We moeten het boetekleed aantrekken en dagelijks de as van ons slecht geweten over het hoofd strooien. We leren het nl. niet af, het discrimineren. We willen uitsluitend een ‘Vlaamse’ poets- of andere hulp in huis. Een vrouw dan nog wel, Vlaams, zoals in blank, Nederlandstalig, bekend met onze zeden en kleine kantjes, kortom iemand waarmee je kan praten, die je kan vertrouwen.
Jaja, jullie lezen het goed. We discrimineren. Alle tegenwind van het spionnencentrum, van de media, van de linksen en van ene Wouter Van Bellingen ten spijt. Wouter Van Bellingen, de man met zijn eigen Zwarte Piet-missie, de strijd tegen de multicolor poetsvrouwen-onderdrukking. Met een kleine voetnoot: de poetsman mag blank zijn, want die wordt ook in het verdomhoekje geplaatst door de racistische (poets)hulpvragende Vlaming.
Twee op de drie bedrijven discrimineren, foeteren de media en Wouter Van Bellingen. Wij willen dit hertekenen: twee op de drie bedrijven gaan in op de wens van de klant.
Wat is daar mis mee? Als ik op café ga wil ik geen verplichte chocomelk terwijl ik liever een pint drink. Als ik bij de bakker koffiekoeken bestel, dan wil ik geen meergranenbrood mee naar huis nemen.
Een Vlaming is niet racistisch. Een Vlaming is realistisch. Het probleem van de poets- of andere hulp (m / v / anders / multicolor) is vooral het probleem van de immigratie, waarvan de modale Vlaming het slachtoffer geworden is.
Wij hebben in de loop der jaren al enige ervaring opgebouwd met de nieuwe samenleving en de verrijkende aspecten. Wat dacht u van een familiehulp die zich tijdens de eerste dag van een opdracht bij een hulpbehoevende dame gewoon op de zetel liet neerploffen om in een perfect te begrijpen koeterwaals duidelijk te maken dat ze de eerste dag niet kwam om te werken maar om kennis te maken? Ze verwachtte dan ook koffie met een koekje, een babbel, wat nog het moeilijkste bleek te zijn, om met de ‘klant’ een band te krijgen. Foto’s laten zien van de kindjes, kijken naar de inhoud van de kasten. Niet naar het poetsgerief, dat was bijzaak. Maar ze wou wel betaald worden voor die ‘kennismaking’.
Wat dacht u van een volgend exemplaar, die naar dezelfde dame gestuurd werd, na haar klacht over de b.g. ‘hulp’? Deze wou wel een handje toesteken, al eindigde dit bijna in een brand. De klassieke N-BA-grap over bloemkool met witte saus als een non-vereiste voor inburgering, was de oorzaak. De bloemkool werd zwart geblakerd op het fornuis teruggevonden door de zoon, die enkele uren later zijn moeder kwam bezoeken. Vermits de dame zich niet tot in de keuken kon verplaatsen, wist ze ook niet wat er daar gaande was en ging ze ervan uit dat de bloemkool de gewone kookprocedure doorlopen had en in de ijskast op de bereiding-met-witte-saus (door de zoon) stond te wachten. Als verklaring gaf het bemiddelingsbureau dat de ‘hulp’ geen bloemkool kende en niet wist hoeveel uren die moest koken.
Of het verhaal van nog een andere familiehulp: ze moest naar de apotheker om de hoek om een medicijn te gaan afhalen, waarvan het voorschrift de dag voordien afgeleverd was. Deze ‘hulp’ kwam die dag niet meer terug. Als verklaring gaf ze dat er teveel volk stond te wachten en dat ze dan maar naar huis gegaan was in de veronderstelling dat dit alles was op haar ‘te doen’ lijstje. Voor alle duidelijkheid, ze werd verondersteld nog 3.5 uur ‘hulp’ te bieden.
