten…”
We laten onze campagne voor een meer vurige evangelisatie even rusten om een actuele nood onder de aandacht te brengen: de huidige euthanasiepraktijk, die niets minder is dan opium voor het volk.
In de openbare opinie wordt het actief doden van iemand op zijn/haar verzoek, steeds meer als verantwoord beschouwd. De misleidende gedachte dat euthanasie een waardig sterven is, wordt steeds meer opgedrongen. Ook in gewoon christelijke gezinnen wordt het soms als normaal gezien dat men zijn ouders heeft laten “euthanaseren” en men prijst de “geneesheer” die zich als “doden-heer” ontpopte, hoewel hij eigenlijk een deserteur is. Vrienden vertelden mij met hoeveel liefde zij hun vader of moeder hebben verzorgd, die dan door euthanasie het leven verliet. Ik wil hen niet kwetsen en zeker niet hun liefdevolle zorg in twijfel trekken. Toch blijf ik zeggen: zij weten niet wat ze hun ouders ontnomen hebben.
We zijn in staat om onze geliefden iets veel mooiers en waardevollers te gunnen in deze laatste beslissende fase. Meewerken aan euthanasie is eigenlijk zeggen: “inderdaad, uw leven is niets meer waard, kom we maken er vlug een eind aan”. Deze veroordeling verdienen onze geliefden niet. Hebben wij geen betere middelen dan het dodelijke spuitje? Trouwens, wanneer er iemand is die hen echt nabij wil zijn in alle zorgen, pijnen en angsten om deze te verlichten, zal de vraag naar euthanasie van zelf verdwijnen. Ze zijn dan in staat op hun tijd en wijze hun leven terug te geven aan Hem die het geschonken heeft.
Het menselijk leven is op geen enkel ogenblik en in geen enkele omstandigheid zinloos of waardeloos, zoals ook de menselijke waardigheid door ziekte noch lijden aangetast of verminderd kunnen worden. Deze kostbare boodschap kunnen we altijd aan onze geliefden geven in plaats van hen in onze wegwerpcultuur als een nutteloos geworden voorwerp te elimineren.
Dat vraagt inderdaad een ernstige inspanning van onszelf. We moeten bereid zijn alle zorgen – en niet alleen het lichamelijk lijden – van een stervende ter harte te nemen. Er kunnen zovele andere pijnen en angsten zijn waarin we hen echt nabij willen blijven tot het einde.
Het leven dreigt in onze westerse, hedonistische, materialistische wegwerpcultuur steeds meer als iets banaals beschouwd te worden. Laten we nederig erkennen dat het leven, de geboorte en de dood een huiveringwekkend mysterie blijven. Geboren worden is een passief werkwoord. Niemand heeft ooit ook maar de minste inspraak gehad in het allerbelangrijkste, namelijk het ogenblik en de wijze van zijn ontstaan, alsook in de fysische of geestelijke aard van zijn eigen leven. Alles werd ons gegeven opdat we het dankbaar zouden aanvaarden en daarmee ons eigen en uniek leven zouden uitbouwen. Sterven daarentegen is een actief werkwoord, dat we bewust kunnen trachten te beleven.
Het christelijk geloof verschaft ons de grootste dynamiek in zijn visie van het leven, lijden en sterven met Christus om met Hem te verrijzen. Het is best mogelijk dat deze dynamiek bij vele gelovigen nooit doorgedrongen is. Ze was ooit in de westerse christelijke beschaving “gewoon”. Wat men gewoon wordt, begint na een tijd te vervelen en men wil iets anders.
Welnu, in de mystiek-religieuze poëzie van de Indisch-Bengaalse dichter-filosoof, de “Bengaalse nachtegaal”, Rabindranath Tagore* (+ 1941), vindt je vanuit zijn hindoe-geloof een schitterende bevestiging van het christelijk geloof. Hij heeft eindeloos het mysterie van geboorte en dood bezongen als de oevers van dezelfde stroom van het leven, dat uitmondt in de eeuwigheid.
