Ignacy Feliks Dobrzyński werd geboren in Romanow, in Wolhynië, nu Romaniv Oekraïne op 15 februari 1807.
Hij studeerde in een Jezuïetenschool in Romanow en vervolgde zijn opleiding aan Vinnitsa, waar hij afstudeerde aan de Gimnazjum Podolskie
Hij studeerde eerst muziek met zijn vader Ignacy, een violist, componist en muzikaal leider. Vanaf 1825 studeerde hij in Warschau waar hij privé les kreeg van Jozef Elsner , daarna van 1826-1828 aan het conservatorium van Warschau , waar hij een klasgenoot was van Frédéric Chopin.
In 1835 won hij de tweede prijs in een compositiewedstrijd voor zijn Symphony No. 2 in C Minor, Op.15. Deze symfonie kreeg later de naam “Symphony in the Characteristic Spirit of Polish Music” en werd uitgevoerd door Felix Mendelssohn . In 1845 toerde Dobrzyński door Duitsland als solist.
In 1857 richtte hij het ‘Ignacy Feliks Dobrzyński Poolse Orchestra’ op, dat uit vooraanstaande leden van het orkest van Warschau bestond.
Hij stierf in Warschau op 9 oktober 1867 op 60-jarige leeftijd.
Toen Beethoven 38 jaar oud was wilde hij -eind 1808- Wenen definitief vaarwel zeggen, wegens financiële zorgen. Omdat er bij zijn geldschieters voldoende vertrouwen was, mede op grond van succesvolle uitvoeringen eerder, bleef Beethoven toch in Wenen en begon aan de schetsen van zijn 5e pianoconcert. Dankzij onderhandelingen met een groep Weense aristocraten behield Beethoven een regelmatige inkomstenbron van 4000 florijnen per jaar.
De dirigent Yuri Fayer ontmoette Prokofiev vaak tijdens het schrijven van de muziek, en hij drong er sterk op aan bij de componist om terug te keren naar het traditionele einde. Fayer dirigeerde de eerste uitvoering van het ballet in het Bolshoi Theater.
Saint-Saëns droeg zijn derde en laatste vioolconcert op aan tijdgenoot en vioolvirtuoos Oablo de Sarasate die tevens solist was op de première. Saint-Saëns’ derde vioolconcert kent een lagere moeilijkheidsgraad dan zijn eerste en tweede vioolconcert. Het derde concert geniet echter hedendaags een grotere bekendheid door de prachtige melodieën die het concert rijk is. Dit komt vooral tot uitdrukking in het Andantino quasi allegretto en de rijke finale van het concert. Door het voorgaande schaart het derde vioolconcert zich bij Saint-Saëns illustere werken voor viool en orkest met zijn Introduction et Rondo capriccioso, opus 28 en Havanaise, opus 83.
Viool en hobo waren typische solo-instrumenten in de achttiende eeuw.Het concerto beantwoordt aan de driedeling die in Bachs tijd een standaard was : twee snelle hoekdelen omklemmen een langzaam middendeel. Het werk opent met een Allegro, dat opgebouwd is volgens het ritornelloprincipe: de instrumentale solo’s van viool en hobo worden afgelost door een terugkerend instrumentaal refrein (het ritornello). De rijke polyfonie en de elegante melodieën geven het deel een uniek, bijna nostalgisch karakter.
In december 1829 begon Mendelssohn te werken aan de Reformatie Symphony. Mendelssohn hoopte dat de symfonie zou mogen uitgevoerd worden op de festiviteiten in Berlijn, die op 25 juni 1830 plaatsvonden. Hij was van plan om het werk te voltooien in januari 1830, vier maanden vóór de viering in juni. Maar door zijn slechte gezondheid liep het componeren enorme vertraging op en was de symfonie maar eerst in mei 1830 klaar. Helaas, was dit te laat voor de Augsburg commissie om de symfonie voor de vieringen te programmeren.
Kramář kreeg orgel- en vioolles bij zijn oom Antonín Mátyás Kramář (1742-1804) in Turany vlak bij Brno. Vanaf 1785 studeerde hij verder in Wenen. Aansluitend trad hij in Hongarije in dienst bij de graaf Styrum zu Szimontorony. Van 1790 tot 1795 was hij koorleider aan de kathedraal van Pécs, Hongarije. Daarna was hij kapelmeester van het Antal Károlyi-regiment en bij de vorst Grassalkowitsj. Maar zijn werk in Hongarije beviel hem niet, en daarom ging hij in 1810 terug naar Wenen, waar hij werkte als musicus (violist en blaasinstrumenten), componist en muziekpedagoog maar ook als balletkapelmeester aan het Weens hoftheater.
Het stuk is oorspronkelijk een compositie voor viool en piano in de voor Pärt typerende tintinnabuli-stijl. De melodische vioolpartij beweegt zich diatonisch in stapsgewijze bewegingen, terwijl de piano voortdurend een arpeggio vormt met de tonische drieklank. Het stuk is geschreven in een 6/4-maat en de toonsoort is F majeur. Het geheel beweegt zich voort in een langzaam en meditatief tempo. Spiegel im Spiegel is een voorbeeld van minimalistische muziek.
Brahms begon in de zomer van 1878 aan dit concert in Pörtschach, waar hij de drukproeven van de (verwante) 2e symfonie in D corrigeerde. Het was een eerbetoon aan een vriendschap van vele jaren met Joseph Joachim. Brahms vroeg adviezen tijdens het componeren aan Joachim, die hij vervolgens nogal eens in de wind sloeg. De finale zou een zigeunerrondo worden, wat moet gezien worden als een compliment aan Joachim, die niet alleen Hongaar was maar ook een “Hongaars” vioolconcert had geschreven. Het concert is ook opgedragen aan Joachim. Zowel tijdens de première, maar ook op vele concertreizen is het concert door Joseph Joachim op viool met Brahms als dirigent uitgevoerd.
In 1841 schreef Schumann een Fantasie voor piano en orkest. Zijn vrouw Clara spoorde hem aan hier een volwaardig concert van te maken. In 1845 voegde hij er een intermezzo en finale aan toe om het werk af te ronden. het werd het enige pianoconcert dat Schumann voltooide.