Carl Nielsen (1865-1931) was de nationale trots van Denemarken. Behalve componist was hij dirigent en speelde kornet en viool. De componist toonde karakter en durf in al zijn stukken, waaronder zes symfonieën, een klarinetconcert, een fluitconcert, liederen, en niet te vergeten een fabelachtig vioolconcert, waarin hij destijds zelf als solist optrad. Zijn meest uitgevoerde werken zijn het Fluitconcert en de Ouverture Helios.
In menig stuk trekt Nielsen alle registers van het orkest open. Je zou hem in dat geval één van de laatste romantici kunnen noemen, tegelijkertijd is Nielsen één van de meest onderschatte componisten van het Noorden. Luister eens goed naar zijn werken: je zult verbaasd staan van het muzikale kunnen van deze Deen. Zeer terecht wordt hij nog altijd als nationale held geëerd in zijn geboorteland.
Het Fluitconcert (1927) van Nielsen, één van zijn laatste grote werken, is in alle opzichten een niet alledaags concert. Het is een confrontatie met een soms op hol geslagen symfonieorkest. De fluitist moet heel wat in zijn mars hebben om het gevecht met het orkest aan te gaan en vol te houden! Gelukkig kent het Fluitconcert ook milde momenten, zodat de solist even een romantische snaar kan roeren. Maar lang wordt het instrument niet met rust gelaten; een volledig orkest dendert over de fluit heen zodat de solist zijn best moet doen om er bovenuit te komen. Toch komt dit tere en soms ook schrille instrument telkens weer ongeschonden uit de strijd in dit uitermate geslaagde werk. Nielsens Fluitconcert is één van de weinige concerten voor het instrument dat repertoire heeft gehouden. De componist droeg het werk op aan de Deense meester-fluitist Jesperen.
De première van Don Juan vond plaats op 11 november 1889 in Weimar, waar Strauss kapelmeester was aan het Hof, en uitgevoerd door het orkest van de Weimar Opera. Het werk werd een internationaal succes en hierdoor vestigde hij zijn reputatie.
Zij worden vaak uitgevoerd als een cyclus, niet in chronologische volgorde van de samenstelling, maar in de volgorde zoals Ricordi ze publiceerde:
De eerste composities schreef Rachmaninov rond zijn tiende. Zijn grote voorbeeld was toen Pjotr Iljitsj Tsjaikovski. Hij maakte onder meer op twaalfjarige leeftijd een pianotranscriptie van diens Manfred. Hoewel hij voor het grootste deel van zijn leven in de 20e eeuw leefde, is zijn muziek geïnspireerd op de grote voorbeelden van de 19e-eeuwse romantiek. Rachmaninov heeft zijn leven lang in de stijl van de Russische laatromantiek gecomponeerd, en hem werd wel verweten dat hij niet zoals Stravinsky “moderne muziek” is gaan schrijven.
In zijn symfonische muziek is Rachmaninov sterk beïnvloed door de grote Russische romantici (Tsjaikovski en Rimski-Korsakov), in zijn pianomuziek door Liszt en Chopin. Rachmaninov is tegenwoordig bekend om zijn fascinerende pianomuziek, die de reputatie heeft technisch zeer moeilijk te zijn. Bekend zijn de Préludes op. 23 en 32, zijn Etudes-Tableaux op. 33 en 39. Hij was zelf dan ook een uitstekend pianist. Veelal is om die reden verondersteld dat Rachmaninov – net als Chopin – vooral een pianocomponist was, maar het tegendeel is waar. Hij heeft vele genres beoefend: symfonieën, opera’s, koorwerken, liederen, symfonische gedichten, transcripties en kamermuziek. Vele van die werken waren succesvol en worden tegenwoordig nog steeds uitgevoerd. Rachmaninov was erg perfectionistisch en heeft zijn hele leven lang wijzigingen in zijn werken aangebracht, vooral zijn eerste pianoconcert en zijn tweede pianosonate (op. 36) hebben veranderingen ondergaan, maar bijvoorbeeld ook Variaties op een thema van Chopin op. 22.
