Dat in de politiek je grootste vijanden in je eigen partij te vinden zijn, mag je weliswaar niet luidop zeggen, maar het is desalniettemin een feit. We hebben dit in het verleden dikwijls ondervonden bij vergaderingen over de lijstvorming – zichtbare ego’s en onzichtbare messen in de rug indachtig – en ook toen we voor onze partij, en bijgevolg ook voor de kandidaten op de lijst, gingen plakken. Let wel: wij waren de vrijwilligers, de arme sloebers, die voor een hoger doel, ons ideaal, ‘s avonds, na de arbeid waarmee we ons dagelijks brood verdienden, wilden steunen door vrijwillig en onbezoldigd, door weer en wind (soms vroor de lijm aan onze borstel of waren we doorweekt) met onze auto, met in de koffer grote en kleine ladders, emmers met lijm, borstels, vodden, handdoeken en enkele flessen water, van verkiezingsbord naar verkiezingsbord, van dorp tot dorp trokken. We gaan hier nu geen namen noemen, maar een bepaalde mevrouw, een kandidate voor onze partij, die zichzelf een christelijk aureool gegeven had, die mevrouw dus, had een eigen plakploeg, die na onze doortocht de nog natte affiches van onze nationale en plaatselijke kandidaten van de borden trok om vervolgens haar aanminnige aanwezigheid erop te kleven. Opvallend: niet de affiches van de tegenpartijen, maar wel van medestanders!

Een lange inleiding waaraan we even moesten terugdenken bij de concurrentieslag tussen Merkel en Merz. Hun rivaliteit duurde ca. 20 jaar.

Friedrich Merz moet dikwijls gevloekt hebben. De vervulling van zijn politieke ambitie, het kanselierschap, werd jarenlang door Angela Merkel gesaboteerd. Zij erkende wel zijn kwaliteiten, zijn intelligentie, zijn spreekvaardigheid, maar spijtig waren het net deze die hem op de achtergrond dwongen. Merz verliet de actieve politiek omwille van Merkel, die geen rijzende ster naast zich wou dulden. En hij was niet de enige, die ze op de achtergrond, op de strafbank of in de vergeetput dwong*. Zijn retraite legde Merz geen windeieren. Hij verdiende naar verluidt miljoenen bij Blackrocks Raad van Bestuur**.

Merkel beschreef Merz als een briljant redenaar – Merz is jurist – en wuifde met het wierookvat omwille van zijn ambities, maar vond dat net deze kwaliteiten een probleem vormden in hun relatie. We citeren Merkels memoires “Freiheit“:

“We zijn bijna even oud… We groeiden op in totaal andere omstandigheden, wat eerder een aanbeveling dan een hindernis was,… maar we hadden een probleem, reeds van in het begin, we wilden beiden de baas zijn.”

Merkel zag haar kans toen de Union (CDU-CSU) bijna – met slechts 0.01% voorsprong op de SPD – de federale verkiezingen verloor in 2002. Zij duwde Merz als fractievoorzitter aan de zijlijn, benoemde zichzelf en zwaaide daar bovenop de voorzitterscepter van de CDU. En ze leidde Duitsland van 2005 tot 2021.

Nog een citaat uit haar memoires “Freiheit“:

“Men heeft deze absolute wil tot de macht***nodig. Friedrich Merz heeft die. En daarom gun ik het hem.” (Nvdr: het kanselierschap)

*https://www.wienerzeitung.at/h/die-gefallenen-konkurrenten-der-kanzlerin

**https://visualjournalism.de/magazin/macht-und-kontrolle/friedrich-merz-zwischen-blackrock-und-kanzleramt/

***https://nl.wikipedia.org/wiki/Wil_tot_macht

We zijn mee met de tijd. We zetten onze hersenen niet meer in voor zaken die ons intelligentiepeil onnodig belasten. We laten dit over aan K.I. Onderaan vindt U een stukje proza dat uit de radertjes van ons K.I.-programma gesproten is, een stukje over de val het afscheid van de Duitse “Grüne” kinderverhaaltjesschrijver en groene-sjaal-adept Robert Habeck, die het welzijn van de Duitse bevolking indachtig, het tot federaal minister van economie en klimaat schopte. Alleen Robert Habecks bankrekening werd er beter van.

