Een artikel die ik in de archieven van de hoofdredacteur vind, geschreven door Jan Sergooris die de vinger perfect op de wonde legde over de multicul.
De kiezer heeft een kort geheugen, daarom is het nuttig terug in de tijd te gaan, want door de halleluja berichten over het nieuwe belgie met zijn nieuwe koning, zijn nieuwe rode duivels, zijn nieuwe politiek van de dingen echt aan te pakken, ziet men niet dat het allemaal oude wijn in nieuwe zakken is, een politiek die gefinancierd wordt door miljarden leningen die we vandaag of morgen zullen moet afbetalen.
Sindsdien  heeft de politiek de kanker verder laten woekeren in de waan dat het hen voordeel zal blijven opleveren.
De mosliminvasie begint echter uit zijn voegen te barsten, het topje van de vulkaan is Meulenberg, een rookpluimpje als voorbode van wat ons te wachten staat.
De totale uitbarsting wordt vermeden door miljoenen “sociale” hulp in allerlei vorm toe te kennen aan deze misdaadorganisatie en dat zonder tegenprestatie, om hen kalm te houden, maar vooral om het Vlaams Belang niet weer aan een overwinning te helpen.
Een zware tol die we met ons allen moeten neertellen om de catastrofale antipolitiek van de traditionele partijen toe te dekken.

HET WIJ-ZIJ DENKEN, december 2006.

De bedoeling van onderhavig artikel is aan te tonen hoe de multiculturele samenleving die sinds jaar en dag door de journalistiek en de politiek aan de bevolking wordt opgedrongen een complete mislukking vormt. Het multiculturalisme wordt niet alleen voorgesteld als een werkelijkheid die we dienen te aanvaarden maar bovendien als een verrijking voor elkeen van ons. Het verschil tussen dit droombeeld en de realiteit blijkt een minder geromantiseerd verhaal te zijn.

Aanleiding vormen drie (mediatieke) feiten die heel wat commotie veroorzaakt hebben bij de bevolking. Er was de moordende tocht van Hans Van Temsche (7/5) te Antwerpen die drie onschuldige mensen vermoordde, er waren de moorden op Joe Van Holsbeek (12/4) in het Centraal Station van Brussel en op Guido De Moor (24/6/2006) op een bus in Antwerpen.

De berichtgeving in de media over de feiten was sterk gekleurd. Nemen we de drieste moord op de scholier Joe Van Holsbeke in het Brusselse Centraal Station, in de media omschreven als de ”MP-3 moord”. De verontwaardiging bij de bevolking daarover was zodanig groot dat kort na de feiten een stille mars werd georganiseerd als teken van protest. Storend element voor de beleids- en opiniemakers was natuurlijk dat getuigenverklaringen in eerste instantie de daders omschreven als jongeren met een Noord-Afrikaans uiterlijk. Om de multiculturele geit en de kool te sparen kozen de organisatoren van de mars als thema “tegen zinloos geweld”. Deze slogan zou de onbevooroordeelde benadering van de organisatoren van het ganse gebeuren dienen te benadrukken. Met zijn allen schaarde men zich achter de vraag van de ouders (?) om van de mars geen politieke manifestatie te maken”. De schrik zat er immers duidelijk in dat het Vlaams Belang garen zou spinnen bij dit voorval.

De krant De Morgen (DM 22/4/06) sloofde zich uit om naar aanleiding van deze manifestatie enkele vooraanstaanden (lees gelijkgezinden) aan het woord te laten die de goegemeente de juiste boodschap wilden kond doen. Annelies Verbeke, auteur, had het over “een tragische onbedachtzame moord, maar ook niet meer dan dat”. “De dader is geen illustratie van allochtone jongeren en ik hoop dat iedereen dat op de mars ook wel inziet” aldus de geïnterviewde. Volgens Jozef Deleu moeten we ons hoeden voor algemene conclusies. De factor toeval was hier immers groot. Sp.a senator Fatma Pehlivan sprak: “Het is onterecht, maar als er een crimineel feit wordt gepleegd door een allochtoon, wordt dat vaak aan de hele allochtone gemeenschap verweten. Nochtans gaat het om individuen die iets doen, niet om een voltallige gemeenschap”, aldus de politica.

Eens bekend werd dat de dader de Poolse nationaliteit had en niet van Noord-Afrikaanse afkomst was het hek helemaal van de dam. De sereniteit waarvoor men een lans brak maakte plaats voor onverholen woede-uitbarstingen. Men eiste van het parket dat het zich zou verontschuldigen aan de migrantengemeenschap, wat ook gebeurde. Men liet het uitschijnen alsof een Noord Afrikaan die met geweld werd geïdentificeerd te gek was voor woorden. Yves Desmet die zich de laatste maanden geprofileerd heeft als een koene strijder tegen sluipend gif van het “wij-zij” denken had het plots over de daders die “Polen blijken te zijn”, en niet zonder leedvermaak daaraan toevoegend “prominente vertegenwoordigers van de West-Europese ‘leitkultur’ ”. Hij vermoedde zelfs dat de dader waarschijnlijk naar analogie met zijn landgenoten hier in belgie, “een regelmatige kerkganger” was (DM, 26/4/06). Walter Zinzen had het in een opiniestuk over “brave blanke christenen, afkomstig uit het land van wijlen paus Johannes Paulus II”. Deze wanhoopsdaad werd door de genoemde beroepsjournalisten aangegrepen om 40 miljoen Polen en 1600 jaar katholicisme op één slag verdacht te maken. Over taboedoorbreking gesproken! Op het opiniërende front (journalistiek, politiek, wetenschappelijke wereld) was het muisstil. Dat hier sprake was van het stigmatiseren van de Poolse katholieke medemens kwam bij geen enkele opiniemaker op (1).

