Een “black lives matter” betoging in Melbourne, Australië. Een getinte journalist brengt verslag uit. 40.000 verdedigers van zwarte levens trokken ondanks het corona-afstandsgebod de straat op. Hij stelt een ongemakkelijke vraag waarom er niemand protesteerde toen de blanke – Australische – Justine Damond doodgeschoten werd door een gekleurde politie-agent, Mohammed Noor, van Minnesota. In tegenstelling tot Floyd had zij geen crimineel verleden… Niemand kende of herinnerde zich haar naam. Niemand was geïnteresseerd. Niemand vond de dood van een blanke vrouw belangrijk genoeg… Integendeel, de meerderheid reageerde geïrriteerd.

Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan, al komt de boodschap zonder vertaling ook over: de lichaamstaal zegt alles.

Wat gebeurde er met Justine Damond? Naar verluidt liep zij uit angst – huiselijk geweld? – de straat op. De buren belden de politie. De politie kwam, raakte in paniek en schoot. Initieel werd er geprobeerd de zaak onder de mat te vegen. De agenten deden alle moeite om elkaar te dekken. Er werd gesteld dat ze zich bedreigd voelden… bedreigd door een blonde vrouw op blote voeten in een pijama met haar gsm in de hand… Bij het proces moest Noor toegeven dat hij geen wapen gezien had en … dat hij spijt had agent geworden te zijn…

De man werd voor moord veroordeeld tot 12 jaar hechtenis. En dan komt de zwarte kat op de koord: buiten stond de “Somalische gemeenschap” om te eisen dat de openbare aanklager ontslagen zou worden en te protesteren tegen een veroordeling van zwarten.