*Nvdr: Onderstaande film als duiding en eerbetoon:
Wie zijn kleine verzameling leest, vindt de meest sprankelende poëzie: TAGORE, Zwervende vogels, Wereldbibliotheek Astardal, z.j. “De stempel van de dood geeft waarde aan de munt van het leven…” (blz. 32). “De fontein van de dood doet het stille levenswater opspringen” (blz. 60). “Dit leven is het oversteken van een zee… In de dood bereiken wij de kust…”(blz. 64). “De dood behoort bij het leven evenals de geboorte. Het lopen is in het optillen van de voet evenals in het neerzetten” (blz. 70). “Wanneer al de snaren van mijn leven gestemd zullen zijn, mijn Meester, dan zal bij elke van Uw aanrakingen, de muziek der liefde weerklinken” ( blz. 81); “Laat dit mijn laatste woord zijn, dat ik geloof in Uw liefde” (blz. 83).
Of lees zijn Wij-zangen (Gitanjali), Ankhj-Hermes bv-Devengter, 1973, 7e druk vertaling Frederik van Eeden. “In ene groet aan U, mijn God, mogen al mijn zinnen zich spreiden… Als een vlucht heemzuchtige kraanvogels, die nacht en dag doorvliegen tot hun nest in de bergen, zo moge heel mijn leven afreizen naar zijn eeuwig thuis, in ene groet aan U” (blz. 68).
Deze dankbaarheid en eerbied voor het leven, dat ons ver overstijgt, dreigen door onze kunstmatige, technische, materialistische maatschappij vernietigd te worden. Daardoor kon de huidige mensonwaardige euthanasiepraktijk met haar morele ontwrichting zo diep doordringen. Euthanasie hoort niet thuis in een menselijke beschaving (wordt vervolgd).
Ziehier de schitterende getuigenissen in deze zin van moderne deskundige zorgverleners: Timothy DEVOS e.a., Euthanasie, l’envers du décor. Réflexions et expériences de soignants, Préfaces de Jacques Ricot et de Herman De Dijn, Editions Mols, juni 2019 (met een klein lexicon).
Timothy DEVOS (red.), Euthanasie een ander verhaal. Ervaringen en reflecties van zorgverleners. Voorwoord Herman De Dijn, Pelckmans, 2021 (met klein lexicon met uitleg over de betekenis van de verschillende termen).
2. Enkele foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.
De kersen worden in weckpotten gedaan
Orthodoxe jongeren uit Homs vieren met ons Eucharistie
De grote abrikozenoogst: ontbijt, plukken, verwerken…
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 28.6.24
3. Nieuws uit de gemeenschap
Zeventig jongeren, Syrisch-orthodoxe, met hun priester uit Homs vieren met ons de Eucharistie op zaterdag. Op het hoogste vlak is er een overeenkomst tussen Syrisch-orthodoxe en katholieken zodat zij samen de Eucharistie kunnen vieren. We bidden ook samen hetzelfde credo: “Ik geloof in de ene, heilige, katholieke en apostolische Kerk”. En ‘s zondags wilden ze samen met ons de Latijnse Eucharistie vieren.
De grote abrikozenoogst vraagt nog heel wat werk: plukken en verweken tot confituur en kamaradin (gedroogde abrikozenpasta-ideaal voor de wintermaanden).
Woensdag kwam de bisschop ons nog even groeten, waarbij we tevens de zorgen van dit bisdom deelden.
Alle dienstplichtige inwoners van Oekraïne, die hun “militaire registratie” (mobilisatie) tegen 16 juli niet geactualiseerd hebben, zullen voor de politie gezocht worden om zich te verantwoorden voor een militaire commissie.