Bij de verschillende gebeurtenissen werd het “wij-zij denken” (dixit Yves Desmet) als de oorzaak geduid van een perceptie die zich in de geesten van de autochtone bevolking heeft vast genesteld en de directe aanleiding vormt van het bestaan van vooroordelen. Daar was niet veel meer van te merken toen de psychopaat Hans Van Temsche in zijn dodelijk tocht door de straten van Antwerpen drie mensen vermoordde. Aangezien racisme één van de drijfveren was werd weldra het groot geschut gehanteerd. Dadelijk werd de moord ideologisch geconnoteerd aan het Vlaams Belang en werd een gehele (electorale) bevolkingsgroep met de vinger gewezen. De veiligheidsadviseur Brice De Ruyver bond de kat de bel aan door te verwijzen naar de verantwoordelijkheid van het Vlaams Belang die niet de trekker had gehanteerd maar de sfeer had gecreëerd waardoor een aanhanger van die partij de logische consequentie van zijn denken in daden had omgezet. Kort daarna volgde premier Verhofstadt die met de verkiezingen in het verschiet (8 oktober) deze gebeurtenis niet liet liggen om deze gebeurtenis politiek te verzilveren. Natuurlijk mocht Karel De Gucht, niet ontbreken op het anti-racistisch appel. Niet gestoord door enige vorm van nuancering ging deze nog een stap verder. Volgens hem trof niet alleen het Vlaams Belang hier schuld maar hadden haar kiezers de directe hand in deze moord. M.a.w. één miljoen mensen hadden de trekker overgehaald.
Er werd een mars georganiseerd die in tegenstelling tot de mars na de moord op Joe Van Holsbeek heel politiek getint was en volledig gerecupereerd werd door extreem-links. De boodschap was duidelijk. Deze moord is een uiting van het alledaags racisme waarvan de allochtone medemens telkenmale het slachtoffer is. Enkelen van de organisatoren (“ouders van vermoorde kinderen”) mochten, met de souffleurs van de PVDA op de achtergrond, uithalen naar het Vlaams Belang dat van de families van slachtoffers (?) een verbod kreeg deel te nemen aan de mars (het “wij/zij denken” weet uw wel). De opkomst werd, rekening houdend met de dagenlange gratis propaganda door media (politici, schrijvers, BV’s) op een 18.000 à 20.000 geschat, alles behalve een succes.

Met de moord op Guido De Moor werd het op dat moment gedroomde scenario (het Vlaams Belang schade toebrengen in het licht van de verkiezingen van oktober) grondig verstoord met complete paniek op de redactielokalen van De Morgen als gevolg. Yves Desmet, putte in zijn voorwoord van 28 juni opnieuw uit het vaatje van het perverse “wij-zij” denken die de oorzaak vormt van alle problemen in onze samenleving daarbij opnieuw verwijzend naar de Belangideologen en, hij kon op dat moment niet anders, naar enkele radicaliserende allochtone jongeren. Onder het mom van de aanval is de beste verdediging liet De Smet weten dat deze moord geen alibi mocht zijn “om alle Marokkanen te deporteren, want dat is kromdenken van een hogere orde” aldus Desmet (DM 28/6/2006). Wie “de Marokkanen” wil(de) deporteren werd de lezer echter onthouden. Over kromdenken gesproken, “Wie het schoentje past trekke het aan? De stelling die hij aan de lezer kwijt wilde was duidelijk: alleen individuele verantwoordelijkheid moest opgeld maken zonder rekening te houden met de etnische achtergrond. Toen de politie enkele dagen later een van de zes verdachten op het spoor kwam en deze trachtte in te rekenen werden ze traditiegetrouw belaagd door een groep allochtonen die dit op alle mogelijke manieren probeerden te verhinderen. Dit ontlokte zelfs bij VRT journalist- Siegfried Bracke de opmerking (in Terzake) dat het “wij-zij” denken toch wel erg diep zit bij de allochtone jongeren. Toen de allochtone daders definitief opgepakt werden had men het op de VRT redactie over een gouden tip komend uit de Marokkaanse gemeenschap die had geleid tot de arrestatie van de allochtone daders. Dit werd echter door het parket naar het rijk der fabelen verwezen en bleek achteraf volledig verzonnen (“de wens is de vader van de gedachte”). Het is echter frapperend dat als allochtonen negatief in het nieuws komen men altijd de individuele verantwoordelijkheid inroept maar bij positief nieuws men geen probleem heeft om de volledige etnische groep in de lofbetuiging te betrekken. Je ziet maar hoe het “wij zij” denken gebruikt wordt “pour les besoins de la cause”!

De gebeurtenissen en de berichtgeving erover laten ons inspireren tot de volgende opmerkingen, bedenkingen en gedachten aangaande de multiculturele samenleving.

Lees verder →