Vier weken geleden kregen we het bekende groene kaartje ter herinnering aan de verplichte auto-inspectie in de brievenbus met als uiterste datum 7 november. Onmiddellijk gebeld voor een afspraak. Bleek onmogelijk. Vroegste datum voor afspraak: eind november mét daaraan verbonden een ‘bonus’ voor te late aanbieding van een voertuig. Dame aan de telefoon was het met ons eens dat dit niet onze fout was, wij wilden immers komen, wij hebben onmiddellijk gereageerd… echter… wet is wet: wie te laat komt, moet extra betalen. We konden toch ook vooruitzien en enkele maanden geleden een afspraak gemaakt hebben? We konden toch ook zonder afspraak komen? Liefst reeds om 06.00 uur ‘s morgens aanschuiven. Of “op dinsdag en donderdag is het rond 12.00 uur ‘s middags het minst druk”.

Dan maar eerst afspraak gemaakt met onze garage voor nazicht, klein onderhoud en “in staat stellen voor inspectie”. Gisteren dus, om 15.00 uur. Een klein uurtje later, laten we in de garage nakijken – via de camera’s op het terrein van de auto-inspectie – of het er druk is (Malle). Niet druk, slechts een vijftal wachtende auto’s.

Bij aankomst – zo’n 10 minuutjes later – waren het een tiental, afspraken en niet-afspraken samen. Prima. Liep vlot. Wagen wordt door medewerker van de auto-inspectie overgenomen, vervolgens worden we naar achteren verwezen om te wachten.

Wat bleek: het wachtlokaal met zitgelegenheid was afgesloten. Iedereen stond buiten op de parking in de regen te wachten. Welgeteld 5 stoelen op respectabele afstand van elkaar. Kletsnat. Niemand van de ca. 25 wachtenden ging erop zitten. Algemene teneur: wat gaan ze hier doen in de winter? Bij vrieskou, sneeuw, harde regen of stormwind?

Conclusie: weer een zoveelste maatregel – veroorzaakt door de coronahysterie – die geld uit onze zakken probeert te kloppen. Wij hadden gisteren nog geluk… Zó ver is het gekomen dat je je gelukkig prijst als je eens een keertje niet extra – bovenop de keuring die niet bepaald goedkoop is – hoeft te betalen… Een kinderhand…