Zijn reactie na de verkiezingsnederlaag is merkwaardig te noemen. Men herkent hierin de getalenteerde schrijver, die zich nu ontgoocheld terugtrekt. Ze zullen wel zien, die ondankbare Duitsers, hoezeer ze hem nog gaan missen.

“Wij wilden méér. De vraag voor mij is niet echt, waar komen we vandaan, maar wel wat zou er mogelijk geweest zijn, wat was er méér mogelijk geweest. Kortom: dit (verkiezings)resultaat is niet volgens mijn verwachtingen, is niet zoals ik het mij had voorgesteld. Het is geen goed resultaat. Ik wou méér. En wij wilden méér…”

Ja, hij wou meer. Hij had zichzelf aangeboden als kandidaat-kanselier.

Hier volgt het resultaat van de opdracht aan onze pc:

“Er was eens een man, die heette Robert. Hij droeg dikwijls een groene sjaal en toonde meestal een vriendelijke glimlach. Robert hield veel van de natuur: van de zoemende bijtjes, de ruisende wouden en de bonte bloemvelden.

Op een dag klopt er iemand aan zijn deur. En daar stond parmantig een sprekende uil met een klein, gouden kroontje op zijn kop. “Robert,” aldus sprak de uil, “het land heeft iemand nodig zoals jij, iemand die zorg draagt voor de natuur. Kom mee in de toverwereld van de politiek.”

Robert twijfelde even, maar dan knikte hij: “Ik wil helpen!”

In het toverwoud was het heel opwindend. Overal liepen dieren met een bril, die heel gewichtig toespraken hielden. Er waren schildpadden, die heel traagjes wilden beslissingen nemen, en er waren hazen, die altijd te snel renden. Robert leerde veel, streed voor de natuur en probeerde alle dieren ervan te overtuigen dat ze goed op de wereld moesten passen.

Robert merkte dag na dag dat zijn hart steeds zwaarder werd. De stemmen der dieren werden luider, sommigen brulden zelfs en heel dikwijls luisterden ze niet meer. Het toverwoud was vol met raadsels en tegenstrijdigheden. Op een zekere dag, kort na zonsopgang toen de dauw nog op de bladeren glinsterde, zette Robert zich neer op een omgewaaide boomstam aan de oever van een rimpelloos meer. Een libel landde naast hem. “Ben je moe?,” zoemde ze bijna onhoorbaar.

Robert zuchtte instemmend: “Ja, ik heb mijn uiterste best gedaan maar ik geloof dat het tijd is naar huis terug te keren.” Waarop de libel instemmend knikte: “Ja, soms is het moediger alles los te laten…”

Waarop Robert zijn groene sjaal naast zich neerlegde en langzaam vertrok uit het toverwoud. Toen hij aan de rand van het woud kwam, zag hij een grote weide met vele kinderen die bomen en bloemen plantten. En hij glimlachte zoals vanouds: “Misschien is het tijd naar hen te luisteren en de wereld aan hen toe te vertrouwen.”

En zo geschiedde. Robert keerde terug naar huis en schreef kinderverhaaltjes, ging wandelen in het bos luisterde naar het gefluister der bomen. Hij wist dat zijn verblijf in het toverwoud belangrijk geweest was maar dat het ook belangrijk is op tijd plaats te maken voor anderen.”

Tot zover het resultaat van onze opdracht aan het K.I.-programma. We zijn er niet 100% tevreden mee: het toont dan ook opvallende gelijkenissen met de verhaaltjes van Moeder de Gans. We hebben dan ook niet beweerd dat “kunstmatige intelligentie” het brein en denkvermogen van een mens kan evenaren. Hoewel… bij Robert Habeck zou dit eventueel toch mogelijk zijn. De minzaam lachende verhaaltjesverteller voelde zich zelfs geroepen kanselier van Duitsland te worden. Eilaas, het heeft niet mogen zijn.