Alle drie hadden ze enkele kenmerken gemeen: ze waren niet Vlaams, ze waren niet blank, ze spraken amper Nederlands en hadden nog nooit van werkattitude gehoord.
Tja, daar wringt het schoentje. Ze kennen de taal niet. Ze vallen uit de hoogste boom als ze een eenvoudig karweitje moeten opknappen. We kunnen hier een vervolgverhaal schrijven over het oneigenlijk gebruik van gewone poetsmiddelen zoals schoencrème (alle kleuren), vloerzeep, schuurmiddel, azijn e.a., over beschadigingen, krassen op meubelen, onherstelbare parket, zelfs over het gebruik van de badkamer! Gebruik, zoals tijdens de poetsuren een douche nemen.
Het gaat in se niet om b.g. feiten op zich. Het gaat om wat die feiten duidelijk maken over de exotische hulp. Het gaat om een botsing van culturen, om profitariaat. En om de verplichte omarming van de immigratie.
Muyters gaat dus maatregelen nemen. Niet echt, zegt het Minderhedenforum. Die wil een uitlokkingsbeleid met speciale opsporingstechnieken. Als het VB een oproep deed om criminele feiten te melden, dan wordt er ‘verklikking’ geschreeuwd…
Over de verwachtingen en rechten van de Vlamingen wordt in alle toonaarden gezwegen. We mogen gewoon niet meer kiezen voor diensten die we betalen. Zwijgen en ondergaan.
FVE
Ik heb niets tegen een poetsvrouw met hoofddoek , maar ik zou haar wel onderwerpen aan een test . Ter verwelkoming zou ik een vriendelijke tik geven op haar achterwerk of drie kussen ter verwelkoming. Als bij nacht geen dozijn neefjes met getrokken messen mijn voordeur afbreken is alles in orde en kan ze gerust bij mij komen kuisen
Nam eens een taxi op het verlengde van de Suikerrui (die straat heet anders maar kan niet direct op de naam komen) de eerste vier hadden een chauffeur met duidelijke kenmerken. Ik nam dan de vijfde in rij. Die mocht niet vertrekken voor de eerste vier vertrokken waren. Ik mocht ook niet instappen en rustig het moment van vertrek afwachten, omdat dan duidelijk werd dat ik de vier anderen niet wou. De firma was Antwerp Tax met een heel Vlaamse leiding. De orders kwamen van bovenaf en de taxi bedrijven hebben zich daaraan te houden. Willen of niet.
Oude Koornmarkt
Over Antwerp Tax gesproken : Vlaams gezinde mensen kregen de voorkeur bij de aanwerving. Daaronder waren ook een zekere Xavier B en Francis C. Omdat joden gekend zijn voor de leuze ‘saakies zijn saakies’ en ze verdomd goed weten waar hun voordeel ligt bestelden ze taxi’ s om hun kroost naar school te brengen. Die taxi’ s vervoerden dan 7 à 8 kinderen naar hun school. Samen de kosten delen moet goedkoper geweest zijn dan het openbaar vervoer (nu is het verboden om zo’ n aantal nog te vervoeren) Wat deden onze Vlaamse vrienden, ze leerden die kinderen ‘Vliegt de blauwvoet storm op zee’ zingen tijdens de rit en die knapen zongen het ijverig mee. Toen één van die knapen volwassen was geworden en Francis nog eens tegen kwam riep hij ‘he Francis, ik ken het nog en begon in volle straat ‘Vliegt de blauwvoet’ te zingen.
Jaren geleden ijverde professor Matthias Storme er al voor dat discriminatie een fundamenteel mensenrecht is.
https://www.law.kuleuven.be/personal/mstorme/IntStormeKN21012005uitgebreid.pdf
Zoals iedere mens deze natuurwet dagelijks ervaart, komt het er inderdaad op neer dat de antidiscriminatiewetgeving uitsluitend van toepassing is (mag zijn) op de relatie van de overheid met de burgers, maar volstrekt niet tussen de onderlinge relaties van de burgers met elkaar, zoals die wet nu door de linkiewinkies compleet foutief ineengestoken is en geïnterpreteerd wordt.