Men zegt wel dat, als gevolg van zijn drukke bestaan als uitvoerend musicus en dirigent, Rachmaninov relatief weinig gecomponeerd heeft; vooral de laatste 20 jaar van zijn leven zou hij behalve zijn vierde pianoconcert (op. 40) vrij weinig gecomponeerd hebben. Zijn kleinzoon maakte echter eind 2007 bekend dat zijn grootvader zo’n 170 composities heeft geschreven (terwijl er maar zo’n vijftigtal bekend zijn!). Tot de latere composities behoren de Variaties op een thema van Corelli (op. 42), Rapsodie op een thema van Paganini (op. 43), de derde symfonie (op. 44) en de Symfonische dansen (op. 45) – stuk voor stuk werken die repertoire hebben gehouden.
Het vierde pianoconcert werd door Beethoven zelf gespeeld tijdens de première bij een privaat concert in maart 1807 ten paleize van Beethovens broodheer, prins Franz Joseph Maximilian von Lobkowitz. De openbare première echter vond pas plaats op 22 december 1808 in Wenen in het Theater an der Wien, waarin Beethoven wederom zelf soleerde.
Hier was het concert deel van een marathon concert waarin Beethoven tevens voor het laatst solistisch optrad met orkest. Ook vond toen de première plaats van de “Koorfantasie” en de Symfonie Nr. 5 en Symfonie Nr. 6 (de “Pastorale”). Beethoven droeg het pianoconcert op aan zijn vriend en een van zijn broodheren, de aartsbisschop Rudolph van Oostenrijk.
ok al lijkt de derde (en laatste) van Saint-Saëns vioolconcerten minder technische eisen te stellen aan de solist, zijn melodische uitvinding en impressionistische subtiliteit vergen een aanzienlijke interpretatieve uitdaging.
Van 1874 tot 1881 was Rimski-Korsakov tevens directeur en dirigent van de muziekschool, van 1883 tot 1894 plaatsvervangend directeur van de hofzangerskapel en van 1886 tot 1900 dirigent van de door de muziekuitgever Mitrofan Beljajev georganiseerde Russische Symfonieconcerten. Ook in het buitenland trad hij succesvol op als dirigent. Hij was lid van het door Balakirev opgerichte Machtige Hoopje van vijf nationalistische componisten en zette zich belangeloos voor zijn vrienden in. Zo voltooide, bewerkte en instrumenteerde hij werken van Aleksandr Dargomyzjski (De stenen gast), Alexander Borodin (Vorst Igor) en Modest Moessorsgski (Boris Godoenov, Nacht op de kale Berg). Zijn werk aan het conservatorium moest hij in 1905 onderbreken, vanwege zijn sympathieën voor de revolutionaire studentenbeweging, maar in 1907 mocht hij weer in zijn oude aanstelling verderwerken.
Aan het eind van zijn leven leed Rimski-Korsakov aan angina pectoris. Hij overleed in Ljoebensk in 1908, en werd ter aarde besteld op de Tichvin-begraafplaats bij het Alexander-Nevski Klooster in Sint-Petersburg.
Het stuk is in drie delen, die elkaar opvolgen zonder pauze:
Joseph Ryelandt was de derde van de zeven kinderen in het gezin van Louis-Bernard Ryelandt (1841-1877) en van Marie-Louise Casier (1847-1908). Louis-Bernard was advocaat in Brugge, gemeenteraadslid van Brugge en provincieraadslid van West-Vlaanderen. Hij had de reputatie een uitstekend pianist te zijn. Hij stierf toen Joseph 7 jaar was en een zevende kind werd postuum geboren. De moeder van Joseph was een dochter van de Gentse senator Jean Casier, die behoorde tot de elite van de Gentse christelijke burgerij. Jean Casier was een begaafd amateurviolist.