Bert en Bart
SP.A-senator Bert Anciaux voorspelt op termijn een harde val voor N-VA-voorzitter Bart De Wever. ‘Ik heb het ook meegemaakt, die populariteit’ (uit DS 06.04.2013)
Bert spreekt uit ondervinding. Hij ging zijn eigen weg steeds door, zonder om te zien. “En toen ik omzag volgde niemand meer.” : zijn eigen woorden.
Er zijn inderdaad heel wat gelijkenissen te merken tussen de VU van toen en N-VA van vandaaag. Om te beginnen dachten/denken de voorzitters alle gelijk van de wereld te hebben. Bij de VU om te beginnen was dat zo met het geval Schiltz, daarna Anciaux. Ze zijn van een kale reis thuis gekomen. Beiden hadden de tak waarop ze zaten afgezaagd. Dan komt men hard op de bodem terecht. Tot daar het gelijk van Bert. Moraal van het verhaal: wie zijn verleden verloochent, heeft de toekomst niet!
Zal het, zoals Bertje beweert, ook Bart De Wever zo vergaan? Voorlopig ziet het er niet naar uit. Een glazen bol hebben we echter niet. Wanneer we even de samenstelling van zijn partij N-VA trachten te ontleden merken we wel degelijk een verschil met de toenmalige VU. Die laatste kon in zijn gloriedagen zowat 22 % van de Vlamingen bekoren. Van die 22% waren er minstens 80 tot 90% overtuigde Vlamingen. Daar zit al een eerste verschil met de huidige N-VA. Deze laatste partij is niet zozeer meer gebaseerd op het rechtlijnig Vlaams-Nationalisme. Maar beiden verloochenden/verloochenen hun verleden. Dáár is er wel een treffende gelijkenis.
Ik verklaar me nader. Amper 10 jaar terug haalde diezelfde partij, die nota bene zich van Anciaux’s partij had afgescheurd, 4.92% van de stemmen. Toen nog allemaal volbloed Vlamingen, die de onafhankelijkheid net als het VB in het vaandel droegen. Net geen 5 procent! Het verhaal hoe ze vandaag dik 30% hebben gehaald is gekend en herhaal ik niet. Na de laatste kiezing is duidelijk gebleken dat sinds N-VA zich afscheurde van CD&V, er minstens 8 à 10% “gematigde VB’ers” (of opportunisten à la Van Overmeire), zich bij de rangen van De Wever hebben aangesloten. Vandaag 36% min 16 % (VB + rasechte N-VA): rest er nog ongeveer 20% overlopers te verdelen onder de andere partijen, waarvan Groen! en PVDA kunnen uitgesloten worden.
Bij de overlopers van Vlaams Belang zullen er wellicht het grootste deel in verwachting op “verandering” leven. Wachtend op een mirakel van de nieuwe Jezus, die over het water wandelt. Tot nu is de wonderboy beneden de verwachtingen gebleven en enkel door het ijs in het koude water gezakt. Dus de verwachtingen werden nog lang niet ingelost. Voorlopig krijgt hij van die hoopvollen (de ex-VBers) waarschijnlijk nog het voordeel van de twijfel.
De overige 20 % kunnen we rustig klasseren onder de misnoegde “democraten” . De traditionele partijen hebben er in de regeringen de laatste jaren een echt zootje van gemaakt. De ene blunder op de andere gestapeld. Voorrang gegeven aan alles wat maar enigszins Vlaandren benadeelde. Daar zou, als we De Wever mogen geloven “verandering” in komen. Nog niets van gemerkt, ook niet in de Vlaamse regering. Tot nu toe wel te verstaan.
Intussen mag die verandering na enkele jaren stilaan zichtbaar worden. Maar het tegendeel is waar. Ook de Vlaamse regering kijkt spijts deelname van N-VA tegen de bodem van alle kassen aan. Ook die regering blijft er een zootje van maken en geld naar de federale en de Walen doorstorten dat het een lieve lust is. Ook dáár rolt men gezamenlijk vechtend over de kasseien. Bovendien heeft De Wever zijn kiezers bedot met slogans als zou hij belgië verlaten door de “uitrit Vlaanderen/exit crisis” te nemen. Vele VBers geloofden hem. Daarna vervolgde Bart zonder omzien zijn weg richting belgië en beleven we sindsdien een crisis als nooit tevoren.
Zijn misnoegde kiezers uit de CD&V, OVLD en enkelen uit de SPA-stal wilden ook wat. Zij vormen tenslotte de meerderheid van zijn omhoog gecatapulteerde partij. Intussen is van Vlaamse onafhankelijkheid geen sprake meer. Nog wat over en weer gebazel als ” confederalisme, volledige autonomie” en wordt zelfs door Jan Peumans het soort confederalisme van het land b. als model gepromoot in het buitenland.
Tot zover de samenstelling van de voorlopig grootste partij van het land b. , dus zeker van Vlaanderen.
Hoelang nog, vraagt Anciaux zich in het intervieuw bij De Standaard af. Hij schijnt daar een beter zicht dan wij op te hebben. Hij spreekt tenslotte uit ervaring. Niet dat hij ooit zulke toppen scheerde. Maar hoe hoger de berg, hoe dieper de ravijn, laat Bert doorschemeren.
Wij zelf wachten geduldig af. Maar naar wat we tot nu zowel in de Vlaamse regering van de aanwezigheid van N-VA als van Bart de Wever als burgemeester moeten optekenen, belooft niet veel goeds. Het blijft wachten op de eerste prestaties. Maak er nu aub niet uit op dat wij fan van Anciaux zijn geworden. Maar voor één keer zou hij wel (op termijn) eens kunnen gelijk krijgen.
De vlieg