Zij zullen eventueel hun woningen en rijbewijzen kunnen verliezen. Deze mededeling werd door Oekraïense media kond gemaakt. Indien zij niet voor een “militaire commissie” gedaagd kunnen worden (bv. door hun vlucht naar het buitenland), dan zullen zij in afwachting daarvan met bepaalde gevolgen moeten rekening houden, zoals bv. het intrekken van hun rijbewijs.
Het persbureau UNIAN wist te melden dat degenen die de regels qua dienstplicht niet volgen bovendien een financiële boete mogen verwachten. De dienstverweigeraars zullen op een lijst met gezochte personen vermeld worden, al hun bankrekeningen zullen geblokkeerd worden en hun eigendom, met inbegrip van hun woning, zullen in beslag genomen worden. Deze kan dan bij een online-veiling verkocht worden. Er wordt op gewezen dat deze maatregelen tijdens oorlogstijd gelden voor hen die de de regels van de militaire registratie (mobilisatie) niet volgen.
Bij onze oosterburen wordt de strijd tegen de AfD niet bepaald met fluwelen handschoenen gevoerd. Alle middelen zijn goed om hun opmars te stuiten. Zelfs wetenschappelijke onderzoeken, die moeten bewijzen dat voor de AfD stemmen niet goed is voor de gemoedsgesteldheid der bevolking.
Conclusie: er is een goede én een slechte boodschap voor de AfD-kiezers. De slechte luidt dat stemmen voor de AfD de kiezer ongelukkig maakt. De goede daarentegen stelt dat dit niet hopeloos is, vermits de kiezers gemoedsgesteldheid zich snel herstelt als hij ophoudt voor de AfD te stemmen.
De resultaten van de zgn. representatieve studie, uitgevoerd door respectabele onderzoekers van het Berliner Wissenschaftszentrums für Sozialforschung (WZB). Deze raadpleegde tussen 2019 en 2021 meer dan 5.000 mensen over hun persoonlijke tevredenheid en concludeerde een tot dan onbekende oorzaak. Personen, die voor de AfD stemmen, zijn volgens het onderzoek duidelijk ontevredener over hun persoonlijke en financiële toestand dan kiezers der andere partijen.
Dat kiezers voor de oppositie kiezen omdat ze niet tevreden zijn met de regering, daarop komen de zgn. onderzoekers niet. En bovendien gaat men ervan uit dat àls er een onderzoek tot een bepaalde conclusie komt, dat die conclusie dan ook het bewijs is dat de reden van het onderzoek wel degelijk klopt.
Misschien bieden oogkleppen en muilkorven een oplossing…
Dat krijg je met een burgemeester met een vreemde stamboom. Khan verbiedt Engelse vlaggen op Londense taxi’s omdat “het motorrijders zou kunnen afleiden”. De taxi-chauffeurs worden ermee bedreigd hun toelating te kunnen verliezen. Elders in het land zijn de vlaggen wel toegelaten. Daar worden motorrijders blijkbaar niet zo snel afgeleid. Zou het kunnen dat het Sint Joriskruis de ware reden is?
Lanzarote werd 15 miljoen jaar geleden gevormd door vulkaanuitbarstingen. Het eiland is bedekt met lava, rotsen en zwart zand. Het mag zich slechts over 15 dagen regen per jaar verheugen. De temperaturen op de zwarte bodem kunnen 50°C bereiken.
Ondanks deze weersomstandigheden produceert Lanzarote 400.000 à 600.000 flessen wijn per jaar. De wijnbouwers hebben in de 18de eeuw innovatieve wijnbouwmethodes ontwikkeld. De laatste uitbarsting van de Timanfaya in het jaar 1730 duurde zes jaar en verplichtte menig inwoner te verkassen naar veiliger oorden. Echter, zij die bleven ontdekten de voordelen van de vulkanische bodem, gekend als picón, (mineralen en natuurlijke bemesting) die het vocht kon vasthouden en landbouw toeliet.