In het verleden heb ik elders al mogen commentariëren dat volgens de linkse manier van denken alle supporterclubs strafbaar zijn. Dit verbod op alle supporterclubs reikt trouwens veel verder dan op het eerste gezicht lijkt. Het treft bijvoorbeeld niet enkel de gewelddadige voetbalhooligans van de X-side versus hun dronken tegenhangers van de Blue army en ook niet enkel twee bendes van uitgelaten wielerfans, verenigd in enerzijds de Pedaalstoempers en anderzijds de Kasseifretters. Want het is ook absoluut niet toegelaten om dan maar één gezamenlijke voetbalsupportersclub als X-army (of Blue-side) op te richten en onder één gezamenlijke naam als Kasseistoempers (of Pedaalfretters) door het leven te gaan. Er bestaat immers geen enkel objectief onderscheid tussen beoefenaars van de sport voetbal en beoefenaars van de sport wielrennen, dus het bestaan van twee (of meer) supportersclubs, dat is je reinste discriminatie! Maar zelfs één allesomvattende supportersclub is verboden. Want één Belgische supportersclub discrimineert natuurlijk elke sportbeoefenaar van alle andere landen! Maar één allesomvattende en wereldwijde supportersclub kan dan toch? Tja, maar waarvoor is die dan nog nodig? Veel te overdreven, denkt u?
Ook “mijn beste vriend” is voortaan een verboden definitie. En ook dat gaat veel verder dan op het eerste gezicht lijkt. Volgens de antidiscriminatiewetgeving is namelijk niet alleen het intermenselijke begrip vriendschap, maar ook het instituut huwelijk gebaseerd op niet-objectieve en onverantwoorde criteria en dus niet gewenst in de linkse samenleving. We hokken beter allemaal samen in één vrije, blije commune. Kinderen behoren dan meteen ook niet meer tot één gezin met één vader en één moeder – wat toch ook alleen maar discriminatie is. De antisdiscriminatiewetgeving ziet er verder nauwlettend op toe dat in de opvoeding het intelligentiepeil van alle kinderen allemaal gelijk is: er mag er geen één bovenuit steken! Nog altijd overdreven, denkt u?
Voor de overheid zelf is nochtans de antidiscriminatiewetgeving heilig. Er is geen enkel onderscheid tussen burgers in hun relatie met de overheid en zo worden bijvoorbeeld alle belastingplichtigen gelijk behandeld… Wat denkt u nu daarvan?
Het Centrum voor Gelijkheid van Potten en Pannen en Wouter Van Bellingen denken in elk geval dat ik zelf niet meer mag beslissen wie ik in mijn eigen huis binnen laat en wie niet. Laat ze maar eens aanbellen, zodat ik hen direct mijn objectieve en antidiscriminatoire carrièrewending kan meedelen dat bertie koning wil worden!
Ik neem toch in mijn huis in dienst wie ik wil, zeker?
Je krijgt een contract ter ondertekening waarin een clausule staat dat je niemand om politieke, religieuze, etnische (en andere, die me momenteel ontsnappen) redenen mag weigeren, noch omwille van het geslacht. Heb het bewuste contract ongetekend vergezeld van een persoonlijke brief terug bezorgd, waarin ik hen jouw antwoord gegeven heb. De dienstenchequesfirma’s moeten dat contract met de verplichte clausules voorleggen indien men van hun hulpbemiddeling met dienstencheques wil gebruik maken. Het alternatief is iemand nemen zonder dienstencheques. Maar dat voel je in je portemonnee, hoewel het voordeel steeds kleiner wordt. In de steden is het geen sinecure ‘Vlaamse’ hulp te vinden; op het platteland is het geen probleem. Het PWA-systeem daarentegen functioneert langs geen kanten.
Moslima’s discrimineren om religieuze redenen: ze willen alleen met een moslim trouwen.